All Chapters of ENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ENGINEER 24| NC20 ความบริสุทธิ์กำลังทำพี่คลั่ง |"ฮึก~พี่เตอร์หยุด~""แล้วแคร์จะชอบ~" เขาพูดด้วยน้ำสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ"ไม่ไหว แคร์เจ็บ พอเถอะนะคะ" ฉันนอนร้องดิ้นไปมาอย่างรู้สึกเจ็บกับนิ้วร้ายที่สอดใส่เข้ามาด้านในพร้อมกับขยับเข้าออกถี่รัวมือเล็กๆของฉันขย้ำไปที่ผ้าปูที่นอนสีดำอย่างทุรนทุรายกับความรู้สึกแปลกๆ"ฮือ~" ฉันร้องไห้ส่ายหัวไปมา ทำไมต้องทำกันแบบนี้ ทำไม!!!พี่เตอร์เร่งจังหว่ะนิ้วร้ายที่สอดใส่เข้ามาตรงจุดนั้นอย่างดุเดือดจิ๊ จิ๊ จิ๊ ~"อื้อ~ พี่เตอร์" ร่างฉันมันเกร็งกระตุกอยู่หลายครั้งก่อนที่จะรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาตามร่องขา"รู้สึกดีใช่ไหม~" เขาก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูด้วยเสียงกระเส่าฉันส่ายหัวรัวๆแล้วผลักไปที่อกแกร่งให้ออกห่างเขามันน่ารังเกียจฉันรีบหยัดตัวนั่งแล้วยกมือขึ้นป้องหน้าอกของตัวเอง"ฮึก~" ฉันร้องไห้สะอื้นจ้องหน้าคนใจร้ายที่กระทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันเขาตัวใหญ่ขนาดนี้จะเอาเรี่ยวแรงจากไหนไปสู้"พี่กำลังสอนบทรักให้แคร์อยู่นะ" เขาไม่พูดเปล่า มือสองข้างลงมือปลดกางเกงของตัวเองออกจนเผยให้เห็น...เห็น...."กรี๊ดดด~" ฉันร้องกรี๊ดสุดเสียงเพราะตกใจที่เห็นท่อน

ENGINEER 25| พี่จะจัดให้...|ฉันมองหน้าพี่เตอร์อย่างรู้สึกโกรธแค้น ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่ทำร้ายฉันทั้งร่างกายและจิตใจ"มองแบบนี้หมายความว่าไง" จากที่เราสองคนต่างจ้องหน้ากันอยู่ครู่ เขาก็เอ่ยถามเสียงแข็งแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ"ปีศาจ" ฉันเค้นพูดในลำคอ คำพูดของฉันทำให้เขาหรี่ตามองก่อนจะยกยิ้มร้าย นี่ไงเห็นไหมหล่ะ เขามันคือปีศาจอย่างที่ฉันว่า"ดูแฟนตาซีมากไปหรือไง""...""แคร์ต้องขอบคุณพี่ด้วยซ้ำที่พี่สอนบทรักให้ เพรายขนาดบะครั้งต่อไปแคร์จะได้ชิน" มะ หมายความว่ายังไง ครั้งต่อไป เขาจะทำอีกอย่างงั้นหรอฉันปาดน้ำตาที่มันยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย "ฮึก~ แคร์จะกลับบ้าน""ก็ไปสิ" น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาไม่แสดงอาการสีหน้าที่สะทกสะท้านหรือรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองเลยสักนิด ฉันร้องขอจะเป็นจะตายเขาก็ไม่ยอมปล่อย แต่พอตัวเองสำเร็จความใคร่ได้อย่างที่ใจต้องการเขากลับพูดจาที่ไม่รื่นหูเอาซะเลยฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกเจ็บแสบตรงบริเวณจุดนั้นของตัวเอง จะให้นั่งอยู่บนเตียงจนหายเจ็บมันก็ไม่ใช่เรื่อง ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก"เจ็บ~" ในก้าวแต่ละก้าวของฉันมันทำให้ตรงนั้นเสียดสีกันจน

ENGINEER 27| ยังหอมเหมือนเดิม |อีกด้าน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนหลังจากที่หญิงสาวรีบออกจากห้องของคาร์เตอร์ เขาเองได้แต่นั่งนึกถึงเรือนร่างอันบริสุทธิ์ผุดผ่อง ความขาวใส ผิวเนียนเหมือนผิวเด็กแรกเกิด กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเธอที่เป็นเอกลักษณ์มันยิ่งทำให้เลือดในกายหนุ่มสูบฉีด เขานึกไม่ถึงเลยว่าความบริสุทธ์ของหญิงสาวจะทำเขาคลั่งไคล้หลงไหลในเรือนร่างเธอขนาดนี้ ยิ่งเขาได้เห็นเลือดที่เปอะเปื้อนออกมากับเครื่องป้องกันที่เขาสวมใส่นั่นยิ่งทำให้เขาพอใจมากว่าเขาคือคนแรกของเธอกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาได้สัมผัสเรือนร่างไม่เคยมีคนไหนให้ความรู้สึกเหมือนอย่างที่เขาเป็นกับเธอในตอนนี้ ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่เป็นที่ระบายความใคร่ของเขาก็เท่านั้น แต่กับเธอมันต่าง เขานึกอยากครอบครองเรือนร่างอันบริสุทธิ์ของเธอไว้แต่เพียงผู้เดียว"พี่ๆทำยังไงดี ช่วยแคร์ด้วย" เสียงโดนัทร้องขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ให้ช่วยเพื่อนของเธอ จากเหตุการณ์ที่เห็นในวันนี้เธอสงสารเพื่อนจับใจ ไม่นึกเลยว่าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอจะต้องมาเจอกับคนเลวๆอย่างไอรุ่นพี่คนนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง นึกแล้วก็ยิ่งเป็นห่วงกระวนกระวา

