All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 31 - Chapter 40

เสี่ยวเมิ่งเองนั้นนั่งอยู่ด้านข้างเตียง กุมมือคุณหนูของนางเอาไว้แน่นด้วยความสงสาร ดูท่าแผนการนี้จะโหดร้ายไปมากสำหรับคุณหนูรอง คิดไม่ถึงว่าจะส่งผลถึงนายน้อยในครรภ์ของคุณหนูด้วยและในเวลาต่อมา ณ เรือสีดำลำใหญ่ เรือลำนี้ราวกับเรือขนกองทัพปีศาจ ผู้คนแต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำสนิทล้วนยืนอยู่แน่นเต็มไปหมด มันเป็นเรือของหอหลิวลี้ มีพญามัจจุราชเป็นใหญ่ นั่งอยู่หัวเรือจิบน้ำชาทอดมองทิวทัศน์ด้านหน้าอย่างใจเย็นไป๋มี่อิงยามนี้กำลังเดินทางไปยังที่ตั้งหอบัวขาว กำลังรอการกลับมารายงานของหูทิพย์ตาทิพย์สวรรค์จากฝั่งไป๋ซิงหนี่ว์กลุ่มควันสีดำล่องลอยเหนืออยู่บนหลังคาเรือ พุ่งตรงมาทางหัวเรือ และผสานร่างกายมาเป็นคนสวมใส่ชุดขุนนางและชุดสตรีชั้นสูงสองคน“คารวะนายใหญ่” หูทิพย์ทั้งสองกล่าวขึ้นพร้อมกัน“ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” ไป๋มี่อิงวางจอกชาลงบนโต๊ะเอ่ยถาม“คุณชายจิ้นรู้ความจริงแล้วขอรับ แต่ทว่าคุณหนูรองเกือบแท้งบุตร” หูทิพย์รายงาน“แท้งบุตร ดูท่าข้าจะลืมคาดการณ์เรื่องนี้ไป ว่าแต่ผู้ใดช่วยเหลือนางเอาไว้ได้” ไป๋มี่อิงที่มีสีหน้าเครียดขึ้นเอ่ยถามเสียงเย็นเฉียบ มือกำจอกชาแน่น“บุตรชายคนรองของตระกูลเจิ้งขอรับ” หูทิพ

๓หยดน้ำหยดที่หนึ่ง หลังจากปัญหาภายในตระกูลไป๋จบลง และมีการแต่งตั้งผู้นำตระกูลคนใหม่พร้อมกับฮูหยินใหญ่คนที่สิบ ก็ถึงครางานวิวาห์มงคลระหว่างสองตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง คือ ตระกูลจิ้นกับตระกูลไป๋ได้เกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน คุณชายจิ้น สหายคนสนิทของคุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ ได้จัดส่งของหมั้นและสินสมรสมาก่อนงานแต่งสิบสี่วัน เป็นสินสมรสที่มากมายสมเกียรติแก่ตระกูลไป๋ภายในเรือนเหมยอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเหล่าบุปผาที่รายล้อมอยู่รอบๆ ได้พัดคลุ้งเข้ามาในเรือน ภายใต้แสงตะเกียงในห้องนอนได้ตกกระทบลงบนเสื้อคลุมสีแดงสดที่ปักลายมวลดอกไม้มากมาย ตามความชอบของผู้ที่จะสวมใส่มันเข้างานพิธีในวันพรุ่งหยดน้ำตกกระทบลงเสื้อคลุมนั้นเป็นดวงเล็กๆ จนมีสีเข้มขึ้นมาเล็กน้อย มือเล็กขาวเนียนของอิสตรีไล่สัมผัสลงตามดิ้นที่ใช้ปักลาย ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลหยดลงบนเสื้อคลุมแต่งงานนี้ ริมฝีปากถูกเม้มเข้าไม่ให้เสียงร่ำไห้ดังลอดออกมา มันช่างเป็นค่ำคืนที่ทำใจยากสำหรับนางเหลือเกินข้าตอบรับข้อเสนอนั้น และเข้าใจเจตนาของเจี่ยเจียทั้งหมด มันดูเป็นทางออกที่สมเกียรติแก่ตระกูลไป๋ อย่าได้มาหม่นหมองเพราะข้าเป็นคนก่อขึ้

าเถิดวันนี้ต้องพักผ่อน ข้าปลดเปลื้องความทุกข์นี้ลงไปก่อน และล้มตัวลงนอนเพื่อลูก เพราะวันนี้เหนื่อยมาตลอดทั้งวันแล้วจิ้นฝานเลื่อนกายลงมานอน ยกขาวางทับกัน ยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผาก ปล่อยให้เทียนมอดดับไปเองแทนที่จะลุกขึ้นไปดับมัน เขาหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าเช่นกัน ยามปกติเป็นคนกล่าวน้อย ไม่ค่อยเข้าสังคม แต่วันนี้เขาต้องเดินต้อนรับแขก รับจอกสุราขึ้นดื่มอยู่นานหลายชั่วยาม จึงกินพลังไปมากสำหรับคนสันโดษเช่นเขาเขาเผลอนอนหลับ แต่รู้สึกตัวขึ้นมาเพราะเสียงก๊อกแก๊กที่ดังขึ้นจากภายในห้อง ความสว่างอันน้อยนิดได้ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง และช่องประตูให้พอมองเห็น เขาเลื่อนสายตาไปมองตามเสียงนั้น เห็นเงาดำๆ ของสตรีร่างบางนั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง กำลังเอื้อมมือหยิบขนมมงคลเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อยนับว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่ที่น่าหดหู่นัก...คุณหนูรองแต่งงานเข้ามาวันแรก เขาก็ทำให้นางและลูกต้องอดอยากปากแห้งเสียแล้ว จิ้นฝานคิดในใจ มองภาพนั้นโดยไม่ละสายตายามนี้ข้ากำลังหยิบขนมเปี๊ยะใส่เม็ดบัวขึ้นมากินอย่างถูกปาก นับว่ารสชาติอร่อยถูกคอ ก่อนหน้านี้นอนพลิกกายไปมาอยู่นานด้วยความหิว มิอาจข่มตานอนหลับลงได้เมื่อคว

