Semua Bab จอมนางพญามาร: Bab 171 - Bab 180

ริมธาราสวยใส ใต้ร่มไม้ใหญ่ร่มรื่น รอบทิศคล้ายสว่างสดใสยิ่งกว่าเดิมเพ่ยหลิงยังคงแว่วเสียงสำเนียงดั่งแก้วเจียระไนถูกเคาะด้วยจังหวะสวรรค์“ใต้หล้าวุ่นวาย เพียงใจนิ่งสงบ ขอพบคู่ชีวิตของตน ยินดีเป็นศิลา เป็นท้องฟ้า เป็นสายลม แข็งได้อ่อนได้ แค่อีกฝ่ายปรารถนา ข้ามีนามว่าเพ่ยหลิง อีกสองปีจะถึงวัยออกเรือน ระหว่างนี้ข้าพร้อมดูแลท่าน จนกว่าท่านจะดูแลข้าได้ ดีหรือไม่?”จบประโยคยาวเหยียดก็คลี่ยิ้มพริ้มเพรา เผยความน่ารักไม่เบา เขย่าหัวใจชายได้ไม่ยากหากแต่เว่ยหยางยิ่งหรี่ตามองอย่างหงุดหงิด ในใจคิดจะสร้างกำแพงหนากางกั้น หุ้มด้วยเกราะเหล็กหลายชั้น ทว่าคล้ายกับไม่เป็นผล เมื่อเจ้าตัวเล็กช่างชัดเจนโจ่งแจ้งเสียเหลือเกิน ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ แล้วเอ่ย “ข้าย่อมดูแลตัวเองได้ และยังไม่พร้อมดูแลใครด้วย”แต่เหมือนว่าเด็กสาวจะมิได้สนใจฟัง นางยังคงส่งเสียงดังดุจเกลียวคลื่นปีนหัวใจ “หลังจากที่เราแต่งงานกันแล้วก็มีลูกชายหญิงสักหลายคน”เว่ยหยางพลันคิ้วกระตุก พร้อมเสียงกดต่ำเล็ดลอดไรฟัน“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเรื่องทดแทนคุณย่อมมิใช่การแต่งงาน และข้าก็ยังไม่พร้อมมีใคร ใต้หล้ากว้างใหญ่ ชีวิตคนไม่แน่นอน การสร้างทายาทมิใช่สิ

แม้ความมืดโรยตัวและม่านราตรีคลี่คลุมผืนป่าแล้ว ทว่าริมธารายังคงมีเงาร่างชายหญิงนั่งอยู่ที่เดิม“เจ้าบอกว่าจะปกป้องและดูแลข้าตลอดไปหรือ?”เสียงทุ้มเอ่ยทวนประโยคที่ได้ยินเมื่อหลายชั่วยามก่อน แล้วหลุบตาลงก้มมองเจ้าของประโยคนั้นนิ่งๆ สองตาเรียวคม เจือแววโทสะสายหนึ่งซึ่งขุ่นคลั่กใกล้จุดเดือด เห็นแน่งน้อยนามเพ่ยหลิงนอนขดตัวหนุนตักของเขาอย่างสบายอารมณ์ และหลับสนิทไปแล้วทั้งๆ ที่นางบอกว่าจะดูแลรับใช้เขาเพื่อชดเชยความผิด แต่ไฉนถึงกลายเป็นเขาที่ต้องเสียสละท่อนขาให้นางหนุนนอน ทั้งยังต้องคอยไล่แมลงกลางคืนให้นางเช่นนี้เว่ยหยางโกรธจนเส้นเลือดที่ขมับเต้นกระตุก หากทว่าฝ่ามือยังยกขึ้นโบกไปมาเบาๆ เพื่อปัดเป่าสิ่งก่อกวนตัวเล็กที่บินว่อนชายหนุ่มนึกอยากตีเด็กสาวไม่รู้ความที่กำลังหลับตาพริ้มตรงหน้าขาเหลือเกิน นางนอนซุกซบคล้ายเด็กน้อยเอาแต่ใจ ขาเล็กๆ ขยับยุกยิก มือน้อยๆ ลูบไล้ต้นขาของเขาเบาๆ แล้วเลื่อนมาที่ท้องน้อย จับขยำสำรวจอยู่เช่นนั้น สักพักก็พลิกตัว ครางอืมๆ อย่างพึงพอใจในลำคอแล้วหลับต่อโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าสะกิดสิ่งใดในร่างกายของเขาจนตื่นเว่ยหยางลอบขบกราม ระงับอารมณ์ไม่บังควรอย่างสุดกำลัง ในใจเ

