All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 71 - Chapter 80

รอบที่สอง ประลองการต่อสู้รอบนี้เป็นการประลองตัวต่อตัวกับนักสู้ที่ทางม่านโจวจัดขึ้นมา สามารถเลือกใช้อาวุธได้ตามถนัด โดยจะนับจากจำนวนคนที่สู้ได้ชนะมากที่สุด ซึ่งองค์ชายสองเมืองที่ขึ้นมาประลองก่อนสามารถเอาชนะไปได้ห้าคน คนที่สองเอาชนะไปได้เพียงสามคนเท่านั้น“องค์ชายเสิ่นจวิน ถึงตาท่านแล้ว”เสิ่นจวินเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อทำการประลอง โดยคนที่ขึ้นมาประลองกับเขาจะผลัดกันขึ้นมา แต่ละคนจะใช้อาวุธต่างกันออกไปทั้งหอก ดาบ ค้อน มีดสั้น อาวุธลับและมือเปล่า แล้วแต่ว่าผู้เข้าแข่งขันจะเลือกอาวุธชนิดใดมาต่อสู้กับคู่ต่อสู้ ไม่มีการกำหนดการใช้อาวุธ ไม่กำหนดเวลา แต่หากล้มคู่ต่อสู้ให้ออกจากสนามได้ถือว่าชนะ“ชนะคนที่ห้า”เสิ่นจวินลงมาพัก หมิงลี่หยางเดินนำน้ำมาให้เขา เสิ่นจวินมองและขอบคุณอีกครั้ง“ท่านไหวหรือไม่”“ยังพอไหว แต่ที่เหลือนั่น ข้าคงต้องปรับกลยุทธ์ใหม่”“ท่านกินยานี่ก่อน มันจะช่วยปรับสมดุลลมปราณของท่านให้คงที่ อย่าพึ่งออกแรงมาก ท่านสังเกตคนที่เหลือ พวกเขาใช้อาวุธ ท่านผ่านด่านที่ยากที่สุดมาแล้ว ยังเหลืออีกไม่กี่คนเท่านั้น”“องค์ชาย เหตุใดท่านต้องช่วยคู่ต่อสู้เช่นข้าด้วย ทั้งๆ ที่เรา...”“เราไม่ได้แ

หมิงลี่หยางและเสิ่นจวินมองผู้ที่เดินเข้ามาใหม่ด้วยความตกใจ“ท่านหญิง!!” “ถิงถิง เจ้าคิดอะไรอยู่”“งานนี้เป็นงานเลือกคู่ของข้า ข้าจึงต้องเป็นคนประลองเอง หากเอาชนะข้าได้ข้าก็จะเลือกคนนั้น”“ท่านหญิง แต่ว่าทั้งชีวิตของข้า ไม่เคยคิดต่อสู้กับสตรี”“องค์ชาย ท่านจะถอนตัวงั้นหรือเพคะ”“คือว่า…นั่นมัน…องค์ชายหมิง ท่านคิดว่าอย่างไร”หมิงลี่หยางมองหน้าถิงถิงที่ยืนยิ้มให้เขาอย่างท้าทาย สายตานางเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกัน ท้าทาย อวดดี ไม่ยอมคน“หากท่านหญิงพูดเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอรับคำท้า”“องค์ชาย แต่ว่านาง…เป็นสตรี”“องค์ชายเสิ่น ในสนามรบ ท่านเคยถามคนที่ท่านจะฆ่าหรือไม่ว่าเป็นบุรุษหรือว่าเป็นสตรี”“ไม่เคย”“นั่นเพราะท่านคิดว่าทั้งหมดที่ท่านฆ่าไปคือบุรุษ ใช่หรือไม่ แต่ที่จริงหนึ่งในนั้นหรืออาจจะครึ่งของกองทัพอาจจะเป็นสตรีก็ได้โดยที่ท่านเองก็ไม่ทราบ”“อ่อ เป็นเช่นนั้นเอง ถ้าเช่นนั้น ท่านหญิงข้าเองก็ขอรับคำท้าของท่านเช่นกัน”“ท่านหญิง ท่านมีกติกาอะไรหรือไม่”“ไม่มี พวกท่านสามารถใช้อาวุธได้ตามที่ท่านถนัดได้เลย ไม่นับเวลา ไม่มีกฎเกณฑ์ ใครสู้ไม่ไหวถือว่าแพ้”“แล้วท่านหญิงจะใช้อาวุธใดพ่ะย่ะค่ะ”“ข้

