All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 131 - Chapter 140

“กล่าวเกินจริงไปแล้วกระมัง...สายๆ ข้าต้องไปเรือนใหญ่ แต่ว่าต้องอาบนํ้าก่อน” ข้าเอ่ยบอกเขา“ก็ไปอาบสิ” จิ้นฝานตอบนาง นิ้วมือจับหน้ากระดาษเปิดค้างเอาไว้“ปัญหาอยู่ที่ท่านต่างหาก...บาดเจ็บเช่นนี้ก็ขยับไปไหนไม่ได้ ต้องค้างเรือนซือซือถึงเจ็ดวัน” ข้าเอ่ยบ่น“ข้า...” จิ้นฝานคิ้วขมวดสงสัยในคำกล่าวนาง“ก็อ่างไม้นี่ท่านก็รู้มันใหญ่ที่สุดในเรือนแล้ว ถ้าเป็นไปได้ช่วยปิดตาได้หรือไม่” ข้าบอกกับเขาจิ้นฝานชำเลืองตาไปมองทางซ้ายของเตียง ในห้องจัดแยกออกเป็นสัดส่วน มีฉากกั้นทึบปิดเอาไว้ ไม่มีทางที่เขาจะมองเห็นได้เลย อาจจะมีหัวโผล่มาบ้างถ้านางตัวสูงกว่าฉากกั้น แต่ดูแล้วนางน่าจะตัวเตี้ยกว่า“ข้าจะหลับตา” จิ้นฝานรับปากเพื่อให้นางสบายใจ“ไม่ ไม่...ข้าจะผูกตาท่านเอาไว้ด้วยผ้าต่างหาก” ข้ากล่าวปฏิเสธวิธีของเขา เพราะคุณชายจิ้นเอาแน่เอานอนไม่ได้ อีกอย่างมือไม้ก็เร็วไปหมด แต่ทุกครั้งก็เอาผิดกับเขาไม่ได้อีกด้วย เพราะสถานการณ์บังคับทั้งสิ้น “ตามใจท่าน” จิ้นฝานกล่าวแต่ในหัวครุ่นคิดไปไกลแล้วว่าการที่ให้บุรุษปิดตาด้วยผ้า และปิดตาด้วยตัวเอง มานั่งฟังเสียงสตรีอาบนํ้า แบบไหนมันทำให้จินตนาการบรรเจิดมากกว่ากันและในยามนี

“ฮ่าๆ” ข้าที่ได้ยินนางกล่าวก็ลั่นหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่บ่าวสาวคนนี้จะฉลาดเกินไปแล้วกระมัง...หากฟังผิวเผินคงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ลองฟังให้ดี และหยุดคิด ก็พอจะเข้าใจความหมายของมันขึ้นมาได้ไม่ยาก“ไม่จริงหรือเจ้าคะ” เสี่ยวเมิ่งเอ่ยถาม“จริง ต้องยอมรับเลยว่าเจ้านั้นแสนรู้นัก” ข้าเอ่ยเย้านาง“บ่าวมิใช่เจ้าโซว่เสียหน่อย จะแสนรู้ได้อย่างไร” เสี่ยวเมิ่งทำนํ้าเสียงน้อยใจ“หยุดจ้อแล้วไปหยิบกรรไกรมา จากนั้นก็ไปถามสวี่เจียวด้วยว่าเอามื้อเที่ยงให้คุณชายจิ้นหรือยัง” ข้าเอ่ยสั่ง“เจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งรับคำด้วยรอยยิ้ม เดินเข้าไปในเรือน เดินไปหยิบกรรไกรมาให้นายหญิงก่อน ถึงจะเข้าไปถามความที่สวี่เจียวข้ายืนตัดใบไม้อย่างเพลิดเพลินสักพักก็ถึงคราต้องหยุดมือ หากยืนนานกว่านี้เกรงว่ายามดึกจะปวดขาปวดเท้าวันๆ อยู่แต่ในจวน ไม่ค่อยเดินเหินนานๆ เท่าไรนัก เมื่อคลอดลูกต้องออกไปคบค้าสมาคมด้านนอกบ่อยๆ แล้ว ไม่รู้ว่ายามนี้มีข่าววงในอะไรมาใหม่บ้าง “ฮูหยินเจ้าคะ นายท่านนอนหลับอยู่เจ้าค่ะ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ทานมื้อเที่ยงเลย” เสี่ยวเมิ่งที่ยกของเสียในไปทิ้งข้างกลับมารายงานนายหญิง“หายไปไหนมาตั้งนาน” ข้าเอ่ย

