Tous les chapitres de : Chapitre 201 - Chapitre 210

“เหล่าพี่น้องทั้งหลาย เบื้องหน้าเราคือกบฏเฉินเหอไท่! จงจับตายสถานเดียว นำหัวของมันไปเสียบประจานหน้าประตูเมืองต้าซ่งถวายแด่องค์จักรพรรดิเฉิน!”ฉับพลันนั้นฟ้าสลัวรางที่มีแสงจันทรานวลเนียนสาดส่องลงมา ราวกับมีเมฆดำทะมึนของห่าฝนกระหน่ำโครมดั่งฟ้ารั่วครอบคลุมเหนือศีรษะของเฉินเหอไท่ เมื่อเหล่าอาชาไนยต่างพากันควบตะบึงยกดาบขึ้นเหนือหัวพุ่งตัวชายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอคราหนึ่ง ถ่มโลหิตในปากออกไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง รอรับการปะทะอย่างยินดี ไร้ท่าทีหวาดหวั่นแม้แต่น้อยบนกองศพหลายร้อยประหนึ่งภูเขาลูกเล็ก กีบม้าศึกหลายร้อยตัวเริ่มขยับเมื่อถูกเจ้าของรองเท้าหนังหนาหนักตะปบสีข้างเหล่าทหารบนหลังม้ากระชับอาวุธในมือพร้อมพุ่งทะยานไปทางเจี้ยนอ๋อง หมายเผด็จศึกอันน่าพรั่นพรึงที่กินเวลาข้ามวันข้ามคืนนี้ให้จงได้ไม่มีการต่อสู้แบบยุติธรรมหนึ่งต่อหนึ่ง หากแต่เป็นการสังหารโหดแบบต่ำช้าที่เรียกว่าหมาหมู่รุมกินโต๊ะเสียงครืนครืนของม้าศึกที่ควบตะบึงอย่างพร้อมเพรียง ผสานเสียงกับการขู่คำรามของทหารหลายร้อยดังกึกก้องไปทั่วธรณี ยังมีเสียงโลหะกระทบกันหมายข่มขวัญยามประจัญบานทว่าการณ์กลับพลิกผัน หมาหมู่พ

คฤหาสน์แห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นดินอันเป็นชายแดนที่แสนจะทุรกันดารของแคว้นต้าซ่งภายในห้องนอนกว้างขวาง บนเตียงบุนวมขนาดใหญ่ กำลังมีกิจกรรมเคาะจังหวะผสานเสียงหอบครางดังระงมชายหนุ่มร่างใหญ่กำลังคร่อมหญิงสาวร่างเล็กตามอารมณ์กระสัน สองมือหนากอบกุมเอวบางเพื่อสอดใส่กลางลำตัวนาง แล้วกระแทกกระทั้นอย่างแรง ปราศจากความปรานีฝ่ายบุรุษคือเฉินเหอไท่ เจ้าของเรือนกายกร้าวแกร่งทรงพลังเปี่ยมเสน่ห์มากล้น กระทั่งตรึงโสตประสาทของฝ่ายสตรีเอาไว้อย่างหมดจด ทำเอานางสมองขาวโพลนไปหมด ฝ่ามือน้อยๆ กำปิ่นปักผมเอาไว้แน่น หาทางแทงอีกฝ่ายมิได้เสียทีสตรีใต้ร่างของเฉินเหอไท่มีนามว่าเยวี่ยเหริน ในมือนางมีมีดสั้นลักษณะพิเศษทำเลียนแบบปิ่นปักผมได้อย่างแนบเนียนเฉินเหอไท่หาได้สนใจปิ่นปักผมที่มีลักษณะปลายแบนบางเฉียบสาดประกายคมกริบในมือนาง เขายังคงควบจังหวะบนร่างนางอย่างโหดร้าย แววตาคมปลาบเผยเพียงความร้อนแรงแห่งเพลิงอารมณ์อึดใจเยวี่ยเหรินพลันสบโอกาสแทงปิ่นในมือปักฉึกที่หน้าอกด้านซ้ายของเฉินเหอไท่ ลึกเข้าไปยังตำแหน่งหัวใจที่กำลังเต้นแรง เลือดลมกำลังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง ชั่วพริบตานั้นชายหนุ่มจึงได้สติกลับคืน แววตาคมกริบ

จนสุดท้ายเฉินหย่งจื้อจึงใช้วิธีต่ำช้า แผนนารีพิฆาตที่มีมาสมัยบรรพบุรุษถูกเลือกใช้อย่างเลือดเย็นเยวี่ยเหรินมีใบหน้างดงามพิลาศล้ำปานล่มบ้านล่มเมืองนางมีกิริยาอ่อนโยน นิสัยอ่อนหวาน กิริยาวาจาล้วนสมเกียรติสูงส่ง ใบหน้าพิสุทธิ์ซื่อสัตย์ มีดวงเนตรงามดั่งวารีทั้งใสกระจ่าง ทั้งเปี่ยมเสน่ห์แห่งสตรีเพศมากล้นนางคือคุณหนูในห้องหอที่เพียบพร้อมทุกสิ่ง คือสตรีของเฉินหย่งจื้อที่ยังไม่ถูกเรียกตัวเข้าวัง มีเดิมพันเป็นตำแหน่งฮองเฮาและคนทั้งตระกูลเยวี่ยเหรินเข้าหาเฉินเหอไท่ที่ยามนั้นเขายังพำนักอยู่ที่วังเจี้ยนอ๋องไม่ไกลจากวังหลวงของเฉินหย่งจื้อเวลาเนิ่นนานทีเดียวที่หญิงสาวใช้เสน่ห์มนต์มารทุกแขนงจนสำเร็จได้ด้วยดี กระทั่งกลายเป็นคนรักของเฉินเหอไท่ อย่างเต็มตัว รอเพียงแต่งงานอย่างเอิกเกริกยิ่งใหญ่ทว่าเมื่อสบโอกาสหลอกล่อเขาออกจากวังเจี้ยนอ๋องได้สำเร็จ เยวี่ยเหรินไม่อาจปล่อยผ่านรอให้เนิ่นนานจนตำแหน่งฮองเฮาหลุดมือใจกลางหุบเขาไค่กู่จึงเหมาะสมที่จะกลายเป็นสุสานของเฉินเหอไท่ ที่นั่นมีทหารนับพันพร้อมอาวุธครบมือซุ่มรออยู่ ในขณะที่เฉินเหอไท่เดินทางพร้อมราชองครักษ์ไม่มากทุกสิ่งล้วนเกินคาดการณ์ตามแผนสังหารที่

