All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 41 - Chapter 50

พอถึงเวลาออกเดินทาง ข้าก็เดินไปหน้าจวน โดยมีเสี่ยวเมิ่งติดตามเข้าวังหลวงไปด้วยในวันนี้ มิใช่คราแรกที่เคยเข้าวังหลวง สมัยยามเด็กก็เคยนั่งรถม้าติดเข้าไปกับเจี่ยเจียด้วย จึงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอันใดมากมายข้ามองเห็นแผ่นหลังใหญ่ในชุดสีม่วงเข้มกลมกลืนกับสีผิวสองสีที่ค่อนไปทางเข้มของคุณชายจิ้นยามนี้ เขานั่งอยู่บนหลังม้าสีดำ นำอยู่ด้านหน้ารถม้าที่ข้ากำลังจะเดินขึ้นไปด้านใน จึงมิรู้ว่ายามนี้เขาแสดงออกทางสีหน้าแบบไหนรถม้าเคลื่อนตัวออกจากจวน ข้าก็เลิกผ้าม่านขึ้นมองภาพบรรยากาศสองข้างทางอย่างรื่นรมย์ ยามเย็นเริ่มมีหมอกลงบางเบา มองเห็นเป็นสีขาวมัวๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันอาจจะไม่ใช่หมอก อาจจะเป็นไอระเหยจากกระทะร้านรถเข็นข้างทาง หรือเป็นไอร้อนจากจอกชาที่ผู้คนยกดื่มความรู้สึกเย็นชื่น ผสมกับความรู้สึกอุ่นๆ ที่ลอยขึ้นจากพื้นถนนทะลุเข้ามาในรถม้าที่นั่งอยู่ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อจัดสวนเสร็จข้าตั้งใจว่าจะลองฝึกทำอาหารดูเสียน้อย...พิณ ชงชา หมากล้อม กวี ทุกอย่างล้วนเรียนมาตั้งแต่เยาว์วัย เหลือทำอาหารก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย หากทำตัวยุ่งๆ อยู่ตลอดยาม ความหนักอกหนักใจทั้งหลายก็ทุเลาลงมาบ้างห

๔ ลิงเผือกกับบุรุษหน้ามึนบ่าวทำครัวที่กำลังง่วนจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารมื้อถัดไป ทุกคนต่างวางมือลงหันหน้าไปมองทางเสียงโหวกเหวกของบ่าวน้อยคนหนึ่งที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา“ฮูหยินน้อยมาเจ้าค่ะ นางกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้” บ่าวน้อยอายุราวๆ สิบเอ็ดปีกล่าวขึ้นอย่างร้อนรน เพราะนานๆ ครั้งจะเห็นผู้เป็นนายเดินมาถึงเรือนครัว“จริงรึ! หรือว่าอาหารวันนี้จะไม่ถูกปากฮูหยิน นางถึงได้เดินมาตำหนิ” แม่ครัวที่มีอายุสามสิบถึงสี่สิบปี รูปร่างท้วมกล่าวขึ้นอย่างตระหนก นางคงจะทำอาหารไม่ถูกปากนายหญิงคนใหม่กระมัง“แต่ท่านก็ทำเหมือนเดิมทุกวันมิใช่รึ หรือว่าแม่นางกัวปรุงอาหารผิด” บ่าวรูปร่างผอมวางผักที่ล้างน้ำในตะกร้าลง และเงยหน้าขึ้นไปแสดงความคิดเห็น“ข้ามิมั่นใจ เมื่อเช้าและกลางวันนั้นทำกับข้าวไปหลากหลายอยู่ ไม่รู้ว่าจานไหนไม่ถูกปากนางกันแน่” แม่ครัวกัวกล่าวด้วยน้ำเสียงวิตก การที่นายหญิงจะเดินมาที่ห้องครัวนั้นเป็นเรื่องยาก ทั้งร้อน ทั้งอบอวลไปด้วยกลิ่นอาหาร อาจจะทำให้เสื้อผ้าอาภรณ์ของคนเป็นนายมีกลิ่นติดไปด้วยเป็นเวลาเกือบครึ่งปี ที่ฮูหยินใหญ่แทบไม่ย่างกรายเข้ามาด้านใน อยู่ๆ ฮูหยินน้อยที่เพิ

“วันนี้ฮูหยินน้อยของเจ้าลงครัวฝึกทำอาหาร เห็นบ่าวคุยกันให้แซ่ดไปทั่วทั้งจวน” ฮูหยินหม่านกล่าวกับบุตรชายด้วยรอยยิ้ม แล้วยกน้ำชาขึ้นจิบ“ขอรับ” จิ้นฝานตอบรับเสียงต่ำ คิ้วเข้มกดต่ำลงเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ แต่ไม่ได้เอามาขบคิดด้วยความสนใจมากขนาดนั้น“ไม่ลองมองน้องดูหน่อยหรือ...นางเป็นเด็กสาวที่เพียบพร้อม เหตุใดถึงมิลองเปิดใจดูบ้าง” ฮูหยินหม่านกล่าว นางมองแวบเดียวก็รู้ว่าบุตรชายคิดเช่นไรกับฮูหยินตัวเอง“เรื่องเช่นนี้...แล้วแต่ฟ้าจะลิขิต ถ้าคู่กันแล้วไซร้ ก็ต้องมีสักวันที่ลูกจะรักนาง” จิ้นฝานตอบอย่างไม่สนใจ หยิบขนมเปี๊ยะชิ้นโตขึ้นมากัดคำใหญ่“เจ้าความรู้สึกช้าเหมือนบิดา ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องที่น่ายินดีนี้วันใด” ฮูหยินหม่านกล่าว พลางส่ายหน้าเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ“ลูกก็เป็นเช่นนี้” จิ้นฝานที่เคี้ยวขนมชิ้นใหญ่ตอบกลับมารดา และเอื้อมมือไปหยิบน้ำชาขึ้นมาดื่มล้างคอ“เอาเถิดๆ พอน้องท้องสักห้าหกเดือน ลูกก็พานางไปไหว้พระที่วัดประจำตระกูลด้วย” ฮูหยินหม่านเอ่ยกับบุตรชาย“ขอรับ” จิ้นฝานรับคำ และยัดขนมเข้าปากหมดในคำเดียว ตามด้วยกระดกชาเข้าไปให้กลืนขนมคล่องคอขึ้นเมื่อสองแม่ลูกสนทนากันอยู่ในห้อง พลันก็มีแขกเ

