All Chapters of สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Chapter 51 - Chapter 60

เข้าสู่เดือนเมษายน นับดูก็เป็นเดือนที่สามแล้วที่สองพี่น้องบ้านซ่งจากไป ชีวิตในแต่ละวันของซ่งไป๋ลู่ผ่านไปอย่างเรียบง่าย ในทุกสัปดาห์รับเงินส่วนต่างจากการขายไข่ไก่จากอี้เหยาและรับดอกไม้แห้งจากเจิ้งซุนหนี่ไปส่งให้เฟยอวิ๋น ในทุกสิ้นเดือนตรวจบัญชีรับปันผลจากเหลาอาหารกู้ไป๋และร้านผ้าเล่ออัน“อาไป๋ ตอนนี้เจ้าอายุสิบสามแล้ว เรื่องแต่งงาน...”“พี่กู้ไป๋ ท่านว่าเดือนหน้าข้าควรปลูกข้าวด้วยดีหรือไม่ หรือปลูกแค่ข้าวโพดกับถั่วเหลืองก็พอ”กู้เหยียนรู้ดีว่าซ่งไป๋ลู่กำลังหาทางหลบเลี่ยงคำขอแต่งงานของเขา แต่ในเมื่อนางไม่ยินดีเจรจาเขาก็ไม่คิดคาดคั้น เพราะในตอนนี้ข้างกายนางบุรุษที่ดีพร้อมในทุกด้านมีเพียงเขา ดังนั้นเขาย่อมไม่หวาดกลัวต่อเรื่องใด“หากเจ้าเริ่มลงมือเพาะปลูกเมื่อใดก็มาแจ้งข้า ข้าจะไปช่วยเจ้าทำสวนเอง”“เวลาของท่านมีค่าดังทองคำ ข้าจะกล้ารบกวนได้อย่างไรกัน”กู้เหยียนถอนหายใจยาว หากแต่ก็ยังคงคล้อยตามในสิ่งที่ซ่งไป๋ลู่เอ่ยบอก ก่อนจะหยิบจดหมายสองฉบับส่งให้นาง ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความยินดี ทว่าก็อดที่จะมองค้อนชายหนุ่มข้างกายไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่านางรอจดหมายของพี่ชายน้องชายอยู่ทุกวัน ก็ยังไม่ยอมบอกต

บทที่ 14.3หยกดีไม่อาจหลบซ่อนหลายวันต่อมาอาการบาดเจ็บของซ่งเล่อก็หายเป็นปกติ เขาเข้าสวนขึ้นแปลงผักอีกครั้ง โดยมีหวงจื่อโม่เป็นผู้ช่วยเช่นเดิม ที่แตกต่างจากเดิมก็คือหวงจื่อโม่จะมาถึงบ้านซ่งตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง และยืนในท่าขี่ม้าอยู่หน้าประตูเรือนจนกระทั่งตะวันฉายแสง เวลาครบหนึ่งชั่วยามตามที่ซ่งเล่อเคยบอกเงื่อนไข ใบหน้าของคนที่พยายามมาอย่างมุ่งมั่นมาหบายวันก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ“ทำได้แล้ว! ข้าทำได้แล้ว! อาเล่อ! ข้าทำได้แล้ว!”เสียงร้องอย่างยินดีดังขึ้น ซ่งเล่อที่เดินออกมาจากเรือนมองเขาด้วยหางตาก่อนจะเดินไปหยิบจอบนำเขาเข้าสวน“อาเล่อ ตอนนี้ข้าฝึกยืนท่าขี่ม้าครบหนึ่งชั่วยามได้แล้ว เจ้ารับข้าเป็นศิษย์ได้...”“โอ๊ย!”หวงจื่อโม่พูดไม่ทันจบประโยคหินก้อนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใส่ไหล่ของเขา“หลบพ้นครบสิบครั้งค่อยมาเจรจา”เสียงเบาทว่าหนักแน่นเอ่ยบอกก่อนที่ซ่งเล่อจะเดินกลับไปขึ้นแปลงผักสี่หมู่สุดท้าย“อาเล่อ... ข้า... โอ๊ย!”ทุกครั้งที่หวงจื่อโม่เอ่ยปากเรียกก้อนหินเล็กก็จะพุ่งโจมตีเขา จนทั้งตัวมีแต่รอยฟกช้ำ ทว่าแม้เป็นเช่นนั้นแต่หวงจื่อโม่ก็ยังไม่ละความพยายามร้องเรียกคนทุกหนึ่งเค่อ“หลบได้แล้ว ข้าหลบได้

