All Chapters of THE WEIGHT OF THE VEIL: Chapter 161 - Chapter 170

Hindi niya alam kung paano siya makatayo. Hindi niya alam kung paano siya hihinga sa gitna ng bangungot at panalangin na tila nagkakasalubong ngayon sa kanyang dibdib.Klarise tinapik ang likod ni Luna, marahang hinaplos ang buhok nito. “Anak… andyan na si Daddy mo.”Hindi siya sigurado kung dapat siyang manginig o manalangin nang mas mariin. Pero ang tiyak niya — may bahagi ng puso niya na biglang nagising. Parang isang sinulid na matagal nang napigtas, ngayon ay muling tinatahi.Kinuha niya ang cellphone mula kay Hilirio. “Nasa’n siya, Tay?” mahina ang tinig pero puno ng kaba.“Nasa sasakyan pa raw. Pero paparating na.”“Ngayon?”Tumango si Hilirio. “Ngayong gabi.”Lalong humigpit ang yakap ni Klarise kay Luna. Halos hindi siya makahinga sa bigat ng sandali.Tahimik silang tatlo sa loob ng kwarto. Ang tanging naririnig ay ang malalim na hininga ng batang natutulog — at ang tibok ng pusong muling umaasa.Ilang minuto pa. Sa labas ng Olive Mansion.Ang gabi ay tila mas malamig kaysa k

Sumingit si Philip, mababa ang boses. "Naiipit kami, Pilita. Ayaw naming pangunahan ang anak namin, pero alam namin kung gaano niya minahal si Klarise noon. Kaya masakit sa amin na makita siyang walang pakialam... kasi hindi ‘yon si Louie. Hindi ‘yon ang anak naming pinalaki."Napatingin si Pilita sa kanilang dalawa. Saglit siyang natahimik bago nagsalita. "Mare, pare… naiintindihan ko. Hindi madali ang dinaranas n’yo bilang magulang. Pero alam niyo kung sino ang mas nahirapan sa lahat? Ang anak ko." Tumingin siya sa kanila ng diretso. "Si Klarise ang araw-araw na binubura sa alaala ng asawa niya. Si Klarise ang gabi-gabing pinapatunayan ang pagmamahal sa isang taong hindi na siya matandaan. At kahit gano’n, hindi siya umalis. Hindi siya bumitaw."Tumulo ang luha ni Georgina, marahang pinunas habang tumatango. "Alam ko, mare. At sobra kaming humahanga sa anak mo. Kung kami ang masusunod, noon pa sana’y niyakap ni Louie si Klarise. Pero hindi gano’n ang nangyari.""Kaya nga," sagot ni

At doon niya naramdaman—ang init. Isang munting katawan ang nakadikit sa kanya. Isang maliit na nilalang na tila mas kasya sa kanyang dibdib kaysa sa mga kamay niya.Dahan-dahan siyang tumagilid, at nang makita niya ang sanggol na natutulog sa kanyang tabi—napatigil ang kanyang paghinga.Ang sanggol ay mahimbing. Mapula ang pisngi, may pino at makapal na pilikmata, at ang bibig ay bahagyang nakabuka habang humihinga nang tuloy-tuloy. Isang maliit na palad ang nakapatong sa kanyang dibdib, parang kumakapit, kahit sa panaginip.Walang pangalan sa kanyang alaala.Walang koneksiyon sa isipan niya.Pero ang puso niya—parang biglang napuno ng isang damdaming hindi niya kayang pangalanan.“Anong pangalan mo…” mahina niyang bulong. “Anong meron sa pagitan natin?”Tumitig siya sa maliit na nilalang. At sa bawat tibok ng puso niya, tila may piraso ng sarili niyang bumabalik.Lumunok siya, pilit inaalala. Wala. Wala pa rin. Pero ramdam niya—ramdam niya ang isang bagay na hindi niya kailanman nar

Mainit ang araw ngunit banayad ang hangin habang nag-aayos ng gamit sina Klarise at Louie sa silid na ilang araw nilang tinirhan sa bahay nina Pilita at Hilairio. Tahimik si Klarise habang inaayos ang mga maliliit na gamit ni Luna sa diaper bag. Si Louie naman ay nakaabang lang sa gilid, hawak si Luna, pinagmamasdan ang bawat kilos ng asawa—na para bang sinusubukang alalahanin ang kabuuan nito, mula sa simpleng pagtupi ng kumot hanggang sa banayad nitong paghagod sa buhok ng anak."Ready ka na?" tanong ni Klarise, pilit ang ngiti. Hindi niya alam kung dapat ba siyang kabahan o mapagod. Hindi pa man sila umaalis, parang mabigat na agad ang dibdib niya.Tumango si Louie. "Oo... pero kinakabahan ako," bulong niya. Tumingin siya kay Luna, na mahimbing na natutulog sa kanyang mga bisig. "Pakiramdam ko, uuwi ako sa bahay na hindi ko na kilala."Lumapit si Klarise. Hinaplos ang braso ni Louie. "Hindi lang bahay ang babalikan mo, Louie. Pamilya. Tahanan. At hindi mo kailangang kilalanin agad.

Mainit ang araw, ngunit malamig ang ihip ng hangin habang tinatahak ng sasakyan nila Louie at Klarise ang pamilyar na kalsadang papunta sa isang maliit na kapilyang nakatayo sa gilid ng burol.Tahimik si Louie, nakahawak sa manibela pero halatang balisa. Si Klarise naman ay nakatingin sa labas ng bintana, sinisikap na pigilan ang mga alaala’t damdaming unti-unting sumasalubong sa kanya habang papalapit sila sa lugar na iyon.“Dito natin sisimulan?” tanong ni Louie, bahagyang napapikit habang inaayos ang kanyang pagpreno.Tumango si Klarise, mahina. “Oo. Dito tayo unang... napilitang magsimula.”Tumigil ang sasakyan sa mismong harap ng kapilya. Mula sa labas, tila ordinaryong simbahan lang—maputi ang pader, may simpleng kampanaryo, at lumang kahoy na pintuan. Pero sa loob nito, naroon ang isang araw na hindi kailanman nawala sa isip ni Klarise.Lumakad sila papasok. Walang tao. Tanging tunog ng hanging humahaplos sa stained glass windows ang maririnig. Pagkapasok nila, agad na tumigil