Lahat ng Kabanata ng บางเบาดั่งสายหมอก: Kabanata 121 - Kabanata 130

ผู้ช่วยของเขานั่งชะเง้อหน้าออกไปมองตรงหน้าต่างตามเขา เพราะวันนี้ซือจื๋อเอาแต่หันออกไปมองข้างตลอดทุกๆ ชั่วยาม ไม่รู้ว่าด้านนอกนั้นมีอะไรน่ามองกันด้านนอกข้างหน้าต่างมีต้นมะลิขึ้นเป็นพุ่มข้างริมบ่อปลา นํ้าใสจนมองทะลุเห็นด้านล่างที่มีสีเขียวเข้มจากขี้ตะไคร่ เป็นทิวทัศน์ที่มองเห็นอยู่ทุกวัน และก็เป็นเช่นนี้มานานหลายปี อาจจะมีผลัดเปลี่ยนสีใบไม้ ดอกไม้ผลัดดอกตามฤดูกาล แต่เหตุไฉนอยู่ๆ มันถึงน่าสนใจขึ้นมาได้ ผู้ช่วยของจิ้นฝานคิดอย่างสงสัยจิ้นฝานเหม่อมองสักพักก็หันหน้ากลับมาเขียนรายงานต่อ วันนี้เขาต้องตรวจสอบอยู่หลายเรื่องเช่นกัน อีกทั้งยังต้องแวะไปสืบข่าวที่หอประมูลยา เพราะได้ข่าวลือมาว่ามีขุนนางกลุ่มหนึ่งติดต่อกับพ่อค้าสมุนไพรถ้าหวังจะพึ่งหอหลิวลี้เอาข่าวมาบอกอย่างเดียวก็คงไม่ดี เขาเองก็ต้องตามสืบด้วยเช่นกัน อีกอย่างตั้งใจว่าจะประมูลยาบำรุงร่างกายชั้นดีมาให้มารดาของเขาอีกด้วยส่วนผู้ช่วยของเขาก้มหน้านั่งทำงานไปได้สักพัก ก็เอ่ยปากชวนสนทนาทำลายบรรยากาศที่เงียบเชียบนี้“วันนี้ท่านเสนาบดีจางคล้ายจะหลบหน้าซือจื๋อเลยขอรับ”“หลบหน้าข้า...ฮึ” จิ้นฝานกล่าว เค้นเสียงขึ้นจมูก เปิดกระดาษจรดปลายพู่กันต

สายตาดุดันเหมือนคนเคร่งขรึมตลอดเวลาของเขานี้ แตกต่างจากความรู้สึกของเขาอย่างสิ้นเชิง ยามนี้ชายหนุ่มกำลังรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมากเรือนซือซือนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในฤดูวสันต์ตลอดเวลา ทั้งหอมด้วยมวนบุปผา ทั้งอบอุ่นในด้านความรู้สึก“คารวะคุณชายจิ้น” ข้าที่นั่งอยู่บนตั่ง เห็นเงาใหญ่ทอดเข้ามาจึงรู้เลยว่าเป็นเขา โดยไม่จำเป็นต้องเห็นตัวเสียด้วยซํ้า“อืม” จิ้นฝานตอบรับ เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ หลุบมองอาหารที่วางเอาไว้มีสามสี่อย่างเหมือนกับวันก่อนๆ“รอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าขอเย็บตรงชายผ้านี้ให้เสร็จก่อน” ข้าเอ่ยบอกเขาจิ้นฝานมองเข้าไปในมือของคุณหนูรอง ในมือของนางถือบางสิ่งที่คล้ายเสื้อ แต่มีความยาวเท่าเจ้าโซว่ แขนกุดสองข้าง คล้ายกับเสื้อเด็กที่เป็นทั้งเสื้อและกระโปรงไปในตัว“ท่านเย็บชุดลูก....” จิ้นฝานถามนาง“เจ้าค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว” ข้าตอบเขา สนเข็มขึ้นลงอย่างรีบร้อน กลัวว่าจะทำให้คุณชายจิ้นรอนาน“อะ!” ไม่รู้ว่าแทงเข็มลงท่าไหน มันปักลงที่ข้างเล็บตนเองจนถึงกับหลุดเสียงอุทานออกมาด้วยความเจ็บจิ้นฝานที่นั่งมองคุณหนูรองโดยไม่ละสายตาก็ลุกขึ้นพรวด สาวเท้ายาวเพียงสี่ก้าวก็ไปหยุดลงเบื้องหน้านางชาย

