All Chapters of ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80: Chapter 51 - Chapter 60

หลังกินมื้อเย็นเสร็จ เด็กชายทั้งสามก็แยกเข้าห้องนอน ซ่งเจียซินสังเกตเห็นว่าวันนี้หลี่โจวอี้เงียบผิดปกติ อีกทั้งยังมีหลายครั้งที่เขาลอบมองเด็กๆ สลับกับเธอ คล้ายมีบางอย่างอยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ดังนั้นเมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องนอนจึงหาจังหวะสอบถามเขา อย่างน้อยหากเธอสามารถช่วยให้ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขาแน่นแฟ้นขึ้น ในวันที่ต้องไปจากบ้านหลังนี้เธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องของเด็กๆ ทั้งสามเพียงแต่แค่คิดว่าวันหนึ่งจะต้องจากไป ความรู้สึกวูบโหวง เจ็บแปลกๆ ในใจก็เกิดขึ้นกะทันหัน ก่อนที่ซ่งเจียซินจะสลัดความรู้สึกเหล่านี้ออกไปแล้วตั้งสติอยู่กับปัจจุบัน“คุณหลี่ คุณมีเรื่องอะไรอยากพูดกับฉันไหมคะ”หลี่โจวอี้หยุดเท้าลง มองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิดนอกหน้าต่างห้องแล้วถอนหายใจเบาๆ หนึ่งครั้งก่อนจะหันกลับมาถามซ่งเจียซินด้วยสีหน้าจริงจัง“เสวี่ยชิงหยวน คุณบอกความจริงผมมาก่อนที่คุณจะแต่งงานกับผม คุณเคยมีลูกมาก่อนใช่ไหม”มีลูก! ซ่งเจียซินที่ได้ยินคำถามนี้ของเขาก็ตกใจจนหน้าเหวอ ก่อนจะตั้งสติทบทวนความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างว่าเคยแต่งงานมีสามี หรือมีลูกมาก่อนหรือไม่ ทว่าท่าทาง ตื่นตกใจและนิ่งเงียบไม่ตอ

หลังจากที่ส่งเด็กชายทั้งสามขึ้นรถไปโรงเรียนแล้ว หลี่โจวอี้คิดจะพูดคุยกับเสวี่ยชิงหยวนให้ชัดเจนถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ เพียงแต่ยังไม่ทันเอ่ยปากหูหลินอิงก็เข้ามาแจ้งว่าทางกรมทหารโทรศัพท์มาหาเขา หลังจากปลีกตัวไปพูดคุยเพียงไม่กี่ประโยคเขาก็หันมามองเสวี่ยชิงหยวนด้วยสีหน้าจริงจัง“ผมมีเรื่องด่วนต้องเร่งไปจัดการ”“อย่างนั้นฉันไปช่วยคุณเก็บของนะคะ”เห็นท่าทางใส่ใจของหญิงสาวในใจของหลี่โจวอี้ก็อิ่มเอมขึ้นมา พยักหน้ารับคำอาสาของเธอก่อนจะเร่งขึ้นไปเปลี่ยนชุด เก็บกระเป๋าเดินทาง“คุณจะเอาอะไรไปบ้าง หยิบมาวางบนเตียงเลย เดี๋ยวฉันช่วยเก็บใส่กระเป๋าให้ค่ะ”เพราะไม่รู้ว่าปกติแล้ว หลี่โจวอี้นำของส่วนตัวอะไรติดตัวเข้ากรมบ้าง ดังนั้นจึงทำได้แค่เอ่ยปากบอกให้เขาหยิบของที่ต้องการมาให้ตน ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงทุกอย่างก็เรียบร้อย“เดินทางปลอดภัยนะคะ ไม่ต้องห่วงเด็กๆ ฉันจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี”“อืม... ขอบคุณ”หลี่โจวอี้กล่าวขอบคุณพลางรับกระเป๋ามาจากหญิงสาว จากนั้นก็ยืดตัวแอ่นอก ขยับแขนทั้งสองให้ห่างจากตัวเล็กน้อยเพื่อให้เธอสอดมือสวมกอดอำลาได้อย่างถนัด“ลุงเหอขับรถระวังด้วยนะคะ หากกลับมาไม่ทันรับเ

“คุณหนูเสวี่ยครับเกิดเรื่องแล้ว”“เรื่องอะไร”“นางแบบที่จะสวมชุดเครื่องเพชรของร้านเราขึ้นเวทีเป็นลมหมดสติไปกะทันหันครับ”ซ่งเจียซินขมวดคิ้วเรียวแน่น ในแววตามีความกังวลและสงสัยเกิดขึ้นทันทีที่ฟังคำรายงานของตงซางจบ เพียงแต่ตอนนี้สิ่งสำคัญไม่ใช่การหาสาเหตุการเกิดปัญหา แต่คือการหาวิธีแก้ไขปัญหา“คุณแม่คะ ฉันฝากเด็กๆ ไว้สักครู่นะคะ”“ได้!แม่จะดูแลพวกเขาเอง ลูกไปจัดการธุระเถอะ”“แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลน้องๆ เอง”หลังจากได้รับคำตกลงจากมารดา และคำมั่นจากหลี่จื่อหมิงซ่งเจียซินก็วางใจเร่งเดินไปที่ห้องด้านหลังเวทีในทันที“คุณเสวี่ย พวกเราจะทำยังไงดี”อันลู่ซื่อถามด้วยความร้อนใจ บรรยากาศในห้องแต่งตัวเวลานี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด แม้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะเป็นเหตุสุดวิสัย และทางสมาคมหมิงหลันไม่ได้ตำหนิพวกเธอร้านเสวี่ย แต่สำหรับซ่งเจียซินแล้วนี่กลับเป็นการขาดทุนมหาศาลหากไม่ได้ขึ้นเวทีเครื่องเพชรของเธอก็จะไม่ได้ถูกนำเสนอ ชื่อร้านเสวี่ยก็จะไม่มีการประกาศ เช่นนี้แล้วทุกอย่างที่ลงแรงไปก็เท่ากับศูนย์เปล่า“นางแบบเป็นยังไงบ้าง พาไปโรงพยาบาลหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วครับ”ในสถานการณ์เช่นนี้ซ่งเจียซินไม่ไ

