Semua Bab จอมนางพญามาร: Bab 191 - Bab 200

นับเป็นฉากอันน่าเศร้าของสกุลจ้าวโดยแท้เว่ยหยางหาได้นำพาความอับอายที่เสื่อมเสียชื่อเสียง ของเพียงได้เอาคืนเช่นนี้ ตัวเขาย่อมพึงพอใจหลังจากผู้ร้ายสาธยายความชั่วจนหมด ทุกผู้คนก็ส่งเสียงดังอื้ออึงไปทางนายท่านจ้าวและเว่ยหนานที่กำลังคุกเข่ายอมรับผิดทุกประการสีหน้าของแขกเหรื่อมีผู้คนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งผสมผสานฮูหยินรองที่สังเกตเห็นจึงร่ำไห้ออกมา สั่งน้ำตาให้ไหลบ่า ถือโอกาสกล่าวโทษเว่ยหยางเสียงดัง หวังกลับดำเป็นขาวต่อหน้าทุกคนว่า“คุณชายรองช่างโหดร้ายนัก มีมารดาเป็นหญิงเพศยาแย่งคนรักของผู้อื่นยังไม่พอ ยังแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากพี่ชาย แม้แต่บิดาบังเกิดเกล้า เจ้าก็ยังไม่เว้น คำว่าชั่วช้ายังไม่สาสม”ทุกคนที่ได้ยินพลันเบิกตาโพลง มองไปทางเว่ยหยางอย่างพร้อมเพรียง ในใจคิดว่า อันใดอีก?นับเป็นการสะกิดแผลได้ตรงจุด เรื่องนี้เว่ยหยางถือเป็นตราบาปในใจไม่น้อยชั่ววูบนั้น ความรู้สึกสับสนพลันปะทุขึ้นกลางใจการที่มารดาของเขาเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจ แย่งชิงบิดาจากหญิงคนรัก ทำเขาจำยอมต่อบิดาและพี่ชายมาโดยตลอด จนกระทั่งแพ้พ่ายที่ริมผา ยอมจากลาไปถึงสามปีเว่ยหยางไม่อาจปฏิเสธความผิดในเรื่องนี้ได้ เขานึกละอา

เว่ยหยางกลับเข้าสกุลและรับตำแหน่งผู้นำอย่างสมเกียรติ มีท่านย่าคอยสนับสนุนดูแลประกาศก้องความเกรียงไกรอันยิ่งใหญ่ ข่าวคราวถึงพระเนตรพระกรรณ นำพารอยแย้มสรวลกว้างขวางให้เกิดขึ้นบนพระพักตร์ของฮ่องเต้ ตำแหน่งแม่ทัพย่อมคืนกลับพร้อมป้ายพยัคฆ์ขาวให้เว่ยหยางไม่นานจากนั้น ขบวนสินสอดก็เรียงตัวทอดยาวหลายลี้ มีรถม้าลำเลียงหลายสิบคัน พิธีแต่งงานเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็วเว่ยหยางนับเป็นบุรุษที่ใจร้อนยิ่ง ไม่สนเลยสักนิดว่าเจ้าสาวอายุเพียงสิบสามเมื่อถึงเวลาเข้าหอ การไล่ล่าพลันบังเกิด เพ่ยหลิงวิ่งหนีเจ้าบ่าวพัลวัน เพราะร่างกายเล็กกะทัดรัดนี้ ยังไม่พร้อมจริงๆ“เจ้าจะหนีข้าอีกทำไมกันหลิงเอ๋อร์ แค่ชาติที่แล้วยังหนีไม่พอรึ?” เว่ยหยางเอ่ยอย่างเดือดดาลเขามิได้คิดจะขืนใจข่มเหงนางเสียหน่อย แค่จะกอด จูบ แล้วลูบไล้เคล้นคลึงให้ทั่ว บอกรักด้วยเรียวนิ้วเท่านั้นตัวนางเองก็ชอบบอกรักเขาด้วยอุ้งมือเช่นกันทำเป็นจำไม่ได้!ทว่าเพ่ยหลิงไหนเลยจะเข้าใจ นางถูกพี่ๆ ที่เป็นสตรีเล่าให้ฟังว่าครั้งแรกเจ็บมาก ทรมานที่สุด ร้อนเร่าจนตัวแดงตาเขียวทั้งคืนไม่หยุด พร้อมปลดปล่อยพลังทำลายล้างทุกเมื่อ“ท่านพี่โปรดใจเย็นก่อน”เด็กสาวพยาย