“เฮ้อ...ข้าจะทำให้ใหม่ แต่ว่าอันนี้สอดไว้ใต้หมอน ห้ามหยิบกลับไป รู้หรือไม่” ข้าเอ่ยอย่างจำใจเป็นบุรุษที่ยามกวนก็กวนหน้าตาย ยามจะซื่อก็ซื่อเสียน่าเอ็นดู สีหน้าในตอนนี้ของเขาไม่ต่างอะไรจากเจ้าโซว่แม้แต่น้อย“ไม่หยิบ” จิ้นฝานตอบนาง พลางกะพริบตาข้าส่ายหน้าเบาๆ ในความเป็นเขา เดินไปข้างเตียงจัดการสอดเข้าไปใต้หมอนที่เขานั่งอิงอยู่ในยามนี้ แหย่เข้าไปลึกๆ หน่อย มันจะได้ไม่ร่วงออกมาจิ้นฝานชะเง้อหน้ามองสตรีที่ก้มหน้าลงด้านข้าง แต่ทว่าสายตาของชายหนุ่มมองเห็นกระดูกไหปลาร้าที่โผล่ออกมาด้านนอกของนางโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่จะเลี่ยงไปมองหนังสือ แล้วกระแอมไอออกมาเบาๆ“แอม”“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ” ข้าเงยหน้าขึ้น มองคุณชายจิ้นด้านข้าง เขาเอาผมทัดหูเอาไว้อยู่ ผมเขามีความยาวถึงกลางหลัง ชี้ฟูตามประสาบุรุษ“จะจ้องอีกนานหรือไม่” จิ้นฝานเอ่ยถาม ชำเลืองตาไปมองนาง“ไม่ได้จ้อง ว่าแต่ท่านอ่านแต่หนังสือไม่เบื่อบ้างเลยหรืออย่างไร” ข้าเปลี่ยนเรื่อง“ไม่เบื่อ” จิ้นฝานตอบ สบตาของนาง“ข้าขอตัวไปนั่งเย็บผ้าก่อน ท่านก็อ่านหนังสือไปต่อเถิดเจ้าค่ะ” ข้ารีบเอ่ยขึ้น เพราะไม่อาจทนกับสายตาของเขาได้นาน มันยุบยิบไปหมด จากหัวใจก็ล่ามไปทั

๑๑ฝูงลิงเมื่อดอกเหมยโรยราร่วงหล่นลงพื้นจนหมดต้นแล้วนั้น มันก็เริ่มผลิใบอ่อนขึ้นมาใหม่มีสีเขียวเต็มต้น จากนั้นก็เข้าสู่ช่วงผลัดใบออก บ่งบอกถึงฤดูกาลที่เปลี่ยนไปอีกหนึ่งฤดู ยามนี้ข้านั่งเล่นตรงระเบียง เอนตัวพิงหมอนด้านข้าง นั่งดูสีใบไม้ในสวนผ่านแสงจันทร์สีนวลในคืนนี้ท้องของข้าขยายใหญ่มาก ไม่ใช่มากธรรมดา มันใหญ่มากของมาก มิใช่แฝดสองที่คิดเอาไว้ ท่านหมอกล่าวบอกว่าน่าจะแฝดสามหรือไม่ก็แฝดสี่ได้ ถ้าดูจากขนาดท้องนี้ก่อนหน้านี้สองเดือนเกือบสามเดือนได้ คุณชายจิ้นมาขอยุติข้อตกลงไว้ชั่วคราวก่อน เพราะเขาติดทำภารกิจ ต้องกลับเรือนดึกดื่นเกือบเช้าทุกวัน จึงไม่อยากเข้ามากวนข้ากับลูกยามดึกข้าเองก็ไม่ติดใจอันใด เพราะรู้ว่าเขานั้นกำลังยุ่งวุ่นวายกับเรื่องในวังหลวง จึงกลายเป็นว่าเห็นหน้าเขาไม่เกินสิบครั้งได้กระมังที่ผ่านมา แต่ละครั้งที่เจอก็ตอนมาขอเบี้ยรายเดือนของเขา เดือนไหนเบี้ยหมดไวก็อาจจะเจอสองครั้งสามครั้งต่อเดือน ไม่รู้ว่าเอาเบี้ยไปเททิ้งหรืออย่างไร หมดเร็วยิ่งนักส่วนเจ้าโซว่ก็ตัวโตขึ้น มันเป็นพันธุ์ผสมหมาป่า รูปร่างจึงใหญ่กว่าสุนัขบ้าน มีเรียวขาที่ยาวตัวสูงปราดเปรียวสีขาวฟูฟ่อง แต่กลับมีนิสัย

“ฮึ เวลาผ่านไปเร็วนัก ยามนั้นท่านยังเป็นเด็กหนุ่ม มาบัดนี้เติบโต ดูทระนง และสง่าสมฐานะเสนาบดีฝ่ายขวาในอนาคตอย่างยิ่ง” เสนาบดีจางกล่าว สายตามองลึกเข้าไปในดวงตาดุดันของชายหนุ่มที่ยืนเบื้องหน้า“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น” จิ้นฝานตอบเสียงนิ่ง หน้านิ่งกวาดตามองเหล่าฮูหยินของเสนาบดีจางที่นั่งตัวสั่นภายในห้องนับผ่านทางสายตาขุนนางเฒ่าผู้นี้มีภรรยาสิบคน แต่กลับมีบุตรเพียงไม่กี่คนเท่านั้น บุตรชายห้าคน บุตรสาวคนเล็กอีกหนึ่งคนที่ยังไม่แต่งออกไป“ข้าขอสนทนากับท่านในฐานะที่เคยเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันมาหลายปีหน่อยเถิด ไท่จื่อจะลงโทษตัดสินตระกูลจางถึงโทษขั้นไหน” เสนาบดีจางถามเสียงอ่อน ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหมดหวัง“โทษประหารเก้าชั่วโคตร โทษของผู้ที่คิดคดก่อกบฏไม่มีผ่อนปรน” จิ้นฝานตอบตามตรง หลุบตาลงมองชายชราที่นั่งมือสั่น วางกับพนักแขน“แต่พวกนาง และพวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ข้าจะรับโทษไว้ทั้งหมด” เสนาบดีจางที่นั่งก้มหน้าลงเอ่ยขึ้น“ท่านเป็นถึงเสนาบดี คงจะทราบดีว่าโทษนี้ไม่อาจเลือกปฏิบัติได้ เมื่อทำผิดใหญ่หลวง ย่อมต้องรับผิดชอบทั้งหมดร่วมกัน” จิ้นฝานตอบเสียงนิ่ง“คุณชายจิ้น...” เสนาบดีจางเงยหน้าขึ้นสบดวงต