All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 161 - Chapter 170

“กลิ่นมันเหม็นชวนอาเจียน แต่ช่วยนั่งตัวตรงหน่อยเถิด” จิ้นฝานตอบ ดูท่านั่งที่เอียงตัวมาเบียดเขา จะโดนตัวเยอะก็ไม่ได้กลัวว่านางจะโกรธ จึงเขยิบหนีไปเรื่อยๆ“ที่แท้วันนั้นไม่ได้สำลักนํ้าล่ะสิ... ข้าว่าท้องพระโรงนี้คงสร้างมาไม่ดีพื้นถึงได้ลาดเอียงไปหนึ่งข้าง” ข้าตอบเขาไปตามตรงดูพื้นตรงหน้ายกสูงข้าง ยกตํ่าข้าง“เฮอะ สร้างไม่ดี” จิ้นฝานกล่าวขึ้นอย่างขบขัน จะหัวเราะก็เกรงใจ ดูท่าสตินางจะหายไปแล้วส่วนหนึ่ง“เข้ามาใกล้หน่อยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าจะล้มลงไปอายคนอื่นเขา สงสัยว่าถ้ามางานเลี้ยงบ่อยๆ อาจจะทรงตัวได้ และชินในที่สุด” ข้าดึงแขนเขาเข้ามาใกล้ เพื่อมายึดเอาไว้ เพราะเหมือนว่าท้องพระโรงนี้เทไปทางขวา“ฮูหยินน้อยท่านเมาแล้ว” จิ้นฝานประคองแขนนางให้นั่งหลังตรง อมยิ้มด้วยความเอ็นดู ดูนางยามนี้ช่างจ้อ ช่างถาม ราวกับเด็กน้อย“เมารึข้าดื่มนํ้าผลไม้เอง ก่อนหน้านี้ท่านแม่ให้ข้ากินสุราดองขับนํ้าคาวปลา รสชาติแย่นัก กระอักกระอ่วนไปหมด ไม่มีทางที่ข้าจะดื่มมันอีก” ข้ากล่าวเรื่องทุกข์ใจออกไป กลิ่นก็ไม่หอม รสชาติก็ติดปากไปหลายวันจิ้นฝานนั่งนิ่งฟังนางเงียบๆ เขาไม่แน่ใจว่านํ้าคาวปลานี้คืออะไร และไม่เคยเห็น แต่เค

“คุณหนูรอง” เขานั่งลงด้านข้าง เรียกนางเสียงเบา แต่ทว่าหญิงสาวนอนหลับไม่ตอบกลับมาจิ้นฝานใช้หลังมือลูบแก้มนางเบาๆ พลางกล่าวไปด้วย “กลับจวนกันเถิด” และยิ้มออกมา ช้อนกายนางขึ้นอุ้มเดินออกมาขึ้นรถม้าหน้าตำหนักซิ่นสือเอี๊ยด.... อ๊าด.... เอี๊ยด.... อ๊าด.... เสียงเหมือนไม้เสียดสีดังขึ้น พื้นที่ข้านอนอยู่สั่นโยกเยกเหมือนไม่หยุดนิ่ง จึงลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมองภาพรอบกาย ที่ดูเหมือนภายในรถม้า ที่ข้านอนอยู่ก็หาใช่ที่นั่งไม่ เหมือนนั่งทับคนเสียมากกว่า“ตื่นแล้วหรือ” จิ้นฝานหลุบตามองคุณหนูรองที่นอนบนตักเขา เพราะชายหนุ่มเล่นอุ้มนางเอาไว้ตลอด และยังใช้ตัวเองเป็นเบาะให้นางนอน แทนเบาะผ้าธรรมดาของรถม้านี้“ตื่นแล้ว แต่ว่าปวดหัวไปหมด และคิดถึงเอ้อลิ่วปาด้วย” ข้ากล่าวออกไปอย่างสับสน “สองประโยคหลังนี้แถมให้...” จิ้นฝานเอ่ยถาม นางเล่นตอบเกินคำถามเขา“ไม่รู้” ข้าเอ่ย หลับตาแน่น และก็ลืมขึ้นเพื่อจะมองให้ชัดขึ้น ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้หัวไปโขกอะไรเข้า ทั้งหนักทั้งมึน ตาเบลอไปหมด“ข้าบอกแล้วว่าให้ค่อยจิบๆ เล่นดื่มจนเมา คุณหนูรองลูกชายสามแล้ว....นะ” จิ้นฝานกล่าวเสียงเข้มลงมา ไม่รู้ว่าจะดุนางอย่างไรดี“ข้าไปดื่มสุร

