All Chapters of ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80: Chapter 31 - Chapter 40

ซ่งเจียซินเดินเข้ามาที่ร้าน กวนไฉ่หงพนักงานขายประจำร้านคนใหม่ก็พาเธอไปนั่งในมุมรับรอง“นี่เป็นประวัติของนักออกแบบที่ผู้จัดการตงหามาให้คุณค่ะ”ซ่งเจียซินหยิบเอกสารตรงหน้าขึ้นมาอ่าน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ในยุคนี้การสมัครงานไม่ต้องยื่นประวัติวุฒิการศึกษาหและประวัติการทำงานหรือไร ทำไมจึงมีเพียงแค่ประวัติส่วนตัวแบบย่อพร้อมกับผลงานตัวอย่างเท่านั้นเล่าทว่าถึงจะเป็นแบบนี้แต่ซ่งเจียซินกลับรู้สึกว่านักออกแบบคนนี้น่าสนใจไม่น้อย แบบร่างที่อีกฝ่ายแนบมาแม้จะเป็นเพียงการร่างคร่าวๆ อย่างเร่งรีบแต่ก็ดูทันสมัยและมีความเฉพาะที่โดดเด่น ไม่ต่างจากในยุคที่เธอจากมาเลย“คุณเสวี่ยครับ นี่คือคุณอันครับ”“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”“เช่นกันค่ะ”ซ่งเจียซินหรี่ตาลงเล็กน้อยกับท่าทีของหญิงสาวตรงหน้าที่ดูมีความทะนงในตนเองอยู่ไม่น้อย จนต้องลอบหันไปสบตากับตงซาง ชายหนุ่มเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีนักจึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา“คุณอันเป็นนักออกแบบชื่อดัง ได้รับรางวัลนักออกแบบเครื่องเพชรยอดเยี่ยมมาสามปีซ้อนแล้วครับ”ซ่งเจียซินพยักหน้ารับ มองดูจากแบบร่างที่อีกฝ่ายยื่นมาก็ไม่นึกแปลกใจนักกับรางวัลที่ได้รับ“วันนี้ฉันยังมีงานต้อง

“ครับ ผมเข้าใจแล้ว”ซ่งเจียซิน เห็นว่าตงซางเข้าใจเจตนาของตนเองแล้วก็ยิ้มกว้าง หยิบร่างแบบตัวอย่างที่อันลู่ซือวาดขึ้นมาดูอีกครั้งด้วยความสนใจ"คุณตงพอจะทราบไหม ว่างานประกวดนักออกแบบเครื่องเพชรยอดเยี่ยมในปีนี้จะจัดในเดือนไหน""เดือนหน้าครับ""อย่างนั้นรบกวนคุณตงช่วยเป็นธุระ ส่งชื่อคุณอันลู่ซื่อเข้าประกวดด้วย""ส่งชื่อเข้าประกวดนั้นไม่ยาก แต่ว่าค่าสมัครการประกวดค่อนข้างจะ...""เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจะรับผิดชอบให้คุณอันลู่ซื่อเอง คุณแค่จัดการเรื่องเอกสารต่างๆ ก็พอ"วันนี้อันลู่ซือมาสมัครงาน เอกสารต่างๆ จึงเรียกได้ว่าครบถ้วน ดังนั้นการยื่นเอกสารต่อไปยังกองประกวดจึงไม่ใช่ปัญหายุ่งยาก เพียงแต่ที่ตงซางสงสัยก็คือทำไมเจ้านายสาวต้องผลักดันส่งเสริมหญิงสาวแปลกหน้าถึงเพียงนี้ อีกทั้งสามปีมานี้ตำแหน่งรางวัลนักออกแบบเครื่องเพชรยอดเยี่ยมยังถูกอันเหม่ยหลิงครอบครองมาโดยตลอด ยากที่ใครจะมาโค่นล้ม โดยเฉพาะมือใหม่อย่างอันลู่ซือคนนี้ แต่หากอีกฝ่ายเกิดดวงดีชนะขึ้นมาแล้วเพิ่มค่าตัวหรือยกเลิกสัญญา เช่นนั้นไม่เท่ากับเจ้านายของเขาติดปีกให้คนบินหนีไปหรือ "คุณเสวี่ยครับ หากคุณอันลู่ซือแพ้ค่าประกวดนี้ก็เท่ากับสูญเปล่า