ฮูหยินหม่านนั่งมองเด็กสาวอ่อนหวานตรงหน้าอย่างนึกเอ็นดู ไป๋ซิงหนี่ว์ไม่ได้แสดงออกมาอย่างเก้อเขิน หรือเกร็งแม้แต่น้อย นางแสดงออกมาอย่างธรรมชาติ เอ่ยเสียงหวานพอดี ได้ยินชัดฉะฉานข้าจัดการยกน้ำชาให้แม่สามีและพ่อสามี นั่งคุกเข่าอยู่ตรงพื้นเบื้องล่างและหันหลังพยักหน้าให้เสี่ยวเมิ่งเล็กน้อยเพื่อบอกให้นางเอากล่องกำไลหยกมาให้“ท่านแม่ นี่เป็นกำไลหยกจากร้านอั๊งจวง ท่านลองสวมดูนะเจ้าคะ หากคับเกินไปข้าจะได้คนเอาไปเปลี่ยนให้ใหม่” ข้าเอ่ยพลางเปิดฝากล่องไม้ออก ยื่นไปให้นาง“ร้านอั๊งจวง!” ฮูหยินหม่านเอ่ยอย่างดีใจ ตาเป็นประกาย เป็นร้านขายเครื่องประดับชื่อดังในเมืองหลวง ไม่ใช่ว่ามีเบี้ยมีทองแล้วจะเดินเข้าไปซื้อในร้านได้เลยทันที“ใช่เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวลูกช่วยสวมให้” ข้าเอ่ยอย่างเอาใจนาง สงสัยของขวัญชิ้นนี้น่าจะถูกใจนางเป็นอย่างมาก“งะ งามเหลือกเกิน…” ฮูหยินหม่านเอ่ยเสียงอ่อนระทวย มองกำไลหยกสีขาวใสถูกแกะสลักเป็นลายลูกพลัม ตรงกลางมีอัญมณีเม็ดเล็กประดับอยู่“ลายนี้เป็นลายเดียวในเมืองหลวงที่ลูกสั่งให้เขาแกะสลักมาเฉพาะ” ข้าเอ่ยย้ำอีกครา มองดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นของนางด้วยความดีใจกว่าตอนแรกความจริงเป็นเพียงกำไล

ค่อนข้างมีความรู้สึกช้าเหมือนบิดาของเขา และกล่าวบอกว่าอย่าได้โกรธเคืองบุตรชายนางนานเลย ข้ามิได้โกรธ แค่นอนสาปแช่งเขาก่อนนอนทุกคืนก็เท่านั้นเองข้าเดินมาถึงทางเข้าเรือน ยืนมองบ่าวขนต้นไม้เข้าไปวางไว้ในสวนในเมื่อเรือนนี้คุณชายจิ้นยกให้แล้ว ก็มิจำเป็นต้องขออนุญาตก่อนกระมัง“คุณหนูนั่งพักตรงระเบียงก่อนเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวบ่าวไปหยิบจอบอันเล็กมาให้” เสี่ยวเมิ่งพยุงนายหญิงมานั่ง จัดเบาะเอาไว้ใต้ก้น ก่อนจะวิ่งเข้าไปในเรือนอย่างกระฉับกระเฉงบ่าวที่ทำการขนต้นไม้ดอกไม้เสร็จแล้วนั้นก็เดินมาหาฮูหยินที่นั่งอยู่ตรงระเบียง พลางลอบมองด้วยความสนใจ สตรีรูปร่างบางเป็นถึงขั้นฮูหยินชมชอบปลูกดอกไม้ จับจอบจับดินให้มือแตกเสียอย่างงั้น นับว่าแปลกนัก“บ่าวขนหมดแล้วเจ้าค่ะ” บ่าวน้อยกล่าวบอกอย่างนอบน้อม“ขอบใจมาก หมดธุระแล้วก็ไปเถิด” ข้ากล่าวบอกพวกนางทั้งสี่คนที่ยืนวางมือบนหน้าขา ก้มหน้าอยู่“เจ้าค่ะ” พวกนางทั้งหมดยอบกายลง และเดินออกจากเรือนซือซือไปข้าลุกขึ้นไปยืนดูดอกไม้ด้วยความสุข และเดินสำรวจสวนด้านข้างและด้านหน้าเรือนไปด้วย พลางวางผังคร่าวๆ เอาไว้ในหัว ว่าต้องการจัดสวนแบบไหนทางซ้ายด้านหน้า น่าจะลงต้นไผ่ทองด้า