All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น: Chapter 1 - Chapter 10

ผู้เอ่ยถามสวมชุดสีดำชั้นดีพร้อมกับปักลายอย่างวิจิตรบนชุดแม้ว่าในความมืดจะเห็นได้ไม่ชัดแต่ฟังเพียงแค่เสียงก็พอจะทราบว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้ต้องหน้าตาดีเป็นแน่“ท่านอ๋องหรือว่านาง…จะเป็นคนของ "ที่นั่น" พ่ะย่ะค่ะ"“มีคนติดต่อมาแล้วงั้นหรือ”“กระหม่อมยังไม่ได้รับข่าวเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ตามนางไป หากว่าไม่ใช่….เช่นนั้นตอนนี้นางก็กำลังตกอยู่ในอันตรายแล้ว”พวกเขาตามนางไปเงียบ ๆ วันนี้ “เซียวฟู่เฉิน” มิได้นำทหารมามากมายนักเพราะเขาเพียงแค่ออกมาตรวจดูสถานที่เกิดเหตุเท่านั้น คนร้ายพึ่งฆ่าคนไปเมื่อสองวันก่อนในเขตปกครองของเขาดังนั้นเขาจึงปล่อยมันเอาไว้ไม่ได้“คนสวย…กระดิ่งข้อเท้าเจ้าเสียงเพราะยิ่งนัก”เสียงฝีเท้านางเดินผ่านไปยังตรอกมืดสนิทเพื่อล่อให้ผู้พูดที่ส่งเสียงแหบพร่านั้นตามนางเข้ามา อันเฟยได้ กลิ่นขอยาสูบตามที่เบาะแสเคยบอกเอาไว้ คนร้ายมักจะชอบเดินตามเหยื่อจนถึงที่ลับตาคนแล้วค่อยลงมือ หรือไม่มันก็จะลักพาตัวพวกนางไปยังที่ที่ปลอดคนและลงมือ“ตามมาสิไอ้คนชั่ว อีกนิดน่า…อย่ากลัว”อันเฟยเดินเข้าไปยังตรอกมืดสนิท ท่านอ๋องเซียวยังคงลอบตามนางจากด้านบนหลังคาเพื่อมองดูสถานการณ์พร้อมกับใช้มือเป็นสัญญาณสั่งให้ทหา

ไม่นานเท่าใดเมื่ออันเฟยได้ยินเสียงเคาะประตูหลังจากที่สาวใช้เดินเอาอาหารออกมาจากห้องของนาง ผู้ช่วยของเถ้าแก่ก็เดินมาพบนาง“คุณหนูหมิงขอรับ ท่านผู้คุมหอขอเชิญคุณหนูไปที่ห้องบัญชีขอรับ”“มีอะไรงั้นหรือ หรือว่าจะมีงานใหม่ ๆ น่าสนใจรายได้ดีมาอีก”“เรื่องนี้…เชิญคุณหนูไปพบกับท่านผู้คุมหอดีกว่าขอรับ”“ได้ ๆ ขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ”“คุณหนูเชิญตามข้ามาขอรับ”ห้องผู้คุมหอ“อะไรนะ!! นี่มันงานอะไรกันนี่”“คือว่า….ผู้จ้างวานระบุมาว่าต้องเป็นท่านเท่านั้น ข้าก็เลยนำจดหมายนี้มาให้ และหากว่าตกลง…”“เล่นละครเป็นพระชายา กำหนดระยะเวลาครึ่งปี เขาจะบ้าไปแล้วงั้นหรือ แล้วนี่…เงินค่าจ้าง…..สะ….สามพัน….ตำลึง”“ทอง!!….ใช่ ท่านมองไม่ผิดหรอกขอรับ ค่าจ้างวานสามพันตำลึงทอง หากรับปากก็จ่ายทันที นี่ถือเป็นงานที่ไม่ได้ยาก แต่ค่าจ้างนั้นสูงกว่าทุกงานที่หอต้าหรงเคยรับมาเลยขอรับ แต่หากว่าท่านไม่ยอมรับ ข้าก็จะ….”“ไม่รับก็โง่แล้ว รับสิท่านอ๋องที่มาวันก่อนนั้นน่ะหรือ ใช่เขาหรือไม่”“คุณหนู ท่าน…จะรับหรือ”“รับสิ ค่าจ้างมากขนาดนี้ทำให้หอต้าหรงของพี่….เอ่อ ของพวกท่านเจริญก้าวหน้าและมีขุมกำลังเสริมได้อีกมากเลยล่ะ”ผู้คุมหอห

