Semua Bab ท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น: Bab 31 - Bab 40

“เดี๋ยวก่อนเพคะ หม่อมฉันยังไม่พร้อม อ๊ะ”“หากไม่รีบคลายเส้นเลือดจะไม่คลายออกเจ้าก็ไม่หายเจ็บ”“โอ๊ย!! เจ็บ ๆ พอแล้ว ๆ เพคะ”อันเฟยถอยห่างออกมาจากเขาที่กำลังนวดให้นางอยู่ พวกเขาสวมชุดอาบน้ำสีขาวลงแช่ในอ่างน้ำอุ่นพร้อมกัน แม้ว่าจะมีชุดอาบน้ำแต่ก็ไม่อาจปิดบังสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นจนหมด “เสร็จแล้ว เจ้า…อาบน้ำไปนะข้าจะไปอาบข้างนอก”อันเฟยเดินมากอดเขาเอาไว้จากด้านหลัง ท่านอ๋องเริ่มหายใจติดขัดเมื่อมือนางเริ่มอยู่ไม่สุขและเริ่มกอดเขาเอาไว้“อันเฟย เจ้าจะทำอะไร”“ไม่อาบด้วยกันหรือเพคะ สระนี้ออกจะกว้างขวางนะเพคะ”“ข้า….กลัวว่าจะเผลอล่วงเกินเจ้า”“ฟู่เฉิน”“เจ้าอาบไปก่อน ข้าจะไปแช่น้ำข้างนอก”เซียวฟู่เฉินไม่อาจจะแช่น้ำร่วมกับนางได้ เขากลัวว่าเขาจะทนไม่ไหวที่จะรังแกนาง เมื่อคืนก่อน กว่าเขาจะสงบอารมณ์ได้ก็ต้องแช่น้ำเย็นเกือบหนึ่งชั่วยาม หากวันนี้ยังทำเช่นนี้อยู่เขาคงควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ “หนีทำไมกันนะ”เมื่อทั้งคู่อาบน้ำเสร็จแล้วซึ่งท่านอ๋องอาบเสร็จก่อนนางนานแล้วจึงมานอนรอที่ห้องบรรทม เขานั่งอ่านตำราอยู่ที่เตียงซึ่งถือเป็นเรื่องปกติอันเฟยเดินเข้ามาพร้อมกับเช็ดผมที่ยังแห้งไม่หมดอยู่หน้ากระจกเ

ราวกับร่างกายถูกจับมาหักกระดูกทีละชิ้น ตอนนี้แม้แต่จะขยับตัวยังรู้สึกว่ายาก อย่าพูดถึงเรื่องที่จะลุกขึ้นมาจากเตียงได้เลย สุดท้ายนางก็จับไข้จนได้เพราะบทรักที่หนักหน่วงเมื่อคืนนี้“ไปต้มข้าวต้มมา เอาให้ละเอียดและต้มยาแก้ไข้มาให้ด้วย”“ให้เรียกหมอหลวงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ต้องหรอก ต้มยามาก็พอ”ท่านอ๋องสั่งเพียงคนจัดของมาเพื่อจะเช็ดตัวให้นาง ทั้งเรือนร่างนางตอนนี้แทบจะไม่มีที่ใดที่เขาไม่ทิ้งรอยเอาไว้ มองดูแล้วก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย“อันเฟย เจ้าลุกไหวหรือไม่”“อือ…..หนาว….”“รออีกเดี๋ยวนะ ข้าเช็ดตัวยังไม่เสร็จ”แม้แต่ด้านหลังก็เต็มไปด้วยรอยจูบที่เป็นจ้ำแดงจนทั่วไปหมด นี่เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองรุนแรงถึงขนาดนี้ แต่ที่ตัวเขาก็ใช่ว่าจะน้อยไปกว่านาง ไหล่ของเขาทั้งแสบและร้อนเพราะถูกนางกัด หน้าอกและหลังก็เต็มไปด้วยรอยข่วนด้วยเล็บของนาง“กินข้าวหน่อยนะอันเฟย”เขาค่อย ๆ พยุงนางลุกขึ้นมานั่งเพื่อจะได้กินข้าวและจะได้ดื่มยา ในเมื่อเป็นผู้ทำก็ต้องรับผิดชอบเพราะเขาและนางใช้เวลาในอ่างอาบน้ำนานเกินไปทำให้นางจับไข้“ไม่เอาแล้ว กินไม่ลงแล้ว”“งั้น…ดื่มยานี่ก่อนแล้วนอนพัก”“ยา…ไม่เอา มันเหม็น…ขมด้วย”“ไม่ขมห

