All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 21 - Chapter 30

“โป๊ยกั๊กนี่นำไปต้มดื่มทุกวันกับน้ำชา ไม่เกินสามวันจะเป็นปกติตามเดิม เจ้าเพียงแค่ข้อเท้าเคล็ดเท่านั้น ข้านำติดกายมาด้วยเพียงเล็กน้อย ถ้าหมดก็ไปขอเอาได้จากในครัว” เจิ้งเหรินอี้กล่าว“จริงหรือเจ้าคะ!” เสี่ยวเมิ่งกล่าวขึ้นเสียงดังอย่างดีใจ นางเพียงข้อเท้าเคล็ดเท่านั้น นึกว่าจะหักเสียแล้ว บ่าวน้อยกล่าวขึ้นในใจ“ฮ่าๆ จริงสิ ข้าจะโป้ปดเจ้าให้ได้อันใด” เจิ้งเหรินอี้หัวเราะก่อนจะเอ่ยตามอย่างขบขันเสี่ยวเมิ่งฉีกยิ้มกว้างก้มหัวขอบใจอีกสามรอบ ส่วนเจิ้งเหรินอี้ก็ยืนประกบมือไว้ด้านหน้าขา และเลื่อนสายตาไปมองคุณหนูตระกูลไป๋ ก่อนจะกล่าวออกไปอีก“ตาท่านแล้ว แต่ข้าต้องขอออกไปล้างมือก่อนสักครู่” เขาหลุบตามองเท้าเสี่ยวเมิ่ง เป็นนัยแฝงไปด้วยข้าเบิกตาขึ้นเล็กน้อย กำมือใต้แขนเสื้อ หายใจติดขัด ก่อนจะพยักหน้ารับเขาอย่างเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจในยามนี้จะให้หลิงจูสหายคนสนิทนี้ออกไปด้านนอกนั้น ควรจะใช้วิธีอันใดถึงจะดูแนบเนียนมากที่สุด พอหมอเจิ้งหมุนกายเดินออกจากห้องไป ก็ผุดความคิดหาข้ออ้างได้ออก“หลิงจู ข้าหิวข้าวยิ่งนัก” ข้าแสร้งกล่าวเสียงอ่อน เดินกุมท้องไปนั่งด้านข้างของนาง“ซิงหนี่ว์ เจ้ายังมิได้กินข้าวตั้งแต่

“ซิงหนี่ว์ เมื่อครู่คุณชายจิ้นมองทางนี้ด้วย” หลิงจูเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ เขย่าแขนเสื้อสหายเบาๆ“เหอะๆ” ข้าเพียงหัวเราะแห้งในคอ เขยิบกายหันหลังให้กับคุณชายจิ้นแทน วันนี้อากาศสดใส ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ นับว่าเป็นวันดี เช่นนั้นแล้วจำเป็นต้องมองแต่สิ่งที่สบายใจและเป็นมงคล หากเห็นของอัปมงคล วันนี้อาจจะวิบัติเอาได้ทางด้านจิ้นฝานรับสุราต้มร้อนๆ ขึ้นมาเป่าไปได้สองลม เพื่อให้ความอบอุ่นคลายหนาวยามเช้า พลันก็ย่นคิ้วเข้า ขยับจอกสุราขึ้นมาจ่อจมูก ทำสีหน้ากระอักกระอ่วน และวางลงไปบนโต๊ะตามเดิมเสนาบดีจางเห็นท่าทางไม่สู้ดีของเขาจึงเอ่ยทักออกไปด้วยความสงสัย“สุรามิถูกปากหรือซือจื๋อ”“กลิ่นมิค่อยถูกจมูกขอรับ” จิ้นฝานตอบไปตามตรง“กลิ่นก็ปกติดีนี่” เสนาบดีจางเอ่ย ยกจอกสุราขึ้นมาดม เงยหน้าขึ้นมองจิ้นฝานอย่างแปลกใจ และเอ่ยขึ้นมาใหม่“ซือจื๋อลองยกขึ้นมาดมดูใหม่เถิด ถ้ากลิ่นยังเหมือนเดิมอาจจะเป็นจอกสุราที่ล้างไม่สะอาดกระมัง จะได้ให้บ่าวมาเปลี่ยนให้ใหม่”“ขอรับ” จิ้นฝานที่คิ้วยุ่ง หลุบตาลงยกจอกสุราขึ้นมาดมเฮือกหนึ่ง ท้องไส้ก็พลันปั่นป่วนขึ้นมาเสียดื้อๆท่านเสนาบดีจางทำตาโต ตกใจมองสีหน้าดำแดงที่เปลี่ยนมาอมเขียวร

