ตอนที่77 เพียงพอแล้ว

วันนี้อากาศยังคงหนาวเย็นมากเป็นพิเศษ หิมะร่วงโรยลงมาไม่ขาดสาย

โม๋เอ๋อร์อยู่ในชุดยาวสีเหลืองอร่าม เสื้อคลุมกันหนาวล้วนสีเหลืองทั้งสิ้น นางมีผ้าคลุมผมคลุมไหล่ด้วย ทุกชิ้นล้วนเป็นสีเหลืองจัด เรียกได้ว่า ต่อให้เรือนร่างเปลี่ยนสีตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นทั้งนั้น จะมีก็เพียงดวงตา ที่ไม่อาจปิดบัง แต่ไม่เป็นไร แค่นางหลับตาก็ไม่มีใครเห็นแล้ว

เมื่อมองเห็นหมิงเฉิงเดินมาแต่ไกล สีหน้าเคร่งขรึมเย็นชาดังเช่นปกติ โม๋เอ๋อร์จึงยกยิ้มสดใสส่งให้ ทำตัวเป็นปกติเช่นกัน

ฝ่ายหมิงเฉิงนั้น เมื่อเห็นนางอยู่ในชุดสีเหลืองอร่ามทั้งตัว ประหนึ่งกลายร่างแล้วกระนั้น ถึงกับเลิกคิ้วน้อยๆ อดตะลึงมิได้

ตัวเขาไหนเลยจักคิดถึงในเรื่องง่ายดายเช่นนี้ นับได้ว่าเป็นวิธีปกปิดได้แยบยลนัก!

ชายหนุ่มให้นึกคลายใจ ก่อนจะนึกหมั่นไส้หญิงสาวเหลือเกิน จึงเดินเข้าหานาง แล้วเอื้อมมือขึ้นบีบแก้มนางเบาๆ เป็นการทักทาย “แต่งตัวเช่นนี้ ช่างแสบตานัก”

โม๋เอ๋อร์แค่นเสียงหึในลำคอ “ที่แสบตาก็เพราะว่าข้างามอย่างไรเล่า”

หมิงเฉิงแสร้งหรี่ตาเลิกคิ้ว คล้ายเห็นต่าง

โม๋เอ๋อร์ถึงกับเม้มปากแน่นนึกขัดใจ เพื่อความแนบเนียน นางไม่งามวันหนึ่งก็ย่อมได