All Chapters of ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80: Chapter 41 - Chapter 50

ซ่งเจียซินกลับมาถึงบ้านก็พบว่าหลี่โจวอี้มีคนมาขอพบกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่มุมรับรองริมสนามหญ้าหลังบ้าน“ใครมาหาคุณหลี่หรือลุงเหอ”“เห็นคุณหลี่เรียกว่าคุณเฟิ่งครับ”คุณเฟิ่ง? ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าคนมาจะเป็นไป๋ชิงหลันผู้นั้นเสียอีก ดวงตากลมพันตวัดมองไปทางสนามด้านหลัง ในแววตาชัดเจนถึงความไม่พอใจ"ผู้หญิงมาหาถึงบ้านไม่ขาดสาย เสน่ห์แรงจริงๆ เลย"“คุณเฟิ่งเป็นผู้ชายครับ”เหอเถาตอบด้วยสีหน้ามีรอยยิ้มอย่างรู้ทัน หากแต่ซ่งเจียซินกลับเขินอายจนต้องเดินหลบสายตาขึ้นไปยังห้องพัก “คุณหนูคะ” เป็นอิงอิงที่ส่งเสียง ก่อนจะเดินเข้ามาพร้อมกับซองจดหมายปิดผนึกสามซอง แต่เมื่อซ่งเจียซินแกะดูก็ขมวดคิ้วแน่น“งานกีฬาเชื่อมสัมพันธ์”“เป็นกิจกรรมที่ทางโรงเรียนของคุณชายจะจัดขึ้นในเดือนหน้าค่ะ”“จื่อรั่วให้เธอเอามาให้ฉันหรือ”“ไม่ใช่ค่ะ ฉันเก็บได้ในถังขยะหน้าบ้าน”ถังขยะหน้าบ้าน หมายความว่าพวกเขาสามคนไม่ต้องการให้เธอกับหลี่โจวอี้ไปร่วมงานอย่างนั้นหรือ พลันภาพในอดีตก็สะท้อนในความทรงจำเมื่อปีที่แล้วทางโรงเรียนเก่าของเด็กๆ ก็มีการจัดงานกีฬาเชื่อมสัมพันธ์เช่นนี้ ทว่าหลังจากที่เด็กๆ มอบจดหมายแจ้งนี้ให้หลี่โจวอี้ทว่าเขาไม่เ

“คุณหนู เอ่อ... คุณนายคะมีโทรศัพท์จากผู้จัดการตงค่ะ”หูหลินอิงเปลี่ยนคำเรียกขานคุณหนูของตน เมื่อเห็นว่าเธออยู่กับหลี่โจวอี้ ซ่งเจียซินไม่ใช่คนยึดติดกับเรื่องเหล่านี้ อีกฝ่ายอยากเรียกเธออย่างไรก็ล้วนไม่ได้ใส่ใจ ทำเพียงตอบรับแล้วเดินลงไปรับสายตงซางก่อนจะกลับขึ้นมาเปลี่ยนชุดด้วยท่าทางทีเร่งรีบ“คุณจะไปที่ร้านหรือ”“ค่ะ”แม้รู้ว่าเป็นเรื่องงาน แต่หลี่โจวอี้ก็ไม่อาจหักห้ามความรู้สึกหงุดหงิดในใจของตนเองได้“้เรื่องด่วนมากเลยหรือไง ทำไมถึงไม่ให้เขามาหาที่บ้าน”“ไม่ด่วนมากค่ะ แต่ไม่สะดวกให้เขามาที่บ้าน”ไม่สะดวกให้เขามาที่บ้าน ไม่ใช่ว่าหลายสัปดาห์ที่ผ่านมานี้อีกฝ่ายก็มาหาภรรยาของเขาที่บ้านตลอดหรือ ทว่าไม่ทันได้คัดค้านหญิงสาวก็หันมาบอกลาแล้วเดินออกจากห้องไปซ่งเจียซินมาถึงที่ร้านก็พบว่าตงซางยืนรอเธออย่างร้อนรนอยู่ที่ด้านหน้า เมื่อเห็นเธอก็รีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับรายงาน“คุณเสวี่ย คุณมาแล้ว”“อืม... เธออยู่ที่ไหน”“ผมให้รออยู่ที่ห้องรับรองด้านหลังร้านครับ”ซ่งเจียซินไม่ถามต่อให้มากความก็เดินไปยังห้องรับรองด้านหลังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“คุณอันมาถึงร้านเสวี่ย ไม่ทราบว่ามีเรื่องสำคัญอะไรหรือไม่”ซ่ง

“ขอบคุณนายมากนะเฉิงเยว่”“ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็เป็นหนี้ชีวิตนายอีกสามครั้ง”เฟิ่งเฉิงเยว่บอกกับหลี่โจวอี้ด้วยรอยยิ้ม มองดูหญิงสาวในอ้อมแขนของสหายร่วมรบแล้วยกยิ้มกว้าง ในที่สุดหมอทหารผู้ได้รับฉายาว่าหัวใจน้ำแข็งก็ถูกหลอมละลายเสียที“นายรีบพาภรรยาไปที่งานเถอะทางนี้ฉันจัดการต่อเอง”หลี่โจวอี้พยักหน้ารับคำ ก่อนจะประคองเสวี่ยชิงหยวนขึ้นไปนั่งยังเบาะด้านหลังและให้ตงซางนั่งที่เบาะด้านหน้าข้างคนขับ“คุณหลี่นี่ขาของคุณ...”“หายดีแล้ว”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น หมอโจวบอกว่ากระดูกข้อเท้าของเขาต้องใช้เวลาถึงหกสัปดาห์จึงจะหายดีไม่ใช่หรือไร เหตุใดเพียงเดือนเดียวก็หายสนิทแล้ว“ถึงคุณจะเป็นหมอ แต่เรื่องนี้จะรักษาแบบขอไปทีไม่ได้นะคะ”“รักษาแบบขอไปทีอะไรกัน ผมเป็นหมอนะ อีกอย่างผมก็ไม่ใช่พวกกระดูกอ่อนเสียหน่อย แค่กระดูกข้อเท้าหักไม่กี่วันก็หายแล้ว”ซ่งเจียซินไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนตัวโตให้มากความ เมื่อตั้งสติได้ก็ขยับตัวออกจากอ้อมแขนเขานั่งหลังตรงซักถามไถ่เรื่องราวในทันที“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่คะ”“ก็ขับรถตามคุณมาไง”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ส่งสายตาดุให้คนที่ยียวนทั้งที่รู้ว่าเธอต้องการถามอะไร“ผม