“อย่าแม้แต่จะคิดที่จะเปิดโปงข้า”เสียงเย็นเยียบสายหนึ่งดังแผ่วที่แผ่นหลัง เรียวคิ้วเข้มของเฉินเหอไท่พลันเลิกขึ้นอย่างฉงน คิดจะหันมองนางให้เต็มตาเสียงแผ่วจางจึงดังมาอีกครา “ไม่ต้องสนใจข้า เจรจาของท่านไปเถอะ”เจ้าของเสียงหวานอันแข็งกระด้างคือเซียนเซียน ผู้ซึ่งหยุดการกระทำของบุรุษโหดเหี้ยมอย่างเฉินเหอไท่ได้ไม่ยากเย็นหญิงสาวกำลังหลบหนีจากการถูกตามล่าจากทัพสวรรค์และเทพนรก ด้วยวิธีการซ่อนเร้นตัวตน ไร้ซึ่งพลังทั้งมวลที่จำต้องผนึกเอาไว้อย่างแน่นหนายิ่งกว่าเดิม นางเดินทางรอนแรมมาไกล กระทั่งกลายเป็นสาวใช้ของคฤหาสน์แห่งนี้ย้อนกลับไปเมื่อสี่เดือนที่แล้ว ใจกลางหุบเขาแห่งหนึ่ง เซียนเซียนที่หมายจะกลายร่างเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เผลอสำแดงฤทธิ์เดชออกมา นางคว่ำพสุธาถล่มปฐพีอย่างเผลอไผล ทำให้ตัวตนอาจจะถูกค้นพบโดยง่าย จึงเร่งรีบเดินทางหลบเร้นออกมาจากหุบเขาแห่งนั้น เพื่อเสาะหาสถานที่ที่มีผู้คนพลุ่งพล่านมากมายเพื่ออำพรางกายทว่าเหนือสิ่งคาดหมายของร่างกายนี้ นางหิวกระหายเยี่ยงมนุษย์ทุกประการ แต่มีโชคร้ายบนความโชคดี นางได้พบเจอขบวนค้าทาส ซึ่งยามนั้นนางหาได้ล่วงรู้อันใด จึงยินยอมติดตาม จนได้เจอสหายที่เป็นดร

“ท่านลุง!” เฉินหลวนเล่อแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่เสียแล้ว เมื่อเห็นเฉินเหอไท่เอาแต่นิ่งขรึม จ้องมองตนราวกับคนแปลกหน้าเห็นหลานชายเผยด้านอ่อนแอไม่ระวังตน เสียงเย็นเยียบปานน้ำแข็งจึงเอ่ยเนิบนาบ “ผู้กล้าไม่ควรหลั่งน้ำตาต่อหน้าศัตรู”เพียงประโยคเดียว ทำเอาเฉินหลวนเล่อพลันเงียบงันไร้ซึ่งวาจา กระทั่งน้ำตายังไหลย้อนคืนเฉินเหอไท่จงใจเหินห่าง ด้วยเห็นได้ชัดเจนถึงเจตนาของหย่งจื้อฮ่องเต้ ที่คิดใช้สัมพันธ์ระหว่างเขากับองค์ชายแสนซื่อผู้นี้มาเกลี้ยกล่อมเขา การสะบั้นสัมพันธ์ต่อหน้าธารกำนัลจึงจำเป็นหากการเจรจาครั้งนี้เป็นผล ตัวเขาที่ยินยอมกลับไปโดยดีย่อมเป็นฝ่ายที่ตายตก แต่ถ้าไม่! ย่อมเป็นหลานชายที่ต้องตายการพบหน้ากันระหว่างพวกเขาไม่ว่าใครก็ต้องสิ้นชีพเจ้าโอรสสวรรค์จอมตระบัดสัตย์กล้าใช้บุตรชายตนเองเป็นหมากเชียวหรือ?เหตุที่เฉินเหอไท่คิดเช่นนี้ เพราะเฉินหลวนเล่อคือตัวเลือกที่ดีในการเป็นองค์จักรพรรดิคนต่อไป ทั้งความรู้ความสามารถและจิตใจอันสูงส่ง ล้วนมีครบถ้วนเมื่อครั้งที่ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ตัวเขาเคยเปรยให้เฉินหย่งจื้อฟังครั้งหนึ่งมาแล้วในเรื่องตำแหน่งรัชทายาท ทว่าอีกฝ่ายกลับมีตัวเลือกอื่นเอาไว้ใน