ทันทีที่กลับถึงบ้านซ่งไป๋ลู่ก็รีบเข้าครัวเพื่อทำอาหารค่ำต้อนรับการกลับมาของซ่งต้าลู่“น้องรองเจ้าไม่ต้องลำบากทำให้ยุ่งยาก หรือไม่ให้ข้าเข้าครัวทำแทนเจ้าดีหรือไม่”“ท่านกลับมาเยี่ยมบ้านทั้งทีข้าจะให้ท่านเข้าครัวได้อย่างไร”ซ่งไป๋ลู่เอ่ยบอกพี่ชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะชงชาใส่กายกมาให้เขา“นี่เป็นชากุหลาบที่ข้าทำเอง ท่านดื่มรอไปก่อนนะเจ้าคะ”ซ่งต้าลู่เห็นว่านางตั้งใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารต้อนรับตนเองในใจก็อดที่จะยินดีไม่ได้ ริมฝีปากยิ้มกว้างเอ่ยเสียงอ่อนละมุน“ขอบใจเจ้ามาก แต่อย่าได้ทำตัวเองลำบากเกินไป ข้ากินอะไรก็ได้”“ข้าจะไปช่วยเจ้า”ซ่งเล่อเอ่ยอาสา ทว่าไม่ทันขยับตัวซ่งไป๋ลู่ก็ยกมือขึ้นห้ามปรามเขา สายตาฉายชัดว่ายังคงขุ่นเคืองเรื่องที่เขาจงใจปกปิด สร้างความเข้าใจผิดให้นางหลงคิดว่าเขาเป็นชายใบ้ จนกังวลไปต่างๆ นาๆ ถึงอนาคตของเขา “ไม่ต้อง! เจ้านั่งสนทนาเป็นเพื่อนพี่ใหญ่ไปก่อน ส่วนเรื่องที่เจ้าปกปิดข้าคืนนี้เราค่อยคุยกัน”แน่นอนว่าให้ไม่พอใจต่อซ่งเล่ออย่างไร ซ่งไป๋ลู่ก็ไม่คิดตัดโอกาสเขาพี่ชายใหญ่คนนี้ของนางทั้งเฉลียวฉลาด และโดดเด่น หากเขาส่งเสริมซึ่งเล่ออนาคตย่อมต้องก้าวหน้าอย่างแน่นอนเพ

ทว่ายามที่หันกลับมาเพื่อปิดประตูกันลมให้คนป่วย สายตาก็สบเข้ากับคนบนเตียงที่มองมายังเขา ใบหน้าที่เคร่งขรึมพลันแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ส่งยิ้มบางเอ่ยเสียงละมุน“ดึกแล้ว เสี่ยวไป๋เจ้าพักผ่อนให้มากจะได้หายไวๆ”ซ่งไป๋ลู่พยักหน้ารับคำมองแผ่นหลังคนที่เดินจากไปด้วยความกังวล ถึงแม้นางกับซ่งเล่อจะอยู่ด้วยกันเพียงไม่กี่เดือนทว่าสิ่งหนึ่งที่นางสัมผัสได้ก็คือ ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่ขี้หวาดระแวง และเจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด“อาไป๋ เจ้าเร่งกินยาแล้วนอนพักเถอะ”ซ่งต้าลู่เอ่ยกระชับคนตรงหน้าเสียงอ่อนโยน“พี่ใหญ่วันนี้ท่านเดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้ากินยาเสร็จแล้วก็จะนอนเช่นกัน”ซ่งไป๋ลู่รับถ้วยยามาจากพี่ชายแล้วรีบเอ่ยปากให้เขากลับห้องไป ซ่งต้าลู่แม้อยากจะป้อนยานางให้เสร็จก่อนค่อยจากไป แต่เมื่อนึกถึงแววตาที่แข็งกร้าวกะทันหันของซ่งเล่อ มือหนาก็รีบหยิบผ้าห่มลงบนตัวน้องสาวแล้วลุกจากเตียงของนางในทันที“เช่นนั้นเจ้าดื่มยาแล้วนอนพักให้มากเข้าใจหรือไม่”“เจ้าค่ะ”ซ่งไป๋ลู่ตอบรับเสียงหนักแน่น และในทันทีที่คล้อยหลังพี่ชาย ยาในถ้วยก็ถูกเทลงใส่โถถ่ายเบาใต้เตียงในทันที“ดึกดื่นเช่นนี้จะออกไปไหน เหตุใดยังไม่

“เช่นนั้นก็เอากระเป๋าเงินของข้า ดีหรือไม่!”เสียงทุ้มหนักดังขึ้นที่ด้านหลังเรียกสายตาสองคู่ให้หันมองในทันที ดวงตากลมเบิกกว้างจดจ้องผู้มาเยือนด้วยอาการตื่นตกใจ“ท่าน!”“ย่อมเป็นข้า”ซ่งไป๋ลู่มือเย็นใจสั่นขึ้นมาในทันที เหตุใดองค์ชายห้าหลงเจิ้นซีจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้กัน“นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัว เจ้าเข้ามาได้ยังไงกัน”กู้เหยียนเอ่ยถามเสียงกร้าว ขยับตัวลุกขึ้น หากแต่กลับถูกมือเรียวแอบดึงรั้ง ส่งสายตาห้ามปรามเอาไว้“อาไป๋ เขา...”“ข้าจะเข้ามาได้อย่างไรล้วนไม่สำคัญ ที่สำคัญคือข้า... จะเข้ามา”องค์ชายห้าหลงเจิ้นซีนิสัยพื้นฐานเหี้ยมโหดและเด็ดขาดเพียงใดนั้น ในนิยายได้กล่าวถึงอย่างชัดเจน แน่นอนว่าผู้ที่สามารถเป็นผู้นำการก่อกบฏในภายหน้าได้นั้นย่อมต้องไม่ธรรมดา ดังนั้นเพื่อปกป้องกู้เหยียนจากบุคคลอันตรายนี้ซ่งไป๋ลู่จึงเอ่ยให้เขาหลบออกไป“เมื่อคราวที่อาหานมาพักที่นี่ เขาลืมตำราเล่มหนึ่งเอาไว้ในห้อง พี่กู้เหยียนท่านช่วยไปนำมาให้ข้าได้หรือไม่”กู้เหยียนขบกรามแน่น เขาย่อมเข้าใจเจตนาของซ่งไป๋ลู่ว่านางต้องการให้เขาหลบออกไปจากตรงนี้ ทว่าชายแปลกหน้าผู้นี้ให้มองอย่างไรก็ไม่น่าไว้ใจ เขาจึงไม่อาจตัดใจปล่อยให้นา