Semua Bab ทะลุมิติมาเป็น มารดาเลี้ยงแฝด3 ในยุค80: Bab 21 - Bab 30

ซ่งเจียซินปรือตาตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นตกใจเมือพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของหลี่โจวอี้ เธอค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ เคลื่อนไหวอย่างเบาที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าของวงแขนตื่นขึ้นมา ยามที่หลุดพ้นจากพันธนาการของเขาแล้วลงมายืนข้างเตียงได้สำเร็จหญิงสาวก็ลอบผ่อนลมหายใจยาว จากนั้นก็สูดเข้าและผ่อนออกอีกหลายหนเพื่อควบคุมความรู้สึกในใจของตนเองจะอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ตื่นมาในอ้อมแขนของบุรุษจะบอกว่าไม่หวั่นไหวเลยย่อมเป็นเรื่องโกหกเมื่อสงบอารมณ์ของตนเองได้แล้วซ่งเจียซินก็จัดการธุระยามเช้าก่อนจะลงไปช่วยสาวใช้ทั้งสองเตรียมมื้อเช้า"จินอ้าย วันนี้ฉันกับอิงอิงจะเข้าไปดูร้าน ฝากเธอดูแลคุณหลี่กับคุณชายทั้งสามด้วย""ค่ะ"อู๋จินอ้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ร่วมเดือนแล้ว ความสัมพันธ์ของนายหญิงกับบรรดาเจ้านายคนอื่นเป็นอย่างไรเธอย่อมรู้ดีไม่ต่างจากหูหลินอิง ดังนั้นจึงไม่ถามรายละเอียดให้มากความ ทำเพียงขานรับเท่านั้น"คุณหนู ไม่อยู่รอพบคุณหลี่ก่อนหรือคะ"หูหลินอิงภามด้วยความสงสัย ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ผู้พันหลี่กลับบ้าน คุณหนูของเธอก็จะเกาะติดเขา ทำทุกวิถีทางเพื่อให้อยู่ในสายตาของผู้เป็นสามี แล้วเหตุใดวันนี้อีกฝ่ายยังไม่ทั

ชิงหยวน เธอจะมาที่ร้านอีกทีเมื่อไหร่ฉันจะได้มาหา”“ยังไม่มีกำหนด นายเองก็ไม่ต้องลำบากมาแล้ว”“แต่ฉันยินดีลำบาก...”ซ่งเจียซินตวัดสายตามองค้อนคนตัวโตตรงหน้า จากความทรงจำเดิมของเสวี่ยชิงหยวนเจ้าของร่างเดิมในอดีตก็ไม่ได้ดีต่อเจียงชิงชุนมากนัก อีกทั้งยังชอบกดขี่ ข่มเหงชายหนุ่มทั้งทางคำพูดและการกระทำ เช่นนี้แล้วเพราะอะไรอีกฝ่ายจึงได้ตามติดเธอไม่ยอมปล่อยมือเช่นนี้"เจียงชิงชุน ฉันขอพูดให้ชัดเจนอีกครั้ง ระหว่างนายกับฉันเป็นได้มากสุดก็แค่สหายในวัยเยาว์"หญิงสาวเน้นย้ำเสียงหนัก ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ชัดเจน ประสบการณ์ในอดีตสอนให้เธอรู้ว่าชีวิตที่ไร้ความมั่นคงทางการเงินนั้นยากลำบากเพียง อีกทั้งประสบการณ์ในความทรงจำของเสวี่ยชิงหยวนยังสอนให้เธอรู้ว่ารักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือรักตัวเองเจียงชิงชุนยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานขยับเท้าไปเบื้องหน้า ก่อนจะโน้มตัวลงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน"ฉันก็จะพูดให้ชัดเจนอีกครั้งเหมือนกันว่า ฉันจะคิดยังไงกับเธอนั้นไม่สำคัญ สำคัญแค่ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน"ซ่งเจียซินขมวดคิ้วเรียว จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัยและหวาดระแวง"เสวี่ยชิงหยวน หกปีก่อนในสายตาฉันมีแค่เ

หลี่โจวอี้เดินขึ้นมาที่ชั้นสองด้วยความเร่วรีบก่อนจะหยุดที่หน้าห้องของลูกชาย ทว่าภาพภายในห้องที่มองเห็นผ่านช่องประตูซึ่งปิดไม่สนิทกลับทำให้เขาไม่กล้าจะเปิดประตูเข้าไป“แม่ครับ แม่อ่านภาษาต่างประเทศพวกนี้ได้ด้วยหรือครับ”หลี่จื่อรั่วถามด้วยท่าทางกระตือรือร้น เมื่อเห็นว่ามารดาเลี้ยงของตนสามารถอ่านภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นภาษาประจำชาติ“ไม่เพียงแค่อ่านได้ แต่แม่ยังเขียน แล้วก็สอนพวกนายได้ด้วย”“จริงหรือครับ! แม่จะสอนพวกเราจริงๆ หรือ”ซ่งเจียซินยิ้มกว้าง จับเด็กชายตัวน้อยมานั่งบนตักแล้วกดจมูกลงบนแก้มกลมๆ ก่อนจะมองสบตาเด็กชายอีกสองคนที่นั่งขนาบข้าง“ฉันสามารถสอนพวกนายได้ เพียงแต่ก่อนจะสอนการบ้านเหล่านี้ มีเรื่องหนึ่งที่พวกเราต้องคุยกันก่อน”เด็กชายทั้งสามเห็นหญิงสาวพูดด้วยท่าทางจริงจังก็ลอบสบตากันด้วยความรู้สึกกังวล หากแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน ความกังวลในใจก็เบาบางลงไปเล็กน้อย"คุณอยากคุยเรื่องอะไร"หลายวันมานี้หญิงสาวตรงหน้าคล้ายจะเปลี่ยนไปไม่น้อย หลี่จื่อหมิงจึงรู้สึกสะดวกใจที่จะพูดคุยกับเธอมากขึ้น“เอ่อ... เรื่องแรกก็คือ... ฉัน... อยากจะขอโทษพวกเธอ”ซ่งเจียซินพูดด้วยอา