วันนี้เป็นวันหยุดราชการ จิ้นฝานนอนอ่านหนังสืออยู่บนตั่งห้องโถง ใช้มือหนึ่งข้างเท้าหัวเอาไว้ หนังสือวางอยู่บนหน้าขาที่ยกขึ้นมา เขากำลังพลิกหน้ากระดาษ พลันก็มีบ่าวคนสนิมของเขานามว่า สวี่เจียว เข้ามาในเรือน“คุณชายใหญ่มีบ่าวยกอาหารมาให้ขอรับ” สวี่เจียวกล่าวบอกผู้เป็นนาย“ข้าสั่งรึ” จิ้นฝานที่อ่านหนังสือนั้นกล่าวอย่างแปลกใจ“ฮูหยินท่านเป็นคนทำ และให้บ่าวมานำมาให้ขอรับ” สวี่เจียวตอบจิ้นฝานทำสีหน้าแปลกใจ เบือนหน้าไปมองสวี่เจียว แล้วกล่าวขึ้น “คุณหนูรอง...” จากนั้นก็พยักหน้าไปนำเข้ามาให้เขาตอนนี้เขาถือถ้วยสีขาวเอาไว้ในมือ มองหอยเป๋าฮื้อตัวใหญ่สีขาวอวบอยู่ในถ้วยอย่างชั่งใจอยู่มาก คุณหนูรองนึกคึกอันใดถึงทำอาหารมาให้เขากินได้ แล้วอาหารในถ้วยนี้มีอะไรมารับประกันว่ามันกินได้บ้าง และนางไม่ได้ใส่อะไรที่พิเรนทร์ลงไปให้เขากิน“ฮูหยินอยากให้บ่าวเห็นคุณชายกินจนหมด...แล้วให้รีบกลับไปรายงานเจ้าค่ะ” บ่าวน้อยกล่าวด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อย ไม่คิดว่าฮูหยินน้อยจะเป็นภรรยาเอาใจสามีเช่นนี้จิ้นฝานเงยหน้าขึ้นมองบ่าว เอ่ยถามเสียงต่ำ “นางทำเองทุกขั้นตอน...” และพินิจมองสีหน้าของบ่าวตัวน้อยที่ฉีกยิ้มกว้างตรงหน้า“

กะว่าไปสูดอากาศเดินเหินให้ผ่อนคลาย กลายเป็นว่าตาตื่นนอนไม่หลับไปได้ จึงหยิบผ้าออกมาตัดผ้าอ้อมให้ลูกเพื่อข้ามเวลาเสียเลย เพราะเมื่อเจ้าเด็กน้อยเกิดมาจะได้มีของใช้สอยไม่ขาดมือ ถึงจะมีเบี้ยจับจ่าย แต่ชีวิตคนเป็นแม่เช่นข้ามันว่างจนเกินเหตุ จึงต้องหาอะไรทำแก้เบื่อและในเช้าวันรุ่งขึ้นข้าก็นำเรื่องที่เจอนี้ไปเล่าให้เสี่ยวเมิ่งฟัง นางให้ความเห็นว่าน่าจะเป็นบ่าวคนสนิทของฮูหยินเฒ่า“ฮูหยินต้องระวังตัวไว้นะเจ้าคะ ทั้งนายทั้งบ่าวนิสัยใจคอไม่น่าคบหา” เสี่ยวเมิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ข้ามิลดตัวไปยุ่งกับพวกนางหรอก” ข้ากล่าวพลางส่ายหน้า ทั้งสำเนียงกิริยาวาจาไม่รู้ว่าสำนักเรียนที่ใดสั่งสอนมา ถึงได้มั่นอกมั่นใจคิดว่าตนเองอยู่เหนือผู้อื่นเขาข้าสังเกตพฤติกรรมฮูหยินเฒ่าและบ่าวของนางอยู่หลายวัน จนมั่นใจว่าดูคนไม่ผิดไป มิเช่นนั้นจะเป็นการใส่ร้ายพวกนางเอาได้“ดีแล้วเจ้าค่ะ ข้าจัดเตรียมของที่จะให้นายท่านในวันพรุ่งเรียบร้อยแล้ว” เสี่ยวเมิ่งกล่าวจ้อขึ้นมาอีก อุ้มหีบไม้ขนาดกลางมาวางกลางห้อง“เขาจะต้องซึ้งใจกับของขวัญในหีบมากแน่ๆ” ข้ายิ้มกว้างมองหีบนั้น ก่อนจะหันหน้าไปเอ่ยกับเสี่ยวเมิ่ง“บ่าวคิดว่าน่าจะเหมา