ส่วนซิ่นสือ และจิ้นฝานต่างสะกดรอยตามบุคคลต้องสงสัยไปในตรอกถนน และมันก็เป็นจังหวะเหมาะ เพราะเป็นที่ลับตาคน ซิ่นสือจึงซัดกระบี่ออกจากฝัก แล้วพุ่งตัวไปข้างหน้าหมายจะจับตัวเอาไว้บุรุษที่สวมหน้ากากผีลายไม้ธรรมดา ถลาถอยหลังเอนกายหลบกระบี่นั้นอย่างเป็นวรยุทธ์ รับมือกับซิ่นสือด้วยกระบี่สีดำ ส่วนจิ้นฝานนั้นหมดประโยชน์แล้ว ก็แอบดูเหตุการณ์อยู่ด้านหลังสหายอย่างเงียบๆคนทั้งสองต่อสู้ประมือกัน ดูเหมือนว่าบุรุษที่สวมหน้ากากผีวรยุทธ์จะอ่อนด้อยกว่าซิ่นสืออยู่หลายขั้นเมื่อไม่มีทางชนะก็ต้องหาวิธีสู้ เขาล้วงเข้าไปหยิบห่อผ้าสีขาวออกมาโปรยใส่หน้าซิ่นสือ และวิ่งพุ่งเข้ามาหมายจะแทงกระบี่ให้จบลงในท่าเดียวผงสีขาวมีฤทธิ์หลอนประสาท ทว่ากลิ่นของมันนั้นไม่ส่งผลต่อซิ่นสือ เพราะเขาใส่หน้ากากเอาไว้ แต่มันกลับเข้าตาทำให้ระคายเคืองแทนซิ่นสือโน้มกายหลบ หรี่ตาขึ้นมองภาพตรงหน้าอย่างยากลำบาก และเป็นในจังหวะเดียวกัน จิ้นฝานที่หลบอยู่ด้านหลังนั้น ก็ทะยานออกไปปลดกระบี่ในมือของซิ่นสือออกมา แล้วแทงเข้าไปกลางอกของบุรุษสวมหน้ากากผีอย่างไม่ทันตั้งตัว“มีสองคนนี่เอง...อึก” บุรุษหน้ากากผีกล่าวขึ้นด้วยความเจ็บ ผงสีขาวที่ลอยคลุ้ง

“ตรงหน้าอก โดนตบฝ่ามือเข้ามา” จิ้นฝานตอบ“ฝ่ามือ...ว่าแต่เป็นคนพวกไหนกัน เหตุใดท่านถึงได้มีศัตรูเยอะแยะไปหมดเช่นนี้” ข้าดึงเก้าอี้มานั่ง พลางเอ่ยถามเขาไปด้วยปกติคุณชายจิ้นมักไม่สุงสิงกับผู้อื่น ส่วนมากจะอยู่กับไท่จื่อและเจี่ยเจีย หรือไม่ก็พวกขุนนางแต่ก็ไม่เคยเห็นเขาสนทนาอะไรมากมาย นอกจากนั่งนิ่งยกสุรา ยกชาขึ้นมาจิบ ฟังผู้อื่นกล่าวเท่านั้น สนทนามากหน่อยก็ยามอยู่กับสหายสนิททั้งสอง“ถ้ากล่าวไปแล้วนั้น คุณหนูรองจะฟังรู้เรื่องรึ” จิ้นฝานกล่าว เรื่องการเมืองในวังหลวงกับสตรีในเรือนนั้นห่างไกลกันอยู่พอสมควร“ก็ต้องลองกล่าวมาก่อน” ข้าเอ่ยเสียงเบาลง เพราะอดที่จะสอดรู้ไม่ได้“เป็นเรื่องความสัมพันธ์และผลประโยชน์ทับซ้อน ถ้าให้เปรียบเทียบละก็เหมือนการเปลี่ยนหัวหน้าแม่ครัว หัวหน้าแม่ครัวเก่าให้ประโยชน์แก่ลูกน้อง ผู้ช่วยนาง พลันพอเปลี่ยนหัวหน้าแม่ครัวคนใหม่ผลประโยชน์ที่ลูกน้องคนเก่าต้องได้รับอาจจะไม่เหมือนเดิม หรือไม่ได้รับเท่าเดิมดังนั้น จึงเกิดความขัดแย้งขึ้นมาภายใน ว่าจะเลือกใครขึ้นมาเป็นหัวหน้าแม่ครัวดี เพราะต่างคนต่างมีความคิดและอุดมการณ์ที่ต่างกัน จึงแบ่งออกมาเป็นสามกลุ่ม พวกแรกรักษาผลประโย

“ไม่เจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งแสร้งกล่าวเสียงแผ่ว“สงสัยว่าโรคหวงตัวคงจะกำเริบขึ้นมาอีก” ข้ากล่าวพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจยามเมาสุรามิเห็นจะหวงตัวเช่นนี้บ้าง ถ้าคิดได้สักนิดข้ากับเขาจะได้ไม่ต้องลงเอยเช่นนี้...เฮ้อ ช่างเป็นบุรุษที่ประหลาดพิกลจริงๆ“เจ้าไปยกนํ้ามาให้ข้าล้างหน้าและบ้วนปากก่อนเถิด ตื่นเช้ามาก็วุ่นวายไม่มีเวลาทำธุระตัวเองเลย” ข้ากล่าวลูบหัวเจ้าโซว่ที่กำลังสวาปามข้าวในถ้วยอย่างเอร็ดอร่อยเสี่ยวเมิ่งฉีกยิ้มกว้างรีบไปทำตามคำสั่งทันที ดูท่าแล้วฮูหยินของนางจะใจอ่อนให้นายท่านอีกแล้วข้าจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วนั้น ก็สั่งให้เสี่ยวเมิ่งรีบไปรดนํ้าต้นไม้ก่อนจะสายไปมากกว่านี้ ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปในห้อง มองบุรุษดวงหน้าเข้มนั่งอ่านหนังสือหน้าเครียด หน้ากากลิงถูกวางเอาไว้อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง สวี่เจียวคงจะถอดให้เขาก่อนที่จะพาท่านหมอเข้าไปตรวจอาการในห้องกระมังข้าเดินเข้าไปหาเขา หลุบตามองถ้วยข้าวที่ไม่ได้ถูกกินไปสักคำเดียว มันวางอยู่บนโต๊ะไม้ที่ถูกเลื่อนมาไว้ด้านข้างเตียง“ทำไมถึงไม่ทานข้าวเจ้าคะ” ข้าเอ่ยถาม “เจ็บ” จิ้นฝานตอบนางไปตามตรง หนังสือบนตักของเขาถูกสวี่เจียวหยิบมาวางไว้ให้อ่า