“อาจูกลับกันเถิด ข้าว่าจะหลงทางเอาได้ หมอกลงหนาเรื่อยๆ เช่นนี้ แสงไฟก็มิอาจช่วยได้”“ซิงหนี่ว์…” หลิงจูเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาคลอเบาบาง เบือนหน้ากลับมามองสหายอย่างหวาดกลัว“ขะ ขุนนางผู้นั้นและฮูหยินของเขาหายไปแล้ว” นางเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักสาเหตุมาจากคนทั้งสองข้างหน้าได้หายวับไปทันทีราวกับเป็นผีก็มิปาน จึงเป็นเหตุให้นางไม่กล้าตะโกนเรียกออกไปข้าคอแห้งขึ้นมาฉับพลัน มองสีหน้าตื่นตระหนกของสหาย และมองทะลุไปด้านหน้า เพียงแวบเดียวเท่านั้น เบื้องหน้าก็ไร้เงาร่างทั้งสอง มีเพียงหมอกสีขาวมาแทนที่ตะเกียงในมือของหลิงจูสั่นเสียงดังแก๊งๆ ตามแรงมือของนาง จมูกเริ่มแดงระเรื่อด้วยความกลัวเสี่ยวเมิ่งลอบถอนหายใจออกมา เป็นอย่างที่นางนึกไว้ คุณหนูหลิงนี่ตัวป่วนชัดๆ“จูจูใจเย็นๆ พวกเราเพียงหมุนกายกลับ และเดินตรงไปตามทางเดิมก็พอแล้ว” ข้าเอ่ยกับนางเสียงเบา เอื้อมแขนไปดึงมือของนางมาจับไว้“ข้า...ข้าขอโทษ มิคิดว่ายามดึกหมอกจะลงหนาจนมองไม่เห็นแบบนี้ นานๆ ครั้งจะได้ออกมาเปิดหูเปิดตา จึงติดเล่นสนุกไปหน่อย” หลิงจูร่ายยาวออกมาอย่างสำนึกผิด“อย่าตระหนกไป เราเดินขึ้นเหนือก็พอแล้วมิใช่รึ” ข้าแข็งใจกล่าว มิใช่ว่าไม่กลั

หลิงจูกับเสี่ยวเมิ่งต่างสบตากันอย่างเลิ่กลั่ก มองสลับไปมาระหว่างไป๋ซิงหนี่ว์และจิ้นฝาน ส่วนเจิ้งเหรินอี้ยืนกอดอกยิ้มแห้งๆ มองดูเหตุการณ์เท่านั้น แค่เพียงเขาปรายตาแวบเดียวก็รู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองไม่ลงรอยกัน จนเห็นได้อย่างชัดเจน“วางทิฐิลง...จะขึ้นหลังข้าเองหรือจะให้ข้าเป็นคนแบกท่านไป” จิ้นฝานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหน่ายใจไว้ส่วนหนึ่งตามตรงแล้วถึงแม้ว่าเขาจะเป็นสหายไป๋มี่อิง แต่อายุก็มากกว่านางสามสี่ปีได้ จะให้มาทะเลาะต่อปากต่อคำราวกับเด็ก มันก็ไม่ใช่หนทางของเขาเท่าไรนัก“ไม่” ข้ายังยืนยันจุดเดิมของตนเอง สบกับดวงตาแข็งกร้าวตรงหน้าจิ้นฝานถอนหายใจออกมา และเขยิบกายเข้ามาใกล้ หากมามัวนั่งเจรจาไฟคงได้ดับไปก่อน กว่าจะติดไฟได้อีกครั้งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับสภาพอากาศแบบนี้เลยเขาเอื้อมแขนหมายจะรวบตัวนางขึ้นมาอุ้ม แต่กระนั้นสาวงามเบื้องหน้ากลับถอยกรูดไปด้านหลังด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ออกไป!” ข้าตะโกนขึ้นไม่ดังมาก พยายามข่มอารมณ์กลัวเอาไว้ เพราะยามนี้ภาพในคืนนั้นได้ย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง ฝ่ามือใหญ่ตรงหน้าที่เอื้อมเข้ามาฉุดรั้งทำร้ายร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำ ยังคงตรึงตราไม่จางลง

ส่วนหลิงจูไม่ต้องกล่าวว่ารู้เรื่องกับเขาหรือไม่ นางไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ยามนี้นั่งน้ำตาร่วงเผาะสงสารสหายรักจับใจ เพราะนางเป็นต้นเหตุให้ไป๋ซิงหนี่ว์ต้องมาหลงป่าตลอดทั้งคืน เจอความลำบากเช่นนี้หมอกที่ดูคล้ายว่าจะหนาแน่นและจางหายไปแล้วก่อนหน้านี้ ผู้ใดจะไปคิดมามันจะย้อนกลับมา ก่อตัวหนาขึ้นในใจของจิ้นฝานยามนี้เขาอยากแพ่นกบาลตนเองยิ่งนัก ไฉนถึงหน้ามืดตามัวจำผิดคนได้ถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังทำให้ไป๋ซิงหนี่ว์ต้องมีมลทินจากความมักมาก ที่ขาดสติยับยั้งของตนเองไปด้วยเจิ้งเหรินอี้มองสีหน้าอึมครึมเบื้องหน้าของซือจื๋ออยู่นาน ก็ผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อครู่นี้เขาหายใจเข้าออกอย่างลำบาก เพราะสถานการณ์ตื่นตาตื่นใจที่แสนระทึกนี้ มาบัดนี้สติทุกอย่างได้กลับมาครบถ้วนจึงเอ่ยขึ้น“ซือจื๋อเข้ามาอุ้มนางเถิด…”“ได้” จิ้นฝานตอบรับ แล้วเข้าไปช้อนกายนางขึ้นมาอุ้ม หลุบตามองดวงหน้านวลซีดขาวที่แนบอิงตรงอกของเขาอย่างสำนึกผิดถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบพอนางมากเท่าไร เพราะนางมีนิสัยไม่น่าเข้าใกล้ แต่ต้องยอมรับเลยว่าความผิดที่เขาก่อขึ้นมานั้น มันโหดร้ายกับสตรีคนหนึ่งมากเกินไป ทั้งการแสดงออกอย่างหวาดหวั่น อาการเพ้อยามหลับ บ่งบอก