Semua Bab ท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น: Bab 21 - Bab 30

อันเฟยเดินออกมายังห้องเสวยและพบว่าสนมลี่พึ่งจะกลับมาจากวังหลวง นางเร่งเดินเข้าไปยังเรือนหลังโดนมิได้ใส่ใจอันเฟยที่ยืนมองอยู่ที่เรือนหน้า“นั่นนางจะรีบไปที่ใดกัน กงหลี่เจ้าไปรับนางมางั้นหรือ”“พระชายา สนมลี่ไปพบพระชายาองค์รัชทายาทก่อนจะกลับมาที่จวนพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่า…”“ข้าทราบแล้ว ท่านไปเรียนท่านอ๋องเถอะ พระองค์น่าจะรู้เรื่องนี้มากกว่าข้าส่วนเรื่องของซูหลิงเป็นอย่างไรบ้าง”“คนของเราส่งข่าวมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ นางถึงที่สำนักเทียนซูอย่างปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ อ้อแล้้วก็เห็นว่าท่านอาจารย์เนี่ยเจินส่งจดหมายนี้มาให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ”“ขอบคุณท่านมากกงหลี่”อันเฟยรับจดหมายนั้นมาจากกงหลี่และรีบเดินกลับไปที่ห้องส่วนตัวของนางทันทีพร้อมกับเปิดอ่านจดหมายของอาจารย์หญิงที่ส่งมากับคนของท่านอ๋อง เนื้อความบอกว่านางได้รับตัวของซูหลิงเอาไว้ตามที่อัน เฟยขอ และหลายวันก่อนท่านพ่อได้ไปรับนางที่สำนักและโกรธมากที่ทราบว่าอันเฟยหนีลงจากเขามาก่อน“พี่ใหญ่ของเจ้าตามมาและแจ้งแก่บิดาของเจ้าแล้วเขาจึงได้คลายความโกรธลงและลงเขาไปได้ในที่สุด เจ้าอยู่ที่ฉินโจวก็ดูแลตัวเองด้วย อาจารย์จะไม่ถามหากเจ้าไม่อยากเล่าว่าจู่ ๆ กลายเป็น

“พี่ใหญ่ ท่านหมายถึงจวนสกุลฮั่วงั้นหรือเจ้าคะ”“ใช่ ที่นี่ต้อนรับเจ้าเสมอ เจ้าก็เห็นว่าน้องรองน้องสาม ท่านพ่อท่านแม่รักเจ้ามากเพียงใด ทุกคนยินดีที่จะได้เจ้ามาเป็น…บุตรสาวของสกุลฮั่ว”“ขอบคุณพวกท่านมากจริง ๆ เจ้าค่ะที่เอ็นดูข้า แต่ข้าก็มีเหตุผลที่ต้องกลับไปที่หงหนานก่อน”“หงหนาน ชายแดนตะวันออกนั่นน่ะหรือ เจ้าเป็นคนหงหนานงั้นหรือ”“เจ้าค่ะ ข้าเป็นคนหงหนาน”“เป็นเช่นนี้เอง เช่นนั้นให้ข้า…ไปส่งเจ้าได้หรือไม่ จะได้ปกป้องเจ้าตอนที่เจ้าเดินทาง ข้า…”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเดินทางทั่วสามแคว้นไปมาคนเดียวจนชิน”“สามแคว้นงั้นหรือ นี่เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่อันเฟย”“ฮ่า ๆ ข้าก็เป็น “น้องสาวคนที่สาม" ของท่านอย่างไรเจ้าคะพี่ใหญ่"“ข้า….ไม่ได้อยากได้น้องสาวเพิ่ม”อันเฟยหุบยิ้มในทันที นางเข้าใจความรู้สึกของฮั่วเทียนอี้ แต่นางมิได้ชอบพอเขาเหมือนกับบุรุษหนุ่ม นางนับถือเทียนอี้เป็นพี่ชายเท่านั้น แต่เรื่องนี้นางก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขาเพราะความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้“พี่ใหญ่ ข้า….”“ข้ารู้อยู่แล้ว ว่าแต่เจ้าออกจากจวนมาเช่นนี้ท่านอ๋องไม่ว่าหรอกหรือ ข้าจะไปส่งเจ้าดีกว่าจะได้ไปขอโทษเขาด้วย”“ท่านจะไปขอโทษท่านอ๋องหร

“กลับไปแล้วเพคะ หม่อมฉันพึ่งทราบว่าพระองค์เคยเป็นปอดบวม พระวรกายแข็งแรงดุจพยัคฆ์เช่นนี้เป็นปอดบวมได้เช่นไรกันนะ”“ข้า….เคยเป็นตอนเด็ก ๆ น่ะ ตอนนั้นข้ามิได้แข็งแรงเหมือนในตอนนี้นี่”“อ้อ คงเป็นเช่นนั้น”“เจ้าจะไปไหนอีกล่ะ”“เอาผ้ามาเช็ดตัวให้พระองค์อย่างไรเพคะ ท่านหมอให้หมั่นเช็ดตัวและทำร่างกายให้อบอุ่น”“แค่ใช้มือเจ้าก็พอแล้วไม่ต้องไปหรอก พึ่งจะเช็ดไปเอง”เขาไม่ได้พูดเปล่า ยังดึงมือนางไปวางที่หน้าผากเหมือนเดิมพร้อมกับหันมากอดนางเอาไว้ไม่ให้นางลุกหนีไปไหนอีกด้วย“ท่านอ๋องเพคะ อีกครู่หนึ่งต้องดื่มยาก่อนนะเพคะอย่าพึ่งหลับ”“อืม รู้แล้วน่าเมื่อครู่คุยถึงไหนแล้วนะ”“จริงด้วย ลืมไปเลยว่าคงต้องส่งคนไปแจ้งสนมลี่เรื่องที่พระองค์ป่วย”“ไม่ต้องหรอก”“ไม่ได้เพคะ นางคงรอพระองค์อยู่ ก็รับปากว่าจะไป…”“โอ๊ย….ปวดหัว”“ท่านอ๋องเพคะ เป็นอย่างไรบ้าง”“อย่าพูดอีกเลยอยู่เฉย ๆ ก่อนเถอะข้าปวดจนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว”นางหยุดพูดและรอจนท่านอ๋องบรรทมไปในที่สุดหลังจากดื่มยาแล้ว นางเดินออกมาและให้กงหลี่ส่งคนไปแจ้งสนมลี่ว่าท่านอ๋องป่วยไม่อาจไปหานางได้เรือนหลัง“ว่าอย่างไรนะ ท่านอ๋องจะประชวรได้เช่นไรกัน!!”“พระสนม ท

