All Chapters of สัญญาร้ายนายมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

หลายวันผ่านไปอาการของซิงเหยียนดีขึ้น และได้กลับมาทำงานที่แผนกบัตรที่โรงพยาบาลตามเดิม เพราะไม่อยากให้แม่สามีค่อนแคะเธอ เดี๋ยวจะหาว่าป่วยเพื่อไม่อยากทำงาน ส่วนตงหยางก็เข้าบริษัทเหมือนทุกครั้ง แทบจะไม่มีวันหยุดให้กับครอบครัว คำว่าฮันนีมูนคงไม่มีสำหรับภรรยาคนนี้“เหยียนเหยียน ช่วงวันหยุดเราไปพักผ่อนกันไหม”เสียงแจ้วเสนอ ในขณะที่ตัวของซูซ่านเข้ามาหาเพื่อนในช่วงพักกลางวัน คำว่าพักผ่อนทำให้เธอก็อยากไป แต่ไม่รู้ว่าจะมีปัญหากับคนที่บ้านหรือเปล่า“พักผ่อนเหรอ ที่ไหนล่ะ”“ฉันอยากไปทะเล ลมเย็นๆ น่าจะดีนะ”“ไม่รู้ว่าฉันจะไปด้วยได้หรือเปล่าน่ะสิ”“ทำไมล่ะ”“ก็...”“อย่าบอกนะว่ากลัวพี่หยางไม่ให้ไป”“บางทีเขาอาจไม่สนใจหรอก แต่ก็อยากบอกให้เขารู้ก่อน ไม่อย่างนั้นอาจจะมีเรื่องตามมาทีหลัง”ซูซ่านก็เหมือนจะเข้าใจเพื่อน เพราะมาเฟียหน้าตายอย่างตงหยางเป็นคนอารมณ์ร้อน หากไม่พอใจก็คงอาละวาด เสียงร่ำลือวงในเธอเองก็พอรู้ ว่าเขาร้ายขนาดไหน“งั้นเธอลองบอกเขาก่อน หากยังไงฉันจะได้ชวนพี่ซางไปด้วย”“อืม”เหมือนจะลำบากใจที่จะบอกว่าอยากไปพักผ่อนกับเพื่อน เธอไม่รู้ว่าตงหยางจะอนุญาตหรือปฏิเสธเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แท

สองสาวเดินออกมาจากบ้านพัก เดินชมบรรยากาศตามแนวทางเดิน ด้านล่างเป็นน้ำสีเขียวมรกต ไม่เพียงเท่านั้น ก็ยังเปลี่ยนกันถ่ายรูปเก็บไว้ จังหวะนั้นเสียงแจ้วๆ พูดไม่หยุดก็ดังขึ้น เธอหันไปมองก็เห็นสามีพาสาวหน้าขาวเดินชมบรรยากาศแทนที่จะเป็นซิงเหยียนที่เดินข้างเขาชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสวมใส่แว่นตาสีดำสนิท เดินล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้านิ่งเฉย แต่คนที่พูดไม่หยุดก็คงเป็นคุณหนูจาง“พี่หยาง นั่นภรรยาพี่นี่คะ”เขาเห็นแต่ที่ไม่อยากพูดอะไร เพราะบุคลิกก็เป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว“ท่านประธานกู้ แทนที่จะพาภรรยาเดินเล่น แต่กลับควงคุณหนูตระกูลดังเดินเล่นแทน แล้วบอกว่ามาฮันนีมูนไม่ทราบว่าฮันนีมูนกับใครกันแน่”เป็นเสียงของซูซ่านที่พูดประชด เธออดไม่ได้ที่จะว่าเขาแทนเพื่อน แต่ถูกซิงเหยียนสะกิดไว้ก่อน“เธอเดินเล่นกับเพื่อนได้ใช่ไหม แม่อยากให้ฉันดูแลลี่ถิง กลัวเธอจะเหงา”ซิงเหยียนมองแต่เธอไม่ได้พูด ความรู้สึกตอนนี้เริ่มไม่ดีเอามากๆ เขาบอกว่าจะมาฮันนีมูนกับเธอ แต่ดันเทคแคร์คนอื่น แบบนั้นมันไม่ให้ค่ากันเลยด้วยซ้ำจังหวะที่เธอเงียบ เสียงโพล่งมาจากทางด้านหลังก็ดังขึ้น“งั้นพี่พาพวกเธอเดินเที่ยวเองแล้วกัน”เสียงของห

