All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 161 - Chapter 170

“พี่หญิงหากท่านกำลังหาชื่อคนตระกูลเผิงอยู่ ก็มิต้องหาให้เสียเวลาหรอกเจ้าค่ะ คุณชายรองเผิงมิได้ส่งแม่สื่อมาสู่ขอข้า เพราะมิอยากให้องค์รัชทายาทไปสู่ขอซิ่วอิงตอนนี้ แต่คุณชายรองเผิงสัญญากับข้าแล้วว่าหลังจากองค์รัชทายาททำให้เขาและตระกูลเผิงเห็นชัดแล้วว่ารักซิ่วอิงจริง ๆ เขาจะรีบมาสู่ขอข้าทันที ดังนั้นตอนนี้พี่หญิงพอจะมีวิธีปฏิเสธเทียบจากแม่สื่อเหล่านี้บ้างหรือไม่” เผยตั้นเหม่ยมิรอให้เผยตั้นเยี่ยนเอ่ยถาม เพราะนางรู้ดีว่าพี่สาวขอดูรายชื่อตระกูลที่ส่งแม่สื่อมาสู่ขอด้วยเหตุใดเผยตั้นเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองสตรีอายุน้อยกว่าตรงหน้า ก่อนจะไตร่ตรองทุกอย่างอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง“หากอยากให้ข้าช่วยมีหรือจะช่วยเจ้าไม่ได้ เพียงแต่เจ้าคิดหรือว่าหากคุณชายรองเผิงยอมรับในความรักขององค์รัชทายาทที่มีต่อซิ่วอิงได้แล้ว แม่ทัพใหญ่เผิงจะยอมส่งแม่สื่อมาสู่ขอเจ้า เจ้าอย่าลืมว่าเรื่องแต่งงานมิใช่คุณชายรองเผิงจะมีสิทธิ์ตัดสินใจได้ตามลำพัง เจ้ามิต้องดูตัวอย่างที่ไหนไกล เจ้าดูซิ่วอิงสิ เจ้าคิดว่าซิ่วอิงไม่อยากแต่งเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ? เปล่าเลย เพราะซิ่วอิงเองก็มีใจให้องค

“เจ้ากล้าหรือ” เว่ยเหวินเซียนตะเบ็งเสียงดังน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลของเว่ยชินอ๋องทำเอาใบหน้าที่ซีดของสตรีอายุน้อยซีดขาวขึ้นกว่าเดิม เพิ่มเติมด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า ในหัวของนางพยายามคิดหาคำพูดมาช่วยสตรีอายุมากกว่า ทว่ากลับถูกความกลัวกดทับเอาไว้จนสมองของนางนั้นว่างเปล่าเผยตั้นเยี่ยนเห็นสีหน้าของสตรีอายุน้อยก็เอื้อมมือไปจับมือของน้องสาว แล้วบีบอย่างเบามือก่อนจะตบหลังมือเบา ๆ แล้วหันมาเอ่ยกับสวามีของตนเอง“กล้าแน่นอนเพคะ หากท่านอ๋องกล้าไม่ใส่ใจไม่ทะนุถนอมหม่อมฉัน และกล้ามีสตรีอื่น หม่อมฉันก็กล้าที่จะขอหย่า และไปเสพสุขกับบุรุษผู้อื่นเช่นกันเพคะ” เผยตั้นเยี่ยนเอ่ยพร้อมจ้องสวามีของตนเองด้วยสายตาดุดันไม่ต่างจากน้ำเสียงที่ใช้พูดเว่ยเหวินเซียนถึงจะไม่พอใจในคำพูดของภรรยาตัวน้อย แต่ทว่าก็มิกล้าที่จะใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวโต้ตอบ เพราะเขาพอจะเข้าใจความหมายในคำพูดของนาง นั่นคือขอเพียงแค่เขาทำดีต่อนางและไม่มีสตรีอื่น นางก็จะไม่มีวันขอหย่าและไปหาบุรุษอื่นอย่างแน่นอน“ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นตอนนี้พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” เขารีบตัดบทแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที มิเช่นนั้นค่ำคืนนี้หากไม่ได้น

พ่อบ้านจวนตระกูลเผิงพาหมอหลวงและเติ้งจื่ออวี๋เดินมายังเรือนของเผิงเจียวเจี๋ย ใบหน้าของเขาซีดมีเหงื่อผุดออกมาไม่หยุดทั้งที่ยามนี้อากาศเริ่มหนาวเย็นมากแล้วแท้ ๆ แต่ทว่าคนทั้งสองที่เดินตามมาก็หาได้คิดจะเอ่ยถามให้ชายชราที่นำทางลำบากใจไม่ เพราะทั้งสองคนที่ตามมาล้วนรู้ดีว่าเป็นคำสั่งของคนเป็นนาย คนที่เป็นบ่าวหรือคนใต้บัญชาอย่างพวกเขาก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น ในเมื่อหัวอกเดียวกันทั้งสองย่อมไม่อยากให้ชายชราที่นำทางมาลำบากใจเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องนอนของเผิงเจียวเจี๋ย พ่อบ้านจวนตระกูลเผิงก็ยิ่งมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมากกว่าเก่า เขาเคาะประตูห้องนอนสองสามทีก่อนเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก“คุณชายรองขอรับ องค์รัชทายาทเป็นห่วงอาการป่วยของคุณชายจึงได้ให้หมอหลวงมาตรวจขอรับ” ชายชราเอ่ยจบหัวใจก็เต้นรัวระส่ำ เพราะความจริงที่ว่าผู้นำตระกูลเผิงหลอกลวงองค์รัชทายาทหลิงเฮ่อคงต้องถูกคุณชายรองเผิงเปิดเผยความจริงออกมาเป็นแน่“เราใกล้หายดีแล้วไม่รบกวนท่านหมอหลวงจะดีกว่า เจ้าพาท่านหมอกลับไปเถิด แล้วขอบพระทัยองค์รัชทายาทแทนเราด้วย อีกอย่างหากไม่มีเรื่องอันใดก็อย่าให้ใครมารบกวนเราอีก เราอยากพักผ่อน” เผิงเจียวเจี๋ยตะโก

