Lahat ng Kabanata ng His Brother's Bride: Kabanata 41 - Kabanata 50

Cassandra Dela Vega's POV Nagising ako sa malamig na hangin na dumadampi sa balat ko. Nang imulat ko ang mga mata, ang unang bagay na nakita ko ay ang pamilyar na pigura ni Sebastian, nakaupo sa tabi ko, nakasandal sa armrest ng couch. Nasa lounge area pa rin kami ng ospital. Napabuntong-hininga ako at marahang umupo. Hindi ko alam kung anong oras na, pero base sa katahimikan ng paligid, siguro ay madaling araw pa lang. Nilingon ko si Sebastian. Nakapikit siya, halatang hindi rin maayos ang tulog. Napangiti ako nang mapansin kong mahigpit pa rin niyang hawak ang kamay ko, parang kahit sa pagtulog, ayaw niya akong pakawalan. Dahan-dahan akong bumangon, pero bago pa ako makalayo, naramdaman kong hinigpitan niya ang hawak niya sa akin. Nagmulat siya ng mata, diretso sa akin. "Saan ka pupunta?" "Babalik lang ako sa kwarto ni Daddy," sagot ko. Umiling siya at marahang hinila ako pabalik sa tabi niya. "You need more rest, Cassandra." "Hindi na ako pagod," sabi ko kahit alam kong

Cassandra Dela Vega's POV Isang buwan at tatlong araw. Ganoon katagal kong hinintay ang araw na ito. Dumaan ako sa bawat umaga na umaasang pagpasok ko sa ospital ay sasalubungin ako ng boses ni Mommy, tatawagin ang pangalan ko, at yayakapin ako tulad ng dati. At ngayon, sa wakas, nagising na siya. “Mommy…” Nangingilid ang luha kong tinawag siya, nanginginig ang kamay ko habang hawak ang kamay niya. Hindi ako makapaniwala na muling mabubuksan ang kanyang mga mata at makikita ko ulit ang init sa kanyang mga titig. “Cassandra…” Mahina ang boses niya, tila nahihirapang magsalita matapos ang mahabang panahon ng pananahimik. Napaluha ako at agad na niyakap siya. “Mommy! Thank God! Akala ko…” Hinaplos niya ang buhok ko, pilit na pinapatahan ako. “I’m here, anak…” Walang mapagsidlan ang tuwa ko. Mula sa likuran, narinig kong suminghap si Sebastian, at nang lumingon ako sa kanya, nakita kong siya mismo ay hindi makapaniwala sa nangyari. Tumabi siya sa akin at marahang hinawakan ang kama

Cassandra Dela Vega's POVTahimik kaming nakasakay sa sasakyan ni Sebastian, pero hindi iyon dahil wala kaming gustong sabihin. Sa totoo lang, ang daming emosyon ang gustong kumawala sa dibdib ko—galit, sakit, lungkot, takot. Ngunit hindi ko alam kung paano ko iyon ipapahayag nang hindi tuluyang bumigay.Nakatitig lang ako sa labas ng bintana habang nilalandas namin ang kalsadang patungo sa bahay ni Sebastian. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kabilis nagbago ang buhay ko. Dati, buong akala ko na ang pamilya ko ang laging magiging tahanan ko, pero ngayon, sa isang iglap lang, itinakwil nila ako. Dahil lang sa pagmamahal ko kay Sebastian. Dahil lang hindi ko kayang ipagpalit ang taong pinakamahalaga sa akin.Ramdam ko ang matinding pagkapit ni Sebastian sa manibela. Halata sa panginginig ng kanyang kamay ang pagpipigil niya sa galit. Alam kong gusto niyang bumalik at makipagtalo pa sa Daddy ko, pero mas pinili niyang sumunod sa gusto ko—na umalis, lumayo, at hanapin ang katahimikan

Cassandra Dela Vega's Isang buwan na ako sa trabaho sa Alcantara Group of Companies, at sa bawat araw na lumilipas, mas lalo kong pinapatunayan sa sarili ko na kaya kong tumayo sa sarili kong paa. Hindi ko ginamit ang pangalan ko bilang asawa ni Sebastian para makakuha ng special treatment. Sa halip, nagsumikap ako upang patunayan sa lahat—at higit sa lahat, sa sarili ko—na may halaga ako, na kaya kong magtagumpay sa sarili kong paraan.Isang umaga habang nasa opisina ako, natanggap ko ang isang tawag mula sa isang hindi pamilyar na numero. Dahil abala ako sa paggawa ng reports, hindi ko na sana ito sinagot, pero may kung anong kaba sa dibdib ko kaya’t pinindot ko ang green button.“Hello?” sagot ko habang sinusulyapan ang laptop screen ko.“Cassandra.”Napatigil ako. Isang pamilyar na tinig ang narinig ko mula sa kabilang linya, isang boses na hindi ko inaasahang maririnig pa.Napasinghap ako. “Daniel?”“Can we meet?”Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. Ilang linggo na ang nakalip

Cassandra Dela Vega's POV Walang sinuman ang nakapansin ng lungkot na itinatago ko habang abala ako sa trabaho. Sa loob ng walong oras, nakatuon lang ako sa mga report, meeting, at deadlines. Ginawa kong kalasag ang pagiging abala para hindi ako malunod sa magulong emosyon sa loob ko. Naging maayos ang araw ko—o kahit paano, pinaniwala ko ang sarili kong ganoon nga. Wala akong ibang ginawa kundi magtrabaho, magpokus, at gawing perpekto ang bawat dokumentong hinawakan ko. Sa bawat numero, bawat presentasyon, at bawat papeles na inaprubahan ko, pilit kong nilalabanan ang bigat ng katotohanang bumalot sa akin kagabi. Pagod ngunit kuntento ako nang matapos ang shift ko. Hindi ko namalayan na halos alas-otso na ng gabi. Napalipas ko na naman ang oras nang hindi iniisip ang pamilya ko, ang sitwasyon ni Sebastian, at ang rebelasyong nagpagulo sa buhay ko. Ngunit nagbago ang lahat nang marinig ko ang usapan ng ilang empleyado sa may lobby habang nag-aabang ako ng elevator. “Alam mo ba? Na