Lahat ng Kabanata ng สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Kabanata 31 - Kabanata 40

“ทั้งหมดสามตำลึง”แม้จะเสียดายเงิน แต่เสื้อผ้าเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่สมควรจ่าย ดังนั้นซ่งไป๋ลู่จึงควักเงินยื่นให้อีกฝ่ายอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเดินเล่นบนตรอกอวิ๋นสำรวจสินค้าต่างๆ ที่ผู้คนนิยม ตลอดจนสินค้าที่ขาดตลาด“เจ้าสุนัขขี้ขโมย กล้าขโมยเนื้อของข้า วันนี้ข้าจะตีให้ตาย”เสียงคนขายหมูร้องด่าลูกสุนัขตัวสีน้ำตาลมอมแมมดังลั่นถนน ซ่งไป๋ลู่เดิมทีไม่คิดสนใจเรื่องวุ่นวายของผู้อื่น ทว่าเจ้าลูกสุนัขตัวดีกลับคล้ายต้องการให้นางใส่ใจ ขาสั้นๆ ทั้ง 4 จึงวิ่งตรงมาหยุดที่ด้านหน้าซ่งไป๋ลู่ วางชิ้นเนื้อลงบนเท้าเล็กก่อนจะวิ่งไปหลบด้านหลัง ทำราวกับนางคือเจ้าของของมัน“อ๋อ... ที่แท้ก็เป็นหนึ่งคนหนึ่งสุนัขร่วมมือกันขโมยของ ช่างดีจริงๆ อย่างนั้นวันนี้ข้าจะตีทั้งสุนัขทั้งคนสั่งสอนไปพร้อมๆ กัน”คิ้วเล็กของซ่งไป๋ลู่ขมวดเข้าหากันแน่น คนตรงหน้าไม่ถามไม่ไถ่คิดเองเออเองก็จะตีนาง หึ! อยากสั่งสอนนางก็ต้องดูก่อนว่า อีกฝ่ายมีความสามารถหรือไม่ ซ่งไป๋ลู่ขบกรามในหัวคิดถึงศิลปะการป้องกันตัวที่ตนเองเคยร่ำเรียนเพื่อใช้รีวิวนิยายในภพก่อน ทว่ายังไม่ทันแสดงฝีมือเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น“หยุดเดี๋ยวนี้!”มือของชายขายหมูชะงักค้างอยู่ที่

บทที่ 8.2ล้วนเป็นโชคชะตานำพาในวันต่อมาซ่งต้าลู่จึงพาน้องสาวมาที่บ้านของโจวซื่อเว่ย หัวหน้าหมู่บ้านอันฉี“อาต้า เรื่องที่อาไป๋ทำข้อตกลงกับสะใภ้ชุนเจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่”“ขอรับ”“เงิน 1750 อีแปะ นับว่าเป็นจำนวนที่ไม่น้อย หากอาไป๋ไม่สามารถจ่ายเงินให้สะใภ้ชุนได้จริง เจ้าในฐานะพี่ชายคิดว่าจะจัดการอย่างไร”“พวกเรา 3 พี่น้องบ้านซ่ง ตอนนี้มีที่ดิน 15 หมู่ หากอาไป๋บิดพลิ้วจากข้อตกลงในสัญญาข้าจะยกที่ดิน 5 หมู่ในส่วนของข้าให้ท่านป้าชุนเป็นการชดเชยขอรับ”โจวซื่อเว่ยได้ยินเด็กชายเอ่ยรับรองด้วยสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่ตนเองมีก็นึกชื่นชมจากใจจริง ทว่าแม้ที่ดินในหมู่บ้านอันฉีจะราคาไม่สูงแต่ก็มีราคาถึงหมู่ละ 3 ตำลึงเงิน (3000 อีแปะ) เทียบกับไข่ไก่ 500 ฟองที่ราคา 1750 อีแปะ ย่อมนับว่ามากเกินไปเรื่องนี้แม้จะเป็นเด็กชายที่เสนอขึ้นมาชดเชยด้วยความเต็มใจ แต่เขาคือหัวหน้าหมู่บ้าน จะลำเอียงหลับตาปิดหู เอาเปรียบซ่งตาลู่ได้อย่างไร“ที่ดินเพียง 1 หมู่ก็ชดเชยเกินความเหมาะสมแล้ว อาถงเจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร”เมื่อได้ยินคำถามของหัวหน้าหมู่บ้าโจว ชุนเกาถงสามีของอี้เหยาก็ส่ายหน้าไปมา อย่างไม่เห็นด้วย“ข้าไม่เห็นด้วยขอร

