Semua Bab THE WEIGHT OF THE VEIL: Bab 141 - Bab 147

Apat na sunod-sunod na araw nang halos hindi na nagkakasabay sa pagkain si Louie at Klarise. Bawat araw, naka-scrub suit si Louie bago pa man sumikat ang araw, at kadalasang pasado alas-onse na ng gabi kung makakauwi.Ang sunod-sunod na schedule sa ospital ay bunga ng apat na high-profile cosmetic surgeries—lahat urgent, lahat mahirap tanggihan. Kahit gusto niyang manatili sa bahay, kailangan niyang gampanan ang tungkulin bilang CEO at lead surgeon ng White Aesthetique.Isang gabi, habang tulog na si Luna at hawak ni Klarise ang isang maliit na bote ng breast milk, napatingin siya sa orasan. 10:48 PM.“Sana makauwi ka na,” bulong niya sa sarili, sabay tingin sa pintuan.Biglang tumunog ang gate intercom.Ding-dong.Agad siyang tumayo at sinilip sa monitor—si Louie. Nakasalubong ang mga balikat, dala-dala ang puting paper bag at isang pagod na ngiti.Binuksan niya ang pinto.“Surprise?” bungad ni Louie, sabay taas ng bag. “Dinner. Hindi ako nakaluto, pero at least hindi fast food.”Lum

Mula sa bintana ng kanilang kwarto, pinagmamasdan ni Klarise ang langit na tila nagbabadya ng panganib. Makapal ang ulap, madilim ang paligid kahit alas tres pa lang ng hapon. Buong bahay ay tahimik, liban sa marahang paghilik ni Luna sa kanyang crib.Hawak ni Klarise ang kanyang telepono. Hinihintay ang reply ni Louie.Klarise: “Love, uulan na raw nang malakas. Ingat ka ha. Umuwi ka nalang agad kung pwede.”Walang sagot.“Louie...” bulong niya sa sarili, halatang may kaba na sa kanyang tinig.Napatayo siya at tinungo ang sala. Binuksan ang TV — may weather advisory.“Signal No. 2 na sa buong Metro. Pinapayuhang maghanda at umiwas sa pagbibiyahe lalo na sa mga flood-prone areas.”Napakagat-labi si Klarise.Sa ospital naman,Nasa loob ng operating room si Louie, hawak ang scalpel, habang nagpapatuloy sa isang critical surgery. Sa labas, bumubuhos na ang ulan. Mabilis ang tibok ng puso niya — hindi lang dahil sa pasyente, kundi dahil nararamdaman na niya ang bigat ng panahon.Pagkatapos

Nang humupa ang bagyo, agad nagsagawa ng malawakang operasyon ang rescue team. Mula sa unang liwanag ng umaga, nagsimula nang maggalugad ang mga grupo ng mga volunteer, lokal na pulis, at pribadong search-and-rescue na pinakilos ni Philip Ray. Ang bawat isa sa kanila ay may bitbit na larawan ni Louie, nakasuot ng life vest, may radio at flashlight, at nagsuot ng makapal na boots habang sinusuong ang putik at mga gumuhong daan.Sa gilid ng ilog kung saan huling namataan ang sasakyan ni Louie, nagtayo sila ng command center. Nandoon sina Klarise, bitbit si Luna, kasama ang kanyang mga magulang at biyenan. Hindi siya halos nagsalita. Nakaupo lamang siya, yakap-yakap ang anak na tila doon niya hinuhugot ang natitirang lakas. Ang kanyang mga mata, tuyot na sa luha, pero patuloy ang panalangin sa bawat tibok ng puso."Ang sabi po ng tracker team, may bahagi ng sasakyan na natagpuan kanina lang sa may bandang silangan ng ilog," ulat ng isang rescuer kay Philip."Malamang po ay inanod pa siya