Lahat ng Kabanata ng ท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น: Kabanata 51 - Kabanata 60

ชิงอันไม่กล้าหันไปมองเขาอย่างเต็มตาเพราะคำเอ่ยนั้นทำให้หน้านางยิ่งร้อนมากขึ้นกว่าเดิมจนนางเริ่มควบคุมไม่อยู่ แต่ก่อนที่ผู้ใดจะได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม อันเฟยก็เดินเข้ามาสมทบได้ทันเวลา“พี่รอง พี่สาม พวกท่านมาแล้ว พี่ใหญ่เหตุใดท่านเดินมารวดเร็วกว่าข้าเสียอีก เห็นสาวใช้บอกว่าท่านอ่านจดหมายเสด็จพ่ออยู่ในห้องมิใช่หรือเพคะ”“คือข้า......เห็นว่าเจ้าไม่ออกมาเสียทีเกรงว่าชิงอันกับน้องหลินอีจะรอนาน นั่งก่อนสิอีกเดี๋ยวท่านอ๋องคงจะกลับมาแล้วล่ะ”อันเฟยหันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยพิรุธของพี่ชายตัวเองและหันไปมองชิงอันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสบตาของหลินอีที่ยิ้มเป็นนัย ๆ ให้กับนางได้เข้าใจ“อ่อ หลินอี เจ้ารับปากว่าหากข้ากลับมา เจ้าจะทำขนม....”“นั่งได้ก็ทวงเลยนะเพคะพระชายา ไม่ลืมหรอกเพคะ”“ฟังเจ้าพูดนั่น ข้าจะโกรธแล้วนะ เหตุใดมาใช้คำพวกนี้กับข้าอีก พี่รองท่านไม่ได้บอกนางก่อนที่จะมางั้นหรือ”“ไม่ ๆๆ โทษพี่รองไม่ได้ นางเองก็ใช่ว่าจะไม่สับสน คือว่าตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่าสมควรเรียกพวกท่านว่าอย่างไร แต่เมื่อครู่พี่ใหญ่คุณหลิงบอกแล้วว่าให้เรียกเขาว่าพี่คุณหลิง เช่นนั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่าน้องสี่ตามเดิม”“ต้องแบบนี้สิ

“องค์ชาย เหตุใดพระองค์ถึงได้มั่นใจว่านางคือ….”“นางเรียกเขาว่าท่านอ๋อง และเรียกองค์ชายใหญ่แคว้นหงหนานว่าพี่ใหญ่นี่ยังไม่ชัดอีกงั้นหรือ ไปเอาหน้ากากมาให้ข้า ตลาดนี้ต้องสวมหน้ากากมิใช่หรือ”“พ่ะย่ะค่ะ”ห้องรับรองแขกอันเฟยพาชิงอันเดินเข้ามาในห้องที่นางเคยพักตอนอยู่ที่หอต้าหรง ซึ่งห้องนี้ไม่เคยเปิดให้ผู้ใดมาพักอีกหลังจากที่อันเฟยมาพักอยู่ครั้งก่อน และในเมื่อนางคือนายหญิงคนหนึ่งของหอต้าหรงแน่นอนว่าในห้องนี้ถูกท่านอ๋องสั่งจัดเตรียมและตกแต่งใหม่ทั้งหมด“ท่านนั่งลงก่อน”“อันเฟย เหตุใดเจ้าพาข้ามาที่นี่”“พี่รอง….ท่านกับพี่ใหญ่ข้าพากันไปที่ใดมาเจ้าคะ”“ข้าเปล่านะ!! คือว่า…..”“ข้ารู้ เจ้าพี่บ้านั่นมันรังแกท่านสินะ รอยที่คอของท่าน…ข้าจะพาท่านมาปิดรอยนั่น”ชิงอันถึงกับสะดุ้งสุดตัวเพราะนางไม่ทันรู้ตัวว่าจะมีริ้วรอยเกิดขึ้น นางรีบลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่ตกใจพร้อมกับหน้าที่เริ่มซีด เมื่อเดินไปส่องคันฉ่องที่วางเอาไว้หน้าโต๊ะเครื่องประทินโฉม นางก็ได้เห็นรอยแดงที่ต้นคอของนางสองรอย“แย่จริง เจ้าคุณหลิงบ้านั่น!!…เอ่อ อันเฟย ข้าไม่ได้ตั้งใจ”“ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก ข้าต่างหากที่อยากจะตีเขามากกว่าท่าน ถอดชุดนอก

