Semua Bab จอมนางพญามาร: Bab 181 - Bab 190

กระบี่ของเว่ยหยางเสียบทะลุคอหอยของคนผู้หนึ่ง ก่อนจะถีบส่งอีกคนหนึ่งกระเด็นไปไกล ฝ่ามืออีกข้างยังตวัดปราณยุทธ์กระแทกร่างอีกคนนักฆ่าครานี้แตกต่างจากนักฆ่าที่ถูกส่งมาก่อนหน้าเว่ยหยางรับรู้ได้ว่ามือสังหารทุกคนล้วนเป็นนักฆ่าระดับพระกาฬ ทั้งยังเป็นฝ่ายอธรรม บางทีอาจเป็นพวกพ้องพรรคฝ่ายมารด้วยซ้ำ มิเช่นนั้น ...จักรุมทำร้ายกันอย่างไร้ยางอายเยี่ยงนี้ ได้อย่างไรดูเถิด...นอกจากอาวุธที่เพียรส่งมาด้วยกระบวนท่าอย่างพร้อมเพรียงคราละหลายคนเพื่อจัดการเขาเพียงคนเดียวยังมีนักพรตนอกรีตยืนสวดบริกรรมคาถาบางอย่างผสานกับหมอผีจากชนเผ่าหนานเจียง มายืนร่ายมนต์ลงอาคมกับศาสตราวุธหน้าตาประหลาด แล้วสาดเข้ามาที่เขาปานฟ้าผ่าทั้งดาบ หอก มีดหลายแฉก โซ่เหล็กไหล ทุกสิ่งฟาดเข้าใส่ไม่มียั้ง ยังมีเข็มพิษ หนอนโลหิต พุ่งเข้ามาจากระยะหลายจั้งเว่ยหยางทั้งรุกทั้งรับใช้ทั้งฝ่ามือและฝ่าเท้าคราเดียวกันหลากหลายกระบวนท่า ให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเป็นอย่างยิ่งเสียงต่อสู้ดังเคร้งคร้างอยู่เป็นนาน ชายหนุ่มต่อสู้อย่างอาจหาญไม่มีถอย การศึกนับร้อยเขาล้วนผ่านมาแล้วจนชาชินแต่ทว่าครั้งนี้กลับแตกต่าง...เนื่องจากมิใช่การต่อสู้แบบปกต

ข้างร่างสูงใหญ่ที่นอนเหยียดยาวสิ้นลมหายใจของบุรุษนามเว่ยหยาง กำลังมีพวกมนุษย์ใจทรามคิดการณ์อย่างชั่วช้าทันใดนั้นพลันมีเสียงร้องโหยหวนแหวกม่านรัตติกาลดังระงมไปทั่วผืนป่า หลังพุ่มไม้ยังมีแววตาสีแดงแวววาวฉาดประกายชั่วร้ายอยู่ทั่วบริเวณ ทุกสรรพสิ่งรอบทิศ คล้ายกับมองเห็นขุมนรกเบื้องหน้ามนุษย์บาปหนาพากันหันไปมองยังทิศทางหนึ่งโดยมิได้นัดหมายในระยะสายตาของพวกมันพลันมองเห็นอสูรกายชั่วร้ายตนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ภายใต้รูปร่างเล็กกะทัดรัดมีเส้นผมสีทองเรือนรอง มีดวงตาสีเขียวมรกตเข้มข้นเผยความอำมหิตโฉดชั่วออกมา แผ่ซ่านปราณเย็นชนิดตัดขั้วหัวใจเสียดแทงลึกถึงไขกระดูกสันหลัง สีแดงปานเปลวเพลิงรอบกายพร้อมแผดเผาทุกอณูผิวหนังของผู้คนชั่ววูบนั้น นักพรตและหมอผีพลันตื่นตะลึง ใบหน้าถอดสี รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เห็นคืออันใด พวกมันพากันถลันร่างหายไปปานสายฟ้าฟาด นักฆ่าสองคนเห็นเช่นนั้นก็พากันอันตรธานหายไปทันที แม้ไม่รู้แน่ชัด แต่ย่อมไม่โง่อยู่ต่อแม้เสี้ยวเวลาเจ้าของร่างปานเปลวเพลิงบรรลัยกัลป์คือปีศาจน้อยนามเพ่ยหลิง นี่นับเป็นครั้งแรกในชีวิตของนางที่ทำอันใดมิได้นอกจากยืนโง่งมคล้ายไร้แขนขาเพราะทันทีที่เห็นเว่ย