“โอ้.... ใต้เท้าจิ้นนั่นเอง เหตุใดวันนี้ถึงมาหอเมี่ยนจีของข้าได้กัน” ซุนก่างกล่าวทักทายขึ้น ในปากยังเคี้ยวเนื้อไก่เสียงดังจ๊อบแจ๊บ“จะให้ท่านแนะนำที่เหมาะๆ สำหรับเปิดโรงนํ้าชาที” จิ้นฝานกล่าว พลางดึงเก้าอี้ให้คุณหนูรองนั่ง ก่อนจะหันมาดึงเก้าอี้ให้ตัวเอง“โรงนํ้าชานะหรือ น่าสนใจดี” ซุนก่างกล่าว เหลือบไปมองไป๋ซิงหนี่ว์ด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย และกล่าวขึ้น“ฮูหยินน้อยงามสมกับเป็นสาวงามตระกูลไป๋.... ยามนั้นท่านยังตัวกระจ้อยตามติดท่านไป๋มาอยู่เลย”“เจ้าค่ะ” ข้ากล่าว ปั้นหน้ายิ้มหวานส่งไปให้ เก็บงำความไม่พอใจเอาไว้“เข้าเรื่องเลยเถิด ข้ากับภรรยามีธุระต้องไปทำต่อ” จิ้นฝานกล่าวขึ้นเสียงนิ่ง “ใต้เท้าจิ้นยังไร้อัธยาศัยอยู่เหมือนเดิม น้องเหมยชิงไปหยิบม้วนกระดาษแผนผังเมืองหลวงมา” ซุนก่างสั่งสาวงามด้านข้าง“เจ้าค่ะท่านพี่” เหมยชิงสาวใหญ่รูปร่างงามกล่าวซุนก่างจัดการวางม้วนกระดาษลงบนโต๊ะ รับไม้ยาวมาจากภรรยารูปงามของเขา แล้วชี้ลงไปบนกระดาษนั้น“สามจุดนี้เป็นพื้นที่เหมาะแก่การค้า สัญจรสะดวก ผู้คนเข้าหาได้ง่าย” ซุนก่างกล่าว ชี้ลงไปตรงทางทิศเหนือ ทิศตะวันตก และทิศตะวันออก“สามเหลี่ยม” ข้าเอ่ยขึ้น มองสถ

๑๔นํ้าผึ้งพระจันทร์วันนี้เป็นวันที่คุณชายจิ้นเริ่มทำงานในตำแหน่งใหม่ ข้านั่งมองเขายืนแต่งกายอยู่หน้ากระจกทองเหลืองมาได้สักพักใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาจะมีปัญหาในการใส่สายคาดเอวชุดขุนนางชุดใหม่ถูกส่งมาก่อนหน้านี้สองวัน เป็นชุดเสนาบดีตัวสีแดงดำ เสื้อคลุมนอกปักลายด้วยดิ้นสีเงินอย่างงดงามสมฐานะ“ใส่ได้หรือไม่เจ้าคะ” ข้าเอ่ยถามเขา เห็นยืนก้มหน้าขมวดคิ้วมาอยู่นานสองนาน“ยังไม่ได้... ไม่รู้ว่าสายคาดเอวนี้ต้องใส่อย่างไรถึงจะถูก” จิ้นฝานที่ก้มหน้าอยู่ตอบ“หันมาทางนี้เจ้าค่ะ” ข้าลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปช่วยเขาแต่งกาย จัดการสอดสายคาดเอวนี้ตามด้วยเชือกสีแดงผูกทับอีกรอบ คุณชายจิ้นคงกำลังสงสัยอยู่ว่าเชือกนี้เอาไว้ทำอะไรกระมังพอมัดให้เขาเรียบร้อย ก็ดึงปกเสื้อขึ้นจัดให้เข้าที่ จับไหล่ให้ตรงก็เป็นอันเสร็จสิ้น จะว่าไปแล้วเขาสวมชุดนางเช่นนี้ก็ดูดีไม่เบาเช่นกัน อีกอย่างก็ขึ้นมาเป็นเสนาบดีได้คงจะเก่งอยู่มากจิ้นฝานที่ยืนนิ่งยิ้มกริ่มผ่านสายตา มองตาคู่หวานของนางที่ทอประกายออกมาราวกับว่ากำลังภูมิใจในตัวเขาตอนนี้“คุณหนูรอง” จิ้นฝานเอ่ยเรียกนางเสียงเบา ยามนี้ชายหนุ่มอยากทำตามความต้องการตัวเองเหลือเกินแต่ไม

ภายในสวนข้างเรือนเหมือนจะมีเพียงสองคน กับสุนัขหนึ่งตัว แต่ทว่ามุมอับ มีภาพสะท้อนคนทั้งสองในดวงตาดุดันคู่นั้นที่ลอบมองอยู่มันหรี่เล็กลงอย่างประเมิน มองท่าทางดีใจของไป๋ซิงหนี่ว์ที่ฉีกยิ้มกว้างทำท่าราวกับว่านางกำลังดีใจอยู่ ภาพนั้นถูกบันทึกลงในหัว ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะเบี่ยงออกไปด้านข้างเลี่ยงเดินไปทางอื่นอย่างเงียบๆเจ้าของดวงตาคู่นั้นครุ่นคิดถึงท่าทางดีใจ รอยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับ ยามสนทนากับหมอหลวงผู้นั้น ต้องเป็นความสัมพันธ์เช่นไรกันที่คนเราจะแสดงออกมาเหมือนเมื่อครู่นี้ได้กัน เจ้าของดวงตาคู่นั้นขบคิดอยู่นานจนถอดใจไปในที่สุด......จิ้นฝานกลับจากวังหลวง เดินเข้ามาในเรือนซือซือคิ้วขมวด ถอดหมวกขุนนางยื่นให้สวี่เจียว และรับนํ้าชาขึ้นมาดื่มให้ชื่นใจ กวาดตามองหาบางสิ่ง ก็สะดุดลงบนโต๊ะกลมกลางห้องเขารีบเดินเข้าไปหยิบจานขนมเปี๊ยะขึ้นมา หยิบใส่ปากหนึ่งชิ้น และติดมือไปด้วยอีกหนึ่งชิ้น แวะไปหาบุตรชายทั้งสามในห้อง อยู่สนทนากับมารดาเล็กน้อย และขอตัวออกมาผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ในห้องนอนใหญ่ จึงถือโอกาสอาบนํ้าไปด้วยทีเดียวชายหนุ่มหลับตาเอนหลังแช่นํ้าเย็นอย่างสบายตัวเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าที่