All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 141 - Chapter 150

“ปากเขายังเล็ก เมื่อโตขึ้นมาหน่อยสองเดือนสามเดือนได้ เขาก็จับดูดถึงลานนม...แต่จะว่าไปแล้วนั้นเหมือนตอนที่เสี่ยวฝานดื่มนมข้าไม่มีผิด” ฮูหยินหม่านกล่าวขึ้น ทำสีน่าปลื้มปริ่มมองเอ้อเหอเสี่ยงพอสิ้นคำกล่าวของท่านแม่ ในหัวก็แล่นภาพดวงหน้าคุณชายจิ้นซ้อนทับกับลูกขึ้นมาทันที ข้าอุตส่าห์ลืมไปแล้วเพราะความเจ็บ ไฉนความคิดนี้ถึงวกกลับมาได้อีกกันเมื่อสลัดภาพคุณชายจิ้นออกจากหัว ภาพอาเอ้อยามขยับปากดูดนมกลับทำให้ข้ามีความสุขถึงแม้ว่าจะเจ็บจนร้องไห้ก็ตามทีกินเก่งเช่นนี้ต้องเหลือให้น้องอีกสองคนด้วยรู้หรือไม่ ข้าเอ่ยกับเขาในใจ แล้วเหลือบตาไปมองอาลิ่ว อาปา ที่กำลังร้องไห้อยู่ ดูท่าหนทางให้นมลูกวันนี้ยังอีกยาวไกลนัก…เรือนซิ่วของจิ้นฝานด้านข้างจะมีต้นไม้ใหญ่ ถ้ายืนใต้ต้นไม้นั้นจะมองทะลุหน้าต่างเรือนเข้าไปด้านในเป็นห้องนอน และมองเห็นจิ้นฝานที่กำลังผลัดเปลี่ยนมาสวมเป็นชุดขุนนางในยามนี้ ขยับปากกล่าวกับสวี่เจียวไปด้วย ไม่รู้ว่าเขากล่าวอะไรออกมาถึงทำให้สวี่เจียวตกใจอยู่ไม่น้อยนํ้าเสียงของคนทั้งสองเบาราวกับสายลม แต่เนื้อหาของบทสนทนาน่าจะดูตกใจอยู่มาก จนทำให้สวี่เจียวที่ยืนถือเสื้อคลุมนั้นถึงกับมือไม้อ่อนทำเส

เมื่อกินข้าวอิ่มก็ถึงครานอนพักเอาแรง ข้าล้มตัวลงนอนหลับตาจมดิ่งสู่ความมืดจากการเหนื่อยล้าทางร่างกายจิ้นฝานกลับมาจากวังหลวงก็ตรงดิ่งมายังเรือนซือซือ เปิดประตูเข้าในห้องทักทายมารดา ชะเง้อหน้าไปมองบุตรชายทั้งสามที่นอนหลับอยู่ ก่อนที่จะก้มหัวลงทำความเคารพมารดาและฮูหยินเฒ่า เพื่อขอตัวกลับไปด้านนอก“ฮูหยินน้อย..” จิ้นฝานเอ่ยถามสวี่เจียวและเสี่ยวเมิ่ง“นอนอยู่ในห้องเจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งตอบ ก้มหน้าลงเล็กน้อย“อืม” จิ้นฝานรับ เดินไปยังห้องด้านข้างและเปิดประตูเข้าไปในห้อง เผยอหน้าไล่บ่าวทั้งสองให้ไปไกลๆ เพราะบ่าวน้อยทั้งสองชอบมาแอบดูและแอบฟังเขากับคุณหนูรองหน้าห้องด้วยความสอดรู้เขาถอดเสื้อคลุมขุนนางออก ตามมาด้วยหมวกที่สวมอยู่ นำไปแขวนไว้กับราวไม้ที่ตั้งอยู่ด้านข้างกำแพง ถอดรองเท้าออกอย่างรีบร้อน พลางชำเลืองตามองคุณหนูรองที่นอนกอดผ้าห่มอยู่บนเตียงงานหลวงเสร็จเรียบร้อยแล้ว และไม่วุ่นวายเหมือนก่อนหน้านี้ที่แทบไม่มีเวลาแวะมาหานางกับลูกในท้องเลย วันนี้เลยตั้งใจว่าจะอยู่ค้างที่เรือนซือซือชดเชยวันทั้งหมดที่ผิดสัญญาตามข้อตกลงเอาไว้เขาหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่ม ย่อกายนั่งลงข้างเตียงช้าๆ อย่างเบาตัว ยกขาข