ถึงแม้ผืนพนาจักกว้างใหญ่ มีภูเขาตั้งตระหง่านมากมาย หากทว่ามิอาจขวางกั้นปีศาจน้อยได้แล้วในยามนี้ยังไม่ทันพ้นราตรี เพ่ยหลิงก็อุ้มร่างไร้ชีวิตของเว่ยหยาง ลอยตัววูบไวด้วยพลังทั้งหมดที่มี กลับมาถึงคฤหาสน์ผิงไท่แล้วเสียงร้องไห้งอแงยิ่งทำให้ทุกผู้คนแตกตื่น พี่ๆ ชายหญิงทั้งสิบเอ็ดคนจึงเร่งรุดกลับมารวมตัวกันที่คฤหาสน์ผิงไท่ทันทีไม่ว่าใครจักอยู่สถานที่ใดหรือแห่งหนส่วนไหนของแคว้น ยังต้องลอยตัววูบไหวมาให้เห็นกับตาว่าน้องเล็กเป็นอันใด เกิดอะไรขึ้น ทำไมจึงร้องไห้เสียงดังเยี่ยงนี้ไม่ช้า เหล่าพี่น้องสกุลหมิงก็สังเกตเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ผู้หล่อเหลาในอ้อมกอดน้องเล็กเช่นนั้นก็เข้าใจได้ทันที โดยไม่ต้องมีใครอธิบาย ต่างพากันครุ่นคิดหนักหน่วงจนสมองแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ “ข้าไม่ยอม ทำไมเขาต้องตาย ข้าไม่ย๊อม”ดรุณีนางน้อยสะอื้นไห้ปานจะขาดใจ เพ่ยหลิงโอบกอดร่างใหญ่ของเว่ยหยางเอาไว้อย่างแน่นหนา โวยวายอีกว่า“พวกพี่ๆ ต้องช่วยข้านะ เขาคือว่าที่สามีของข้า เขาจะตายไม่ได้นะ ข้าไม่ยอม ไม่ยอมๆ”ดวงตาฉ่ำชื้นที่มีน้ำสีใสไหลกลิ้งคล้ายเขื่อนแตกจับจ้องพี่ชายหญิงอย่างเข้มข้นกดดัน จนทุกคนลนลานไปหมดน้องเล็กได้เจอว่าที่สามี

ท่ามกลางความเงียบงันผสานห้วงอารมณ์ลุ้นระทึกของคนบ้านหมิงที่ยืนรุมล้อม ร่างสูงของเว่ยหยางเริ่มมีปฏิกิริยา แสงสีม่วงแทรกซึมทั่วร่าง เรียวนิ้วค่อยๆ ขยับ ก่อนที่เปลือกตาจะมีอาการสั่นไหว ขนตากระเพื่อมเบาๆชายหนุ่มผู้เป็นเทพอสูรไป๋หู่กลับชาติมาจุติจึงค่อยๆ ลืมตาในที่สุดภาพแรกที่เขาเห็น คือสตรีนางน้อยน่ารักที่ยืนน้ำตารื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้น นางยังอยู่ในชุดสีฟ้าเปื้อนเลือด ดวงตาฉ่ำชื้น พวงแก้มแดงก่ำ กลีบปากแดงช้ำ ช่างน่าสงสารจับใจ พาให้หัวใจเย็นชืดที่หยุดเต้นก่อนนี้ ต้องเต้นระส่ำรุนแรงกระทั่งมีชีวิตอีกครา เส้นเสียงแตกพร่าจึงเอ่ยออกมา“ข้ากลับมาแล้ว กระต่ายน้อย”แค่เพียงเท่านั้น เพ่ยหลิงถึงกับร้องไห้โฮ โถมกายเข้ากอดเว่ยหยางทั้งตัวหลังจากฟื้นคืนชีพ เว่ยหยางจึงจำเรื่องราวในอดีตชาติได้แรกเริ่มคือความดีใจ ยิ่งได้เห็นหน้าคนรักอีกครายิ่งมีความสุขหาใดเปรียบเรียกได้ว่าเปรมปรีดิ์จนท่วมท้นล้นใจหากทว่าความทะนงตนย่อมมีตัวเขารักนางถึงเพียงนั้น แต่นางกลับโง่เขลายิ่งเรื่องราวจึงกลับมาซ้ำรอยเดิม เพิ่มเติมคืออาการแง่งอน“ข้าผิดไปแล้ว...”เพ่ยหลิงยอมรับเสียงเบา นางกำลังตามง้อว่าที่สามีอย่างสุดกำลัง เดิมที

วันนี้อากาศแจ่มใสจวนสกุลจ้าวจัดงานเลี้ยงฉลองครบรอบวันเกิดให้นายท่านจ้าว ซึ่งแท้จริงแล้วกำลังต้องการแสดงตัวว่าที่ผู้นำตระกูลคนใหม่ให้รับรู้โดยทั่วกัน ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน หลังจากเว่ยหนานผู้เป็นพี่ชายของเว่ยหยาง ได้ท้าประลองและทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัสจนตกหน้าผา ตัวเขาก็กลับมารายงานบิดาว่าน้องชายทำตัวเกเรท้ารบกับเขาผู้เป็นพี่ชาย สุดท้ายก็ตกหน้าผาเสียเอง ศพก็ลอยไปกับกระแสน้ำ ตามหาเท่าใดก็ไม่เจอบิดาซึ่งมิได้รักบุตรชายคนรองสักเท่าไหร่ จึงเชื่อบุตรชายคนโตสนิทใจ รอหลายวันผันผ่านจนแน่ใจว่าเว่ยหยางหายสาบสูญไปแล้วจริงๆ จึงเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เพื่อรายงานถึงความเสเพลหลงลำพองตนเองของเว่ยหยาง กระทั่งตัวตายร่างหายสาบสูญ จนส่งผลกระทบใหญ่หลวง นับเป็นความเสื่อมเสียต่อวงศ์ตระกูล ถือเป็นความผิดต่อราชสำนักโดยแท้ จึงขอแสดงความรับผิดชอบโดยการร้องขอต่อฮ่องเต้ให้ทรงถอนยศแม่ทัพคืนจากเว่ยหยาง เพื่อส่งต่อป้ายพยัคฆ์ขาวให้เป็นของเว่ยหนานแทนฮ่องเต้ทรงมีขุนนางมากมายในอาณัติก็จริงอยู่แต่กระนั้นความสามารถของเว่ยหยางกลับต้องพระเนตรไม่น้อย จึงเสียพระทัยไม่เบาหากแต่คนได้ตายและหายตัวไปแล้วเช่นนั้น จึงออกรับสั่งเรียกต