Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80: Kabanata 91 - Kabanata 99

ดังนั้นในเวลาต่อมาหลี่จื่อหมิงจึงถูกนำตัวไปยังห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล"คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้าจื่อหมิง คุณพาเด็กๆ กลับไปนอนพักที่บ้านก็ได้ค่ะ""จื่อหมิงเป็นลูกชายของผม ผมจะทิ้งเขาไปได้ยังไง"ซ่งเจียซินพยักหน้ารับไม่ได้โต้แย้งอะไร เพียงแต่ห้องพักฟื้นนี้แม้จะเป็นห้องส่วนตัว แต่ก็ค่อนข้างจะคับแคบ นอกจากเตียงผู้ป่วย 1 เตียงก็มีเพียงโซฟา 1 หลังเท่านั้น"จื่อรั่ว จื่อชิง นายขึ้นมานอนบนเตียงกับฉัน""อืม..."สอนเด็กชายขานรับพี่ชายฝาแฝดคนโต พริบตาก็ปีนขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยกัน บนโซฟาจึงมีเพียงแค่หลี่โจวอี้และซ่งเจียซินเท่านั้น"วันนี้คุณเหนื่อยมากแล้ว นอนพักเถอะค่ะฉันจะดูแลจื่อหมิงเอง"ซ่งเจียซินพูดเสียงหนัก นั่งนิ่งตัวเกร็งอยู่ที่มุมซ้ายของโซฟา ทั้งที่พยายามควบคุมความคิดของตนเองแต่เพียงแค่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มภาพค่ำคืนอันเร่าร้อนระหว่างเธอกับเขาก็ผุดขึ้นมาในความคิดอย่างไม่อาจหักห้ามบ้าสิ่งที่เธอกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่กัน!หลี่โจวอี้นั่งอยู่ทางด้านมุมขวาของโซฟา สังเกตเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของหญิงสาว ก็คิดว่าเธออาจจะไม่สบาย ไม่ทันได้เอ่ยขออนุญาตก็ยื่นแขนวางฝ่ามือของตนเองลงบนหน้าผากเนียน"คนไม่ส

ซ่งเจียซินมาถึงร้านเสวี่ยก็เข้าไปตรวจสอบสินค้าในคลัง ก่อนจะให้ตงซานนำเอกสารคำสั่งซื้อ และรายการบัญชีมานั่งตรวจสอบต่อในห้องทำงาน"คุณเสวี่ยครับ นี่บัตรเชิญจากคุณอันครับ"ตงซานยื่นบัตรเชิญใบหนึ่งให้เจ้านายสาว"คุณอัน กับ ประธานฮั่ว จะหมั้นกันอย่างนั้นหรือ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมเรื่องราวถึงได้ฉุกระหุกแบบนี้""ได้ยินมาว่าหลังจากที่นายพลหลี่อุ้มคุณเสวี่ยกลับไปวันก่อน คุณอันก็ตัดสินใจจะเดินทางไปต่างประเทศ พอประธานฮั่วรู้ข่าวก็รีบพาคนไปยังสนามบิน เห็นว่าวุ่นวายกันอยู่พักใหญ่เลยทีเดียวจึงตามตัวเธอเจอ จากนั้นวันนี้ก็มีข่าวการหมั้นออกมาครับ"ซ่งเจียซินยิ้มกว้างแม้เธอจะไม่รู้ว่าระหว่างอันลู่ซือกับประธานฮั่วคนนั้นเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น แต่ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี"คุณตง คุณช่วยเตรียมชุดเครื่องเพชรรุ่นล่าสุดที่ผลิตในเดือนนี้ส่งไปให้คุณอันที บอกว่าเป็นของขวัญที่พี่สาวของเธอมอบให้เป็นสินเดิม""ครับ"ในเมื่ออันลู่ซือกับเธอตัดสินใจนับถือเป็นพี่น้องกันแล้ว ในวันที่น้องสาวตกลงหมั้นหมาย เธอในฐานะพี่สาวจะยอมให้อีกฝ่ายเสียหน้าได้อย่างไรหลังจากที่ตงซานจากไปแล้ว ซ่งเจียซินก็ตรวจบัญชีประ