หลังจากงานเลิก ซ่งเจียซินก็พาเด็กชายทั้งสามแยกตัวออกจากงาน อาจเพราะเป็นเวลาที่ดึกมากแล้วดังนั้นขึ้นรถมาได้ไม่นานทั้งสามคนก็เอนหลับ ดวงตากลมมองศีรษะเล็กของหลี่จื่อรั่ว และ หลี่จื่อชิงที่นอนซบอยู่บนตักนุ่ม ขณะที่หลี่จื่อหมิงนั่งนิ่งแผ่นหลังตรงราวกับยังมีสติครบ เพียงแต่ดวงตาที่ปิดสนิทกับลมหายใจที่สม่ำเสมอก็ทำให้ซ่งเจียซินรับรู้ได้ว่าเขาเองก็หลับแล้วเช่นกัน“คุณชายทั้งสามยังเด็ก ออกงานครั้งแรกมีปัญหาอะไรไหมคะ”“ไม่มี”เมื่อตอบจูหลินอิงไปแล้วซ่งเจียซินก็อดคิดถึงภาพสามคุณหนูที่ถูกเด็กชายทั้งสามลงมือไม่ได้“ถึงมีฉันก็จะปกป้องพวกเขาเอง”“คุณหนูดีกับคุณชายน้อยทั้งสามคนขนาดนี้ คุณหลี่ก็ยังคิดมอบใบหย่าคุณอีก ช่างเป็นบุรุษที่ใจร้ายจริงๆ”ในรถพลันเงียบลงในทันทีจูหลินอิงที่รู้ว่าตนเองพูดเรื่องที่ไม่สมควรออกมาก็รีบกล่าวขอโทษแล้วหันกลับไปนั่งนิ่งไม่พูดอะไรอีกซ่งเจียซินปวดหนึบในใจ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เธอรู้สึกรักและผูกพันจนไม่อยากจากเด็กชายทั้งสามไปเลย ดวงตากลมเสมองไปนอกหน้าต่างเพื่อขับไล่ความรู้สึกในอก จึงไม่เห็นมือเล็กของหลี่จื่อหมิงที่กำแน่นเข้าหากันบิดาของเขาคิดจะมอบใบหย่าให้มารดาเลี้ยงอย่า

ซ่งเจียซินแทบจะสำลักข้าวต้มเมื่อหลี่โจวอี้แจ้งข่าวว่าตนเองทำเรื่องย้ายกลับเข้าเมืองได้สำเร็จแล้ว และนับจากวันนี้ไปเขาจะอยู่ที่บ้านทุกวัน“คุณหลี่ เมื่อครู่คุณบอกว่ายังไงนะคะ”“ผมบอกว่าตอนนี้ผมทำเรื่องย้ายมาสังกัดในเมืองได้แล้ว ต่อไปก็สามารถอยู่กับลูกและคุณได้ทุกวัน”อยู่ได้ทุกวัน เพียงแค่คิดซ่งเจียซินก็รู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนขึ้นมา สบดวงตาคมที่จ้องมองแล้วยิ้มแห้ง ทว่ายังไม่ทันพูดอะไรเสียงรถคันหนึ่งก็ขับมาจอดที่หน้าประตูรั้ว“คุณไป๋ชิงหลันมาพบคุณหลี่ค่ะ”หูหลันอิงเข้ามารายงานด้วยท่าทางสงบนิ่งหากแต่หางตาลอบมองผู้เป็นนายสาวด้วยความห่วงใย ซ่งเจียซินตวัดสายตามองชายหนุ่มหัวโต๊ะแล้วถอนหายใจยาว ช่างเป็นบุรุษมากเสน่ห์จริงๆ“อย่างนั้นคุณก็คุยกับเพื่อนสนิทไปก่อนก็แล้วกันนะคะ วันนี้ฉันจะไปส่งเด็กๆ เอง”พูดจบซ่งเจียซินก็ลุกขึ้น ไม่ต้องเอ่ยชวนเด็กชายทั้งสามก็ลุกขึ้นลงจากเก้าอี้ตามมารดาเลี้ยงในทันที“พ่อใจร้าย”หลี่จื่อรั่วพูดเสียงน้อยใจก่อนเดินออกไป ตามด้วยพี่ชายทั้งสองสีหน้าและแววตาชัดเจนว่าไม่พอใจคนเป็นพ่อเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน“เดี๋ยวก่อน ผมไม่ได้...”“โจวอี้...”หลี่โจวอี้พูดไม่ทันจบประโย