All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 151 - Chapter 160

จิ้นฝานตื่นขึ้นตั้งแต่เช้าลุกขึ้นมาอาบนํ้าแต่งกายจนเรียบร้อย คุณหนูรองก็ยังนอนขดตัวใต้ผ้าห่ม โผล่หัวออกมาเห็นเพียงแค่หน้าผาก เมื่อคืนนางนอนก่อนเขา แต่ก็ยังนอนตื่นหลังเขาทุกวันเขามองนางที่นอนบนเตียงและส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปยังห้องด้านข้างพบเข้ากับเฉินหย่าลี่ที่กำลังเปิดประตูห้องนั้นออกมา“คารวะคุณชายจิ้นเจ้าค่ะ” เฉินหย่าลี่เอ่ยเสียงหวานอย่างนอบน้อม พักหลังมานี้นางเข้าออกเรือนซือซือบ่อยขึ้น ส่วนหนึ่งมาจากการติดตามฮูหยินเฒ่าอีกส่วนนั้นก็เป็นความปรารถนาลึกๆ ของนางเอง“ท่านย่ารองมาแล้ว...” จิ้นฝานที่เอามือไพล่หลังหนึ่งข้างเอ่ยถาม “เจ้าค่ะ ยามนี้ท่านนั่งอยู่ด้านใน” เฉินหย่าลี่ตอบ ชำเลืองมองสีหน้าของคุณชายใหญ่เป็นระยะๆ“แฝดสามตื่นแล้วรึ” จิ้นฝานถามถึงบุตรของเขา“ตื่นตั้งแต่ฟ้าไม่สว่างดีเลยเจ้าค่ะ” เฉินหย่าลี่กล่าว“อ่า แต่ว่าหลบหน่อย ข้าจะเดินเข้าไปด้านใน” จิ้นฝานพยักหน้ารับ แล้วกล่าวขึ้น มองทะลุตัวหญิงสาวไปมองบุตรชายตัวน้อยทั้งสามด้านหลังนางแทนมองถุงเท้าน้อยสีแดงที่สวมอยู่สามคู่ เหมือนจะเห็นที่ไหนมาก่อน คล้ายจะเคยเห็นฮูหยินน้อยของเขานั่งเย็บอยู่ในเรือน“จะ... เจ้าค่ะ” เฉินหย่าลี่กล่าวเสีย

สตรีตระกูลไป๋ไม่เคยหนีปัญหา มีแต่ต้องเข้าสู้ถึงที่สุด ไม่มีการยอมแพ้ เพราะไป๋มี่อิงรู้ดีว่าน้องสาวของนางจะต้องเข้มแข็ง ต่อสู้ และเอาชนะไปได้“พิษต้องล้างด้วยพิษ สามีชอบประโยคนี้ เช่นนั้นพวกเราไปนั่ง อย่าได้เข้าไปขัดน่าจะเป็นการดี” เยี่ยเปากล่าว ประคองภรรยารักเดินเข้าไปนั่งบนตั่ง“อาเปาของข้าอย่าลืมเตือนด้วยว่าต้องสั่งให้เจ้าหลิงไปจัดการเรื่องของฮูหยินหม่านด้วย” ไป๋มี่อิงเงยหน้าขึ้นไปเอ่ยเสียงหวานกับสามี“ไม่ลืม ไม่ลืม” เยี่ยเปากล่าว พลางส่ายหน้าในความขี้อ้อนของนางพอสิ้นคำกล่าวของเขา สายลมอุ่นๆ ยามพลบคํ่าพัดเอาใบไม้สีแดงที่ร่วงหล่นเข้าไปตรงระเบียง ที่มีฮูหยินน้อยทำหน้ามุ่ยกำลังยืนป้อนขนมเปี๊ยะเข้าปากซือจื๋อในยามนี้“รีบเคี้ยวเลยเจ้าค่ะ แขกเหรื่อมาเต็มจวนไปหมดแล้ว” ข้าเอ่ยบ่น เมื่อครู่จะเดินไปยังเรือนใหญ่ คุณชายจิ้นก็หยุดเท้าลงหันกลับมาบอกว่าอยากกินขนมเปี๊ยะในจาน“…..” จิ้นฝานไม่ได้ตอบอะไร เคี้ยวตุ้ยๆ หลุบตามองเอ้อเหอเสี่ยง กับลิ่วเหอเสี่ยงที่นอนหลับในแขนทั้งสองข้างของเขาเมื่อเคี้ยวหมดก็เงยหน้าขึ้นกล่าว “อีกชิ้นหนึ่ง” จากนั้นก็อ้าปากรอ“เหอะ” ข้าเค้นเสียงขึ้นจมูกป้อนเขา ไม่เข้าใจว่าเห

