Semua Bab Undisclosure : Bab 411 - Bab 420

มีเพียงสิ่งลมเขย่ากิ่งไม้ไปมา แสงสีแดงริบหรี่จนแทบเลือนหายไป ความมืดย่างกรายแทนที่ แต่ดวงตาสีน้ำเงินของอเล็กซิสกลับสว่างไสว ช่างเหมือนกับดวงตาคู่นั้นที่คอยจ้องเขายามค่ำคืน ไมเคิลในวัยเด็กมีอาการตื่นตระหนกบ่อยครั้ง และลูก้าเป็นคนปลอบเขา ถึงแม้เขาไม่เคยล่วงรู้เรื่องแฝดอีกคน แต่เพราะดวงตาของเธอเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาอยากอยู่ใกล้เธอ ในยามนี้เขาอ่านความคิดเธอออก ผ่านแววตาและสีหน้า ทั้งคู่ไม่คิดว่าลูเซียนโกหก อย่างไรก็ตามยังคิดว่าอีกฝ่ายบอกไม่หมด ความปรารถนาดีมีบางอย่างเคลือบแฝง ผลงานของลูเซียนคือเครื่องมือที่ฆ่าโนเอลและเบน เขาไม่มีวันให้อภัย เพียงแต่ว่า พวกเขาจะต้องชั่งใจให้ได้ว่าการเชื่อฟังลูเซียนจะเป็นประโยชน์มากกว่าเพิกเฉยหรือไม่เขารู้ว่าอเล็กซิสเสียใจ เธอบอกน้องชายคนนี้เสมอว่านิวโฮปจะเป็นบ้านใหม่ของพวกเขา“อเล็กซิส ไมเคิล” หญิงสาวผมสีดำเรียกสติฝาแฝดทั้งสอง “กลับกันเถอะ มืดแล้ว”“เดี๋ยว...” เขาชะลอเธอรอฟัง แต่เป็นพี่สาวของเขาที่พูด“ถ้าคุณอยากให้พวกเราคล้อยตามลูเซียน คุณต้องบอกมาให้หมดว่าคุณกับเขารู้จักกัน

กลุ่มกบฏบางกลุ่มต้องการทำลายนิวโฮป จึงไม่ใช่ทุกกลุ่มที่ยินดีอ้าแขนต้อนรับพวกเขา และข้อสำคัญคือ พวกเขาจะติดต่อคนเหล่านี้ได้อย่างไร จะรู้ได้อย่างไรว่ากลุ่มไหนตอบโจทย์ที่พวกเขาต้องการไม่มีใครตอบได้ แม้แต่บลูก็จนแต้ม เขาเพียงแค่อยากอยู่ที่นี่ ใกล้กับหลุมศพน้องชาย“ไมเคิล ฉันว่าไม่ปกตินะ” จอห์นปลุกสติของเขาอีกครั้งสายฟ้าของอเล็กซ์ฟาดซัดต้นไม้แถบนั้นเป็นจุณทีเดียวนับสิบต้น ขณะเดียวกันกระแสไฟฟ้าแล่นเป็นวงรอบตัวเขา อาคุสะเริ่มตื่นตัว ออร่าสีเขียวและเหลืองแผ่ออกไป“อเล็กซิส ถอยออกไป!” เป็นอเล็กซ์ที่ตะโกนเตือนแฟนสาว “ฉันคุมมันไม่ได้!”“แย่ละ” ไมเคิลกับจอห์นวิ่งเข้าไป อเล็กซิสควบคุมมวลน้ำเพื่อดับไฟ แต่กระแสไฟฟ้าของคนรักยังแล่นออกมาเรื่อย ๆ จนเธอเริ่มหาที่หลบไม่ได้ เขาหาทางจะเข้าไปช่วยฝาแฝด ตอนนี้แทบมองไม่เห็นอเล็กซ์เพราะมีแต่กระแสไฟฟ้าพัวพันรอบตัวเทสซ่าหวีดร้องขึ้นมา เธอกับอาคุสะจับมือกันแน่น พื้นดินบริเวณนั้นสั่นสะเทือน เขาสบตากับจอห์น ใช่ แผ่นดินไหว แต่...ฝีมือธรรมชาติหรือสัญชาตญ

