Semua Bab สามีอยากก้าวหน้าต้องช่วยข้าทำสวน: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 10.3ได้พบเจอนับเป็นวาสนาสามวันต่อมาหลังจากที่ซ่งไป๋ลู่พยายามอย่างหนักในการดูแลคนเจ็บแปลกหน้าบนเตียง คิ้วเข้มของคนที่หมดสติก็ขยับเข้าหากันเล็ก ก่อนจะปรือตื่นช้าๆ และทันทีที่สายตาปรับรับแสงได้ ดวงตาคมก็กวาดมองรอบตัว พลันในแววตาก็มีอาการตื่นตระหนกระวังภัยขึ้นมาโฮ่ง! โฮ่ง! เสี่ยวโกวที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างเห่าเสียงดังก้อง หางฟูตั้งขึ้นส่ายไปมาด้วยความยินดีที่เห็นคนสลบได้สติตื่นตัว ก่อนจะทะยานขึ้นไปหาคนบนเตียงเลียหน้าเลียตาเขาอย่างดีใจ“เสี่ยวโกวเจ้าทำอะไรลงมาเดี๋ยวนี้!”เจ้าสี่ขาที่กำลังยินดีได้ยินเสียงดุของคนที่เปิดประตูเข้ามา ก็รีบกระโจนลงจากเตียงมายืนที่ตำแหน่งเดิมด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม“หากเจ้าทำแบบเมื่อครู่อีก ต่อไปข้าจะให้เจ้าเฝ้าที่หน้าห้องเท่านั้น”เสี่ยวโกวช้อนด้วยตากลมขึ้นสบแววตาจริงจังของซ่งไป๋ลู่ ก่อนจะก็หมอบตัวลงกับพื้น ส่งสายตาเศร้าหมองอย่างสำนึกผิดออกมา ได้เห็นท่าทางเช่นนี้ของเสี่ยวโกวแล้วซ่งไป๋ลู่ที่โมโหต่อการกระทำของมันเมื่อครู่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจยาวแล้ววางถาดไม้ในมือลง“เขาบาดเจ็บอยู่เจ้ากระโจนทับเขาเช่นนั้นอาจทำให้อาการเขาแย่ลง"ความสนิทสนมห่วงใยที่เสี่ยวโกวมีให้คนเ

เมื่อส่งดอกไม้แห้งให้โรงน้ำชาเฟยฉีเสร็จแล้วซ่งไป๋ลู่ก็มาที่เหลาอาหารกู้ไป๋ ที่นี่ยังคงครึกครื้นวุ่นวายเช่นเดิมไม่เปลี่ยน จนกู้ฉินต้องจากพ่อครัวเพิ่มอีกสองคน และเสี่ยวเอ้อร์ที่คอยดูแลลูกค้าเพิ่มอีกสี่คน ขณะที่ตัวเขาคอยทำหน้าที่เป็นเถ้าแก่คิดเงินอยู่ที่ด้านหน้า“อ้าวอาไป๋ เจ้ากินอะไรมาหรือยังอยากกินอะไรบอกได้เลย ข้าจะให้ป้ากู้ของเจ้าจัดการให้”“วันนี้ข้ากินมื้อเช้ามาแล้วเจ้าค่ะ เพียงเข้ามาตรวจบัญชีเท่านั้น ไม่รบกวนท่านลุงกู้”“รบกวนอะไรกัน แต่เอาเถิดในเมื่อท้องเจ้าอิ่มแล้วข้าก็ไม่ฝืน เจ้าไปนั่งรอที่ศาลาด้านหลังได้เลย เดี๋ยวข้าจะให้คนเอาสมุดบัญชีเดือนนี้ไปให้เจ้าดู”“เจ้าค่ะ”ซ่งไป๋ลู่ตอบรับก่อนจะเดินไปรอที่ศาลาด้านหลัง กู้เหยียนที่นั่งอ่านตำราด้วยความเบื่อหน่ายอยู่ในห้องมองเห็นนางก็ยิ้มกว้างรีบวิ่งออกมาต้อนรับคนในทันที“อาไป๋ เจ้ามาหาข้าหรือ”คนถูกถามไม่ทันได้เอ่ยตอบ ชายคนหนึ่งก็ถือสมุดบัญชีและของว่างเดินเข้ามา กู้เหยียนที่รับรู้ถึงสาเหตุการมาของหญิงสาวใบหน้าที่ยิ้มกว้างก็พลันสลดลงอย่างเศร้าใจ“หลังตรวจบัญชีเหล่านี้เสร็จ ข้ามีที่หนึ่งอยากรบกวนให้พี่กู้เหยียนไปส่ง แต่หากท่านไม่สะดวก...”“