“ผมไม่กวนคุณแล้ว แค่อยากให้พวกเราไปนอนพักกันสักหน่อยจะได้มีแรงดูแลเด็กๆ แต่ถ้าคุณต้องการผมก็ไม่ขัด”ซ่งเจียซินตวัดสายตามองคนตัวโตอีกครั้ง สองแก้มร้อนผ่าวคิดถึงเรื่องที่ร้านเสวี่ยก่อนหน้านี้ด้วยความรู้สึกอับอาย“โต๊ะทำงานของคุณแข็งมาก คุณปวดหลังไหม”เสียงทุ้มอ่อนโยนถามด้วยความห่วงใยหลังจากวางคนลงบนเตียงกว้าง ซ่งเจียซินเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนหน้านี้เขาลงมือแบบไม่มีออมแรง ตอนนี้มาถามไถ่ไม่รู้สึกว่าช้าไปหรืออย่างไร“ถ้าคุณไม่ปวดอย่างนั้นเรามา...”“คุณหลี่ หยุดนะ!เมื่อครู่คุณบอกว่าจะพักไม่ใช่หรือไง”หลี่โจวอี้มองท่าทางดึงผ้าห่มมาบังตัวของเสวี่ยชิงหยวนแล้วยิ้มกว้าง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางเช่นนี้ของเสวี่ยชิงหยวน“โอ๊ย!คุณทำอะไรน่ะ ฉันเจ็บนะ”ร้องพลางยกมือขึ้นจับหน้าผากที่ถูกนิ้วยาวของเขาดีดใส่เมื่อครู่ ทว่ายังไม่ทันตำหนิอีกฝ่ายต่อ ริมฝีปากร้อนของเขาก็กดลงบนรอยแดงเล็กที่หน้าผากเนียน“แบบนี้หายหรือยัง”“คุณหลี่!”ซ่งเจียซินเบิกตากว้างรีบขยับตัวถอยห่างจากชายหนุ่ม แต่กลับถูกวงแขนแกร่งของเขาตวัดเอวเล็กมาแนบชิดแล้วดึงนอนตะแคงบนเตียงด้วยกัน“หยวนหย

ทางด้านซ่งเจียซินหลังจากที่หลี่โจวอี้ลงไปส่งเฟิ่งเฉิงเยว่ เธอก็ตักข้าวต้มปลาใส่ชามส่งให้เด็กๆ อย่างใส่ใจ จนพวกเขาอดที่จะคิดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่พ่อออกจากประตูไป เธอไม่เพียงไม่ใส่ใจพวกเขา ทุกคำพูดหากไม่ตำหนิพ่อ ก็ด่าทอมารดาเลี้ยง ยุยงให้พวกเขาเกียจชังอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา และที่ร้ายแรงเกินกว่าจะยอมรับก็คือการกระทำที่มารดาผู้นั้นกระทำกับลุงเฟิ่งของพวกเขา"ฝีมือของพี่อิงอิงนับว่าไม่เลว แต่ก็ยังเทียบกับมือของแม่ไม่ได้"“จริงครับ แม่ครับพรุ่งนี้คุณหมอก็จะให้จื่อหมิงกลับบ้านได้แล้ว แม่ทำข้าวต้มปลาให้พวกเรากินได้ไหมครับ”“ถ้าลูกๆ อยากกิน แน่นอนว่าไม่มีปัญหา”ซ่งเจียซินเห็นเด็กๆ มีความสุขเช่นนี้ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย เพียงแต่เมื่อมองไปยังหลี่จื่อหมิงที่นั่งอยู่บนเตียงโดยไม่ตักอาหารกินสักคำ อีกทั้งสีหน้าและแววตาของเขายังเต็มไปด้วยความกังวลบางอย่าง ก็คาดเดาไปว่าเด็กชายคงคิดถึงกวงเหยียนฟางให้เธอดีแค่ไหน ก็เป็นได้แค่มารดาเลี้ยง ไม่อาจเทียบเท่ากับมารดาที่แท้จริงในใจของเธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย เพียงแต่ซ่งเจียซินไม่ใช่คนไร้เหตุผล จิตใจคับแคบ จึงเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ

"ผมไม่ให้ไป!""คุณเฉิน นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยวแบบนี้""สิทธิ์ในการเป็นสามีของคุณยังไงล่ะ"ได้ยินคำพูดที่เอาแต่ใจของชายหนุ่มตรงหน้าสิงฉู่หรันก็ได้แต่ขบกรามแน่น เดินเข้ามาประชิดตัวเขาแล้วพูดเสียงหนักแน่นลอดไรฟัน"อย่างนั้นฉันก็จะหย่า ต่อจากนี้ระหว่างคุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"เฉิงเซียวขบกรามแน่น สิงฉู่หรันเธอกล้าดีอย่างไรมาพูดเรื่องหย่ากับเขาเช่นนี้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำอธิบายอะไรคนโตก็ตวัดอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอก"ว้าย! ท่านประธานเฉิน คุณจะทำอะไร ปล่อยตัวฉู่หรันนะคะ""เธอเป็นภรรยาของผม ผมจะจับจะปล่อยคุณเกี่ยวอะไรด้วย""แต่ฉันเป็นผู้จัดการส้วนตัวของน้องฉู่หรันนะคะ""อย่างนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็ไม่ต้องเป็นอีก ผม! ไล่! คุณ! ออก!""คุณเฉิน คุณถือดีอะไรมาไล่คนของฉันออก""คนของเธออย่างนั้นหรอ ฉู่หรันชีวิตนี้คนที่สามารถใช้คำว่าคนของเธอมีแค่ฉัน เฉินเซียว! คนเดียวเท่านั้น"และนับจากเหตุการณ์นี้ดาราสาวดาวรุ่งสิงฉู่หรันก็หายไปจากวงการบันเทิง ผู้คนต่างเล่าลือกันว่าเป็นเพราะสามีของเธอหึงหวงภรรยาคนสวยมาก ถึงขั้นมอบหุ้นกิจการของตระกูลเฉินครึ่งหนึ่งให้เธอเป็นข้อแลกเปล