Semua Bab บางเบาดั่งสายหมอก: Bab 61 - Bab 70

จิ้นฝานสบตานาง ลอบกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย เลื่อนตาลงมองระดับสายตาก่อนจะหันหลัง และเริ่มออกเดินจูงม้าต่อโดยไม่กล่าวอะไรออกมา เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ในใจ ไม่มีทางที่นางจะให้เขาขึ้นม้าไปนั่งด้วยเขาต้องก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ช่วยไม่ได้ที่เขาเข้าไปยุ่งกับนางเองเสียงโหวกเหวกของผู้คนกับเสียงดนตรีเริ่มเบาบางลง แทนที่ด้วยเสียงหายใจของม้า และเสียงหายใจของคนทั้งสอง ถนนหนทางทอดยาวมีคดเคี้ยวบ้างเล็กน้อย มีแสงไฟจากโคมสีแดงข้างถนนให้ความสว่างข้านั่งมองเขาก้าวเดินอย่างสม่ำเสมอมั่นคง ไม่แสดงอาการเหนื่อยออกมาให้เห็น หรืออาจจะเป็นเพราะสวมใส่หน้ากากอยู่จึงมองไม่เห็นสีหน้าเขายามนี้ และยังมีเรื่องแปลกอยู่อีกหนึ่งเรื่องที่เขาไม่กล่าวบ่น หรือกล่าววาจาหักหาญกันอีกเหมือนกาลก่อนสงสัยว่าวันนี้เขาคงจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษกระมัง ตัวข้าเองก็มีความสุขมากเป็นพิเศษเช่นเดียวกัน ได้แกล้งทั้งแม่นางเฉินและคุณชายจิ้น นับว่าการออกมาเที่ยวครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆพลันมาถึงจวนก็ต้องแวะไปเรือนใหญ่ เพื่อไปบอกกล่าวท่านแม่ว่ากลับมาแล้ว และยังต้องแจ้งข่าวเรื่องแม่นางเฉินที่หายตัวไปด้วยอีก ส่วนคุณชายจิ้นเดิ

๔ ภรรยาวางแผนฆ่าสามีและแล้วก็มาถึงวันเริ่มต้นชีวิตคู่ฉันสามีภรรยาอย่างแท้จริง จิ้นฝานกลับจากวังหลวงเดินทางกลับเรือนตนเอง อาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ สวมทับด้วยเสื้อคลุมสีขาวล้วนที่ดูปกติเหมือนเสื้อคลุมทั่วไป แต่ที่เขาหนักใจนั่นคือหน้ากากลิงจ๋อ ที่ดูทะเล้น น่าเกลียดอยู่มากเขาเลียริมฝีปากอย่างประหม่า ยืนมองตัวเองที่อยู่ใต้หน้ากากนั้นอย่างห่อเหี่ยวใจหน้ากระจกทองเหลืองบานกลม ก่อนจะปลดมันออกมาถือเอาไว้ในมือ ตั้งใจว่าเดินไปถึงเรือนซือซือเขาค่อยนำขึ้นมาสวมทีเดียว ถ้านำมาใส่เดินในจวนเช่นนี้ ความน่าเกรงขามอาจจะลดลงมาหลายส่วน พาให้บ่าวขบขันนินทาได้เวลานี้เป็นยามซวี ท้องฟ้ามืดลง ผู้คนเริ่มกลับเรือนตัวเองไปหมดแล้ว จิ้นฝานเดินกอดอกออกมาจากเรือนโดยมีบ่าวคนสนิทสวี่เจียวเดินก้มหน้าตามด้านหลังเขาไปด้วยเรือนซือซือส่งกลิ่นหอมคลุ้งพื้นที่รอบๆ ทำให้ผู้คนที่เดินเฉียดเข้าไปใกล้ต้องชะเง้อหน้าขึ้นไปมองภายในเรือนด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าภายในสวนนั้นอัดแน่นไปด้วยดอกไม้กี่ชนิดกัน และต้องมากขนาดไหนที่จะสามารถส่งกลิ่นหอมออกมาได้ถึงเพียงนี้ ใครได้สูดดมต่างสดชื่นและผ่อนคลายไปด้วยจิ้นฝานผู้มีสีหน้ามู่ทู่ดูคล้ำกว่าในย

ข้าสอดมือใต้หมอนหากรรไกรและปิ่นปักผมเงินที่ซ่อนเอาไว้ใต้หมอนด้วยความแปลกใจ ก่อนหน้านั้นเก็บเอาไว้ใต้หมอนล่วงหน้าสามสี่วันเพื่อเอาไว้ป้องกันตัวหรือว่า!? พลันก็เหลือบไปมองหมอนที่คุณชายจิ้นนอนหนุนอีกอันอยู่ด้วยความตกใจเป็นอย่างมากคนที่ต้องตกใจมากกว่าไป๋ซิงหนี่ว์นั่นคือจิ้นฝาน เขาสอดมือใต้หมอนตนเองหยิบกรรไกรออกมา และวางลงด้านข้าง จากนั้นก็สอดเข้าไปหยิบของที่มีปลายแหลมที่มีความยาวเท่าปิ่นปักผมของสตรีออกมาอีกหนึ่งอัน ของสองสิ่งนี้ล้วนแต่แหลมคมทั้งสิ้นดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นอย่างตระหนกใจ หรือว่านางจะเอาแผนการนี้มาบังหน้าเพื่อสังหารเขาโดยเฉพาะ เมื่อคิดเช่นนั้นก็นอนตัวเกร็งเหลือบตามองไปด้านข้างอย่างหวาดระแวง เพียงนางขยับกายเล็กน้อยเขาก็พร้อมจะรับมือทันทีข้านอนหงายขึ้นหายใจอย่างยากลำบาก ชำเลืองมองคุณชายจิ้นอยู่ตลอดเวลา ระหว่างกลางพวกเราทั้งสองมีผ้าห่มคั่นไว้อยู่ กลัวก็กลัว แต่ดันเอาอาวุธป้องกันตัวเองยัดไว้ผิดหมอนนี่น่ะสิมือข้าสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ จากนั้นลามมาสั่นทั่วทั้งตัว เหงื่อแตกพลั่กด้วยความร้อนอบอ้าวภายในจากการใส่อาภรณ์หลายตัวจนหายใจไม่สะดวก ข้านอนพลิกกายไปมา เพื่อหาท่านอนที่ส

