Semua Bab จอมนางพญามาร: Bab 161 - Bab 170

แสงแดดยามเช้าตกกระทบหน้าต่าง เกล็ดน้ำค้างพาความเย็นเยียบเข้ามาถึงในห้องนอนทว่าความหนาวเหน็บใดๆ ก็ไม่อาจทำให้สองสามีภรรยาบนเตียงใหญ่สะทกสะท้าน เพราะอ้อมแขนร้อนลวกของคนตัวโตยังคงอบอุ่นอยู่เสมอยามโอบกอดคนตัวเล็กไม่คลาย กายแกร่งยังคงขับเคลื่อนอยู่บนร่างอ้อนแอ้นไม่หยุดหย่อนหมิงเฉิงนับได้ว่าเป็นบุรุษที่เปี่ยมพลังเหลือร้าย ยิ่งมิได้เคลื่อนพลหรือรบทัพจับศึกก็ยิ่งมีพละกำลังเหลือเฟือ ถึงแม้ค่ำคืนที่ผ่านมาจะพาองครักษ์ไล่จัดการกับอสรพิษร้ายจนหมดผืนป่า ก็ยังไม่นำพาต่อเรี่ยวแรงที่ถดถอยตัวตนร้อนผ่าวของเขายังคงคอยประกาศกร้าวบอกรักร่างนุ่มไม่ห่างหาย กายสองกายยังคงสอดประสานรัดรึงแนบแน่นส่งตัวตนร้อนผ่าวร้องขอน้ำหวานฉ่ำคาวครั้งแล้วครั้งเล่า เรียกเสียงครวญครางสั่นกระเส่าร้อนเร่ายาวนานโม๋เอ๋อร์เองที่มิใช่มนุษย์ธรรมดาย่อมมีพลังมิใช่น้อย นางสามารถตอบรับสามีได้ทุกกระบวนท่า บางครายังเป็น ผู้ควบคุมเขาจนอีกฝ่ายครางลั่นสนั่นห้องหอ บางท่าควรรั้งรอแต่นางก็ไม่ยอมรอ จัดการสามีเสียจนสิ้นท่าอยู่หมัดนางได้ทุกคราไปกระทั่งกระบวนท่าล่าสุด โม๋เอ๋อร์กลับเป็นฝ่ายอยู่ใต้ร่างของหมิงเฉิงบ้าง นาง

ปลายปีนี้อากาศยังคงหนาวเย็นเหมือนเช่นทุกปี ทว่าทั่วเมืองต้าหมิงกลับคึกคัก เต็มไปด้วยบรรยากาศแช่มชื่นรื่นรมย์อย่างยิ่ง ไม่เหมือนแคว้นที่เกิดกบฏเลยแม้แต่น้อยช่วงเทศกาลปีใหม่ ทุกทิศรื่นเริง ชาวบ้านชาวเมืองร่วมเฉลิมฉลองยินดี ทั่วแคว้นสำเริงสำราญเต็มที่ ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาสุขสันต์หลังเทศกาลปีใหม่ยิ่งหน้าชื่นตาบานกันถ้วนหน้า เนื่องจากจักรพรรดิพระองค์ใหม่ทรงออกราชโองการให้ราชสำนักประกาศยกเลิกมาตรการห้ามออกนอกบ้านยามวิกาล งดเว้นการจัดเก็บภาษีช่วงปีใหม่ ทั้งยังลดภาษีนับแต่ต้นปีนี้เป็นต้นไปยาวนานถึงสามปีจากนั้น พระองค์ยังออกราชโองการให้ขุนนางทุกระดับเข้าถวายพระพรต่อพระพักตร์ พระราชทานรางวัลให้ขุนนางที่มีผลงานโดดเด่นถ้วนหน้า ทั้งขุนนางในเมือง นอกเมือง ประจำแถบชายแดน ในถิ่นฐานทุรกันดาร เรียกได้ว่าซื้อใจกันอย่างทั่วถึงเท่านั้นยังไม่พอ ยังทรงเปิดโอกาสให้ชาวประชาร่วมถวายพระพรถึงพระราชวังชั้นนอก ฮ่องเต้หนุ่มรูปงามกับฮองเฮาผู้งดงามผู้ครองพระทัยกันและกันยืนประทับอยู่บนหอสูง ทั้งสองโบกพระหัตถ์ให้ไพร่ฟ้าอย่างเป็นกันเอง ปรากฏพระวรกายสูงค่าต่อสายตาประชาราษฎร์เนิ่นนานคำสรรเสริญเยินยอแซ่ซ้องจากปร

