All Chapters of Divorce Me Now, Mr. Peters!: Chapter 511 - Chapter 520

Tinanggap ni Benjamin ang sisi ni Vernard sa kanya. Totoo naman kasi ang lahat ng iyon. Hindi na niya gustong ipagtanggol pa ang sarili niya.Si Celestine naman ay lumingon sa kabilang direksiyon, hindi niya alam kung paano haharapin si Benjamin. Para sa kaniya, sobrang drama na ang lahat ng nangyayari. Nakakahiya na rin sa ibang tao na naroon.Napabuntong-hininga si Rico habang pinagmamasdan ang dalawa. Totoo, gusto niyang magkahiwalay sina Celestine at Benjamin para mapunta si Celestine sa kanya. Pero sa kabilang banda, si Benjamin ay matalik niyang kaibigan. Alam niya na lahat ng problema ng dalawa at iyon ay si Diana ang puno’t dulo.Umaasa pa rin siya na mag-sorry si Benjamin kay Celestine, magpakumbaba at magsikap na bawiin ang tiwala ni Celestine.Matagal na katahimikan ang lumipas bago tuluyang nagsalita si Benjamin, paos at hirap na noong mga oras na iyon, “Celestine, mag-usap tayo. Iyon lang naman ang gusto ko.”Napailing si Vernard, handa na sanang murahin ito ulit.Sa isip

Isang malamig na tono, isang hindi pamilyar na ekspresyon, at ang salitang “lumuhod ka” na binitiwan nang walang pag-aalinlangan. Sobrang tigas na talaga ng puso mo Celestine.Dahil doon, nagulat ang lahat. Hindi makapaniwala sa kanilang narinig.Si Celestine… pinapaluhod si Benjamin? Talaga ba? Ang tanong, gagawin ba iyon ni Benjamin sa harap ng maraming tao?Sa gitna ng airport, sa harap ng napakaraming tao, para sa kanya, luluhod siya?Bahagyang lumapit si Rico, ngunit si Veronica ay napangiti ng may pag-aalinlangan.“Miss Celestine…”“Bakit? Naawa ka ba sa amo mong si Mr. Peters kaya nandyan ka at gusto mo siyang sagipin?” mabilis na singhal ni Celestine.Hindi naman talaga naaawa si Veronica, ang iniisip lang niya ay ang lugar. Kung walang tao, sige, lumuhod siya kung kinakailangan.Pero dito? Kapag may nakakuha ng picture sa kanila, tiyak na guguho ang imahe ni Benjamin, pati na rin ang negosyo niya.Bubuka pa lang ng bibig si Veronica nang itaas ni Benjamin ang kamay para patig

Mabilis na lumingon si Vernard kay Celestine, takot na baka may mangyari pa at pigilan siya sa pag-alis niya sa Pilipinas. Ayawqm niya noon, masasayang kasi ang pinaghirapan nila.Kinuha ni Celestine ang kanyang cellphone, tumatawag ang kanyang ina.Sigurado na siya nang makita ang kanyang cellphone na tatanungin siya ng kanyang ina kung nakalipad na ang eroplano niya o kung nasa paliparan pa siya.Natural lang, dahil nag-aalala ang kanyang ina para sa paglalakbay ng anak, gaya rin ng pag-aalala ng anak para sa ina. Ganun naman dapat lagi iyon.Huminga nang malalim si Celestine, inayos ang kanyang boses at sinagot ang tawag.Idinikit niya ang kanyang cellphone sa tainga at ngumiti, "Ma, aalis na po ang eroplano. Paglapag ko, tatawag ako agad para ipaalam na ligtas akong nakarating sa pupuntahan ko, ha."Sa kabilang linya, una ay narinig niya ang pagtawag ng kanyang ina sa pangalan niya. Ngunit pagkadinig sa sagot niya, biglang natahimik ito.“Ma?” tawag muli ni Celestine.Sumagot si N

Muling bumuhos ang ulan pagsapit ng gabi.Alas-otso y media ng umaga nang lumabas si Celestine mula sa operating room. Gutom, antok at pagod na siya pero hindi niya ininda iyon dahil sa sobrang pagmamahal sa kanyang Lola Celia.Wala na nga rin siyang pakialam sa kanyang itsura at sa mga taong nakapaligid sa kanya.Pagkalabas niya, hindi siya dumiretso sa pintuan ng ER.Natakot siyang makita ang mga mukha ng pamilya niya.Natakot siyang makita ang mga mata ng mga ito na puno ng pagkadismaya dahil sa nangyari sa kanyang Lola Celia.Wala siyang mapuntahan, kaya nagtago siya sa base. Kahit malayo pa iyon sa ospital, ayos lang. Ang importante sa kanya ay makalayo muna siya sa lahat dahil sa mga nangyayari.Sa totoo lang, gusto na niyang umiyak noon pero wala siyang magawa. Gusto niyang ipakita sa lahat, lalo sa pamilya niya na malakas siya kahit ano pa ang mangyari sa kanila.“Boss, kamusta si Lola Celia ?” agad na tanong ni Vernard, halatang balisa nang makita siyang dumating sa base.Tum

"Karapat-dapat siya sa kung anuman ang nangyayari sa kanya!" singhal ni Nancy.Bagama’t sumang-ayon si Wendell sa sinabi ni Nancy, pinagsabihan pa rin niya ito, “Alam mo naman sa sarili mo na totoo iyan, bakit kailangan mo pang sabihin? Hayaan mo na ang mga iyan.”Agad namang nag-ingay pa lalo si Nancy. Kung anu-ano na ang sinasabi.Umubo si Manuel sa di kalayuan at agad siyang nilapitan ni Nancy."Pa, may masama ba sa pakiramdam mo? Sige, sabihin mo lang sa akin," tanong niya.Ilang araw pa lang ang nakararaan ay may sakit na ang matanda.Mukhang kailangan na talaga siyang iuwi sa madaling panahon. Hindi siya pwedeng magtagal dito dahil mukhang delikado na siya."Pa, umuwi ka muna. Nandito naman si Celestine at si Wendell. Ako na ang bahala rito," pag-aalo ni Nancy kay Manuel.Umiling si Manuel, ngunit inubo ulit nang tuluyan. Hindi na niya iyon mapigilan.Lubos itong ikinadurog ng puso ni Nancy. Naaawa na siyang lubos sa mag-asawa, grabe na ang kanilang pinagdaanan.Magmula’t sapul,