บทที่ 12.1บ้านที่ดีที่สุดซ่งไป๋ลู่เริ่มต้นปรับเปลี่ยนร้านค้าเล่ออันจากการจัดวางสินค้าใหม่ โดยนำม้วนผ้าเนื้อปานกลางวางไว้ด้านหน้าร้านคู่กับม้วนผ้าเนื้อหยาบราคาไม่แพงทำให้ผู้คนเข้าถึงได้ง่าย ส่วนผ้าไหมมีราคาวางไว้ด้านใน ปรับระดับยกพื้นวางให้สูงกว่าด้านหน้าทำมุมเอียงเล็กน้อยชวนสะดุดสายตาที่สำคัญบริเวณปลายม้วนผ้าแต่ละชนิดยังมีป้ายบอกราคาที่ร้อยกับเชือกไหมผูกเอาไว้ เพียงเดินผ่านก็รู้ราคาโดยไม่ต้องเอ่ยถาม“นายหญิง ทำเช่นนี้ผู้คนจะไม่คิดว่าร้านเรามีแต่ผ้าไม่ดีขายหรือขอรับ”เจียงซินเฉินถามด้วยความกังวล โดยปกติทุกร้านล้วนนำเสนอสิ่งที่ดีที่สุดของร้านไว้ด้านหน้า แต่นายหญิงตัวน้อยกลับเอาสิ่งที่ดีที่สุดอย่างผ้าไหมไว้ด้านในสุด แม้จะมองเห็นได้ชัดเจน แต่เทียบกับผ้าเนื้อปานกลางและเนื้อหยาบที่วางอยู่หน้าสุด ผ้าไหมกลับจับต้องได้ยากกว่ามาก“เถ้าแก่เจียง ท่านว่าคนที่เดินในตรอกหนิงอันหนึ่งร้อยคนจะมีคนที่ต้องการผ้าไหมสักกี่คน”“ประมาณ 10 คนขอรับ”“แล้วอีก 90 คนเล่า พวกเขาต้องการผ้าแบบใด”ถูกคำถามนี้ของนายหญิงคนใหม่ย้อนกลับ เจียงซินเฉินก็ราวกับได้เปิดความคิดใหม่ เขาช่วยนายท่านคนเก่าทำการค้ามานานกลับไม่เคยค

เมื่อเห็นว่าร้านค้าดำเนินกิจการไปได้ด้วยดีซ่งไป๋ลู่ก็วางใจให้เจียงซินเฉินดูแล และนางแวะเวียนมาตรวจสอบเป็นรายสัปดาห์แทน“ผักกาดขาวถึงช่วงเก็บเกี่ยวแล้ว พรุ่งนี้ข้าเก็บไปขายในตลาด เจ้าเองก็ไปด้วยกัน”หลังมื้อค่ำซ่งไป๋ลู่บอกชายหนุ่มที่อยู่ร่วมเรือนมาหนึ่งเดือนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ซ่งเล่อพยักหน้ารับคำและลุกขึ้นเก็บจานชามบนโต๊ะไปจัดการเช่นเดิมดวงตาของซ่งไป๋ลู่มองตามแผ่นหลังกว้างแล้วถอนหายใจยาว ตอนนี้ใกล้เข้าฤดูเพาะปลูกแล้ว แม้หนึ่งเดือนที่ผ่านมาซ่งเล่อจะพยายามเรียนรู้งานในสวนในไร่ ทว่าเรื่องเหล่านี้ไม่อาจสอนกันได้ในระยะเวลาอันสั้น เพียงแต่บ้านซ่งของนางนอกจากเขาแล้วก็ไม่มีแรงงานผู้ชายคนไหนอีก เพาะปลูกปีนี้คงลำบากไม่น้อย คิดถึงตรงนี้แล้วซ่งไป๋ลู่ก็ได้แต่ถอนหายใจยาวอย่างคิดไม่ตกหากแต่เรื่องในอนาคตวิตกมากไปก็ไม่ก่อประโยชน์ หากถึงตอนนั้นซ่งเล่อไม่อาจทำงานได้อย่างคล่องแคล่ว นางก็คงทำได้เพียงจ้างคนมาช่วยงาน หลังจากได้ข้อสรุปเรื่องเพาะปลูกแล้วซ่งไป๋ลู่ก็ลุกเดินกลับเข้าห้องของตนเอง หยิบจดหมายของพี่ชายและน้องชายแยกวางใส่ในกล่องไม้ด้วยความใส่ใจตามเส้นเรื่องในนิยายปีนี้แม่ทัพเมิ่งจะถูกลอบสังหาร และป

หลังจากจัดการเรื่องราววุ่นวายเสร็จแล้วซ่งไป๋ลู่ก็เดินทางกลับหมู่บ้านอันฉีเช่นทุกวัน ใบหน้าเนียนเงยขึ้นมองผืนฟ้าสีส้มอ่อนแล้วถอนหายใจเบาๆนับดูเวลาตอนนี้ก็ย่างเข้าสู่ปีที่สองแล้วที่นางทะลุมิติมาอยู่ในร่างของเด็กน้อยชาวสวนผู้มีชื่อแซ่เดียวกัน เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์วันแรกก่อนจะจากภพเดิมมาในใจของซ่งไป๋ลู่ก็อดที่จะคะนึงหาเพื่อนรักทั้งสามไม่ได้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกเธอจะเป็นอย่างไรกันบ้าง จะยังอยู่ในยุคเดิมเป็นนักรีวิวนิยายมือทอง หรือจะพบเจอเรื่องมหัศจรรย์ทะลุมิติไปยังต่างภพเช่นเดียวกับนางในเวลานี้ที่สำคัญอนาคตต่อจากนี้ของตัวนางเองจะเป็นเช่นไรต่อ เมื่อคิดถึงอนาคตคนตัวเล็กก็ถอนหายใจยาว แสงแดดยามเย็นสะท้อนบนใบหน้าหวาน ฉายชัดถึงนัยน์ตาที่มีความกังวลจนคนด้านหลังสัมผัสได้ซ่งเล่อลอบมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วหนา เรื่องใดกันที่ทำให้นางมีสีหน้ากังวลได้ถึงเพียงนี้ เมื่อเห็นว่าแสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้กรอบหน้าของนางมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น คนตัวสูงก็ขยับเท้าเดินขึ้นไปเคียงข้าง ใช้ตนเองเป็นดั่งร่มใหญ่มอบเงาบดบังความร้อนให้นางซ่งไป๋ลู่สัมผัสได้ถึงร่มเงาที่กันแดดให้ตน ก็หันมาจดจ้องเสี้ยวหน้าคม ริมฝีปากเล็ก