๑๒งามมากเป็นมื้อเย็นที่ข้ากินข้าวได้อย่างเอร็ดอร่อย จากนั้นก็รํ่าลาท่านแม่และฮูหยินเฒ่า เพราะท่านทั้งสองอยู่เฝ้าข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงยามเย็น ช่วยดูแลเอ้อลิ่วปาให้อีกด้วย ก็ถึงคราที่พวกท่านจะกลับไปพักผ่อนที่เรือน“ท่านพี่ เข้าไปนอนก่อนเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะไปให้นมลูกก่อน” ข้าเอ่ยกับคุณชายจิ้น เพราะยามนี้ในเรือนซือซือไม่ได้มีแค่พวกเราสี่คนอีกต่อไป มีแม่นมสองคน และบ่าวอีกหนึ่งคนที่เพิ่มเข้ามาจิ้นฝานขบริมฝีปากล่างเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะพยักหน้ารับนางอย่างเข้าใจ แล้วเดินแยกเข้าไปห้องนอนใหญ่ สั่งให้สวี่เจียวขนนํ้ามาเติมในอ่าง เพื่อจะชำระกายให้สะอาดก่อนเข้านอนชายหนุ่มนั่งเอนหลังคิ้วขมวด กอดอกครุ่นคิดอย่างหนักใจ พลันพอคิดออกก็กวักมือเรียกสวี่เจียวที่ยืนอยู่หลังฉากกั้นเข้ามา“มีอันใดหรือขอรับคุณชาย” สวี่เจียวเอ่ยถามอย่างนอบน้อม“แต่งเป็นฮูหยินรอง หรืออนุภรรยา” จิ้นฝานถามความคิดเห็น “ข้า...ข้าหนักใจเหลือเกิน เป็นฮูหยินรองน่าจะดีกว่า” สวี่เจียวหลุบตาลงกล่าวเสียงอ้อมแอ้ม“เป็นอนุภรรยา…ข้าขี้เกียจทำให้มันยุ่งยาก ไม่ต้องจัดเกี้ยวไปรับ ให้นางเข้ามาได้เลย” จิ้นฝานกล่าว พลางตบลงไปบนบ่าสวี่เจียว“ข

ก่อนหน้านี้นางพยายามเอานมของนางป้อน แต่นายน้อยดูดไปจุบเดียวแล้วก็ร้องไห้ พอคนที่หนึ่งร้อง คนที่สอง คนที่สามก็ร้องตาม เรื่องราวก็เป็นเช่นที่จิ้นฝานเห็นในยามนี้จิ้นฝานทำสีหน้าคิดหนัก ลูกก็หิว ภรรยาก็ยังไม่ตื่น เขาอยากให้นางนอนให้เต็มอิ่ม แต่จะปล่อยให้ลูกแฝดร้องไห้ด้วยความหิวก็ออกจะใจร้ายไปหน่อยในฐานะพ่อ“อุ้มตามข้าไปห้องนอนใหญ่” จิ้นฝานกล่าว หมุนกายเดินกลับไปยังห้องนอนของเขา เปิดประตูเดินตรงไปที่เตียง นั่งลงเอื้อมมือไปลูบหัวคุณหนูรองอย่างเบามือ ก้มตัวลงกล่าวกระซิบ“คุณหนูรอง ลูกหิวแล้ว” “หือ...อีกนิดนะเจ้าคะ” ข้าตอบเขา พยายามจะลืมตา แต่ทว่ามันหนักเกินไปจะลืมได้ในทันที“ข้าให้แม่นมอุ้มพวกเขามาแล้ว ท่านก็นอนให้นมลูก แล้วก็หลับไปด้วยก็ได้” จิ้นฝานกล่าว“นอนได้ที่ใด พวกเขาดูดทีหัวนมข้าแทบจะหลุดออกมา” ข้ากล่าวทั้งที่หลับตา สติพร่ามัว“อื้ม!” จิ้นฝานที่ได้ยินถึงกับเปิดตากว้างขึ้น อยู่ๆ คุณหนูรองก็กล่าวออกมาอย่างไม่เคอะเขินส่วนตัวเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าบุตรชายทั้งสามจะดูดได้รุนแรงขนาดนั้น แล้วเช่นนี้...เขากำลังจมอยู่ในความคิด แม่นมทั้งสองและเสี่ยวเมิ่งที่อุ้มแฝดสามเข้ามาในห้องก็ดึงเขาออกจากภว

“มีเรือนน้อยเก็บฟืนอยู่เจ้าค่ะ น่าจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้นางอยู่” ข้ากล่าวแนะ“เอาเช่นนั้นรึ” จิ้นฝานเลิกคิ้วขึ้นถาม“ก็นางหาใช่อนุภรรยาจริงๆ ของสวี่เจียวนี่เจ้าคะ” ข้าเอ่ยเสียงแผ่วถึงแม้จะไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่ไม่มีทางที่สวี่เจียวจะไปตามเกี้ยวคุณหนูจางผู้นี้ได้ ถ้าหากจำไม่ผิดที่ร้านไป๋เฟิน คุณหนูจางเคยนัดบุรุษผู้หนึ่งไปนั่งกินนํ้าเต้าหู้กับหมั่นโถวในร้านชั้นสอง บุรุษผู้นั้นน่าจะเป็นพ่อของลูกนางที่แท้จริง“ไม่คิดว่าสตรีเช่นท่าน...จะเห็นใจผู้อื่นเป็น” จิ้นฝานมิวายกล่าวเย้ากวนโทสะนางออกไปอย่างอดใจไม่อยู่ข้าปั้นหน้ายิ้มให้เขา ถ้าไม่ติดว่ามีคนยืนมองอยู่ละก็ ท่านจะได้เห็นดีกับข้าแน่จิ้นฝานอมยิ้มตามประสาเมื่อแกล้งนางได้สำเร็จ แล้วหันไปสั่งบ่าวที่ยืนมุงอยู่ในยามนี้ “ไปทำตามที่ฮูหยินน้อยกล่าว เรือนนั้นครึ่งหนึ่งจะเป็นของคุณหนูจาง”“เจ้าค่ะ” บ่าวน้อยตอบรับ ต่างสลายกลุ่มไปทำงานต่ออย่างรวดเร็ว เมื่อเรื่องราวคลี่คลายความสงสัยทั้งหมด“แม่ขอตัวก่อน ไว้สายๆ จะเข้าไปเรือนซือซือ” ฮูหยินหม่านกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ดูท่ายาบำรุงในถ้วยของนางจะเย็นชืดหมดแล้วกระมัง“เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ไปทาน