All Chapters of THE WEIGHT OF THE VEIL: Chapter 151 - Chapter 160

Tahimik ang buong silid. Tanging tunog ng wall clock at mahinang huni ng hangin mula sa air conditioner ang nagbibigay ng kumpas sa gabi. Sa bawat tik-tak ng oras, parang unti-unti ring hinihiwa ang puso ni Klarise. Pilit niyang nilalakasan ang loob, pero hindi na niya maikakaila—pagod na siya. Pagod na sa araw-araw na paglalambing kay Louie na tila ba laging isang estranghero sa kanila. Pagod na sa paulit-ulit na sakit tuwing naririnig niyang “hindi kita kilala,” mula sa lalaking dating buong-buo ang pagtingin sa kanya.Hinalikan niya si Luna sa noo at dahan-dahang inilapag sa maliit nitong crib. Saka siya bumalik sa kama, yakap ang sarili, tinititigan ang kisame na tila ba roon siya umaasang may sagot.Hindi niya napansin na nakabukas nang kaunti ang pintuan. Sa di kalayuan, si Louie ay nakatayo sa hallway, tahimik na pinagmamasdan si Klarise.Hindi siya dapat nandoon. Gabi-gabi ay hindi siya makatulog, ngunit ngayong gabi, iba ang naramdaman niya. Parang may humihila sa kanya papun

Napayuko si Louie. Dahan-dahang pumatak ang luha sa kanyang mata. Hindi niya alam kung bakit nasasaktan siya. Hindi niya maintindihan kung bakit may bumabagabag sa kanya. Pero sa mga larawang iyon, sa tinig ng amang punô ng pang-unawa… tila may bagay na unti-unting pumipintig sa kanyang puso.Tinitigan niya ang isang larawang yakap niya si Klarise sa ilalim ng mga fairy lights. Mukha siyang masaya. Buong-buo.“Pa…” bulong niya, halos hindi marinig. “Gusto kong subukan. Kahit mahirap. Kahit hindi ko alam kung saan magsisimula.”Ngumiti si Philip, pinisil ang balikat ng anak.“‘Yan lang ang hinihintay namin, anak. Ang desisyon mong huwag sumuko. Hindi ka nag-iisa, Louie. May pamilya kang handang buhatin ka kung kinakailangan.”Pero kasunod ng katahimikan ay dumating ang isang pag-amin—isang masakit, matalim, at walang prenong katotohanan na ikinagulat ng ama.“Kahit anong gawin ko…” bulong ni Louie, nanginginig ang tinig, “wala ako nararamdamang pagmamahal kay Klarise.”Tahimik si Phili

Kinabukasan, dumating ang umaga na tila walang pag-asa. Mula sa maagang liwanag na sumilip sa malalaking bintana ng mansion nila Louie at Klarise, makikitang gising na si Klarise—suot ang simpleng apron, magaan ang galaw ngunit mabigat ang puso.Tahimik ang buong bahay, ang tanging ingay ay mula sa kawaling hinahaplos ng kutsara, habang inihahanda niya ang almusal. Bacon, itlog, sinangag, at freshly squeezed orange juice—lahat paborito ni Louie. Wala siyang inalis sa nakagawiang routine, kahit pa ilang araw nang tila hindi siya nakikita ng sariling asawa.Pinilit ni Klarise na ngumiti habang inaayos ang lamesa. Tinakpan niya ang pagkain upang hindi lumamig at sinigurong perpekto ang lahat. Lumapit siya sa pinto ng silid nila ni Louie at marahang kumatok.“Love, breakfast is ready…” mahinang tawag niya, halos pabulong.Walang tugon. Ilang sandali ang lumipas bago marinig ang mahinang kaluskos sa loob. Muli siyang bumalik sa dining area, naupo sa pinaka-dulo ng mesa, at naghintay.Makal

Sa loob ng eleganteng sala ng Olive Mansion, ang ginintuang ilaw ng chandelier ay naglalaro sa marmol na sahig. Tahimik na nakaupo si Pilita Olive habang binabasa ang isang magazine tungkol sa mga bagong luxury brands sa Milan. Si Hilirio naman, nakasandal sa kanyang high-back chair, tahimik na umiinom ng espresso habang nagbabasa ng balita sa tablet."Parang ang tahimik naman nitong araw na ‘to," saad ni Pilita habang inabot ang kanyang tasa ng tsaa.Biglang—DING DONG.Nag-ring ang doorbell. Nagsalubong ang kilay ni Pilita, bahagyang nagtaas ng ulo mula sa binabasa.“Manang!” tawag niya, medyo malakas ang tono. “May nag-doorbell. Pakitingnan nga kung sino ang dumating.”“Yes, Madam,” mabilis na tugon ng mayordoma mula sa kusina. Nagmamadali itong lumabas, pinunasan pa ang kamay sa apron habang tinutungo ang digital home viewer sa may pader ng receiving area.Pindot. Nag-loading ang screen.Paglabas ng imahe, sandaling nanlaki ang mga mata ng mayordoma.“Madam!” tawag nito pabalik ha

Hindi pa man niya muling naisasara ang sliding door sa terrace ay biglang bumusina ang isang sasakyan sa labas.Sunod-sunod.Parang kabado. Parang nagmamadali.Napakunot ang noo ni Louie. Hindi siya nag-aasahan ng bisita. Hindi rin ito tunog ng sasakyan ng ina o ama niya. Pero may kung anong kaba sa dibdib niya — o pag-asa?Bumaba siya agad, mabilis ang mga hakbang pababa ng hagdan. Pagdating niya sa sala, naroon na ang isa sa mga kasambahay na sumilip sa bintana. Lumingon ito sa kanya.“Sir… mukhang sila Madam Georgina at Sir Philip po yata…”Biglang sumikip ang dibdib ni Louie.Ang kanyang mga magulang.Ilang segundo pa, bumukas ang main door. Pumasok si Georgina — elegante pa rin sa kanyang damit, naka-shades, at may dalang malaking designer bag. Sumunod si Philip, seryoso ang mukha, hawak ang coat sa isang braso.“Louie,” tawag ni Georgina, hindi pa man nakakatanggal ng shades. “What the hell is going on?”Walang imik si Louie. Nakatayo lang siya sa gitna ng sala. Tahimik. Nanatil