All Chapters of องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ: Chapter 61 - Chapter 70

สาวใช้คนนั้นเดินมาตรงหน้าพวกเขา และคารวะฝ่าบาท“ข้าน้อยฉู่อันเหมย ถวายบังคมฝ่าบาท พระสนมหลินและองค์ชายทั้งสองเพคะ”เหมยซูหนี่ว์ตกใจแทบสิ้นสติ เป็นไปได้อย่างไร นางจะไม่รู้ได้อย่างไรกันว่าสาวใช้ของนางถูกเปลี่ยนตัว ถ้าหากว่าสาวใช้คนนี้อยู่กับนางเมื่อคืน ถ้าอย่างนั้น เรื่องเมื่อคืนนี้ …..“อันเหมย เจ้าค่อยๆ เล่ารายละเอียดให้เสด็จพ่อ และพระสนมฟัง”“เพคะ พระชายา ทูลฝ่าบาท เมื่อวานหม่อมฉันลอบเข้าตำหนักองค์หญิงเหมยซูหนี่ว์ และเปลี่ยนตัวกับสาวใช้ของนาง ปกตินิสัยนาง ไม่เคยสนใจหน้าตาของคนที่รับใช้นางอยู่แล้ว นางมองว่าสาวใช้นางทุกคนล้วนเป็นแค่คนใช้ ไม่ได้ให้ความสำคัญ จึงเป็นเรื่องง่ายที่หม่อมฉันจะเข้าไป”“เมื่อสาวใช้อีกคนมารายงานเรื่องที่จวิ้นอ๋องมีพยาน นางก็ตกใจและรีบให้พวกหม่อมฉันจัดการเตรียมยาพิษ สืบหาที่อยู่ จนกระทั่งติดสินบนผู้คุมห้องพัก เพื่อเข้าไปกรอกยาตัดกล่องเสียงให้นางเพคะ พิษชนิดนี้รุนแรงยิ่งนัก ไร้ทางรักษา”“ไม่ ไม่จริง เรื่องนี้ข้าไม่ได้ทำ ไม่ใช่ข้า ไม่ เจ้าใส่ร้ายข้า”“แต่ว่า เจ้าบอกว่านางกรอกยาพิษรุนแรง ไม่มียารักษา แต่เหตุใดพระชายาจึงช่วยนางได้ล่ะ นั่นแสดงว่ายานั่น ไม่มีพิษ หรือไม

ซีเฟยมาถึงกองทัพแล้ว นางลงจากม้าและรองแม่ทัพรีบวิ่งมารับ“คารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”“ท่านรองแม่ทัพ ไม่ต้องมากพิธี รีบพาข้าไปกระโจมคนป่วยที อันเหมย เอาของและตามข้ามา”“เพคะ”รองแม่ทัพนำนางซีเฟยไป พบว่าทหารที่ป่วยมีจำนวนมาก นางเริ่มตรวจทีละคน กว่าจะใช้เวลาตรวจครบทุกคนก็เกือบสามชั่วยาม“ท่านอ๋องมาถึงแล้วเพคะพระชายา”ซีเฟยไม่ได้หันไป นางตรวจคนไข้ของนางต่อ“พระชายา.”“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเอายามาให้ที เขาต้องรมยาแก้ปวดเดี๋ยวนี้”“เอาล่ะ คนที่ต้องอบยาแก้ปวดที่พระชายาแจ้ง โปรดแยกออกมาตามข้าไปอีกกระโจมหนึ่งเพื่อแยกคนออก”หัวหมู่คนที่หนึ่งพาพวกคนป่วยเดินออกไป ท่านหมอรีบวิ่งเข้ามาหาซีเฟยเพื่อคุยกับนาง“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ"“ท่านหมอ ทหารที่นี่มีอาการป่วยสองโรค ไข้หวัดใหญ่กับไข้ป่า เราต้องแยกพวกเขาออก ไม่เช่นนั้นคนที่ป่วยหวัดธรรมดา จะพลอยติดกันไปด้วย จะป่วยกันไม่จบสิ้น”“มันเกิดจากสาเหตุใดพ่ะย่ะค่ะ”"ยุง ในป่ามียุงมาก และเราอยู่ติดแหล่งน้ำ ช่วงนี้ให้ทำลายแหล่งน้ำขังรอบๆ ค่ายให้หมด ข้าจะให้อันเหมยเอาสมุนไพรที่ใช้ไล่ยุงมาสอนพวกท่านรมไล่ยุงพิษพวกนี้ ป้องกันได้อีกทางหนึ่ง น้ำกินน้ำใช้ข้าตรวจแล้วไม่มีปัญหา มีแค