บทที่ 8.4ล้วนเป็นโชคชะตานำพา“รอนานหรือไม่”น้ำเสียงอบอุ่นของท่านอาจารย์หลิวทำให้ซ่งไป๋ลู่หลุดจากภวังค์ความคิด ใบหน้าสดใสยิ้มกว้างเอ่ยปฏิเสธด้วยท่าทีสุภาพมีมารยาทราวกับคุณหนูตระกูลใหญ่ ท่าทีทั้งหมดทำให้หลิวไท่จงอาจารย์ใหญ่ประจำสำนักศึกษาชงหมิง อดที่จะชื่นชมเด็กน้อยผู้นี้ไม่ได้“สมกับเป็นน้องสาวของอาต้าจริง"ซ่งไป๋ลู่โน้มศีรษะยิ้มรับด้วยท่าทางสุภาพ หลิวไท่จงยื่นตำราในมือให้อีกฝ่าย"นี่เป็นตำราในส่วนที่อาต้ายังไม่ได้ศึกษา เจ้าเอากลับไปให้เขาอ่านเพิ่ทชมเติมด้วย”“ขอบคุณท่านอาจารย์หลิวเจ้าค่ะ”“อืม... บอกเขามุ่งมั่นตั้งใจให้มาก อย่างน้อยเขาก็มีโอกาสมากกว่าอาอวี่”อาอวี่ นี่อาจารย์หลิวคงไม่ได้หมายถึง เมิ่งเฟยอวี่ ใช่หรือไม่ อาจเพราะรู้ว่าคนผู้นี้มีอันตรายต่อชีวิตในอนาคตของตนเอง ยามที่ได้ยินชื่อของเขาคราใดซ่งไป๋ลู่ก็รู้สึกใจสั่นหวาดกลัวทุกที“บ่ายมากแล้ว ข้าน้อยขอตัวเจ้าค่ะ”เอ่ยล่ำลาแล้วซ่งไป๋ลู่ก็รีบออกจากสำนักศึกษาชงหมิงในทันที หากแต่ เมิ่งเฟยอวี่ คำนี้กลับเป็นดังยางเหนียวติดตัวนาง เดินออกมาได้เพียงไม่นานก็ได้ยินบ่าวที่กำลังกวาดลานกว้างเอ่ยถึงเขาอีกครั้ง“น่าสงสารคุณชายเมิ่งยิ่งนัก ข้าไ