มือหนาเทเหล้าลงคอไปก็หลายแก้วจนดวงตาคู่คมแดงก่ำจนได้ที่ ตอนนี้ฤทธิ์เหล้าที่ตงหยางดื่มเข้าไปก็น่าจะเรียกว่ามึนเมาเล็กน้อย เขาพยายามลุกออกจากที่นั่นแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านพักของตัวเอง เมื่อมาถึงก็เปิดประตูแทรกร่างเข้าไปซิงเหยียนเผลอหลับด้วยอาการเมื่อยล้า ตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว คงจะเป็นปกติของการพักผ่อนชายหนุ่มทอดสายตามาที่เตียงนอน เมื่อเห็นร่างภรรยานอนอยู่ก็รุดเข้าไปแล้วนั่งลงบนขอบเตียง ก่อนจะเหวี่ยงขาขึ้นไปเพื่อแทรกร่างลงในผ้าห่มพร้อมกับสอดมือเข้าไปโอบกอดซิงเหยียนฮึ!เสียงของเธอดังขึ้นพร้อมลืมตาขึ้นมอง เมื่อจะเอี้ยวตัวหันมาก็ได้กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด“พี่หยาง พี่ดื่มเหล้ามาอีกแล้วเหรอ”“นิดหน่อย”นิดหน่อยของเขา แต่ดูเหมือนจะมากสำหรับเธอ“ไปอาบน้ำก่อนไหม พี่จะได้สร่าง”“ซิงเหยียน ทำไมเธอถึงคิดอยากหย่ากับฉัน”“ฉันว่าพี่เมาแล้ว ไปอาบน้ำก่อนดีไหม”แทนที่จะลุกไปอาบน้ำ แต่สิ่งที่ตงหยางทำคือโผตัวขึ้นคร่อมร่างของซิงเหยียนจนมิด ลมหายใจที่พ่นออกมามีแต่กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมด“พี่หยาง ลุกไปอาบน้ำก่อนสิ”“ทำไม ถ้าไม่อาบนอนกับเธอไม่ได้หรือไง”เธอเม้มปากอิ่มแน่นขนัด คำว่านอนได้ไหม หากจะขัดก็คงไม่มีผลอยู่ดี

หลังจากจบทริปพักผ่อนสองวันหนึ่งคืน ไม่ว่าจะเป็นหมอซางและน้องสาว หรือแม้กระทั่งคุณนายหลี่และคุณหนูจางก็พร้อมที่จะเดินทางกลับ ทริปนี้ของคุณนายหลี่ที่คิดอยากสานสัมพันธ์ให้ลูกชายดันล่มไม่เป็นท่าบ้านตระกูลกู้“หนีเที่ยวกันหมดทุกคน ไม่มีใครชวนผมเลย”เสียงเข้มของตงฉินเอ่ยขึ้น เมื่อตัวเขาเองเห็นทั้งพี่ชายพี่สะใภ้และมารดาเดินเข้ามาในบ้าน มีสาวใช้จำนวนหนึ่งออกมารับกระเป๋า“ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะคะ”ซิงเหยียนก็ยังคงเหมือนเดิม เธอบอกตงฉินพร้อมรอยยิ้ม ส่วนมารดาไม่รู้ว่าไปกินรังแตนจากที่ไหน รู้สึกว่าหน้าตาจะบูดบึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเปรียบ“แล้วไหนล่ะของฝากพี่”“มีแน่นอนค่ะ เดี๋ยวขอฉันเอาของไปเก็บก่อนนะ”“ได้สิ”บทสนทนาของตงฉินและซิงเหยียนไม่ได้เรียกความสนใจให้ตงหยางเท่าไร แต่สิ่งที่เขาทำคือเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้หันมามองให้เสียสมาธิสักนิดซิงเหยียนเดินขึ้นมาที่ห้อง เธอจัดการรื้อของที่ซื้อมาฝากทุกคน ไม่ว่าจะเป็นป้าไฉรวมทั้งตงฉินด้วย“ไม่ยักรู้ว่าเธอก็แอบมีน้ำใจอยู่บ้าง”“ฉันมีน้ำใจให้กับทุกคนนั่นแหละ เพียงแต่พี่ไม่สนใจเอง”เธอพูดขณะที่กำลังจัดของลงไปฝากทุกคน ทุกการกระทำอย

ซิงเหยียนยืนสงบนิ่งพร้อมช่อดอกไม้ที่ถือในมือ เธอยิ้มให้ป้ายชื่อที่ติดด้วยรูปพ่อและแม่“พ่อคะแม่คะ สิบสามปีแล้วที่เราจากกัน แต่พ่อกับแม่ก็ยังอยู่ภายในใจหนูตลอด วันนี้คุณปู่ไม่ได้มาด้วยเพราะท่านไปสบายแล้วเหมือนกัน แต่...หนูพาเจ้าตัวน้อยในท้องมาเคารพพ่อกับแม่ด้วยนะคะ เขาอาจจะไม่ได้เกิดมาเพราะความรัก แต่หนูสัญญาว่าหนูจะรักเขามากๆ จากนี้หนูจะดูแลตัวเอง”เธอพูดจบก็วางช่อดอกไม้ไว้ อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม ตระกูลกู้ที่ไร้คุณปู่ก็คงไม่มีใครใจดีกับเธอ ส่วนคนที่เป็นสามีดันเห็นคนอื่นสำคัญกว่าอีก“ซิงเหยียน เธอห้ามอ่อนแอเด็ดขาด ตอนนี้เธอมีลูกแล้วนะ”น้ำเสียงไม่แจ่มใสพูดอย่างสั่นเครือ ซิงเหยียนบอกกับตัวเองเพราะไม่อยากให้คนที่จะเกิดมาต้องเป็นเครื่องมือใคร หากคนเป็นพ่อต้องการลูกเพียงเพราะสมบัติละก็ เธอก็คงไม่ยอมเช่นกันหลังจากที่เคารพศพพ่อและแม่ ซิงเหยียนก็ให้คนรถขับมาที่โรงพยาบาล เธอเลือกที่จะตรวจครรภ์กับหมอซาง หมอซางเป็นหมอทั่วไป การตรวจเบื้องต้นน่าจะเห็นผลและแน่นอนว่าเธอท้องจริงๆ“แล้วจะเอาอย่างไรต่อ จะหยุดทำงานไหม พี่ว่าเธอควรพักผ่อนนะ”“พี่ซาง ฉันขอร้อง อย่าพึ่งบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ได้ไหม ไม่