ในมือของเฉินหย่าลี่ถือเชือกห้อยสำหรับหยกสีนํ้าเงินมีรอยเปื้อนสีดำๆ ติดอยู่ แต่ไม่มีหยกห้อยด้านล่าง ก่อนที่นางจะสอดเข้ามาเก็บไว้ในอกเสื้อจางฮวาฮ่าวมองภาพทั้งหมด และย่อมกายลงเล็กน้อย แล้วเลี่ยงเดินออกมาเงียบๆ เดินกลับไปยังเรือนหลังเล็ก และเหม็นอับของนางเกือบด้านหลังสุดของจวนทิ้งให้เฉินหย่าลี่ยืนใจเต้นรัวด้วยความตระหนกใจ เชือกห้อยนี้นางเก็บมาจากถังขยะไม้ในเรือนซือซือ ครั้งก่อนมันเคยห้อยอยู่ข้างเอวของจิ้นฝาน แต่เพราะเปื้อนเลือดจากคืนปราบปรามกบฏ เขาจึงจำเป็นต้องตัดสายทิ้งและเปลี่ยนใหม่ แต่นางก็เก็บติดกายเอาไว้อยู่ตลอด มักหยิบขึ้นมาถือเล่นในมือยามไม่มีผู้คนเรื่องหัวใจ และความรักนี้กล่าวยาก บางคนก็ตกหลุมรักได้ทันทีที่ได้พบ บางคนก็ประทับใจจากการกระทำแค่เพียงครั้งเดียว หรือไม่ก็เป็นเรื่องรสนิยม ทุกอย่างล้วนแต่เป็นส่วนประกอบที่จะทำให้หญิงสาวคนหนึ่งหลงรักบุรุษผู้หนึ่งได้ทั้งสิ้นเฉินหย่าลี่คงเป็นเหตุการณ์ที่นางรู้สึกตํ่าต้อยที่สุดในชีวิต แล้วแอบหนีไปร้องไห้ใต้ต้นไม้ และก็เป็นจิ้นฝานที่เดินเข้ามาแล้วบอกกับนางให้หยุดร้องไห้ในคืนนั้น ความประทับใจนี้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของสาวแรกแย้มเช่นนางไม่เสื่อม

“เสร็จเสียที...” เขากล่าวเสียงเบา มองสาวงามที่ลุกขึ้นยืนเดินมาทางเตียง“มองอันใดเจ้าคะ” ข้าเอ่ยถามเขา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องมานั่งมองราวกับเด็กสนใจ อยากรู้“มองท่านนั่นแหละ ว่าแต่จะขึ้นมานอนได้หรือยัง” จิ้นฝานกล่าว“ก็กำลังจะขึ้นเตียงอยู่นี่แล้วไง” ข้าบ่นเบาๆ คลานเข้าไปนอนด้านใน รวบผมเอาไว้ด้านบน ก่อนจะล้มตัวลงไปนอน“เหตุใดวันนี้ถึงได้อาบนํ้านานกว่าปกติ” จิ้นฝานเอ่ยถาม พลางเอี่ยวตัวไปดับตะเกียงหัวเตียง“มิใช่ว่าอีกสองวันจะต้องเข้าวังหลวงหรอกรึ” ข้ากล่าว มองไปทางเสียงของเขาเห็นแต่ความมืด“ใช่ แล้วเกี่ยวอันใดด้วยกับการอาบนํ้านาน” จิ้นฝานเอ่ยอย่างข้องใจ โน้มกายไปดึงผ้าห่มปลายเตียงให้คุณหนูรอง แล้วห่มให้ตัวเองไปด้วย“คุณชายจิ้นท่านอยากพาฮูหยินงามๆ หรือฮูหยินโทรมๆ เข้าวังหลวง” ข้าบอกเขา อย่างหงุดหงิด เป็นบุรุษไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"ว่าแต่ท่านเคยโทรมด้วยรึ” จิ้นฝานไม่ได้ตอบนาง แต่กลับเอ่ยถามกลับไปแทนไม่ว่าจะเวลาไหน นางก็งามสำหรับเขาอยู่ตลอด จะติดป่า จะคลอดลูก อุปสรรคใดก็ไม่อาจลดความงามของ นางลงได้“ก็ต้องเคยสิ” ข้าตอบเขา และอ้าปากหาวออกกว้างด้วยความง่วงเป็นวันที่ค่อนข้างวุ่นวายอยู่มาก ต้องจั

ข้าคร้านจะเถียงต่อจึงก้มหน้าลงจัดอาภรณ์ให้เข้าที่ต่อตามเดิม จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นกล่าวว่า“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”“เข้าด้านในกันเถิด” จิ้นฝานกล่าวบอกนาง เบือนหน้าไปมองดูประตูบานใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปสามเชียะข้าเดินตามหลังขันทีอายุราวประมาณไล่เลี่ยกันเข้าไปพร้อมคุณชายจิ้นด้านในทั้งใหญ่ และกว้างเป็นอย่างมาก เสานี้สี่คนโอบเห็นจะได้ เบื้องหน้าเป็นพื้นยกสูงมีบันไดราวยี่สิบขั้นทอดขึ้นไปด้านบน ที่มีบัลลังก์ตัวใหญ่ตั้งอยู่สองฝั่งมองเห็นขุนนางมากมายที่มองมาทางพวกเราทั้งสอง และก้มหัวลงเหมือนคล้ายจะทักทายคุณชายจิ้น แล้วก็หันมายิ้มให้กับข้าตามลำดับผู้คนดูเยอะกว่าในงานเลี้ยงที่ตำหนักไท่จื่อคราก่อนอยู่มาก บางคนก็คุ้นตา บางคนก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ว่าแต่โต๊ะไหนกันที่ขันทีด้านหน้านี้จะพาพวกเราทั้งสองไปนั่ง “เชิญด้านนี้ขอรับใต้เท้า” ขันทีน้อยหมุนกายกลับมา ผายมือไปด้านหน้า ที่มีโต๊ะนํ้าชาขนาดนั่งได้สองคนตั้งอยู่ บนพื้นที่ปูพรมยกระดับขึ้นมาหน่อยหนึ่งจากนั้นจิ้นฝานก็ก้มหน้าลงเผยอหน้าให้คุณหนูรองเข้าไปนั่งก่อน ถึงตามนางเข้าไปนั่งลงด้านข้าง แล้วรับจอกสุราที่นางกำนัลเดินเอามาให้ รินสุราลงไปบนจอก ส่วนของไป๋ซิงหนี่