ซ่งเจียซินกลับมาที่รถก็ขอแยกย้ายกับหลี่โจวอี้ โดยบอกให้เขากลับไปรอที่บ้าน ทว่าแยกกันสองครั้งเธอเจอเรื่องทั้งสองครั้ง หลี่โจวอี้ย่อมไม่อาจวางใจปล่อยเธอไปเพียงลำพังยืนกรานจะกลับพร้อมกันกับเธอ“ฉันไปคนเดียวที่ไหนคะ คุณตงก็อยู่ด้วย”“เมื่อเช้าตอนเกิดเรื่องเขาก็อยู่เช่นกันไม่ใช่หรือไง”คำพูดของหลี่โจวอี้ทำเอาตงซางรู้สึกปวดหนึบในใจ เขาช่างเป็นผู้ชายที่ไร้ความสามารถ วันนี้ยังต้องให้คุณหนูผู้บอบบางอย่างเสวี่ยชิงหยวนออกหน้าปกป้องอีกด้วย“คุณหลี่!”ซ่งเจียซินดุเขาเบาๆ ที่พูดจาไม่คิดถึงจิตใจคนอื่น หลี่โจวอี้ถอนหายใจยาว ทว่าก็ไม่คิดกล่าวขอโทษใคร“ผมเป็นสามีคุณ จะตามไปคอยดูแลปกป้องภรรยาผิดที่ตรงไหนกัน”ซ่งเจียซินอยู่ร่วมบ้านกับคนตัวโตมาร่วมเดือนนิสัยของเขาเป็นอย่างไรเธอย่อมรู้ดี ดังนั้นจึงไม่เสียเวลาพูดให้มากความอีกมิน่าเล่าหลี่จื่อหมิงถึงได้มีนิสัยดื้อรั้นไม่ยอมถอยที่แท้ก็รับการถ่ายทอดโดยตรงจากบิดาของเขานั่นเองเมื่อมาถึงร้านกวนไฉ่หงก็เดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้าง ราวกับรู้ผลการแข่งขันแล้ว“ยิ้มกว้างขนาดนี้ รู้แล้วหรือว่าเราชนะหรือแพ้”“คุณเฉินบอกดิฉันแล้วค่ะ ยินดีกับคุณเสวี่ยด้วยนะคะ”“คุณเฉิ

เมื่อกลับมาถึงบ้านหูหลินอิงก็มาแจ้งว่าเสวี่ยตงฉินผู้เป็นบิดาและอวี้ซูซินผู้เป็นมารดาของเสวี่ยชิงหยวน มารอพบเธออยู่ที่ห้องรับรองด้านใน หลี่โจวอี้รู้ว่าทั้งสองมาหาถึงบ้านแน่นอนว่าคงจะเป็นเรื่องกิจการของตระกูลเสวี่ย เขาที่เป็นคนนอกไม่สมควรเข้าไปเกี่ยวข้องรับรู้จึงเอ่ยอาสาพาเด็กๆ แยกตัวออกไปทว่ากลับถูกซ่งเจียซินจับมือเอา“คุณพ่อคุณแม่ของฉันมา คุณไม่สะดวกไปไหว้ท่านก็แล้วไป แต่เด็กๆ ในฐานะหลานตาหลานยายจะให้เสียมารยาทแบบนี้ได้ยังไงกัน”พูดจบก็ปล่อยมือคนตัวโต ก่อนจะดันบ่าเล็กทั้งสามพาเดินไปที่ห้องรับรอง หลี่โจวอี้มองตามแผ่นหลังของพวกเขาแล้วอ้าปากค้างนี่เสวี่ยชิงหยวนกำลังตำหนิเขาในฐานะลูกเขย กลับไม่คิดไปทักทายพ่อแม่ภรรยาใช่หรือไม่ หรือความจริงแล้วเธออยากแสดงให้พ่อกับแม่ของตนเองเห็นว่าเขารักใคร่เอ็นดูเธอคิดได้เช่นนี้ใบหน้าที่จริงจังก็กลับมายกยิ้มกว้าง ก่อนจะกระแอมไอ เชิดหน้า ยืดอกแล้วรีบเดินตามคนทั้งสี่ไปด้วยท่าทางสง่างามราวกับกำลังจะเข้าพบผู้บังคับบัญชารายงานข่าวสำคัญทางการทหาร เสวี่ยตงฉินและอวี้ซูซินเห็นหลี่โจวอี้ และเด็กแฝดทั้งสามมาทำความเคารพอย่างใส่ใจก็ยิ้มกว้าง ดูเหมือนว่าลูกสาวของพวกเขา