บททั้งหมดของ บางเบาดั่งสายหมอก: บทที่ 171 - บทที่ 180

จิ้นฝานพยักหน้ารับ มองหมอหลวงหนุ่มด้านหน้าอย่างพินิจ และเอ่ยขึ้นอีกด้วยนํ้าเสียงทุ้มตํ่า“ท่านเป็นหมอหลวงฝีมือดี ยามนี้ข้าต้องการคนมาตรวจสอบเรื่องโรคระบาดนี้ อีกอย่างท่านก็ยังเห็นสถานที่จริงมาแล้ว มองเห็นคนเจ็บ คนไข้ ยินดีมาร่วมงานกับข้าหรือไม่”ใบหน้าของเจิ้งเหรินอี้ระบายด้วยรอยยิ้มอยู่ตามเดิม ในหัวครุ่นคิดหาข้อดี และข้อเสีย แต่เขาเองก็สนใจโรคระบาดนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน ถ้าร่วมงานกับจิ้นฝานน่าจะสะดวกขึ้น เขาจึงตัดสินใจรับงานนี้“ข้ายินดีมาก” “เช่นกัน ข้าจะให้ผู้ช่วยมาชี้แจ้งรายละเอียดกับท่านอีกที ยามนี้ข้ายังมีงานในเมืองหลวงที่ต้องจัดการต่อ ไม่อาจมาอธิบายให้ท่านฟังทั้งหมดได้เอง” จิ้นฝานกล่าวเมื่อสองวันก่อนสายลับมารายงานว่า ยังมีพวกอั้งยี่หลงเหลือในเมืองหลวง ที่คอยส่งข่าวให้องค์ชายใหญ่ และก็เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ ไม่มีทางที่คืนกวาดล้างจะเก็บกวาดได้หมด ยังมีบางพวกที่ซ่อนเร้นกายอยู่ เขาจะต้องรีบจัดการให้หมดจะได้ไม่ยืดเยื้อให้สูญเสียเวลาไปมากกว่านี้ หรือสร้างปัญหาได้ในภายหลังขณะเดียวกันที่เรือนซือซือห้องโถงยามนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ถึงแม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่หม่านรัวอิง กับจิ้นเซ่ายู่ก

จะว่าไปคุณชายจิ้นเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน ไม่ร้ายกาจเหมือนก่อน ช่วงหลังมานี้มองไปมองมาหน้าตาเหมือนจะดีขึ้น ไม่ทราบว่าไปแอบใช้อะไรมาหรือเปล่า ถ้าแอบใช้มาจริงๆ สงสัยว่าต้องเป็นยาชั้นดีมากเป็นแน่“หน้าข้ามีอันใดติดรึ” จิ้นฝานเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นคุณหนูรองจ้องเขาตาไม่กะพริบ“ไม่มี แต่ว่าฝันดีนะเจ้าคะ” คืนนี้ข้าชิงบอกเขาก่อน ปกติก่อนนอนจะเป็นคุณชายจิ้น“ฝันดี” จิ้นฝานตอบรับด้วยความอิ่มเอมใจ เรื่องที่ติดใจก่อนหน้านี้เกี่ยวกับแท่งหมึกดำได้มลายหายไปจนหมดสิ้น นางยังยิ้มให้เขาเช่นนี้หมายความว่านางไม่รังเกียจอะไร เขาจึงปล่อยวางลงได้ส่วนไป๋ซิงหนี่ว์คงจะไม่ทราบกระมังว่า เมื่อใดสตรีรู้สึกดีต่อตัวบุรุษเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ความชอบ ความดีของเขาจะทดแทนในส่วนที่บกพร่องได้เองตามธรรมชาตินี่ละหนอใจคน ไม่รักไม่ชอบก็มองว่าไม่ดี ไม่หล่อเหลา พลันใจเปลี่ยนแปลงก็เริ่มมองเห็นในแง่อื่นตามลำดับขั้น ว่าแต่ขั้นไหนถึงจะมองบุรุษผู้หนึ่งที่เคยเห็นว่าขี้เหร่นั้น หน้าตาดีขึ้นมาได้นั้น คงจะคาดเดาไม่ยาก…..จวนตระกูลจิ้นนี้ใหญ่โต มีบ่าวไพร่มากมาย และผู้คนที่มาขออยู่อาศัย การดำเนินชีวิตของพวกเขาเหมือนกับทุกๆ วัน ไ