ไม่ช้าไม่นานข่าวดีพลันเกิดขึ้น โม๋เอ๋อร์ตั้งครรภ์ในที่สุดหมิงเฉิงดีใจมาก ดูแลประคบประหงมโม๋เอ๋อร์อย่างดี ยิ่งกว่าไข่ในหินทั้งอาหารการกินและทุกสิ่ง ล้วนสรรสร้างอย่างประณีตบรรจงเพื่อคนงาม โม๋เอ๋อร์ยามตั้งครรภ์ จึงมีชีวิตดุจนางฟ้าบนสวรรค์ก็ไม่ปานหลังจากที่หมิงเฉิงกับโม๋เอ๋อร์ร่วมกันสร้างทายาทได้หลายคน ก็สร้างคฤหาสน์ให้บุตรชายบุตรสาวแต่ละคนอย่างเท่าเทียมแล้วปล่อยให้ทุกคนเรียนรู้และอยู่กันเองโดยที่พวกเขาสองสามีภรรยาเพียงพากันท่องใต้หล้าอย่างรื่นเริง เหตุเพราะเก็บกดมาเนิ่นนานด้วยฝ่ายหมิงเฉิงนั้นตั้งแต่เกิดและเติบใหญ่ ล้วนอยู่แต่ในวัง บางครั้งแม้ออกนอกวังก็ไม่อาจทำตามใจตนเองได้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ท่องเที่ยวอย่างสบายใจ โดยไม่ต้องพะวงสิ่งใดส่วนโม๋เอ๋อร์แม้เกิดและเติบโตในป่าใหญ่ กระทั่งได้ออกมาอยู่ที่จวนโหว ก็ไม่เคยได้เปิดหูเปิดตามากนัก ยิ่งได้แต่งงานเข้าวัง ก็ยิ่งไม่ต่างจากนกน้อยในกรงทองสักเท่าไหร่และที่สำคัญ หลังจากริษยาหยูเสวี่ยที่ตั้งครรภ์นำหน้า โม๋เอ๋อร์จึงตั้งครรภ์บ่อยยิ่งกว่า ไม่มีว่างเว้นเลยสักปีเดียวเมื่อมีลูกหัวปีท้ายปีจนพอใจที่จำนวนสิบสองคน พวกเขาก็จับจูงมือกันท่องเที

ยอดเขาสูงชันอันเงียบสงบ กระแสลมโชยวูบผ่านร่างแกร่งของสองบุรุษไม่ขาดสาย พวกเขายืนจ้องหน้ากันด้วยดวงตาแดงก่ำ หยาดโลหิตไหลรินเป็นทางยาวหนึ่งคือพี่ชายกับอีกหนึ่งคือน้องชาย แม้ต่างมารดา แต่ทว่ามีบิดาคนเดียวกันการท้าประลองเกิดขึ้นมาเนิ่นนานแล้ว พวกเขาต่างมีฝีมือเท่าเทียม เมื่อฝ่ายหนึ่งรุกฝ่ายหนึ่งก็รับ และส่งกลับกระแทกกระทั้นโดยพร้อมเพรียง ผลที่ได้คือเลือดสดๆ พุ่งออกจากกลีบปากราวม่านฝน หัวแตก คิ้วแตก มีบาดแผลทั่วร่างทั้งสองคนใกล้สิ้นแรงเต็มที คล้ายกับว่าหัวใจไม่อยากจะเต้นอีกแล้วในยามนี้ แต่จะให้ดี อีกฝ่ายควรสิ้นชีพไปก่อนการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างบ้าคลั่ง มีคำว่าศักดิ์ศรีชายชาญค้ำคอ และหากใครไม่ตายย่อมได้ไปต่อในตำแหน่งผู้นำตระกูลแน่นอนว่าตำแหน่งนี้คือบุตรชายสายหลัก ทว่าผู้เป็นพี่ชายกลับไม่คิดยินยอม ในเมื่อสตรีไร้ยางอายผู้นั้นสิ้นชีพไปแล้ว ตำแหน่งฮูหยินของบิดาที่ว่างลง ย่อมต้องเป็นของมารดาแห่งเขาเข้าแทนที่ ขอเพียงน้องชายผู้นี้ตายตามมารดาไปอีกคน ทุกอย่างย่อมง่ายขึ้นหากแต่สายเลือดเส้นหลักที่แท้จริงมีหรือจะยอม อีกฝ่ายเป็นถึงบุตรชายของฮูหยินเอกที่ถูกต้อง แม้จะสิ้นชีพไปแล้วก็ตามผู้เป็นน

ริมลำธาร…ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์เนื้อหยาบสีดำนั่งนิ่งชะงักงัน ไม่อาจไหวติงกระทั่งกะพริบตา เมื่อหันไปแล้วเห็นแน่งน้อยในความทรงจำเว่ยหยาง อดีตขุนพลตระกูลจ้าวอันยิ่งใหญ่ แม่ทัพหนุ่มผู้เกรียงไกร ทายาทสายหลักของสกุลซึ่งถูกทำร้ายจนตกหน้าผา ร่างกายบาดเจ็บสาหัสจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดก้นเหวครานั้น ยามลมหายใจเสี้ยวสุดท้ายใกล้หลุดลอย เขาลืมตาที่ร้อนระอุไปด้วยธาราโลหิตสีแดงฉาน ทันได้เห็นสตรีนางน้อยผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังใช้ปราณเย็นแปลกประหลาดช่วยชีวิตเขา ก่อนจะก้มลงจุมพิตเขาไปหนึ่งที แล้วยกยิ้มร่าเริงเดินจากไปเดิมทีด้วยภาวะพร่าเลือน เขาเห็นนางแค่รำไร ทว่าเพียงกลีบปากถูกแตะแต้ม ทุกสิ่งจึงเด่นชัด เขาจำได้กระทั่งขนตานางชายหนุ่มหรี่ตาเพ่งพินิจนางน้อยตรงพุ่มไม้ที่ขโมยจุมพิตบุรุษอย่างหน้าไม่อายนางโตขึ้นจากวันวานไม่น้อย แต่ให้มองอย่างไรก็ยังไม่ถึงวัยออกเรือนแน่ๆ แต่กลับรู้จักการประทับจุมพิตบุรุษแล้วเว่ยหยางหรี่ตามอง เห็นได้ชัดว่าชุดสีฟ้ากระจ่างที่ห่อหุ้มร่างงามตรงหน้าอกยังคงใกล้เคียงคำว่าแบนราบอยู่มาก ช่วงเอวคอดกิ่วยังคงขนานกับสะโพกอย่างเที่ยงธรรมปราศจากความโค้งเว้างามงอนอันใด ความสูงก็แค่กึ่งกลางหน้าอกของ