“จริงอยู่แล้ว ดูท่าทางท่านหญิงเองก็ไม่ได้มีความสุขที่ถูกกักขังเสียเท่าไหร่นักเหมือนกัน”“นางไม่เคยอยู่แบบนี้ นางเคยมีอิสระ ย่อมไม่ชอบการอยู่แบบนี้”“ท่านกับนาง…รู้จักกันมาก่อนเช่นนั้นหรือ”“เรื่องนี้ ในเมื่อท่านยอมช่วยข้า ถือว่าเราเป็นสหายกันแล้ว ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง”หมิงลี่หยางเล่าเรื่องของเขาและถิงถิงให้องค์ชายเสิ่นจวินฟังอย่างละเอียด จนเขานึกทึ่งกับเส้นทางของพวกเขาทั้งสองคน“เรื่องของพวกท่านนี่มันช่างน่าเหลือเชื่อมากจริงๆ ที่สุดแล้วพวกท่านก็ถูกจับให้มาคู่กันอยู่ดีสินะ เอาล่ะองค์ชายหมิง ข้ามีแผนอยู่ แต่เรื่องนี้เราต้องให้ท่านอ๋องเป็นผู้ช่วย”“ท่านว่ามาสิ หยวนผิงน่ะ ไม่ยากเลยหากเรามีแผน”ตำหนักท่านหญิง“แม่นม ข้ามีเรื่องจะปรึกษากับท่าน”“ท่านอ๋อง มีเรื่องอันใดเพคะ เหตุใดหน้าตาคร่ำเคร่งเพียงนั้นเพคะ”“ท่านตามข้ามานี่”“แต่ว่าท่านหญิง”“แม่นม!! ท่านจะไม่ทำอย่างอื่นเลยหรือนอกจากนั่งเฝ้านาง ข้าต้องการให้ท่านมาช่วยดูทางนี้หน่อย”“เอ่อ เพคะๆ หม่อมฉันไปเพคะ ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วสิเพคะ”“ท่านเอาแต่ดูแลอาถิง ท่านลืมสนใจข้าแล้วใช่หรือไม่”“ไม่นะเพคะ ท่านอ๋อง โถ่ๆ แม่นมไปแล้วเพคะ ไปกันเพคะ”แม่น

ถิงถิงมองเขาอย่างไม่นึกเชื่อสายตาตัวเอง คนที่สุภาพเรียบร้อย ขุนนางชั้นดีเป็นที่เคารพนับถือของหย่งโจว บุรุษหนุ่มที่สตรีทั้งหย่งโจวหมายปอง“ใต้เท้าตงหลาง!!”“ถิงถิง ไม่นึกว่าเจ้าจะใจร้ายถึงขนาดทำให้ข้าเสียโฉม”“ท่านรู้มานานแล้วว่าข้าเป็นเจ้าของแส้”“เจ้าไม่รู้หรอก เรื่องนี้ไม่มีใครเสียใจเกินข้าไปได้แล้ว ใครจะรู้ว่าสตรีที่ข้าหมายปองอยากแต่งเข้าจวนเป็นฮูหยิน จู่ๆ วันหนึ่งก็ฟาดแส้อัสนีวายุออกมาต่อหน้าข้าในงานเทศกาลฤดูใบไม้ผลิเพื่อสั่งสอนสตรีไร้สมองสองคนนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าแทบจะยืนไม่อยู่ การจะเอาชนะเจ้าและแย่งชิงแส้นั้น ทำให้ข้าต้องหายไปทำใจร่วมสามเดือนเชียวนะ”“ท่านฆ่าอาจารย์ ท่าน…. ไม่จริง จะเป็นท่านไปได้เช่นไร ตงหลาง”“ใช่ เจ้าก็เหมือนกับข้า ถิงถิง ข้าไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับเจ้า เอาเช่นนี้ เจ้าแต่งงานกับข้า เราก็เป็นเจ้าของแส้ร่วมกันได้แล้ว เราสองคนจะได้ไม่มีวันพรากจากกันรวมถึงแส้นี่ด้วย เมื่อเรามีลูก แส้นี้เราก็จะส่งมอบให้ลูกของเรา ดีหรือไม่”“ตงหลาง ท่านจะให้ข้า แต่งงานกับคนที่ฆ่าอาจารย์ของข้าเช่นเจ้าได้อย่างไร เจ้าฝันไปเถอะ”“ถิงถิง เจ้าลองคิดดูสิ สู้กับข้าไปก็ไม่ได้สิ่งใดหรอกนะ

แม่นมอิ๋นคุกเข่าลงต่อหน้าหมิงลี่หยางน้ำตานองหน้า หมิงลี่หยางต้องรีบพยุงนางลุกขึ้นแต่แม่นมยังขืนตัวเอาไว้“แม่นม อย่าทำเช่นนี้ข้าจะอายุสั้น”“องค์ชายหมิงเพคะ หม่อมฉันแก่แล้ว ชีวิตหลังจากนี้ของท่านหญิงฝากเอาไว้กับท่านแล้วเพคะ” “ท่านลุกขึ้นก่อนเถิดแม่นม ข้ารับปากท่านว่าจะดูแลถิงถิงให้ดีที่สุดไม่ให้นางต้องเสียใจไม่ให้นางต้องเผชิญเรื่องอันตรายเช่นนี้อีก”“ขอบพระทัยเพคะองค์ชาย”“เอาล่ะข้าขอไปดูนางก่อน” หมิงลี่หยางรีบวิงเข้าไปดูอาการของถิงถิง ตอนนี้นางเปลี่ยนชุดแล้วและอาหลินเริ่มทำแผลให้อยู่ เมื่อเห็นเขาวิ่งเข้ามา อาหลินจึงลุกและเดินออกไป“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือไม่”“ไม่แล้วเจ้าค่ะ มีเพียงบาดแผลภายนอก แล้วท่านล่ะเจ้าคะ ท่านบาดเจ็บมากกว่าข้า เหตุใดไม่รีบไปให้หมอทำแผลก่อน”“ข้าไม่เป็นไร แผลเพียงแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้ ถิงถิง ต่อไปอย่าทำเช่นนี้อีก อย่าไปห่างจากข้าอีกได้หรือไม่”“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไม่ทำอีก ข้าสัญญากับท่าน ครั้งนี้ข้าจงใจตามพวกนางไปเพราะต้องการล้างแค้นให้อาจารย์ หาไม่แล้วแค้นนี้คงสะสางไม่สำเร็จ”“แต่เจ้าเกือบจะ…ไม่ถิง