ซ่งเจียซินรั้งรออยู่ราวชั่วโมงเศษ เด็กชายทั้งสามก็เดินออกมาจากประตูรั้วโรงเรียน และตรงมาขึ้นที่รถด้วยความเคยชิน หากแต่เมื่อเห็นว่าวันนี้คนขับรถไม่ใช่เหอเถาดวงตาทั้งสามคู่ก็เบิกกว้าง“แม่... คุณมาได้อย่างไร ลุงเหอล่ะครับ”หลี่จื่อชิงเป็นคนเอ่ยถามด้วยความสงสัย ด้วยปกติแล้วเหอเถาจะเป็นคนมารับพวกเขากลับบ้าน เช่นนั้นเกิดอะไรขึ้นวันนี้จึงกลายเป็นมารดาเลี้ยงมารับพวกเขาแทน“แม่ไปทำธุระผ่านมาพอดีก็เลยแวะมารับพวกนายกลับบ้านพร้อมกัน”ผ่านมาพอดี เช่นนั้นเมื่อครู่ที่พวกเขามีเรื่องกับเหลียงอี้ฟางมารดาเลี้ยงจะเห็นหรือไม่ หากเห็นแล้วจะตำหนิพวกเขาที่ก่อเรื่องหรือเปล่า เด็กชายทั้งสามคิดพลางหันหน้ามาสบตากันด้วยความกังวล"คุณชายขึ้นรถก่อนเถอะค่ะ"หูหลินอิงที่ลงมาเปิดประตูรถให้คุณชายทั้งสามบอกด้วยท่าทางเคารพ เด็กชายจึงทยอยเดินขึ้นรถด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น"แม่มาถึงนานหรือยังครับ”หลี่จื่อหมิงถามเสียงราบเรียบหลังจากขึ้นมานั่งที่เบาะรถด้านหลังแล้ว ดวงตมคมเช่นคนเป็นพ่อจดจ้องผ่านกระจกมองหลัง พิจารณาสีหน้าของมารดาเลี้ยงซ่งเจียซินยกยิ้มเล็กน้อย มองดวงตาคู่คมในกระจก แม้ว่าใบหน้าของเขาจะนิ่งสงบแต่ซ่งเจียซินก็สัม

ซ่งเจียซินข่มกลั้นความรู้สึกปั่นป่วนในใจก่อนจะประคองคนไปนั่งบนเตียง ในขณะที่หลี่โจวอี้ยิ้มกว้างนั่งแผ่นหลังตรงมองเสวี่ยชิงหยวนเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าชุดใหม่มาให้เขาแล้วยกยิ้มกว้าง ก่อนจะขยับตัววางท่าทางที่ในมุมที่ทรงเสน่ห์ มั่นใจเกินสิบส่วนว่าหญิงสาวจะต้องเข้ามาดูแลช่วยเขาแต่งตัวอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงกางแขนเชิดหน้าอย่างมั่นใจ“รบกวนคุณหลี่รีบแต่งตัว อีกประเดี๋ยวอิงอิงกับคนอื่นๆ จะยกอาหารขึ้นมาที่นี่จะได้ไม่ดูเสียมารยาท”รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่โจวอี้หุบลงในทันที ที่นี่เป็นห้องนอนจะยกอาหารขึ้นมากินได้อย่างไร เพียงแต่ไม่ทันตำหนิคน อีกฝ่ายก็หยิบเสื้อผ้าของตนเองเดินเข้าห้องน้ำไปดวงตาคมมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจก รูปร่างหน้าตาเช่นเขาเป็นไปไม่ได้ที่เสวี่ยชิงหยวนจะไม่หวั่นไหว เธอต้องกำลังใช้แผนถอยเพื่อรุกกับเขาแน่ๆคิดได้เช่นนี้บนใบหน้าของหลี่โจวอี้ก็มีรอยยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะรีบจัดการตนเองแต่งตัวด้วยความยากลำบากครึ่งชั่วโมงต่อมาหูหลินอิงและอู๋จินอ้ายก็ยกอาหารขึ้นมา ขณะที่เหอเถายกเก้าอี้มาเพิ่ม ใช้เวลาไม่นานบนโต๊ะริมระเบียงก็มีอาหารวางอยู่ อีกทั้งยังถูกรายล้อมด้วยเก้าอี้ห้าตัว ตกแต่งด้

ร่วมสองสัปดาห์แล้วที่หลี่โจวอี้ได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าทุกวันข้างกายเขาจะมีเสวี่ยชิงหยวนคอยอยู่ด้วย แต่การดูแลทั้งหมดยังคงเป็นเหอเถาที่คอยช่วยเหลือ ส่วนตัวคนที่บุตรชายของเขาบอกว่าจะคอยอยู่ทำหน้าที่ภรรยานั้น ทุกวันกลับเอาแต่สนใจเอกสารมากมายที่ตงซางนำมาให้ ราวกับเอกสารพวกนั้นคือสามีของตนเองไม่ใช่เขา“ลุงเถา ชิงหยวนเธอกำลังทำอะไรหรือ”“เห็นอิงอิงเล่าว่าที่ร้านเสวี่ยมีงานชิ้นสำคัญที่คุณนายต้องดูแลครับ”คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นงานสำคัญอะไรกันถึงดูวุ่นวายขนาดนั้น หรือแท้จริงที่ทำให้เสวี่ยชิงหยวนกังวลนั้นไม่ใช่งานแต่เป็นตัวคนตงซางผู้นั้นกลางดึกในคืนต่อมาหลังจากที่เสวี่ยชิงหยวนนอนหลับแล้ว หลี่โจวอี้จึงแอบลงจากเตียงพยายามอย่างเบาที่สุดเพื่อใช้ไม้ค้ำยันพยุงตนเองไปที่โซฟาแล้วหยิบเอกสารของเสวี่ยชิงหยวนขึ้นมาดูอย่างตั้งใจ“การประกวดนักออกแบบเครื่องเพชรยอดเยี่ยมแห่งปี เสวี่ยชิงหยวนนี่เธอรู้จักบริหารกิจการด้วยอย่างนั้นหรือ”หลี่โจวอี้นึกถึงเหตุการณ์ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ในทุกเช้าตงซางจะมาพบเสวี่ยชิงหยวนที่บ้าน เดิมทีเขายังรู้สึกหงุดหงิดที่คนทั้งสองไร้ยางอายนัดหมายพบหน้ากันโดยไม่เกรงใจเขา มาถึงตรงนี้จ