All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 51 - Chapter 60

ใจความจดหมายสั้นๆ ได้ใจความ ดูท่าสหายขี้งอนจะหายโกรธแล้วกระมัง เช่นนี้ข้าจะได้ปรับความเข้าใจกับนาง ถึงอย่างไรก็เป็นสหายสนิทกัน มีเรื่องปิดบังใหญ่โต มารู้อีกคราก็ตอนแต่งงานกับบุรุษชังหน้าที่สหายหมายปองเอาไว้แล้วมีที่ใดกันนางจะโกรธข้าก็คงไม่ผิด ปากเอาแต่เถียงมองหาข้อดีคุณชายจิ้นไม่เจอ อยู่ๆ ก็แต่งงานเข้ามาเป็นฮูหยินเขาเสร็จสรรพวันถัดมาในยามอุ้ย ชาวเมืองหลวงทยอยออกจากบ้านเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงที่จัดขึ้นกลางเมืองหลวงนี้ งานไหว้พระจันทร์หรืองานเลี้ยงเหล่าทวยเทพที่ชาวแคว้นซิ่นได้จัดขึ้นในเดือนปา วันอู่ เพื่อสักการะกราบไหว้เทพด้วยสุราองุ่น และขนมพระจันทร์สีเหลืองปั้นก้อนกลมยัดไส้ด้วยถั่วบดและเม็ดบัว นำไปอบในหม้อดินเผาดังนั้น พระจันทร์จะเต็มดวงหรือไม่เต็มดวง ก็หาได้เกี่ยวข้องตามงานที่จัดขึ้นมาไม่ เพราะเป็นงานเลี้ยงตอนกลางคืน จึงถูกเรียกขานออกมาเช่นนั้นให้ฟังง่ายขึ้นภายในเรือนซือซือมีสตรีสองนางที่นั่งชมดอกเหมยสีขาวที่ร่วงลงจากต้นด้วยรอยยิ้ม ผู้เป็นนายยิ้มย่องมุมปาก ยกน้ำมะตูมผสมน้ำผึ้งขึ้นจิบ โดยมีผู้เป็นบ่าวคอยพัดอยู่ด้านข้าง“ฮูหยิน ใกล้ถึงยามแล้วเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวบ่าวไปจัดเตรียมน้ำให้ท่า

เฉินหย่าลี่กัดปากแน่นขบคิดในหัวอย่างอัปยศอดสูใจว่า เหตุใดบุตรสาวพ่อค้าธรรมดา ไฉนถึงวางท่วงท่าสง่าน่ามอง ได้รับเกียรติผ่านทางสายตาจากผู้คนได้ถึงเพียงนี้สิ่งนี้หรือ คือความแตกต่างที่ไป๋ซิงหนี่ว์คิดเอาไว้ นางไม่จำเป็นต้องทำอะไร ความทะเยอทะยาน ความมั่นใจ และความคิดของเฉินหย่าลี่จะเปลี่ยนเป็นความทุกข์เข้ามาแทนที่ความผยองส่วนหลิงจูที่นั่งแก้มป่องรอสหายอย่างใจจดใจจ่อ พลันพอเห็นไป๋ซิงหนี่ว์เดินมาก็ฉีกยิ้มกว้างเผยฟันของนาง“ซิงหนี่ว์ ข้าอยู่นี่” นางเรียกสหายด้วยความดีใจ ก่อนหน้านี้หนึ่งเดือนได้ นางรู้สึกทุกข์ใจอยู่ไม่น้อย จึงใช้โอกาสในงานไหว้พระจันทร์เชิญสหายมาพบปะกัน“อาจู” ข้าตอบรับนาง เดินเข้าไปนั่งโต๊ะน้ำชาริมระเบียง ที่สามารถมองเห็นถนน และบรรยากาศในตลาดได้อย่างชัดเจน“มานั่งนี่เลย ข้ามีเรื่องจะกล่าวกับเจ้า” หลิงจูกล่าวเสียงอ่อน ตบลงเก้าอี้ด้านข้าง เร่งให้ไป๋ซิงหนี่ว์เดินเข้ามานั่ง“ใจเย็นๆ” ข้าเอ่ย แล้วยอบตัวนั่งลงบนเก้าอี้หลิงจูจับแขนสหายทั้งสองข้าง ทำสีตาออดอ้อนสำนึกผิด ปากยู่จ้องมองหน้าไป๋ซิงหนี่ว์ นางไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบทสนทนาเช่นไรดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับระหว่างไป๋ซิงหนี่ว์และจิ้