บทที่ 9.2เมื่อมีอำนาจก็ไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใดอีกหลังจากกินมื้อเย็นแล้วซ่งหานลู่ก็เข้าไปทบทวนตำราในห้องหนังสือ ซ่งไป๋ลู่เดินมาหยุดลอบมองน้องชายตัวน้อยอมยิ้มบางๆไม่คิดว่ายามที่เขาตั้งใจอ่านตำราใบหน้าที่มักทะเล้นขี้เล่นก็เปลี่ยนเป็นนิ่งสงบ สุขุม แตกต่างจากเมื่อตอนเย็นที่นอนเล่นกลิ้งไปมาบนพื้นกับเจ้าเสี่ยวโกวราวกับคนละคนหงิงๆ! เสียงเล็กๆ ของเจ้าสี่ขาขนปุยดังขึ้น พร้อมเท้าหน้าที่ยกขึ้นเขี่ยต้นขาซ่งไป๋ลู่ด้วยท่าทางเว้าวอน คล้ายกำลังเอ่ยขออนุญาตเข้าไปหาคนอ่านตำราด้านใน “อาหานต้องทบทวนตำรา อย่าได้เข้าไปก่อกวนเขา”ซ่งไป๋ลู่เอ่ยเสียงดุเบาๆ เจ้าสี่ขาก็หมอบลงตีหน้าเศร้าจนคนดุอดที่จนเอ็นดูระคนขบขันไม่ได้สุนัขพันธุ์เชาเชา นอกจากขี้เล่นแล้วยังฉลาดเฉลียว ดังนั้นเมื่อถูกสั่งห้ามเสี่ยวโกวก็หมอบลงกับพื้นนอนเฝ้าที่หน้าห้องหนังสืออย่างรู้ความ ทว่าเมื่อซ่งไป๋ลู่เดินเข้าห้องนอนของตนเองไปแล้ว เจ้าตัวรู้ความก็ค่อยๆ ลุกขึ้น สายตาเศร้าหมองเปลี่ยนเป็นเด็ดขาดมุ่งมั่น ก่อนจะลอบเข้าไปในครัว คาบหมั่นโถวสามลูกที่ห่อด้วยกระดาษไขวิ่งออกจากบ้านไป โดยไม่รู้ตัวว่าตลอดทุกการกระทำนี้ถูกสายตาคู่หนึ่งแอบมองพฤติกรรมผ่านหน้า

บทที่ 9.4เมื่อมีอำนาจก็ไม่ต้องเกรงกลัวผู้ใดอีกซ่งต้าลู่เดินหายไปในกลุ่มบัณฑิตราวหนึ่งเค่อก็เดินกลับออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ซ่งหานลู่ที่ยังเด็กเกินกว่าจะสังเกตุสีหน้าคนได้ชัดเจนก็รีบวิ่งไปหาพี่ชายแล้วเอ่ยสอบถามด้วยท่าทางตื่นเต้น“พี่ใหญ่ผลเป็นอย่างไรบ้าง ท่านสอบผ่านใช่หรือไม่ อยู่ในลำดับที่เท่าไหร่หรือขอรับ ใช่ที่...”“พรุ่งนี้เจ้าต้องรีบเดินทาง วันนี้เราเร่งกลับบ้านกันเถอะ”ซ่งต้าลู่ไม่ตอบคำถามน้องชาย แต่เอ่ยบอกเสียงราบเรียบชวนกลับบ้าน ทว่าคนที่ไม่ได้คำตอบก็ไม่ยอมแพ้ตั้งท่าจะซักไซ้อีกหน เพียงแต่อ้าปากไม่ทันเปล่งเสียงต้นแขนก็ถูกดึงรั้งเอาไว้เสียก่อน เมื่อหันมาตามแรงดึงก็พบกับสายตาเป็นนัยน์ของพี่สาวให้เขาหยุดเจรจา“จริงด้วย! อีกอย่างข้ายังไม่ได้ห่อเนื้อแห้งให้น้องเล็กเลย หากยังไม่เร่งกลับเกรงว่าจะซุกซ่อนไม่ทันแล้ว”“เช่นนั้นพวกเราก็เร่งกลับกันเถอะขอรับ”พี่ชายสอบผ่านหรือไม่ล้วนไม่สำคัญ เพราะไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนเป็นบัณฑิตซิ่วฉายหรือยังคงพี่ใหญ่ต้าลู่ ก็ยังเป็นพี่ชายของเขา ที่ต้องกังวลคือจวนถังไม่มีเนื้อ หากไม่เตรียมตัวให้ดีท้องนี้ขาดคงเนื้อ ภายหน้าเขาอาจขาดใจได้ซ่งต้าลู่มองรอยยิ้มอ่อน