“ท่านพี่...” ดรุณีนางน้อยรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจขั้นสุด จึงเอื้อมมือขึ้นมากอดร่างหนาเอาไว้แนบแน่น ฝังใบหน้าเข้าไปในแผงอกจนมิด“ข้าชอบท่านที่สุดเลย”เว่ยหยางได้ยินเช่นนั้นยิ่งนึกเอ็นดูภรรยา “แล้วเจ้าจะชอบข้ามากกว่านี้ ปีศาจน้อย” กล่าวจบก็เชยคางมนขึ้นมารับกลีบปากรุ่มร้อนแตะแต้มละเมียดละไม ก่อนจะสอดปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดหยอกเย้าเคล้าคลึงกับปลายลิ้นเล็กความอ่อนโยนปรากฏอยู่ชั่วครู่แล้วถูกแทนที่ด้วยความดุดันอันเร่าร้อน“อืม...”เพ่ยหลิงถึงกับหลุดคราง เมื่อคนตัวโตเริ่มร้อนแรงดูดดึงปลายลิ้นนางสลับเบาสลับหนักเป็นครั้งที่เท่าไหร่มิอาจนับ ฝ่ามือหนายังเลื่อนลงมาที่หน้าอก รับรู้แรงบีบเคล้นจากปลายนิ้วครู่หนึ่ง ก่อนลากไล้ลงต่ำไปที่ท้องน้อย“อ๊ะ!”เด็กสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อเรียวนิ้วของสามีเริ่มซุกซนอีกแล้วเป็นที่แน่นอนว่าเว่ยหยางยังไม่อาจกระทำการอุกอาจกับช่องทางคับแคบของภรรยาตัวน้อย โดยการสอดใส่ตัวตนใหญ่โตของเขาเข้าไป แต่กระนั้นความสุขสมจากสามีต่อภรรยายังคงต้องมอบให้ ปลายนิ้วร้อนลวกของเขาจึงหยอกเอินเนินเนื้อกลางลำตัวอย่างอ่อนโยนจนนางใต้ร่างเริ่มอ่อนระทวย“อา...”เพ่ยหลิงหลุดเสียงรัญจวนสั่นพร่

เพ่ยหลิงได้นั่งร่วมโต๊ะกับหญิงสาววัยสะพรั่งทั้งหลาย แต่ละนางล้วนเติบโตเต็มวัยทั้งสิ้น รอบทิศของแน่งน้อยจึงมีสตรีผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างยั่วยวนระเหิดระหง หน้าอกอวบอิ่มกลมนูนดุนดันเสื้อออกมาชัดเจน เอวเล็กคอดกิ่ว สะโพกผายงามงอน เมื่อก้มหน้ามองของตนเองบ้างก็พบว่าราบเรียบยิ่ง เพ่ยหลิงให้นึกอยากบอกท่านตากับท่านยายว่าช่วยโกงอายุให้นางสักสามปี จะได้มีแบบพี่สาวเหล่านี้บ้างยามเมื่อแน่งน้อยกำลังคิดการณ์อันสั่นสะเทือนบัญชีนรก สตรีนางหนึ่งก็เอ่ยกับเพ่ยหลิงว่า “ฮูหยินจ้าวท่านนี้อายุเท่าไหร่กันเชียว ไยรีบแต่งงานแล้ว”เมื่อได้ยินคำถาม เด็กสาวจึงกะพริบตากลมโตเบาๆ เพื่อมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา พบว่าเป็นสตรีที่งดงามนางหนึ่ง น่าจะอยู่ช่วงวัยสิบแปดปี เพราะสตรีคนอื่นเรียกนางว่าพี่สาวกันทั้งนั้น กระทั่งคนที่นั่งด้านข้างที่อายุสิบเจ็ดปียังเรียกอีกฝ่ายว่าพี่เพ่ยหลิงย่อมรู้ตัวว่าตนเองเยาว์วัยกว่าจึงนอบน้อมยิ่ง นางคลี่ยิ้มเล็กน้อยมองอย่างไร้เดียงสาทว่ากลับมิได้ต่อคำอันใดสตรีคนเดิมเห็นดรุณีนางน้อยไม่ยอมตอบคำ จึงนึกหมั่นไส้จากเดิมอีกมากโข เพราะว่าตัวนางเองแอบชอบเว่ยหยางมานานปี เขาคือแม่ทัพห

อ๋องนักรบ เป็นเรื่องราวรุ่นพ่อแม่ของ ‘จอมนางพญามาร’ ซึ่งนักอ่านสามารถอ่านแยกได้ ในเล่มนี้เป็นเรื่องราวความรักของท่านอ๋องสูงศักดิ์ ฉายามังกรดำแห่งต้าซ่ง นามเฉินเหอไท่ กับมหาเทพปีศาจแห่งปรโลก นามเซียนเซียน อาจเป็นเพราะโชคชะตาหรือวาสนานำพา ทั้งสองจึงประสบเคราะห์กรรมทำให้มีโอกาสได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันเมื่อแรกเจอ ต่อมาหลังจากไร้โอกาสพบพานยังบังเอิญได้ช่วยเหลือกันอีกครั้งอย่างตั้งใจ ความรักต่างสายพันธ์ุจึงเกิดขึ้นเมื่อใดมิอาจทราบ แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ต้องไปให้สุดขอให้ทุกท่านมีความสุขกับจินตนาการของหลี่หงค่ะ**********ดินแดนสามภพทุกสายพันธุ์ไม่ว่าจะเป็นภพสวรรค์ ภพมนุษย์ ภพปรโลก มีตำนานเล่าขานมากมาย ทั้งเรื่องปีศาจและเทพเซียน ล้วนเล่าขานได้น่าอัศจรรย์ใจ ทว่ากลับไม่มีใครพบเห็นเทพและปีศาจจริงๆ จึงมิรู้ได้ว่าตำนานเหล่านั้นจริงเท็จเท่าใด สวรรค์นรกมีจริงไหมใดๆ ล้วนเหนือความคาดหมาย ในความไม่รู้นั้นกลับมีสรรพสิ่งเหนือสามัญมากมายนับไม่ถ้วน หนึ่งในนั้นมีเรื่องหนึ่งที่เป็นความรักลึกซึ้งตราตรึงใจ ผู้ที่ถูกเรียกว่า มหาเทพปีศาจ[1]เมื่อจักรพรรดิเทพแห่งสรวงสวรรค์ ผู้มีอำนาจสูงสุดแห่งภพสวรรค์ ต้องก