ปัง! เสียงพลุยังดังขึ้นต่อเนื่อง ข้าแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่สว่างพร่างพราวด้วยดอกไม้ไฟดอกใหญ่ที่สว่างวาบ และมอดดับลงช้าๆ เป็นเพราะว่าปีนี้เป็นปีมังกร จึงจุดพลุหลายลูกนานกว่าปีที่ผ่านมากระมังข้ายกมือลูบท้องตนเองไปด้วย ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กน้อยจะตกใจหรือไม่ ข้าพาลูกมาลำบากแล้วกระมัง ผู้คนอัดแน่นเดินเหินไม่คล่องพอหันหลังกลับไปมองแม่นางเฉินก็หายไปแล้ว เหลือเพียงเสี่ยวเมิ่งที่เดินประกบหลังข้าไม่ห่าง สงสัยว่าอาภรณ์รุ่มร่ามของนางจะทำพิษเข้าให้“คุณหนู ปีนี้น่าจะงานใหญ่ ชาวบ้านแห่เข้าเมืองหลวงมาเยอะ ถึงได้หนาแน่นกว่าปีที่แล้ว” เสี่ยวเมิ่งกล่าว“นั่นสิ ว่าแต่แม่นางเฉินพลัดหลงไปแล้วหรอกหรือ” ข้าเอ่ยถาม“เจ้าค่ะ หันไปอีกทีนางก็หายไปแล้ว” เสี่ยวเมิ่งตอบ“เดินลำบากนัก พวกเราไปหลบซอยข้างหน้ากันก่อนเถิด” หลิงจูจับมือสหาย แล้วบุ้ยหน้าไปทางขวาข้าพยักหน้ารับ เดินเบียดผู้คนไปหลบข้างในซอยขนาดเล็กที่ทะลุไปอีกซอยหนึ่งได้ ข้างในอับสายตา มีแสงลอดผ่านมองเห็นรางๆ ทันใดนั้นไม่ทันได้สังเกตดี พลันเสียงพลุก็ดังขึ้นอีกระลอก ปัง! ปัง!“เฮ้ยยยย!” เสียงร้องหลงของบุรุษดังขึ้น พร้อมกับผลลูกท้อที่หล่นเกลื่อนพื้นกลิ้งมาที

“เฉินหย่าลี่” จิ้นฝานมุ้นคิ้วเข้า พึมพำขึ้นมาเบาๆ และเอ่ยออกไปต่อ “นางเป็นบ่าว ท่านเป็นฮูหยิน” กล่าวจบก็มองคุณหนูรองอย่างแปลกใจ นางไปเอาความคิดเหล่านี้มาจากไหนกัน“ฮูหยินเฒ่าเลี้ยงดูนางเฉกเช่นหลานในไส้” ข้าตอบกลับ“แล้วเกี่ยวอันใดด้วย” จิ้นฝานถามกลับทันทีอย่างงุนงงมากกว่าเดิม มองนางด้วยสายตาแปลกๆอะไรของคุณชายจิ้น! ยังจะมีหน้ามาถามข้ากลับอีก เป็นหลานชายฮูหยินเฒ่าแท้ๆ ยังดูนิสัยย่าตัวเองไม่ออกอีกหรือข้าเล่นเอาบ่าวรักนางมาทิ้งกลางเมืองหลวง มีหรือนางจะไม่ต่อว่า ดีไม่ดีมาโทษกันอีก อย่างน้อยๆ ก็ให้ครุ่นคิดหาวิธีการรับมือกับนางเสียก่อน เพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีทางที่ข้าจะไปเดินหาแม่นางเฉินอยู่แล้ว“สรุปแล้วมันเกี่ยวกันอย่างไร นางเป็นเพียงบ่าวมาอาศัย มิใช่เรื่องที่ข้ากับท่านต้องยุ่งยาก” จิ้นฝานกล่าวขึ้นต่อ เรื่องบางเรื่องคิดให้ตรงเข้าไว้เป็นเรื่องที่ดี ดีกว่ามาขบคิดให้ซับซ้อนให้สิ้นเปลืองย้อนกลับไปทางเดิม พลันก็เห็นม้าสีดำตัวใหญ่เดินมาปิดทางออกเอาไว้พอดิบพอดี บนม้าเป็นบุรุษร่างใหญ่ ใส่ชุดขุนนางเต็มยศกอดอกในยามนี้ แววตาที่สะท้อนกับโคมไฟที่ห้อยอยู่เหตุการณ์นี้ก็เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนอยู่แล

อืม...ว่าแต่เขารู้แล้วหรือว่าเป็นร้านไหนที่ท่านแม่ฝากซื้อ เอาเช่นนี้ดีกว่า นั่งไปอีกสองเค่อค่อยบอกเขาให้หัวเสียเล่นๆ ช่วยไม่ได้ อยากมาขัดความสนุกของผู้อื่นก่อนเองจิ้นฝานที่สวมหน้ากากกระต่ายไม่ได้รู้สึกเคอะเขินอะไรมากมายนัก ยามนี้เขากลับมาเป็นปกติ เดินจูงม้าแทรกผู้คน ตรงไปยังร้านรถเข็นที่เขาแวะซื้อให้มารดาเป็นประจำ โชคดีที่อากาศวันนี้เย็นสบายเขาจึงไม่รู้สึกร้อนมากเท่าไรนักกับชุดขุนนางที่สวมอยู่เขาเดินไปได้สักพักเสียงพลุอีกชุดก็เริ่มดังขึ้น ปัง! ปัง! แสงไฟระยิบระยับตกกระทบลงเบื้องล่าง เขาเบือนหน้ากลับไปมองคุณหนูรองในอาภรณ์สีขาวเย็น นั่งอยู่บนม้าด้านหลัง ที่กำลังแหงนหน้าขึ้นมองพลุที่สว่างวูบกะพริบในยามนี้ ความรู้สึกที่มีต่อนางมีเพียงความรับผิดชอบ ในใจจึงยังเห็นว่านางเป็นคุณหนูรองตระกูลไป๋มากกว่าที่จะเป็นฮูหยินน้อยของเขาในเพลานี้ปัง! พลุลูกที่สามสว่างวาบขึ้นเป็นสีแดงสีส้ม เบ่งบานเป็นดอกไม้ใหญ่ และเริ่มผลัดดอกร่วงตกลงมา ค่อยๆ ดับลง จะว่าไปแล้วพลุคืนนี้ดูสวยแปลกตาเขาอยู่เหมือนกัน จิ้นฝานคิดในใจ ก่อนจะดึงหน้ากลับมามองด้านหน้าตามเดิมข้านั่งชมเมืองหลวงในช่วงเวลาแห่งการเฉลิมฉลองพร้อมกับเสีย