Lahat ng Kabanata ng ท่านอ๋องเย็นชากับพระชายาจำเป็น: Kabanata 11 - Kabanata 20

ลี่ฟางในชุดสีแดงเพลิง แต่งแต้มใบหน้าด้วยสีแดงเช่นเดียวกับชุดที่นางสวมใส่พร้อมกับสายตาที่มองมาที่อันเฟยอย่างวิเคราะห์ก่อนจะเอ่ยออกมา“ท่านอ๋องเพคะ แต่ในยามนี้นางเป็นเพียงแค่สตรีธรรมดา หาได้ใช่พระชายาไม่ หม่อมฉันเป็นถึงบุตรแม่ทัพคงไม่มีความจำเป็นจะต้อง…ถวายความเคารพนาง”“หม่อมฉันก็ด้วยเพคะ”“นางเป็นบุตรของแม่ทัพหลวงอันดับหนึ่งของฉินโจว แม่ทัพฮ่าวตู อย่าว่าแต่บิดาของพวกเจ้าจะต้องให้ความเคารพแม่ทัพฮ่าวตูแม้แต่เสด็จพ่อก็ยังเกรงพระทัย เช่นนี้แล้ว เจ้ายังกล้าลบหลู่นางต่อหน้าข้าอีกงั้นหรือ!!”ลี่ฟางและซูหลิงรีบคุกเข่าลงในทันทีเมื่อสิ้นเสียงของท่านอ๋องที่แฝงออกมาด้วยความโกรธ พวกนางยังจำรสชาติของการถูกโบยได้กว่าจะฟื้นตัวขึ้นมาก็หลายวันดังนั้นจึงไม่กล้าจะถกเถียงกับท่านอ๋อง“หม่อมฉัน…เพียงแค่รู้สึกว่านางยังไม่ควร…”“ควรหรือไม่อยู่ที่ข้าตัดสิน หากไม่เคารพนางก็เท่ากับไม่เคารพข้าเช่นกัน”"ช่างเถิดเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันเองก็พึ่งมาพวกเจ้าก็ลุกขึ้นเถอะอย่ามากพิธีเลยอันเฟยเดินเข้าไปพยุงลี่ฟางที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าแต่นางกลับกระซิบคำบางอย่างออกมา “อย่าแตะต้องข้านังจิ้งจอก ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้า”อันเฟยไม่ค

กงหลี่นั้นแม้จะจะรู้สึกแปลกใจกับพระทัยที่แปลก ๆ ของท่านอ๋องแต่เขาก็ทำตามคำสั่งในทันที ไม่นานกองสมุดบัญชีของที่จวนก็ถูกนำมาวางข้าง ๆ โต๊ะหนังสือของท่านอ๋อง อันเฟยเริ่มขยับตัว นางตื่นขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองท่านอ๋องที่ทำหน้าตึงอยู่ที่โต๊ะหนังสือของเขา“ตื่นแล้วงั้นหรือ”“หม่อมฉัน…หลับไปนานหรือไม่เพคะ”“ชั่วยามกว่าเห็นจะได้”“นานจริงด้วย”“มานั่งนี่สิ นี่คืองานที่เจ้าต้องทำตอนที่อยู่ที่จวน”อันเฟยหันไปมองกองสมุดบัญชีที่กองเกือบพ้นศีรษะของนางเมื่อไปนั่งที่โต๊ะที่ถูกจัดมาวางข้าง ๆ เขาอย่างตกใจ นึกไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะโหดขนาดนี้ “ทำเป็นใจดีให้นอนพัก แต่ตื่นมาก็ทรมานข้าทันทีเลยเหรอนี่ กลัวทำงานไม่คุ้มค่าจ้างหรืออย่างไรกัน”“เจ้าบ่นอะไร”เปล่าเพคะ นี่คืออะไรเพคะ"“สมุดบัญชีของจวน มีทั้งรายรับรายจ่ายและบัญชีรายชื่อของบ่าวไพร่และสาวใช้ในจวนรายละเอียดเกี่ยวกับจวนทั้งเรือนหน้าและเรือนหลัง เจ้าต้องดูแลทั้งหมด”“วะ…ว่าอย่างไรนะเพคะเหตุใดรวดเร็วถึงเพียงนี้ แล้ว…หม่อมฉันคนเดียว....”“ใช่ เจ้าทำเพียงคนเดียว หากมีคำถามก็มาถามข้า วันนี้ดูคร่าว ๆ ไปก่อน นอนมานานแล้วนี่น่าจะทำงานได้แล้ว”“แต่นี่ห้องบรรทมนะเพ

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเร่งตรวจสอบตอนนี้เลย”“กงหลี่ สมุดบัญชีก่อนหน้านี้ล่ะ”“พระชายา ด้านนี้พ่ะย่ะค่ะ”“ท่านอ๋องเพคะ เรื่องนี้…”“ข้ารู้แล้ว กงหลี่เจ้าให้คนไปยกเข้ามาด้านในนี้ให้หมดสั่งคนห้ามเข้าออก”“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”พวกเขาใช้เวลาตรวจสอบบัญชีนี้เกือบห้าวันเต็ม ๆ เมื่อสรุปออกมาได้ว่าเงินที่เหลือในคลังและเงินที่หายไปจากรายการที่อันเฟยตรวจเจอเป็นเงินเกือบห้าหมื่นตำลึงในรอบหนึ่งปีนี้“ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีช่องโหว่มากมายถึงขนาดนี้ หากว่าไม่ได้สังเกตก็แทบจะไม่เห็นรายการที่แทรกอยู่เหล่านี้เลย”“คนทำฉลาดที่จะทำเสียด้วยราวกับว่าวางแผนมาอย่างดีเพื่อจะปลอมแปลงและนำเงินออกไป”“บังอาจยิ่งนัก ข้าคงใจดีกับคนในจวนนี้มากเกินไปสินะ”“เพียงเรื่องนี้ก็สามารถชี้ความผิดสนมซูได้แล้วพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”“กงหลี่ เจ้าไปเรียกสนมซูมาที่นี่ วันนี้ต้องมีคนได้รับโทษจากการกระทำเช่นนี้”“พ่ะย่ะค่ะ”“พระองค์จะทำเช่นไรกับนางเพคะ แล้ว…”“ขอบใจเจ้ามาอันเฟย ข้าหาวิธีสั่งปลดนางเท่าใดก็ไม่ได้สักที ผ่านมาหนึ่งปีแล้วที่กรมคลังของ….เขามาแทรกแซงในจวนข้าแต่นึกไม่ถึงว่าจะมาทำเรื่องเช่นนี้ด้วย”อันเฟยมองใบหน้าที่เคร่งขรึมด้านข้างข