“แต่เจ้าลุกไหวแน่หรือ”“ไหวเพคะ ให้หม่อมฉันนอนต่อก็คงนอนไม่หลับแล้ว”“เช่นนั้นก็ได้ เราไปกันเถอะ”เขาค่อย ๆ อุ้มนางขึ้นมาจากเตียงและพาเดินไปที่ห้องอาบน้ำ อันเฟยค่อย ๆ อาบน้ำเพื่อชำระร่างกายให้เขา ท่านอ๋องจับตัวนางมากอดและให้นางฝากรอยเอาไว้บนกายเขาให้มากที่สุดอันเฟยทั้งกัด ขบและเม้มจนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือบนแผงอกกว้าง นางค่อย ๆ อาบน้ำให้เขาจนเสร็จและเกล้าผมของท่านอ๋องเพื่อสวมกวานสีทองของแม่ทัพชุดเกราะสีเงินถูกวางอย่างเรียบร้อยที่โต๊ะ นางเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ กงหลี่เป็นผู้ยกมาให้ วันนี้นางไม่มีน้ำตาแล้ว เป็นเรื่องที่ท่านอ๋องนึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อนางค่อย ๆ สวมเข็มขัดให้เขาเป็นขั้นตอนสุดท้ายและเดินไปหยิบดาบคู่กายบนชั้นและถือหมวกสีเงินเดินมาหาเขา“เหตุใดเจ้าไม่สบตาข้าเลยเล่าพระชายาที่รัก”“หม่อมฉันกลัวว่าหากเผลอสบพระเนตรของพระองค์ จะทำใจปล่อยพระองค์ไปไม่ได้และไม่สามารถห้ามน้ำตาเอาไว้ได้เพคะ”“แต่ข้าหวังอยากมองหน้าเจ้า แม้ว่าจะมีน้ำตาก็เป็นน้ำตาที่เจ้าไหลเพื่อข้าด้วยความรักและความเป็นห่วง อันเฟยไม่มีครั้งใดที่ข้านึกเกลียดการศึกเท่ากับครั้งนี้เลย ไม่เคยมีผู้ใดรอข้าอยู่ที่จวนเหมือนในคร

“อันเฟย เจ้ามั่นใจแล้วนะว่า….”“หมิงอี้ ก่อนที่เจ้าจะไปส่งข่าวให้กงหลี่ แวะเอาจดหมายนี่ไปที่หอต้าหรง บอกเขาว่าส่งคนลงใต้โดยด่วน”“พ่ะย่ะค่ะ”“อันเฟย แล้วเจ้า….”“พี่รอง…ข้าจะไปพร้อมกับท่านกับกองทัพกิเลนอัคคี”“ไม่ได้นะ!! ท่านแม่ต้องไม่ยอมแน่อันเฟย”“พี่สามท่านอยู่ที่นี่กับท่านแม่ อย่าให้นางต้องเป็นกังวล”“ไม่!! เจ้าสัญญากับข้าแล้วว่าจะไม่ออกไปเสี่ยงชีวิตเช่นนี้ ครอบครัวเกือบทั้งหมดออกไปเช่นนี้จะให้ข้าสบายใจอยู่ได้งั้นหรือ”“น้องสาม เจ้าใจเย็น ๆ เอาไว้ก่อน น้องสี่มีวรยุทธ์ นางเก่งกว่าข้าเสียอีกนะครั้งนี้เจ้าไม่ให้นางไปไม่ได้หรอก ท่านอ๋องเป็นตายเท่ากัน อุบายครั้งนี้หมายจะเอาชีวิตพระองค์”“แต่ว่า….แต่ว่าข้า…..”“พี่สาม ข้าสัญญาว่าจะกลับมากินขนมถั่วเขียวกับเปี๊ยะกุหลาบของท่าน รอข้าอยู่ที่นี่กับท่านแม่และคอยส่งข่าวให้พวกเรา ข้าจะให้เอี้ยนซือส่งข่าวมาให้เจ้า ข้าจะไม่ขาดการติดต่อ”หลินอีกัดฟันและดึงเสื้อของอันเฟยมาพร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะกลั้นเสียงร้องไห้อยู่“เจ้าต้อง…พูดจริงนะ เจ้าจะส่งเหยี่ยวขาวนี้ ส่งข่าวมาให้ข้ารู้ทุกวัน เข้าใจหรือไม่มิเช่นนั้น …..ข้า….จะไม่ทำขนมให้เจ้า”“ข้ารับป

“เอาล่ะ เช่นนั้นเจ้าก็นอนพักเสียหน่อย พรุ่งนี้ข้าจะมาปลุกเจ้าแต่เช้า”“ขอบคุณพี่รอง”เสียงเหยี่ยวสาวร้องอยู่ด้านนอกก่อนที่อันเฟยจะล้มตัวลงนอน“เอี้ยนซือ พี่รอง!!”“ได้ ค่อย ๆ ลุก”อันเฟยเดินออกมาด้านหน้ากระโจมพร้อมกับความตกใจของเหล่าทหารที่ออกมามุงดูด้วยความสนใจ เหยี่ยวสีขาวที่ค่อย ๆ ร่อนลงมาหามือของอันเฟยเรียกความสนใจของเหล่านายทหารโดยรอบได้มากพอควร“เอี้ยนซือ”เหยี่ยวสาวค่อย ๆ เกาะที่แขนของชิงอันแทนเพราะมันเห็นว่าอันเฟยบาดเจ็บ ชิงอันเริ่มคุ้นเคยกับเอี้ยนซื้อแล้วเพราะพวกนางให้มันส่งข่าวไปที่สกุลฮั่วเป็นประจำมันย่อมจำนางได้“เหยี่ยวงั้นหรือ”“งดงามจริง ๆ”“เหยี่ยวขาวตัวโตนั่นน่ะหรือ”“เปล่า ท่านแม่ทัพน่ะ…โอ๊ย!! เจ้าตีข้าทำไมกัน”“นั่นท่านแม่ทัพ พระชายาท่านอ๋องเจ้านี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”“ข้าเพียงแค่ชื่นชมก็เท่านั้น นึกไม่ถึงว่าติดตามนางมาขนาดนี้เราแทบจะไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน กลยุทธ์การศึกของพระองค์ยอดเยี่ยมไม่ต่างกับท่านอ๋องเลย”“มิเช่นนั้นจะเป็นพระชายาท่านอ๋องได้งั้นหรือ ได้ข่าวว่าท่านอ๋องรักพระชายามาก แม้ในยามออกศึกยังพกผ้าเช็ดหน้าของพระชายาไว้ไม่ห่างกาย”“เฮ้อ พวกพระองค์ไม่ควรต