เรือนหลัง“ฮั่วอันเฟย ครั้งนี้ข้าจะให้เจ้ารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ข้าพบเจอ ข้าจะเอาคืนอย่างสาสม”“พระสนมเพคะ พระชายารัชทายาท…..ส่งจดหมายมา”“เอามานี่”ลี่ฟางรับจดหมายของหานจินซือมาอ่านดู ในเนื้อความจดหมายมีเพียงสองบรรทัดสั้น ๆ คือให้นางหยุดติดต่อไปหานางที่ตำหนักบูรพาเพราะถูกจับตามองจากหลายฝ่ายเกรงว่าจะถูกจับได้“หึ ในที่สุดก็หางโผล่ กลัวจะหลุดจากตำแหน่งจนยอมสละเรือเช่นข้าสินะ หานจินซือ เจ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับฮั่วอันเฟย เจ้าเล่ห์มากแผนการและเห็นแก่ตัว”“พระสนมเพคะ”“ข้าไม่มีวันยอมให้ถึงวันแต่งงานหรอก ฮั่วอันเฟยข้าจะแฉความเลวของเจ้าเอง!!”“พระสนมจะทำสิ่งใดเพคะ”“ส่งจดหมายนี่ ไปให้ฮองเฮาต้องมั่นใจว่าจะถึงพระหัตถ์เข้าใจหรือไม่”“เพคะพระสนม”สายตาของลี่ฟางแฝงไปด้วยความแค้นแต่รอยยิ้มนั้นกลับน่ากลัวราวกับสะใจกับสิ่งที่นางกำลังจะทำคืนนั้นอันเฟยตื่นขึ้นมากลางดึกพร้อมกับรู้สึกว่าใบหน้าถูกกระทบกับบางอย่างอยู่หลาย ๆ ครั้ง เมื่อลืมตาขึ้นจึงได้รู้ว่าเป็นท่านอ๋องที่ก้มลงมาหอมนางไม่หยุดและนางยังอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่นานแล้ว“ท่านอ๋อง อย่านะเพคะ”“อยู่เฉย ๆ สิ เจ้านอนหลับลึกเองนี่ช่วยไม่ได้”“แต่ตอน

“ฮองเฮาเพคะ!!”“เจ้าเป็นผู้ส่งจดหมายนี่ไปให้ข้าถึงในวัง กล่าวหาสารพัดทั้งเรื่องที่ฮั่วอันเฟยมิใช่บุตรสาวแม่ทัพฮั่ว อีกทั้งเรื่องของแม่ทัพฮั่วน้อย เจ้ายังไม่ทันสืบสวนก็จะลากข้ามาเสียคนด้วย หากวันนี้ท่านอ๋องมิได้มีสติมากพอข้าคงก่อเรื่องใหญ่ไปแล้ว!!”“แต่ว่าหม่อมฉัน….แต่นางก็มิใช่บุตรแม่ทัพจริง ๆ นางโกหก”“นี่เจ้ายังไม่สำนึกอีกงั้นหรือ เจ้าไม่ได้ยินที่แม่ทัพฮั่วพูดหรอกหรือ แม้แต่ฝ่าบาทก็ทรงทราบเรื่อง เจ้ากำลังทำให้ข้าดูเป็นคนโง่ สนมลี่ ข้าคงเอาเจ้าไว้ไม่ได้แล้ว ทหาร!!”“พ่ะย่ะค่ะ”“จับนางออกไป ปลดยศสนมและส่งนางไปชายแดน”“ฮองเฮาเพคะ”ฮองเฮาหันมามองหน้าผู้ที่กำลังคัดค้านนางอยู่ อันเฟยเดินเข้ามาพร้อมกับคุกเข่าลง แม้ว่าครั้งนี้สนมลี่จะเกือบทำให้นางเดือดร้อนแต่ก็โชคดีที่แม่ทัพฮั่วและท่านอ๋องมีแผนสำรองเตรียมการรับมือเอาไว้อยู่แล้ว นางไม่อยากสานต่อความแค้นเรื่องนี้อีก“เจ้า…ทำอะไร”“หม่อมฉันอยากทูลขอเพคะ”“ว่ามาสิ”“เรื่องการลงโทษสนมลี่ หม่อมฉันกับท่านอ๋องขอเป็นผู้จัดการเรื่องนี้ได้หรือไม่เพคะ”“แต่นาง…เกือบทำให้เจ้าต้องโทษประหารเชียวนะ เจ้าจะ…”“หม่อมฉันรับรองว่านางต้องถูกลงโทษที่ทำให้พระองค์เ