“ปละ…ปล่อยเถอะเพคะ"“เจ้ากลัวข้างั้นหรือ”"คือ…."ท่านอ๋องทำโดยไม่ได้ขอ เขาค่อย ๆ ก้มลงมาและสูดกลิ่นที่แก้มนวลตรงหน้า อันเฟยหลับตาพร้อมกับใจที่หวิวสั่นจนแทบจะละลายไปกับสัมผัสอ่อนโยนของเขา ลมหายใจที่รดอยู่ข้างหูทำให้นางรู้ว่าเขายอมปล่อยนางแล้ว“รังแกเจ้าเท่านี้พอ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ”อันเฟยหลับตาคล้ายจะโกรธแต่นางกลับโกรธเขาไม่ลง นางโกรธตัวเองมากกว่าที่ปล่อยให้เขาทำเช่นนี้กับนาง เหตุใดนางจึงไม่ห้ามแต่กลับเผลอใจให้เขากอดและดึงตัวนางเข้าไปหอมเช่นนั้น เมื่อเปิดประตูห้องได้อันเฟยจึงล้มตัวลงที่เตียงพร้อมกับทุบแรง ๆ ไปที่หมอนทันที“คนบ้า ๆๆๆๆ…บ้าที่สุดเลย”“พระชายาเพคะ หม่อมฉันเข้าไปได้หรือไม่เพคะ”เสียงของสาวใช้ดังขึ้นหน้าห้อง อันเฟยที่พึ่งตั้งสติได้จึงหันไปพร้อมกับตะโกนออกไป“เข้ามาเถอะ”สาวใช้ราว ๆ สี่ห้าคนเดินเข้ามารายล้อมนางเอาไว้เพื่อจะช่วยนางเปลี่ยนชุดและแต่งตัวเพราะท่านอ๋องรออยู่ที่ห้องหนังสือแล้ว อันเฟยถึงกับงุนงงเมื่อพวกนางเข้ามาและช่วยนางจัดการจนแต่งตัวเสร็จอย่างรวดเร็วแม้แต่ผมก็ถูกจัดทรงอย่างงดงามเครื่องประดับและชุดดูเหมือนจะเป็นสีเดียวกับที่ท่านอ๋องสวมในวันนี้เมื่อนางเดินออกมาจา

“นี่…พวกเจ้าเบา ๆ หน่อย ให้เกียรติฝ่าบาทบ้าง อันเฟยเจ้าไปหัดคำพวกนี้มาจากไหนเจ้าไม่กลัวว่า…”“ท่านแม่หากมัวแต่กลัวอันเฟยมิต้องหัวหดอยู่แต่ในจวนเหมือนสนมลี่หรือเจ้าคะ ท่านไม่เห็นหรือว่าสนมซูกระเด็นไปคนหนึ่งแล้ว อันเฟยเจ้าไปอยู่จวนอ๋องสบายดีใช่หรือไม่”“พี่รองข้าคิดถึงพวกท่านมาก ๆ เลย คิดถึงท่านแม่ด้วย เจ้าด้วยหลินอี”“แหม ไม่ต้องมาอ้อนเลยเด็กคนนี้นี่เจ้าพึ่งไปจากจวนแค่ไม่กี่วันเองนะ”“อันเฟย ข้าขอเวลาสักครู่ได้หรือไม่”ฮั่วเทียนอี้เดินเข้ามาพร้อมสีหน้าที่เคร่งขรึมเล็กน้อย อันเฟยที่ยืนคุยอยู่กับฮั่วฮูหยินและพี่ ๆ ต่างก็หันมามองเขาด้วยความแปลกใจเช่นกัน“พี่ใหญ่ ท่านมีธุระอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ”“ตามข้ามาสักครู่หนึ่งเถอะ”“เจ้าค่ะ ท่านแม่ พี่รองข้าขอตัวสักครู่นะเจ้าคะ”“ไปเถอะ ๆ”อันเฟยเดินตามเทียนอี้ออกไปที่สวนด้านนอกตำหนักจัดเลี้ยง เมื่อเดินมาถึงริมสระใต้ต้นดอกเหมยเขาก็หันมา“อันเฟย ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าหน่อย”“เจ้าค่ะพี่ใหญ่ ท่านมีสิ่งใดจะถามข้างั้นหรือเจ้าคะ สีหน้าท่านดูไม่ค่อยดีเลย”“เจ้า…กับท่านอ๋อง….เอ่อ”“เจ้าคะ?? พี่ใหญ่ท่านจะถามอะไร”“อันเฟย เจ้าคงไม่ลืมว่า….เจ้ากับท่านอ๋อง....