ENGINEER 29| ชอบน้องหรือเปล่า | ฉันได้แต่นอนมองแผ่นหลังของเขาที่เดินออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียงอย่างไร้เรี่ยวแรงฉันหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาใสที่ไหลออกจากหางตาด้วยความเสียใจจากการกระทำของเขาทำไมต้องย่ำยี่จิตใจกันขนาดนี้ทำไมต้องรังแกฉัน ใจร้ายกับฉันได้ถึงเพียงนี้ทำไม ทำไม ทำไม!!!เพียงไม่นานฉันค่อยๆหยัดตัวขึ้นนั่งแล้วก้าวขาลงจากเตียง"เจ็บ~" แค่ปลายเท้าแตะลงพื้นฉันก็เจ็บแสบที่ตรงจุดนั้น"จะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำของคนด้านหลังเอ่ยถาม"ฮึก~เรื่องของแคร์" ฉันตอบแต่ยังคงหันหลังให้กับเขาแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา"เถียงเก่งขึ้นหนิ""ไม่ได้เถียงค่ะ แค่ตอบตามความรู้สึก""งั้นหรอ...อีกสักรอบไหมหล่ะ" รู้สึกได้ถึงเตียงยวบลง ร่างหนาลงนั่งที่เตียงคนละฝั่งกับฉันที่นั่งหันหลังให้กับเขามือเล็กของฉันหยิบเสื้อนักศึกษาที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วสวมใส่กลับเข้าไป โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะมองด้วยสายตายังไงพรึ่บ~จู่ๆร่างหนาผลักฉันให้นอนลงบนเตียงอีกครั้ง "จะทำอะไรอีกคะ" ฉันถาม แต่เขากลับส่งสายตาดุจ้องมองมาที่ฉันก่อนจะจับแยกขาเรียวออกจากกันแล้วก้มมองต่ำไปยังจุดหวงแหน"พี่เตอร์~" ฉันเรียกชื่อคนที่เอาแต่ก้มมองตรงจุดนั

ENGINEER 31| ทำไมจะยุ่งไม่ได้ |เมื่อรู้ว่าเป็นใครฉันกับโดนัทถึงกับชะงักแล้วจับมือมองหน้ากัน โดนัทเองก็ดูตกใจไม่น้อยที่เจอเขาอยู่ที่นี่ แต่น่าจะเป็นฉันที่ตกใจมากกว่า เพราะฉันต้องการจะหลบหน้าเขา แต่มันก็ไม่แปลกถ้าฉันจะเจอเขาที่นี่ สิ่งที่แปลกว่าคือทำไมเขาถึงคิดว่าฉันมาอยู่ที่คอนโดร่างหนาก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง ฉันกับโดนัทเลยกระเถิบหนีแต่ยังคงจับมือกันไม่ปล่อย"ไลน์ไปหาทำไมไม่ตอบ โทรไปทำไมไม่รับ?" เขาถามเสียงแข็งแล้วจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด"ระ หรอคะ แคร์ไม่รู้" ฉันตอบปฏิเสธแต่ไม่กล้าสบตาสายตาคมที่เอ่ยถาม"มองหน้าพี่"ฉันมองหน้าเขาตามคำสั่งเสียงเข้มดุอย่างกล้าๆกลัวๆ"พี่เตอร์คะ อย่ามายุ่งกับแคร์เลยค่ะ" เป็นโดนัทที่บอกและยอมเสี่ยงเพื่อปกป้องฉัน แต่คำพูดของโดนัทฉันรู้สึกได้ถึงความกลัว ก็เขาเย็นชา ดุแบบนี้ เป็นใครจะกล้าเข้าไปยุ่งหรือแม้แต่จะพูดคุย นอกซะจากผู้หญิงพวกนั้น"ไม่ยุ่งไม่ได้ซะด้วยสิ" เขาตอบเธอเสียงเย็นยะเยือก ใบหน้าฉายแววความร้ายกาจ"แต่แคร์ไม่ได้เต็มใจ พี่เลิกยุ่งกับแคร์เถอะค่ะ" เป็นโดนัทที่ยังคงเป็นหน่วยกล้าเผชิญหน้ากับร่างหนาที่เริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา"เป็นผัวเมียกันทำไมจะ