“แม่ครับ ไปเล่นบอลกัน”เสียงของหลี่จื่อรั่วดังขึ้นก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออก และตัวคนก็วิ่งเข้ามาโผกอดซ่งเจียซินจนร่างเล็กเซเอนไปอิงแอบกับอกแกร่งด้านหลังโดยไม่รู้ตัว คิ้วเข้มพลันขมวดแน่น มองร่างเล็กที่แนบชิดด้วยสายตาดุดันปนตำหนินี่ซ่งเจียซินกำลังฉวยโอกาสแนบชิดยั่วยวนเขาใช่หรือไม่ถึงแม้จะคิดว่าซ่งเจียซินกำลังแสร้งทำเพื่อจะได้แนบชิดตนเอง แต่หลี่โจวอี้ก็ไม่คิดจะผลักไสตัวคนออก สองมือกำผ้าคลุมโซฟาแน่น ไม่รู้เพราะอะไรแต่คล้ายว่าเขาจะไม่ได้รังเกียจสัมผัสของหญิงสาวเหมือนในอดีตแล้ว“ทำการบ้านเสร็จหมดแล้วหรือไง”หลี่โจวอี้ถามลูกชายเสียงเข้มระคนหงุดหงิดเมื่อซ่งเจียซินทรงตัวได้และกลับไปนั่งหลังตรงเช่นปกติ“เสร็จแล้วครับ”หลี่จื่อหมิงที่เดินตามน้องชายเข้ามาตอบรับแทนด้วยสีหน้านิ่งสงบ“ใช่ครับ พวกเรายังคัดตัวอักษรภาษาอังกฤษตามที่แม่เขียนให้ดูจบไปอีกสิบรอบด้วยนะครับ ตอนนี้ไม่ต้องเปิดดูตัวอย่างพวกเราก็สามารถเขียนได้อย่างคล่องมือแล้ว”หลี่จื่อชิงอกมือขึ้นกอดอกเชิดหน้าบอกเล่าด้วยความภาคภูมิใจ ซ่งเจียซินเห็นความขยันใส่ใจการเรียนของพวกเขาก็ยิ้มกว้าง กล่าวชื่นชมด้วยน้ำเสียงจริงใจ“ลูกชายของแม่เก่งกันจริงๆ

ผ่านไปร่วมชั่วโมงแล้วเสวี่ยชิงหยวนก็ยังไม่กลับมา หลี่โจวอี้ที่นั่งรออยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย สายตาจ้องมองที่ประตูด้วยความร้อนใจมีเรื่องสำคัญอะไรนักหนาถึงได้ต้องคุยกันนานขนาดนี้จนกระทั่งเวลาผ่านไปชั่วโมงเศษ เสียงฝีเท้าคนก็เดินมาหยุดที่หน้าประตูห้อง หลี่โจวอี้รีบหยิบแว่นตามาสวม พร้อมกับนำหนังสือมาถือ จัดท่าทางของตนเองให้เหมือนเมื่อครั้งแรกที่เสวี่ยชิงหยวนได้พบเจอกับเขาทว่าซ่งเจียซินที่เปิดประตูเข้ามากลับไม่รู้ถึงความเจ้าเล่ห์ของคนบนเตียง ทันทีที่เข้าห้องมาก็ถูกภาพที่เขาจัดฉากตรึงสายตา สองเท้าเดินเข้าไปหาเขาหลี่โจวอี้ยกมุมปากขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ เขาเป็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าโดดเด่นและรูปร่างดีงาม เสวี่ยชิงหยวนจะลุ่มหลงจนละสายตาไม่ได้ก็ไม่แปลกนัก และทันทีที่เธอเดินมาถึงขอบเตียงก็โน้มตัวเอื้อมมือมาหาเขา หัวใจของหลี่โจวอี้สั่นระรัว เขารู้ว่าตนเองเป็นบุรุษที่น่าลุ่มหลง แต่ก็ไม่คิดว่าเสวี่ยชิงหยวนจะกล้าถึงขั้นเป็นฝ่ายรุกเข้าหาซึ่งหน้าขนาดนี้“คุณหลี่ หนังสือคุณกลับด้านอยู่”กล่าวจบมือเรียวก็ดึงหนังสือในมือของเขากลับด้านให้ เสร็จแล้วก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดใหม่ออกมาแล้วเข้าไปจ