“หมิงอันเฟย ไม่สิ ฮั่วอันเฟยข้าขอเตือนเจ้านะว่าผู้ที่รับปากข้าแล้วไม่มีทางจะพลิกลิ้นกลับคำได้ ชีวิตของเจ้าจะยังปลอดภัยหากว่าอยู่ในความคุ้มครองของข้า ข้ารับรองกับเจ้าด้วยชีวิตว่าจะไม่มีทางยอมให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าได้ตลอดเวลาหกเดือนจากนี้ไป”“แต่ว่าพระองค์มิได้รับปากว่าตัวพระองค์เองจะฆ่าหม่อมฉันนี่เพคะ”“หากเจ้าไม่ผิดสัญญา ข้าจะไปเอาชีวิตเจ้าทำไม ถ้อยทีถ้อยอาศัย ข้าคงไม่มาหาเจ้าหากว่าไม่ไว้ใจเจ้ามากพอ อันเฟย…เจ้าเข้าใจหรือไม่”อันเฟยถอยกลับไปติดประตูอีกครั้งเมื่อท่านอ๋องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นางใจสั่นจนจะกระตุกออกมาข้างนอกได้อยู่แล้ว นางไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน เสียงของเขาและลมหายใจร้อนผ่าวนั่นทำเอานางสติหลุดลอย เสียงกระซิบที่ใกล้หูทำเอาผู้ฟังแทบจะยืนไม่อยู่“ข้าไปนะพระชายา อีกสองวันพบกันใหม่”ใบหน้าท่านอ๋องยามที่ตรัสกับนางยังคงเรียบเฉยราวกับไม่มีความรู้สึก ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้อันเฟยค่อย ๆ ทรุดตัวลงเพราะหายใจไม่ทันกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้“ใจเย็น ๆ ก่อนอันเฟย อย่าได้…ตกใจ เจ้าแค่ประหม่าเท่านั้น แค่ตกใจ….อีตาอ๋องบ้าเอ๊ย!!”อันเฟยตบใบหน้าของตัวเองที่ร้อนผ่าวนั้นอย่างควบคุมไม่

หลินอีโผเข้ากอดพี่รองของตัวเอง อันเฟยไม่ทราบจริง ๆ ว่าจะมีโอกาสได้พบกับผู้ที่ประสบเหตุเช่นนี้ด้วยตนเอง นางจึงมั่นใจแล้วว่าตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่จะช่วยหอต้าหรงและทางการกำจัดคนชั่วเหล่านี้ไป“เป็นเจ้างั้นหรือ เจ้า…เป็นผู้จับเจ้าชั่วนั่น…ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ตามจับมันอยู่นานแต่ก็….”“นั่นเพราะมันเลือกเฉพาะเหยื่อที่เป็นสตรี หากไม่มีตัวล่อ มันไม่มีทางลงมือ ข้าใช้ตัวเองเป็นตัวล่อก็เลย…”ฮั่วหลินอีหันมาและดึงแขนอันเฟยออกมาจับจนแน่นพร้อมกับน้ำตาที่นองบนใบหน้าขาวนวลนั้น“เจ้าสัญญากับข้ามา ว่าเจ้า….จะไม่ทำเช่นนั้นอีก สัญญามา!!”“น้องสาม!!”“เจ้าเป็นน้องสี่ของข้ามิใช่หรือ!! สัญญามาสิว่าจะไม่ทำเช่นนั้นให้พบกับอันตราย สัญญามา!!”อันเฟยถึงกับตกใจ นี่นางยังใช่คนที่ก่อนหน้านี้ในห้องโถงเกลียดและไม่พูดจาดี ๆ กับนางอยู่หรือไม่ แต่ตอนนี้ใบหน้าที่ร้องไห้และสายตาที่ขอร้องนางกลับไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย“หลินอี เจ้าใจเย็น ๆ ก่อนนะทำเช่นนี้น้องสี่จะตกใจ”“ไม่ ข้าไม่อยาก…ไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว เจ้าสัญญามาสิอันเฟย”“ได้ ๆ หลินอี ข้าสัญญากับเจ้าว่าจะไม่เอาตัวเองไปเป็นตัวล่อเช่นนั้นอีก ข้าสัญญากับเจ้า”“จริงนะ เจ้าพูดแ

อันเฟยตกใจจนตั้งตัวไม่อยู่ นางเผลอตะโกนถามเขาอย่างไม่พอใจ เรื่องนี้ควรต้องแจ้งนางล่วงหน้ามิใช่หรือเหตุใดเขาจึงบอกกะทันหันเช่นนี้กัน“เหตุใดจึง….”“ข้าตัดสินใจแล้ว เปลี่ยนแผนนิดหน่อย เสด็จพ่อประทานหนังสือหมั้นหมายมาแล้ว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่จวนนี้ ไปอยู่ที่จวนข้าได้แล้ว”“แต่ว่า พิธีสมรสมิได้จะมีขึ้นในขั้นต่อไปงั้นหรือ เหตุใด….”“ข้าบอกให้ไปก็ไป เจ้าตกลงแล้วว่าจะทำตามเงื่อนไข”“หม่อมฉันไปตกลงเมื่อใดกัน”“ป้ายหยก”“ท่านอ๋อง!!”นางโกรธจนถึงที่สุดเพราะไม่นึกว่าเขาจะมาเร่งนางเช่นนี้ ท่านอ๋องเองก็พึ่งตัดสินใจเมื่อครู่นี้เองที่นางตกลงมาสู่อ้อมกอดของฮั่วเทียนอี้ เขารู้สึกเจ็บที่หัวใจแปลก ๆ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นเขารู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจแต่ไม่มีเหตุผลอะไรเพราะที่เทียนอี้ทำไปก็เพราะช่วยนางเท่านั้น แต่เขาแอบเห็นสายตาของแม่ทัพหนุ่มซึ่งดูแล้วไม่น่าจะคิดกับว่าที่พระชายาของเขาเพียงน้องสาว “ฝากปลาย่างไว้กับแมว ไม่ปลอดภัยแน่”“อะไรนะเพคะ”“ข้า…คือว่าวันนี้มีโองการออกมาแล้วให้อีกหนึ่งเดือนนับจากนี้จะเป็นพิธีแต่งงานแต่ก่อนหน้านี้ ข้า…จำเป็นต้องพาเจ้าไปพักอยู่ที่จวนก่อนเนื่องจากว่า…มีบางคนเริ