“วันนี้ท่านดูนุ่มไปหมด” จิ้นฝานเอ่ยชมตามความรู้สึก“ดูนุ่ม?” ข้าเอ่ยขึ้นอย่างฉงนใจ ว่าแต่มันคือคำชมใช่หรือไม่ ปกติมักจะกล่าวชมว่างาม หรือไม่ก็งามมาก วันนี้มากล่าวว่า ‘นุ่ม’ หมายความว่าอันใดกัน“นี่ไง” จิ้นฝานกล่าว ใช้มือลูบลงไปตรงคอเสื้อที่ทำจากขนสัตว์สีขาวของนาง“ของท่านก็มี แต่เป็นสีดำเหตุใดต้องมาลูบของคนอื่นด้วย” ข้ากล่าวเสียงอู้อี้ในคอ“อยากลูบของท่านมากกว่า” จิ้นฝานตอบไปตามตรงฉีกยิ้มขึ้น ทำหน้าซื่อ“เหอะช่างกล่าวนัก” ข้าเอ่ยบ่นคุณชายจิ้นชอบทำหน้าไม่รู้เรื่องทุกทีตอนที่เขากล่าวอะไรชวนให้ใจสั่น ไม่รู้ว่าจงใจหรือไม่ ที่แน่ๆ มันได้ผลกับข้าดีเยี่ยมไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่เขิน พลันพอจะโวยวายกลับก็ทำไม่ลง ดูในยามนี้ยังมายืนทำหน้าระรื่นอยู่เลยข้าผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะกล่าวออกไปใหม่ “ไปงานเลี้ยงกันเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะเย็นไปเสียก่อน”จิ้นฝานพยักหน้ารับ เอื้อมแขนลงไปจับมือของไป๋ซิงหนี่ว์มากุมไว้ แล้วกล่าวออกไปอย่างแนบเนียน หรืออาจจะไม่เนียนก็ได้“วันนี้อากาศหนาวเกรงว่ามือคุณหนูรองจะเย็น กุมไว้เช่นนี้จะอุ่น”เสี่ยวเมิ่งแทบหลุดขำออกมาดูวิธีการเกี้ยวสาวของนายท่านเสียก่อน มันรุดหน้าขึ้นทุ

“นํ้าข้าวหมักนํ้าผึ้งนี้ ได้ยินขันทีกล่าวว่าเผ่าอิงคาขนมา” ฮูหยินหลันกล่าว พลางยกขึ้นจิบรสชาติหวานปลายลิ้นของมันในแก้ว“รสชาติเป็นเช่นไรบ้างฮูหยินหลัน” ฮูหยินที่นั่งด้านทางขวาเอ่ยถาม“รสชาติดี กินง่ายเจ้าค่ะ” ฮูหยินหลันเอ่ยตอบ“นํ้าข้าวหมักนี้กินแล้วเมาหรือไม่” ถึงตาข้าเอ่ยถามบ้าง อยากจะลองกิน แต่กลัวจะเมาเหมือนครั้งที่แล้ว“ไม่เมาเจ้าค่ะ” ฮูหยินหลันหันไปตอบอย่างมั่นใจข้ามองสีหน้าของฮูหยินหลันอย่างชั่งใจอยู่มาก อะไรหมักๆ ไม่อยากกินเข้าปากเลย แต่กลิ่นมันหอมข้าวอ่อนๆ จะไม่ลองก็กระไรอยู่ ประเดี๋ยวจะเสียเที่ยวเอาได้ มิใช่ว่าจะหาดื่มของแปลกต่างถิ่นได้เช่นนี้ ว่าแล้วก็ค่อยๆ จิบตามที่คุณชายจิ้นบอกเอาไว้ละกันเสียงกลองแผ่วลง พวกนางรำของเผ่าอิงคาก็เข้าไปนั่งลงตามโต๊ะขุนนาง และบุรุษในงานเลี้ยง ข้ามองตามสะโพกงอนงาม ตามจังหวะการก้าวเท้าเดินไปด้วยของพวกนางแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีสาวงามหนึ่งในนั้นดวงหน้าคมเข้ม เดินเข้าไปนั่งลงด้านข้างคุณชายจิ้นจากนั้นนางก็เอื้อมมือไปหยิบจอกสุราขนาดใหญ่รินลงไปให้เขา แล้วยื่นขึ้นไปป้อนถึงปาก ข้าหรี่ตาลงมองให้ชัดเจน อยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อจิ้นฝานหลุบตาลงมองจอกสุราส

“มีอันใดรึเจ้าคะ”“มี ลองแหงนหน้าขึ้นไปมองด้านบน” จิ้นฝามก้มหน้าลงตอบนาง“แหงนหน้าหรือ” ข้าเอ่ย แล้วทำตามที่เขาบอกมองภาพด้านบนนี้ มีริ้วสีขาวพร่างพราวลงมา ท่ามกลางพระจันทร์สีนวล นับว่าแปลกนัก วันใดที่หิมะตกไม่มีทางที่จะมองเห็นพระจันทร์ได้ มันช่างน่าอัศจรรย์มากยิ่งเงาดำเริ่มคืบคลานบดบังสายตาของข้า แทนที่ด้วยใบหน้าคุณชายจิ้น ไออุ่นสีขาวที่พ่นออกมาทางจมูก รดลงมาที่หน้าของข้า ความรู้สึกนี้เหมือนทุกสิ่งหยุดนิ่ง มีเพียงแค่พวกเราทั้งสองคนเท่านั้น ที่ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของกันและกันเมื่อหายใจเข้ารอบที่สามในขณะที่เราทั้งสองสบตากันนั้น ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมาอย่างนุ่มนวล และแผ่วเบามันรู้สึกอุ่นๆ ร้อนๆ ตรงริมฝีปากข้าเอง หนวดที่ขึ้นตอสีเขียวถูลงที่คาง และมือของเขาประคองที่หัวข้าเอาไว้เป็นการจูบที่แตะลงมาเท่านั้น และนิ่งค้าง พอๆ กับความรู้สึกที่ตกใจ และตกตะลึงกับสัมผัสนี้จิ้นฝานวางปากประทับลงอยู่นานหนึ่งอึดใจ แล้วดึงหน้ากลับมาเลียริมฝีปากด้วยเอง พลางขมวดคิ้วเข้าอย่างสงสัย“ทำไมปากท่านถึงหวาน”“ข้า... ข้าดื่มข้าวหมักนํ้าผึ้งมา” ข้าตอบพลางหายใจหอบ แต่ทว่ามือของคุณชายจิ้นยังประคองเอาไว้ที