All Chapters of จอมนางพญามาร: Chapter 211 - Chapter 220

เหนือร่างไร้วิญญาณโชกเลือด เซียนเซียนเพียงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ หญิงสาวแสยะยิ้มเย็นเยียบไร้ความรู้สึก แม้แผ่นหลังจะกำลังเจ็บแปลบเพราะถูกแส้เฆี่ยนก็ตามทีสีผมของนางค่อยๆ เปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีทองเรืองรอง เรือนร่างอรชรขาวเนียนที่พ้นสาบเสื้อค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงปานเปลวเพลิงอึดใจต่อมานางยกปลายเท้าขึ้น แล้วกระทืบศีรษะของนายท่านฟู่จนเกิดเสียงดังโพละ นางกระทืบซ้ำอีกครั้ง จนศีรษะทุยๆ นั้นมีมันสีขาวไหลเยิ้มออกมากองอยู่บนดิน เลือดสีแดงฉานไหลทะลักไม่หยุด เกิดเป็นภาพน่าสะพรึงอันสยดสยองบ่าวไพร่รายรอบพากันตกตะลึงพรึงเพริด ยิ่งเห็นเลือดมากล้น พุ่งทะลักเจิ่งนองเช่นนั้น ยิ่งลิ้นจุกปากลืมอุทานยามนี้ทุกผู้คนมีดวงตาคล้ายไข่ห่านทันใดนั้น เสียงตะโกนสายหนึ่งดังกึกก้องปานฟ้าถล่ม“ปีศาจ!”ตามด้วยเสียงร้องร่ำอย่างหวาดกลัว บางคนร้องไห้โหยหวนอย่างหวาดผวา หลายคนวิ่งวุ่นสับสนคล้ายหนีตาย ท่ามกลางความอลหม่านวุ่นวาย ผู้คนส่งเสียงว่าปีศาจไม่หยุดเซียนเซียนจึงรู้สึกตัวชั่วจังหวะที่กำลังคิดจะหนีอีกคราไปยังที่ไกลแสนไกล เอวคอดกิ่วของนางพลันถูกกระชับ ร่างนุ่มถูกจับอุ้มขึ้นพาดบ่า ตามด้วยเสียงทุ้มห้าวทรงอำนาจคำรามว่า

ที่โต๊ะสี่เหลี่ยมทรงเตี้ย...แม้ใบหน้างามยังคงเฉยชา แววตานิ่งสงบ หากแต่สิ่งที่กำลังเรียนรู้เสมือนมนุษย์ทั่วไปในยามนี้ ทำเอาเซียนเซียนนึกชมชอบไม่น้อย นางจึงตั้งใจเรียนรู้ทุกสิ่ง ไม่เคยปริปากบ่นแม้ครึ่งคำบางครั้งยังได้ชายผู้นั้นที่ถูกบ่าวรับใช้เรียกว่าเจี้ยนอ๋องมาช่วยสอนสั่ง สีหน้าเย็นเยียบท่าทางเคร่งขรึมและแววตาเย็นชาของเขา ล้วนน่าสนใจบางทีพวกมนุษย์อาจมิได้ชอบการหยอกล้อรุนแรงเฉกเช่นคฤหาสน์ฟู่เสมอไป ที่นั่นนางถูกข่มขู่ทุกวัน ถูกใช้งานเยี่ยงเดรัจฉาน ยามนอนมิได้นอน ยามกินมิได้กิน ถูกเฆี่ยนถูกโบยไม่เว้นวัน ผู้คนในนั้นล้วนมีสภาพเยี่ยงตัวไร้ค่า นางให้นึกแปลกใจยังคิดว่าไม่อาจทนให้เจ้ามนุษย์พวกนั้นหยามหยัน คิดกระทั่งอยากทำลายล้างเผ่าพันธุ์พวกมันให้สิ้นซากแต่หากทำเช่นนั้นคงไม่แคล้วถูกล่วงรู้ตัวตน แล้วถูกตามหาจนเจอ สุดท้ายยังถูกจับกลับไปเป็นสนมจักรพรรดิเทพ ที่หมายผสานอำนาจขุมนรกที่นางหวงแหนในจังหวะที่หญิงสาวกำลังคิดเรื่อยเปื่อย การชงชาก็เสร็จสิ้นทุกขั้นตอน นางควบคุมกิริยาได้แช่มช้อยหมดจดตามจริตที่ได้ร่ำเรียน ยามยกถ้วยชาขึ้นวนที่ปลายจมูก เพื่อชื่นชมกลิ่นกรุ่น ก่อนยกดื่มเพื่อใช้ปลายลิ้นสัมผ