ชินอ๋องไม่ออกว่าราชการเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว เป็นที่กล่าวขานไปทั่วว่าตอนนี้เขาป่วยเป็นไข้ป่าที่รุนแรง ซึ่งไม่รู้ว่าไปติดที่ใดมา ข่าวนี้ลือทั่วเมืองหลวง ทั้งในตลาด และโรงเตี๊ยม หญิงชราที่เดินถือขนมหวานออกมาขายรีบเดินกลับไปที่บ้าน ที่อยู่ในเขตริมประตูเมืองที่นี่เป็นเขตเมืองสร้างให้ผู้อพยพอยู่ นางค่อยๆ เดินเข้ามาในกระท่อมไม้ที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ ซึ่งไม่ใหญ่มาก นางวางกระจาดขนมที่ขายหมดแล้วไว้ที่โต๊ะหน้าบ้าน และรีบเดินเข้าไปที่ครัวด้านหลัง“ท่านป้า ท่านกลับมาแล้ว ข้ากำลังทำข้าวเย็น เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ท่านรอก่อนนะเจ้าคะ”“พระชายา แย่แล้วเพคะ”ซีเฟยหันมามองนาง สีหน้าแตกตื่น นางไปเจออะไรมา หรือว่า พวกเขาหานางพบแล้ว“ท่านป้า มีอะไรเจ้าคะ ทำไมท่านหน้าตาตื่นตระหนกแบบนี้ มือท่านเย็นจัง ท่านไปเจอใครมา”“ไม่เพคะๆ คือ ในตลาดตอนนี้ ลือกันไปทั่วว่า ... ท่านอ๋องป่วยหนักมาก เป็นไข้ป่า ไม่รู้ว่าไปติดมาจากที่ไหน อาการหนักมากเพคะ”ซีเฟยได้ยิน จิตใจของนางดิ่งวูบ นางนั่งทรุดลงกับเก้าอี้ในบ้าน ไข้ป่างั้นหรือ เป็นไปได้เช่นไร นางรักษาเขาจนหายแล้วนี่ ไม่ใช่ วันนั้นที่นางทะเลาะกับเขา นางสกัดจุดเขาไว้ในกระโจมเวลาสามช

ซีเฟยสะดุดกึก และหันมามองชินอ๋อง น้องสะใภ้งั้นหรือ“ใช่ เจ้าฟังไม่ผิดหรอก เดิมทีพวกเราก็สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ ซู่อีอีน่ะชอบน้องสี่มาตั้งแต่เด็กแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ชอบอยู่ แต่นางชอบยั่วน้องสี่ให้หึง โดยใช้ข้าเป็นเป้าล่อ”“องค์ชายสี่ จวิ้นอ๋องน่ะหรือเพคะ”“ใช่ ที่นางเข้ามากอดมาหอมข้า เพราะข้าเลี้ยงนางมาตั้งแต่เด็ก พวกเราจึงสนิทกัน เพราะนางไม่กล้าทำแบบนี้กับน้องสี่ จะชวนดื่มเหล้า ก็ต้องให้ข้าเป็นตัวกลางเพื่อจะได้กล้าชวนน้องสี่ดื่มด้วย สุดท้ายคืนนั้นนางก็ดื่มหนักจนเมา น้องสี่ก็เลยให้นางค้างที่ตำหนักของเขา ส่วนข้าก็รีบกลับจวนทันที แต่ก็ดื่มหนักเหมือนกันเพราะนางบังคับ กลับมาก็ถูกทิ้งให้นอนคนเดียวอีกตามเคย""เช้าอีกวัน พอข้ารู้ว่าเจ้าไปที่กองทัพ ก็รีบตามเจ้าออกไป และเจออีอีระหว่างทาง นางทะเลาะกับน้องสี่มา ข้าจึงพานางไปด้วย เพราะนางก็เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งกองทัพเหมือนกัน แค่นางยังไม่เคยไปที่นั่น เพราะเราพึ่งย้ายมาไม่นาน และตอนนั้นนางก็ขอย้ายไปประจำที่ชายแดนตะวันออก เลยยังไม่เคยไปค่ายใหม่”ซีเฟยรู้สึกว่าหน้านางร้อนผ่าว นางเข้าใจผิดอย่างน่าอับอาย ตั้งแต่เจอซู่อีอีในวัง ที่กองทัพ นางถึงกับโมโหท่านอ๋อ

องค์ชายสี่เดินเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงทักทาย เว่ยอี อาเหยาและอันเหมยเดินตามเขาเข้ามาด้วย ชินอ๋องแค่หันไปมองเขาระหว่างที่รับถ้วยน้ำจากซีเฟยไปดื่ม“เจ้ามาโวยวายอะไรที่จวนข้า ไม่เห็นหรือว่าข้ากับพี่สะใภ้เจ้ากินข้าวอยู่”องค์ชายสี่หันมามองกับข้าวบนโต๊ะ“พี่รอง นี่ท่านเรียกว่า กินหรือ แทบจะไม่เหลือเลยนี่นา ก่อนหน้านั้นที่พี่สะใภ้หนีออกจากบ้าน ท่านกินไม่ได้นอนไม่หลับ นี่ท่านกินชดเชยหรืออย่างไร ถึงได้เหลือแต่จานเปล่าแบบนี้”“องค์ชายสี่ ข้าต้องขอโทษพวกท่าน ที่ทำให้พวกท่านพลอยลำบากไปด้วยเพคะ”“นี่พี่สะใภ้ หากท่านอยากขอโทษข้า ท่านรู้อยู่แล้วว่าจะต้องทำอะไรนี่นา กลิ่นที่หอมไปทั้งจวนอ๋องนี่คือกลิ่นอะไรกัน ข้าอยากลองบ้าง พอจะมีเหลือให้ข้าชิมเสียหน่อยหรือไม่”ซีเฟยหันไปมองแม่นมหยง ที่ทำหน้ากระอักกระอ่วน“คือว่า พระชายาเพคะ คือ อาหารของท่าน อร่อยจน พวกข้า...”“เอาล่ะๆ แม่นม ท่านไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ข้าทำให้ใหม่ ไม่นานก็เสร็จ เสด็จพี่ ท่านอยู่คุยกับองค์ชายสี่ไปก่อน เดี๋ยวหม่อมฉันมาเพคะ”“เดี๋ยว เจ้าจะไปไหน นี่เจ้าสี่ เจ้าไม่ได้กินข้าวมาก็ออกไปกินเสียสิ มาหาข้าทำไมต้องมาตอนกินข้าวทุกที”“นี่ๆๆๆ พี่รอง ท