หากเทียบคุณหนูตระกูลใหญ่บ้านอื่น อายุสิบสามปี เช่นนี้ล้วนต้องแตกฉานในเรื่องราวหลากหลายประการ โดยเฉพาะจริตมารยาและการวางตัวต่อหน้าบุรุษทว่ามิใช่กับเพ่ยหลิง นางเป็นเทพปีศาจตัวน้อยที่ถูกพี่ๆ ทั้งสิบเอ็ดคนประคบประหงมยิ่งกว่าไข่ในหิน ยิ่งบิดามารดาออกท่องเที่ยวด้วยไว้วางใจบุตรทุกคนให้ดูแลน้องเล็ก เพ่ยหลิงจึงถูกพี่ๆ ทุกคนเอาใจแบบผิดๆ หากน้องน้อยอยากกินย่อมได้กิน คิดจะนอนย่อมได้นอน เรื่องเล่าเรียนเขียนกลอนหรือมารยาหญิงอันแสนน่าเบื่อ ยิ่งไม่ต้องร่ำเรียนให้เหนื่อยหนัก จารีตประเพณีหรือบัญญัติสตรียิ่งไม่ต้องไปเน้นให้มากจนเกินไปนัก น้องเล็กอยากทำอันใด ย่อมทำได้เลย กินและนอนให้สบายเป็นพอเมื่อเป็นเช่นนั้น เด็กสาวผู้หนึ่งจึงไม่รู้จักโตเสียที แต่ทว่าอายุเท่านี้ก็พร้อมแล้วที่จะมีคู่หมั้นคู่หมายผสานหยินหยางเมื่อกินอิ่ม นัยน์ตาก็เริ่มหรี่ปรือ จึงเริ่มปีนป่ายอย่างซุกซนอีกครั้ง ยิ่งได้ตักอุ่นหนุนนั่งเช่นนี้ เพ่ยหลิงก็ง่วงงุนอีกแล้ว สาวน้อยซุกศีรษะกับต้นคอของชายหนุ่ม เห็นลูกกระเดือกตรงลำคอแกร่งยังเผลอเหม่อมอง ยิ่งสันกรามคมสันยิ่งตาลอยลึกล้ำ ฝ่ามือล้วงเข้าไปในสาบเสื้อควานหาเนื้อร้อนผะผ่าว เพื่อไล้สัมผัสจ

เป็นที่แน่นอนว่านอนหลับทั้งวันย่อมไม่มีอะไรตกถึงท้อง แม่นางน้อยที่ถูกบังคับให้นอนหลับต่อจึงเริ่มมีอาการประท้วง แม้อยู่ในห้วงฝันนางทั้งเลียทั้งขบเม้มไปตามสันกรามลามมาถึงใบหน้า ครู่ใหญ่ก็ยังดูดอยู่ ลากไล้ซ้ายขวาแล้วกัดริมฝีปากเขา“อ่า...” เว่ยหยางถึงกับครางออกมาเบาๆเจ้าตัวเล็กช่างนอนดิ้นได้ร้ายกาจยิ่งนักชายหนุ่มนึกตำหนิในใจ แต่กระนั้นกลับนอนนิ่งๆ ไม่มีขยับเพื่อให้อีกฝ่ายได้หลับอย่างสบายต่อไป ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความคิดที่จะปลุกนางเพ่ยหลิงยามนี้มิรู้ได้ว่ากำลังฝันถึงสิ่งใด นางทั้งเลียทั้งดูดและขบกัดอย่างเอร็ดอร่อย ปล่อยให้อีกคนนอนครางอยู่หลายทีนอกจากไม่นอนให้ดีๆ ฝ่ามือยังซุกซนขั้นสุด เด็กสาวเลื่อนปลายนิ้วไปทั่วลำตัวของชายหนุ่ม แล้วหยุดอยู่ในจุดที่ต่ำกว่าเอวเขา ลูบไล้นวดคลึงไปมาเบาๆ อยู่ตรงท้องน้อย จากนั้นก็ล้วงเข้าไปในกางเกงผ้าเนื้อบางแล้วกอบกุมสิ่งหนึ่งขึ้นมาเว่ยหยางถึงกับกะพริบตาฝ่าความมืดสลัวลำตัวแข็งเกร็ง อึดใจยังต้องขบฟันแน่นจนสันกรามขึ้นนูนหลังจากแม่นางน้อยชะงักไปชั่วอึดใจ ประหนึ่งรู้สึกได้ว่ากอบกุมแท่งปริศนาอยู่ ครู่หนึ่งจึงเริ่มขยับยุกยิกอย่างใคร่รู้มือน้อยๆ ของเพ่ยหลิงกำแ

นางซอยเท้าเล็กน้อยก็เข้ามาจับชายผ้าตรงแขนเสื้อของเว่ยหยางแล้วกระตุกยิกยิก เอ่ยปากอีกว่า “ท่านไม่รู้อันใด หากข้าเปลื้องผ้า จะเห็นว่ามันเริ่มนูนออกมาแล้ว”นับเป็นประโยคสนทนาอันเปิดเผยเฉกเช่นสามีภรรยาโดยแท้ ทั้งสองต่างมั่นใจในตัวอีกฝ่ายโดยมิได้นัดหมายและไม่รู้ตัว ทว่าบุรุษย่อมเป็นสุภาพชน สิ่งใดยังไม่ถึงเวลาเขาย่อมรอได้เว่ยหยางจึงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ร่างกายพร้อมรับสิ่งแปลกปลอมแข็งร้อนเข้าสู่กลีบบุปผาอุ่นนุ่มแล้วหรือไร?”จบประโยคเขา เพ่ยหลิงจึงอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบๆนางไม่เข้าใจ...และทั้งๆ ที่เป็นเช่นนั้น ใบหน้าพลันแดงก่ำไปทั้งแถบแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เด็กสาวถึงกับเม้มปากแน่น ร้อนวาบไปทั้งร่าง ใจเต้นกระตุกผิดไปหนึ่งจังหวะเมื่อเห็นแน่งน้อยมีอาการเช่นนั้น เว่ยหยางพลันรู้สึกตัวเขาเอ่ยสิ่งใดออกไป...มีสิ่งหนึ่งที่ชายหนุ่มแอบยอมรับอยู่ในใจลึกๆ ว่าประโยคเมื่อครู่ เขาเพียรเน้นย้ำกับตนเองต่างหากแต่กระนั้น เขาย่อมไม่เอ่ยปากยอมรับออกไปทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากันนิ่งงัน ผ่านไปชั่วครู่เว่ยหยางก็เอ่ยเสียงเด็ดขาดว่า “เจ้าไปคนเดียวเถิด อย่ายุ่งกับข้า”เพ่ยหลิงได้ยินเช่นนั้นก็เบิ