เขานั่งเท้าคางบนขามองไป๋ซิงหนี่ว์เดินไปเดินมาในห้องโดยไม่สนใจจะมองเขาแม้แต่น้อย นางเดินสั่งการให้บ่าวจัดการต้มน้ำอุ่นยามเช้าให้เขาอาบ และสั่งมื้อเช้าสี่อย่างมากินที่เรือนซือซือ อีกทั้งยังให้บ่าวต้มสุราแก้หนาวยามเช้าให้เขาดื่มเมื่อจิ้นฝานอาบน้ำเสร็จ ชุดขุนนางของเขาที่สวี่เจียวไปนำมาจากเรือน ได้ถูกวางเอาไว้ในห้องนอนเรียบร้อยแล้วอย่างมีระเบียบ เขาหยิบมันขึ้นมาพลางปรายตาไปมองคุณหนูรองที่เดินไปรับกาสุราสีขาว และเทใส่จอกขนาดเล็กวางเอาไว้ให้เขาบนโต๊ะ“คุณชายจิ้น สุราแก้หนาววางบนโต๊ะนะเจ้าคะ” ข้าเอ่ยบอกเขา พยายามทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้ เกรงว่าจะทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับเขาสองต่อสองในห้อง จึงเอาความสนใจทั้งหมดไปที่อื่น มันน่าจะช่วยลดความรู้สึกแปลกปลอมในใจลงไปได้บ้าง“ข้าไม่ดื่มสุรายามเช้า” จิ้นฝานปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าไม่ดื่มยามเช้า แต่เขาดื่มมันไม่ได้เลยต่างหาก“ลองมาดื่มดูก่อนเจ้าค่ะ สุรานี้ข้าเรียนจากแม่ครัวตระกูลจิ้น เป็นสุราดอกเหมยกลิ่นหอมอ่อนๆ รสชาติหวานบางเบา ไม่เหมือนสุราแม้แต่น้อย กินแล้วสดชื่นมากนัก” ข้าเอ่ยกับเขาทั้งที่หันหลังอยู่“ใช้ดอกเหมยในสวนมาทำหรือ” จิ้นฝานที่กำลังก้มหน้าสวมเสื้อคลุมช้อ

‘อ๋อ ที่แท้แล้วฮูหยินทำเพื่อให้สบายใจนี่เอง’ เสี่ยวเมิ่ง บ่าวน้อยเอ่ยขึ้นในใจเมื่อครุ่นคิดออก“น่าจะเพียงพอแล้วกระมัง” ข้าเอ่ยกับตัวเองอย่างพอใจ และหันหลังไปหาเสี่ยวเมิ่งก่อนจะสั่งต่ออีก“เอาอาหารที่ข้าทำนั้นไปเตรียมอุ่นอีกรอบ จากนั้นนำมาจัดโต๊ะรอคุณชายจิ้น”“ได้เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวบ่าวจะรีบไปสั่งคนครัวให้” เสี่ยวเมิ่งรับคำเสียงใส ฉีกยิ้มกว้าง รีบวิ่งออกไปทันทีอย่างกระฉับกระเฉงเมื่อสั่งการเสี่ยวเมิ่งเสร็จแล้วนั้น ข้าก็เดินไปนั่งตั่งริมหน้าต่าง และยิ้มออกมาด้วยความสุข ในเมื่อคุณชายจิ้นไม่กินฝีมือข้า ก็สู้ทำให้กินมันทุกวันโดยไม่ต้องบอกว่าใครเป็นคนทำ อยากทำตัวหยิ่งดีนัก ปล่อยให้รู้เองทีหลังกระอักเลือดตายกันไปข้าง ว่าการกินอาหารฝีมือข้านั้นมันทำให้เขารู้สึกแย่ได้ถึงขนาดไหนกันอาหารถูกวางบนโต๊ะสามอย่าง จานแรก โคว่โจ่วจึ ทำจากขาหมูตุ๋นจนมีสีน้ำตาลเข้มรองจานด้วยกะหล่ำสีเขียวอ่อนจานที่สอง หลงจิ่งยาเหริน เป็นกุ้งตัวขนาดเท่านิ้วมือหั่นครึ่งตัว ผัดรวมกับยอดใบชาหลงจิ่ง ตัวกุ้งมีสีส้มอ่อนๆ ตัดกับสีเขียวของใบชา จนดูเบาตาน่ากินเป็นพิเศษกว่าจานอื่นที่มีสีเข้มสุดท้ายหมาตอโต้วฝุ เต้าหู้ถั่วมีสีขาวหั่นเ