Lahat ng Kabanata ng The Zillionaire's Abandoned Wife: Kabanata 391 - Kabanata 400

Halos hindi na alam ni Trixie kung gaano katagal siyang nakahiga sa kama niyang iyon. Kanina pa niya pinipilit ang sarili na matulog, pilit pinapakalma ang utak na hindi naman tumitigil sa pag-iisip ng kung anu-ano. Her eyes felt heavy, pero mas mabigat ang pressure na nararamdaman niya ngayon sa sentido niya, parang pinupunit ang gilid ng ulo ni Trixie, siguro ay dahil sa puwersadong pagpapanggap ng pagtulog.“Ugh, bakit ba kasi kailangan kong magpanggap? Ako rin naman pala ang mahihirapan,” bulong niya sa sarili, napapailing na lang habang nakapikit pa rin.She rolled a little to the side , still tightly closing her eyes, but not too much para hindi maisip ni Sebastian na gising pa siya. Until finally, hindi na nakayanan ang pagkabagot kaya napilitan si Trixie na mag bukas ng mata at dalhin ang tingin sa digital clock sa kabilang gilid ng nightstand.Almost 12:30 a.m. Twelve fcking thirty in the morning!Trixie almost cursed out loud. Almost three hours? “Seriously? More than t

Hindi na siguro bago kay Sebastian ang mga gabing walang tulog. Maraming taon din siyang nanatiling gising dahil sa trabaho, sa mga kontrata, sa mga alalahanin na hindi kailanman nagpahinga. Ngunit ngayong gabi, ibang klaseng pasakit ang bumabalot sa kanya.Humiga man siya sa tabi ni Trixie, alam ni Sebastian na wala siyang aasahang tulog ngayong gabi. At iyon nga ang nangyari. Kahit pa anong posisyon ang gawin ng lalaki, kahit anong bilang ng tupa ang isipin niya sa loob-loob, he was still fucking wide awake. All those fucking hours, ramdam ni Sebastian ang bawat segundo ng paglipas ng oras.Parang estatwa siya sa tabi ni Trixie, hindi kumikilos, hindi gumagalaw, ni rin hindi humihinga nang malakas. After all those long hours, Sebastian mastered the art of being still. He was as still as a rock beside her If someone were to look at him, they would think he was fast asleep, but the truth is contrary to it, because his mind was still sharper than ever.‘Damn it, Trixie. You’re making

Nakasandal si Trixie sa gilid ng high chair, hawak pa rin ang basong malamig, at pilit na nilulunok ang bigat na kanina pa dumadagundong sa kaniyang dibdib. Ayaw na ayaw niyang magmukhang mahina sa harap ni Sebastian, kaya ang unang naisip niyang gawin ay magpalusot.“Uh, it’s nothing,” mahina ngunit mabilis niyang sambit, sabay nag iwas ang tingin sa lalaki. “Most of them are just unpleasant about my… co-workers… yes, about them.” Pilit na pag-iwas ni Trixie, sabay lagok muli ng alak na para bang gusto niyang tapusin agad ang usapan.Alam ni Trixie na walang katotohanan ang mga salitang iyon. In fact, she’s more than thankful with her team and co-workers now. Hindi man niya inaasahan, pero ang pagtanggap niya sa alok ni Casper noon ay isa sa pinakamagandang desisyong ginawa niya sa buhay. Sa Astranexis, doon ni Trixie unang naramdaman ulit na she belonged somewhere, and that her existence actually mattered.Pero dahil sa kalasingan at kaba, wala siyang ibang naisip na maisagot sa map

“Tell me, Trixie,” Sebastian continued, ngunit ang kaniyang boses ay mas malambot na ngayon. “Do you really think you deserve the pain you’re feeling?”Biglang kumislot ang balikat ni Trixie sa sumunod na tanong. She bit the inside of her cheek, fighting the wave of emotions rising within her. “You—You weren’t supposed to hear that.”“But I did.” Ang boses ni Sebastian ay matatag, yet there was a storm underneath every words that he spoke. “And it breaks me, Trixie. Because you don’t deserve it. You never did.”Trixie laughed bitterly matapos maka-recover sa gulat, her tears are threatening to form at the corners of her eyes. “Easy for… you to say, Sebastian. Y-You’re the one who gave me most of this… pain. You’re the reason why I’m here… drinking… trying so damn… hard.” Trixie’s words slurred, because she is sure she is so drunk now.Napalunok si Sebastian ng mariin bago muling nagsalita, guilt gnawing at his chest. He wanted to reach out, to take the glass away from her, to take aw

Hindi na rin alam ni Trixie kung saan ba niya kukunin ang lakas para pigilan ang sariling damdamin. Sa bawat segundo na nagdikit ang kanilang mga labi ng lalaki, para siyang unti-unting nilalamon ng isang alon na hindi na niya kayang labanan. Ang hangin sa paligid nila ay parang biglang naging mas mabigat. Tulad ng mga titig na nagtatagpo, nagbabanggaan, bago muling naglalayo. Sa isip ni Trixie, ito ba talaga ang gusto niya? O baka naman siya lang dahil sa tama ng alak? Pero bawat hibla ng laman niya ay tila sumisigaw ng parehong bagay. She definitely wants this. Gusto niyang mahalikan si Sebastian nang hindi pigil, at nang hindi mababaw, o kahit pa… marahan. Sebastian was kissing her back now, but the strange thing was… it felt different.Yes, his lips tasted like heaven, soft and warm, slightly possessive even, pero may kulang. May parte kay Trixie na hindi makapaniwala na ito ang halik ng parehong lalaking minsan ay nagpawala ng lahat ng katinuan niya. Noong nakaraan lang, at t