แต่ถึงบุรุษหนุ่มแซ่เผิงจะรู้สึกไม่พอใจป้าสะใภ้มากเพียงไรก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้ เพราะอย่างไรนางก็อาวุโสกว่าอีกทั้งยังอยู่ต่อหน้าคนนอก เขาจึงทำได้เพียงกลืนความโกรธนั้นลงท้องไป“ขอบคุณท่านป้าสะใภ้ที่เป็นห่วง แต่ร่างกายของข้ามิได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น หากเพียงลมหนาวแค่นี้ทำให้ข้ามิอาจออกจากจวนไปที่ใดได้เลย วันหน้าไหนเลยจะเป็นขุนนางรับใช้แว่นแคว้นได้ ท่านปู่ท่านย่าว่าจริงหรือไม่ขอรับ?” เผิงเจียวเจี๋ยกล่าวกับฮูหยินใหญ่เผิงจบก็หันไปถามท่านผู้เฒ่าเผิงและฮูหยินผู้เฒ่าเผิงทันทีชายหญิงชราเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกถามอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ไม่อาจหาข้ออ้างมาปฏิเสธได้ จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับไปอย่างไม่อาจบ่ายเบี่ยงบุรุษแซ่เว่ยที่ยืนมองบุรุษหนุ่มแซ่เผิงจัดการผู้อาวุโสในเรือน ถึงกับไม่อาจซ่อนสีหน้าพึงพอใจที่มีเอาไว้ได้ จนองครักษ์ข้างกายถึงขั้นต้องสะกิดเตือนให้เจ้าของตำหนักบูรพาเก็บอาการ“ในเมื่อท่านผู้เฒ่าเผิงกับฮูหยินผู้เฒ่ามิว่ากล่าวอันใด หากเจ้าอยากตามเราไป เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ” เว่ยหลิงเฮ่อกล่าวกับเผิงเจียวเจี๋ยจบก็หมุนตัวย่างก้าวเดินไปทางประตูจวนทันทีถึงเจ้าของตำหนักบูรพาจะอยากเล่นงานคนตระกูลเผิงมากกว่าน

ความจริงเผยตั้นเหม่ยเห็นเผิงเจียวเจี๋ยเดินเข้ามาในงานเลี้ยงแล้ว เพียงแต่นางอยากทำให้เขาเห็นว่านางเองก็หาใช่สตรีไร้ค่าที่ต้องรอคอยเพียงบุรุษคนเดียว เพราะยังมีบุรุษอีกมากมายที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อนาง และต่อให้ไม่มีเขานางก็สามารถแต่งไปเป็นฮูหยินเอกในตระกูลที่ดีได้ เผยตั้นเหม่ยจึงทำทีเป็นไม่สนใจบุรุษตระกูลเผิง และแสร้งทำเป็นชื่นชอบการแสดงของบุรุษอื่นให้เขาเห็นทว่าถึงเผยตั้นเหม่ยจะคิดเช่นนั้น แต่ครั้นได้ยินเสียงของเว่ยเหวินเซียนตวาดใส่เผิงเจียวเจี๋ย หญิงสาวก็ตกใจเป็นอันมากในใจรู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาว่าเผิงเจียวเจี๋ยจะถอดใจและกลับจวนตระกูลเผิงไป แต่ทว่านางก็พยายามอดกลั้นเอาไว้ เพราะนางเชื่อว่าไม่ว่าพี่เขยและพี่สาวของนางจะทำอันใดลงไป ย่อมคิดถึงนางเป็นสำคัญ และหากเขาจะไปจริง ๆ นางจะได้รู้เอาไว้ว่าความรักที่เขามีให้นางนั้นช่างน้อยนิดนัก หญิงสาวจะได้ตัดใจจากเขาได้อย่างไม่ต้องนึกเสียใจในภายหลังขณะที่ในใจของเผยตั้นเหม่ยกำลังรู้สึกเศร้าเมื่อคิดว่าตนเองต้องตัดใจจากบุรุษที่รัก ในช่วงพริบตาเดียวที่หางตาของนางเหลือบไปเห็นบุรุษตระกูลเผิงจูงมือขององค์รัชทายาทหลิงเฮ่อเดินมา ในใจของนางก็กลับมาเบิกบานอีกคร