“จะว่าไปรูปแบบพลังคล้ายกันมากนะ แค่ใช้ต่างกัน เริ่มต้นต่างกัน” อาคุสะตั้งข้อสังเกต“จริงด้วย” เรมีเสริม “นายกับอเล็กซิสเป็นแฝด แต่คนหนึ่งเป็นหญิง คนหนึ่งเป็นชาย แล้วความถนัดก็สลับด้านกัน ไหนยกมือข้างที่ถนัดสิ”อเล็กซิสยกมือซ้าย ไมเคิลยกมือขวาเรมีทำหน้าแบบ นี่ไง! “มันอาจจะเป็นคอนเซ็ปต์ของพวกนาย จะว่าอย่างไรดี ความเหมือนในความต่าง”“อะไรของนายน่ะ” ไมเคิลหรี่ตามอง“ก็...มันเหมือนกระจก เหมือนแต่ในด้านตรงข้าม”เร็กกี้ดีดนิ้ว “เข้าท่าแฮะ”เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้นมาหน่อย “เมื่อทั้งสองสัมผัสกัน ฉันจำได้ว่าพลังของจะเสริมกัน และล่าสุด พวกนายใช้พลังได้เหมือนกัน พร้อมกัน เริ่มต้นต่างกัน แต่สุดท้ายปลายทางจะมาบรรจบ พวกเธอสองคนอาจจะใช้พลังได้เหมือนกันก็ได้ แม่งเจ๋งว่ะ”เธอสบตากับแฝดชาย ในใจนึกทึ่งเล็กน้อย เธอคิดว่ามันเจ๋งอย่างที่เรมีว่าจริง ๆ “แต่...ฉันไม่ได้แข็งแกร่งอย่างไมเคิลตั้งแต่เกิด ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบไวเท่าเขา หรือแม้แต

เขาเข้าใจความหมายของเธอ แต่ยังส่ายหน้า “ตอนนี้ยังไปไกลขนาดนั้นไม่ได้ แต่ฉันจะฝึกให้มากกว่านี้ บางที พวกเราอาจจะกลับบ้านได้โดยไม่ต้องพึ่งยาน ไม่ต้องเสี่ยงกับอาวุธของใครก็ตาม หรือถ้ามันอันตรายมากนัก ฉันจะพาครอบครัวของฉัน ของทุกคนมาหาพวกเรา”รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของแต่ละคน ยกเว้นอเล็กซ์ที่ยังไม่พอใจกับการแสดงโชว์เมื่อครู่ เพราะมันมีผลข้างเคียงสำหรับคนที่โดยสารไปด้วย เช่นอเล็กซิสที่แม้อาการจะทุเลาแล้ว แต่เธอยอมรับว่าการเดินทางเมื่อครู่ทรมานที่สุด อาการเวียนหัวคลื่นไส้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เธอไม่เคยเมารถหรือเมาเรือเลย แต่แค่เคลื่อนย้ายฉับพลันแทบอ้วก“วันหลังห้ามวิ่งไปกอดใครแบบนั้นอีกนะ” อเล็กซ์ว่า นั่นเป็นเรื่องรองแล้วตาบ้า!  “นายต้องถามเจ้าตัวก่อน ไม่งั้นครั้งหน้า ฉันช็อกนายตายแน่”“ถ้าจับฉันได้นะ” เฟร็ดหัวเราะใส่หน้าแล้วหายวับไป ทิ้งให้อเล็กซ์เตะอากาศ“แต่ข่าวดีมากเลยนะ” ฟีบี้ว่า “พวกเราอาจจะได้กลับบ้านจริง ๆ แล้ว”อเล็กซิสเป่าปาก เธอยืนได้แล้ว แม้จะยังมึนนิดหน่

กระดาษที่เสียบไว้ตรงประตูยังอยู่ที่เดิม พอเปิดประตูออกไป ข้าวของในห้องไม่มีการเคลื่อนย้าย จูนเช็กกระดาษที่เสียบประตูทุกบานเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบเข้ามา เธอกลายเป็นคนหวาดระแวง แม้แต่ยามนอนยังต้องพกเครื่องช็อกไฟฟ้าไว้ข้างตัว นอกจากจะไม่มีเจสซี่ให้กอดแล้ว ยังกลัวว่าจะมีคนบุกเข้ามา เธอไม่กลับไปนอนที่บ้านเพราะแม่ อย่างน้อยพวกเขาไม่ได้ไปหาครอบครัวเธอ ไม่สิ ครอบครัวของแม่ เธอไม่ได้เกลียดพ่อเลี้ยงที่มีตำแหน่งรัฐมนตรีกลาโหมเลย แต่ก็ไม่ได้รัก แม่ใช้ชีวิตของแม่ ส่วนเธอใช้ชีวิตของเธอ คงจะดีกว่าถ้าเธอห่างจากพวกเขา แล้วมันก็ดีต่อตัวเธอด้วย และใช่ ชีวิตของผู้หญิงที่หวาดกลัวทุกสิ่ง หวาดกลัวว่าเจสซี่จะเป็นอะไรไป หวาดกลัวว่าพวกมันจะกลับมาทำร้ายเธอ หวาดกลัวว่าพวกมันจะยุ่งกับครอบครัวของแม่เธอทิ้งตัวลงบนโซฟา มันเป็นวันที่หนักหน่วง เพราะมัวแต่คิดเรื่องเจสซี่จึงไม่มีสมาธิซ้อมละคร ถึงขนาดที่ผู้กำกับให้ครูสอนการแสดงมาชี้แนะ จูนโมโหจึงเหวี่ยงออกไป เลยโดนไล่ให้กลับมาไตร่ตรองพฤติกรรมของตัวเอง“ถ้าคุณไม่ปรับปรุงตัว ผมคงต้องหาโอฟีเลียคนใหม่จริง ๆ แล้ว”  การได้