ท่านอ๋องยื่นใบหน้ามาใกล้นางจนจมูกของทั้งคู่ชนกันพร้อมกับรอยยิ้มที่พึ่งใจ“หมดแล้วใช่หรือไม่”“หมดแล้วเพคะ”จูบแสนหวานท่ามกลางโคมไฟอีกหนึ่งชุดถูกจุดขึ้นบดบังเพื่อมิให้คนอื่น ๆ เห็นว่าเขากำลังจุมพิตนางกลางสะพานไร้ผู้คนที่มีแม่ทัพฮั่วและองค์ชายคุณหลิงเฝ้าอยู่คนละฝั่ง อันเฟยไม่เคยรู้สึกมีความสุขเช่นนี้มาก่อนในชีวิตนี้เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนที่นางรัก“ที่พระองค์ชวนหม่อมฉันมาก็เพื่อทำสิ่งนี้หรือเพคะ”“เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ”“ชอบมากเพคะ ขอบพระทัยที่ทรงทำเพื่อหม่อมฉัน”“ต้องขอบใจเจ้าหมียักษ์ที่ยอมบอกว่าเจ้าชอบเทศกาลโคมไฟ แม้ว่าวันนี้จะมิใช่เทศกาล และโคมไฟก็หายากยิ่งนักแต่ข้าเทียนอี้กับพี่เจ้าก็หามาได้ล่ะนะ”“พวกท่านซุ่มทำเรื่องเช่นนี้กันนี่เอง”“กลับจวนกันเถอะนะ”“แล้วข้อตกลงนั่น…”“ข้ารับปากเจ้าแน่นอน ครั้งก่อนข้าก็รับปากเจ้าเช่นนี้เหมือนกัน"“แต่พระองค์ก็แหกกฎทุกข้อเช่นกันนี่เพคะ ไม่ทำตามเลยสักข้อเดียว”“ครั้งนี้ต่างกันมากนะ เงื่อนไขครั้งก่อนของเจ้าสร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเอง แต่เพราะเราใจตรงกันดังนั้นข้อตกลงพวกนั้นย่อมไม่จำเป็น แต่เงื่อนไขในครั้งนี้ต่อให้เจ้าไม่พูดออกมา ข้าก็ย่อมทำเช่นนั้นอยู่

ท่านอ๋องกัดเข้าไปที่หัวไหล่นางแต่ไม่ได้แรงมาก เขารู้สึกหวงนางขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ยิ่งพอรู้ว่ามีบุรุษอื่นที่หมายปองนางอยู่เขาย่อมทนไม่ไหว เขาเปลี่ยนจากกัดเป็นค่อย ๆ เลียแผลนั้นให้นางที่เริ่มสั่นในอ้อมกอดอย่างไม่เข้าใจเขา นางคงเริ่มกลัวเขาขึ้นมาแล้วสินะ“อันเฟย ข้าขอโทษ เจ้าเจ็บหรือไม่”“ไม่เพคะเพียงแค่ตกใจเท่านั้น เหตุใดต้องกัดด้วยเพคะ”“…เจ้าอย่าพึ่งถามวันนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าพูด ข้าอยากรักเจ้า ….”“เพคะหม่อมฉันจะไม่ถาม หม่อมฉันจะรักพระองค์….ทั้งคืน”“จริงหรือ เจ้า….รับปากข้าแล้วนะ”อันเฟยไม่ตอบ นางดึงเขามาจูบเพื่อจบเรื่องที่เขากังวลทั้งหมดในคืนนี้ เหตุใดนางจะไม่รู้ถึงความขี้หึงของท่านอ๋อง นางรู้ว่าเขารักและขี้หวงมากเพียงใด นางเริ่มพลิกกายมาขึ้นคร่อมเขา นี่เป็นสิ่งเดียวที่นางจะทำเพื่อให้เขาคลายกังวลได้ว่านางเป็นของเขาเท่านั้น“อาา….อันเฟย เจ้าจะทำเลยงั้นหรือ”“ราตรีนี้อีกยาว คืนนี้พระจันทร์ยังงดงามอยู่นะเพคะ หม่อมฉันเองก็ต้องการพระองค์ไม่ต่างจากที่พระองค์…ต้องการ”“เจ้า อาา…อันเฟย!!”อันเฟยค่อย ๆ เบียดกายเพื่อให้มังกรยักษ์ของเขาเข้าไปด้านใน ใบหน้าที่แหงนหงายนั้นบ่งบอกได้หลากหล

"เมื่อครู่นี้นาง….เรียกสตรีผู้นั้นว่า…."“องค์….องค์หญิงเล่อหมิง….”“ไม่จริง เหตุใดจึง….”“องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”ซ่งจิ่นหยางหันหลังกลับมาในทันทีที่พวกเขาเดินเข้ามาในโถงงานเลี้ยงพร้อม ๆ กัน เขาไม่ทันได้มองหน้าสตรีที่ชื่อเล่อหมิงอันเฟยเลยด้วยซ้ำ เพราะตลอดระยะเวลาสองวันที่ผ่านมานี้เขาเอาแต่เฝ้าฝันถึงสตรีอีกนางหนึ่ง นางที่เขาพบในคืนงานชมพระจันทร์และเต้นรำกับเขาท่ามกลางดอกได้โปรยปราย…..“ไม่จริง ข้า…..นี่ข้า…จำคนผิดงั้นหรือ แต่ว่าพวกนาง….”“องค์ชาย กระหม่อมจะเร่งไปสอบถามมาให้นะพ่ะย่ะค่ะ พระองค์….”“ข้าจะไปรอในห้องโถง”“พ่ะย่ะค่ะ”ซ่งจิ่นหยางเดินนึกบางอย่างไปพร้อม ๆ กับเดินเข้าไปยังห้องโถง ในเวลานี้เองที่เขาได้เห็นพวกนางชัดเจน เล่อหมิงอันเฟยเป็นสตรีที่งดงามพร้อมจริง ๆ แต่นางต่างจากภาพในจินตนาการสมัยยังเด็กของเขามากนัก นึกไม่ถึงเวลาผ่านไปสิบกว่าปีนางจะเปลี่ยนเป็นองค์หญิงที่สง่างามเช่นนี้แต่ในสายตาขององค์ชายตอนนี้มีเพียงสตรีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นาง เขารู้สึกใจเต้นเพียงแค่เห็นหน้านางและรอยยิ้มของนาง ซึ่งเมื่อเขามองอันเฟยกลับมิได้ให้ความรู้สึกเช่นนี้“ข้าเป็นอะไรไป คนที่ข้าสนใจมิใช่อันเฟยหรอกหรือ”“อง