หลายเดือนแล้วที่เซียนเซียนได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับวิถีดำรงชีพของเผ่าพันธุ์มนุษย์นางอาศัยอยู่ร่วมกับคนของเฉินเหอไท่ทั้งชายและหญิง ได้เห็นทุกสิ่งที่เรียกได้ว่าการดำเนินชีวิตของปุถุชนคนทั่วไปหลายครั้งที่นางได้เห็นพวกเขาเดินกันเป็นคู่ ส่งยิ้มให้กัน เอียงคอ หน้าแดง เบียดไหล่แนบชิด จับจูงมือกันหายเข้าไปในห้องหับ จากนั้นก็มองไม่เห็นอะไรแล้วทุกความสงสัย ไยมิให้ผู้รู้มาเฉลย เซียนเซียนจึงเอ่ยถามตามตรงกับเฉินเหอไท่ ว่าเหตุใดพวกเขาจึงอาการเยี่ยงนั้นและคำตอบที่ได้รับยิ่งทำให้นางฉงน “เอียงอายหรือ?”หญิงสาวถามด้วยสีหน้าใคร่รู้ สองตาจ้องเขม็งไปยังใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของเสียงทุ้มต่ำอย่างตั้งใจฟัง “การยกยิ้ม เอียงคอ หน้าแดง คืออาการเขินอายที่มีต่อคนรัก ฝ่ายหญิงมักจะแสดงออกมากกว่าฝ่ายชาย”เฉินเหอไท่พาร่างสูงสง่าในชุดเตรียมนอนแต่มิได้นอน เดินเอื่อยเฉื่อยท่าทางเรียบเรื่อยอธิบายทุกเรื่องราวอันสามัญ ทว่ากลับถูกสงสัยไม่จบไม่สิ้น แต่กระนั้น เขายังคงตอบทุกคำถามอย่างใจเย็นในแบบที่ไม่เคยเป็นกับใคร“คนรักหรือ?” เซียนเซียนยิ่งใคร่รู้เข้าไปใหญ่ “อะไรจะยุ่งยากปานนั้น แค่เอียงอายก็แปลกมากแล้ว ยังจะกลายร

เฉินเหอไท่ประทับริมฝีปากแนบสนิทกับสตรีช่างเจรจา และใคร่รู้ที่สุดในใต้หล้า กลืนทุกคำถามของนาง ด้วยคำตอบอันรุ่มร้อนจากเขากลีบปากเล็กนิ่มถูกชายหนุ่มขบเม้มด้วยความนุ่มนวล สัมผัสนางด้วยกลีบปากและปลายลิ้นอุ่นของเขาอย่างใจเย็น ละเลียดชิมความหวานล้ำอย่างอ่อนโยน เซียนเซียนกะพริบตาฝ่าความมืดสลัว เห็นเพียงขนตาของอีกฝ่ายกับดวงเนตรดำจัดที่ล้ำลึกเกินจะหยั่งนางจับจ้องอยู่เช่นนั้นนานเท่าใดมิอาจทราบ รู้สึกตัวอีกที ลำตัวก็เย็นวาบ เสื้อผ้ากระทั่งเอี๊ยมถูกปลดออกไปแล้ว“อ๊ะ!”เสียงอุทานสายหนึ่งของเซียนเซียนดังขึ้น เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระ ทว่าต่อมาใบหน้านวลกลับร้อนวูบวาบ เพราะถูกปลายจมูกและกลีบปากของบุรุษแตะแต้มไปทั่ว คนงามยังไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากก็ถูกดูดกลืนอีกรอบ ครานี้กลีบปากบนกับล่างถูกกลีบปากของอีกฝ่ายกดแยก แล้วส่งปลายลิ้นร้อนชื้นรุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก สร้างความรู้สึกยากอธิบายระลอกใหม่เซียนเซียนไม่อาจบรรยายได้ว่าคือความรู้สึกใด คิดได้เพียงว่ารู้สึกดีเกินพรรณนา คล้ายกำลังตกอยู่ในภาวะเสมือนเคลิ้มฝัน มือเล็กยังไม่รู้ว่าควรวางทางใด จึงกำเอาไว้ที่ข้างลำตัว ระงับอาการสั่น เส้นเสียงยังถูกกลืนหาย ยากเอ

เป็นความจริงที่ว่า หากเราไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าเราไม่มีสันติหากไม่เกิดสงคราม และหากกบฏทรราชยังดำรงอยู่ความสงบสุขที่แท้จริงย่อมไม่บังเกิดหลักการเหล่านี้ล้วนถูกจารึกเอาไว้ชัดเจนจากรุ่นสู่รุ่น ถึงแม้เฉินเหอไท่มิใคร่ครอบครองบัลลังก์มังกรแล้ว หากแต่เฉินหย่งจื้อฮ่องเต้กลับยังคงไม่วางมือในการจัดการกับเฉินเหอไท่ ซึ่งเปรียบเสมือนหนามแหลมคมทั้งยังยิ่งใหญ่คอยตอกตรึงอยู่กลางใจฮ่องเต้ต้าซ่งผู้นี้รู้ดีกว่าใคร ว่าพระองค์ได้กระตุกหนวดราชสีห์ ย้อนเกล็ดมังกรเข้าให้แล้ว จึงไม่อาจปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยมังกรให้ผงาดฟ้า แล้วกลับมาขย้ำพระองค์จนจมเขี้ยวและแน่นอนว่า พระองค์ทรงรู้ดีถึงความสามารถไร้ขีดจำกัดของพี่ชายแห่งตนตลอดระยะเวลาหลายเดือนจึงมีการส่งคนมารุกรานอาณาเขตของเจี้ยนอ๋องอยู่เสมอ สายลับ มือสังหาร ล้วนส่งมาถึงมือของเฉินเหอไท่ไม่ขาดสาย การรุกรานอันน่ารำคาญมีมาไม่หยุดหย่อน และล่าสุดยังรวบรวมกองกำลังทหารนับแสนเพื่อก่อสงครามปราบกบฏผู้เป็นพี่ชายให้ตายตกจนสิ้นซากเฉินหย่งจื้อคิดเพียงไม่ต้องทนทรมาน ยามนอนยังผวา ยามตื่นยังระแวงเช่นนี้อีกต่อไปกำลังพลเรือนแสนจึงเคลื่อนขบวนอย่างยิ่งใหญ่ ประกาศศักดาอย่างหน้าไ