All Chapters of หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Chapter 71 - Chapter 80

"ฝ่าบาทเสด็จ"ร่างบุรุษสวมอาภรณ์สีทองปักลวดลายมังกรอย่าปราณีต เพียงแค่เงาที่พาดผ่านมายังทำให้เหล่าขุนนางย่ำเกรงได้ไม่น้อย อำนาจแผ่กำจายทั้ง ๆ ที่ยังมิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา กงกง ขันทีเฒ่าคู่ใจของฮ่องเต้ที่อยู่คู่ราชวงศ์มาช้านานตั้งแต่ราชวงศ์ก่อน เมื่อแลเห็นว่าองค์รัชทายาทซึ่งเดินรั้งท้ายการเสด็จเป็นผู้สุดท้ายนั่งลงบนตั่งทองมังกรเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยให้เหล่าขุนนางได้ถวายความเคารพ"ถวายความเคารพ""ถวายพระพรฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี"เหล่าขุนนางที่ด้านหน้าถือป้ายตำแหน่งของตน โค้งคำนับถวายความเคารพกันอย่างพร้อมเพียง"ลุกขึ้นเถิด""เริ่มถวายรายงานได้"เหล่าขุนนางทั้งบู๋ทั้งบุ้นต่างผลัดกันออกมารายงานถึงสถานการณ์การเมือง การทหาร ที่ยังสงบเรียบร้อยดี จนมาถึงเจ้ากรมฝ่ายปกครอง "ทูลฝ่าบาท ตอนนี้สถานการณ์ราคาข้าวได้รับการคลี่คลายแล้วพะยะค่ะ""ดี ดี แล้วโรคระบาดเล่าเป็นเยี่ยงไร""บัดนี้สถานการณ์เริ่มทุเลาลงแล้วพะยะค่ะ""ฮ่า ฮ่า ดียิ่ง เยี่ยงไรเจ้าพูดต่อเถิด"ออกว่าราชการวันนี้นับมีเรื่องดีให้เบิกบานพระทัยยิ่ง "มีหญิงนางหนึ่งเป็นคนจากหมู่บ้านอพยพจากแคว้นเหลียงพะยะค่

วันคืนเปลี่ยนผ่านจากฤดูคิมหันต์ บัดนี้ล่วงเลยเข้าสู่กลางสารทฤดูเสียแล้ว อี้หมิงมองดูหมอกยามเช้า ฤดูนี้ช่วงกลางคืนช่างยาวนาน ทั้อากาศที่หนาวเย็นขึ้น ทำให้อี้หมิงคิดขยายเรือนให้ใหญ่ขึ้น บัดนี้เงินจัดว่ามีอยู่จำนวนหนึ่ง หลังจากดูแลผืนนาชาวบ้านสำเร็จก็ได้เงินมามากโข จึงจ้างคนงานเพิ่มและเมื่อมารดาได้ไปคุยขอใช้ลานโล่งหน้าหมู่บ้านสำเร็จเธอก็จัดการจ้างคนมาทำเพลิงไม้มุงหลังคาแล้วรั้วให้เสียมิดชิด โดยข้อตกลงจากการขอใช้พื้นที่คือจ้างงานคนในหมู่บ้านโดยค่าตอบแทนเป็นฝ่ายของเธอที่เสนอตกลงให้มีการทดลองงานก่อน 2 เดือน ให้วันละ 5 อิแปะ โดยอี้หมิงจัดทำบัญชีให้แบ่งจ่ายเป็นสองงวด ตอนนี้คนงานรายเดือนของร้านมีเพียงมารดา อู๋ไป๋ เฟิน เฟิน และเหล่าตนงานทั้งห้าที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่ก่อตั้งร้าน สามเดือนก่อนหน้านี้อี้หมิงนอนคิดทุกคืนอย่างถี่ถ้วน ถึงการจะสร้างบ้านใหม่โดยได้ไปปรึกษาสหายอย่างจางหยางและมู่เฉิน ส่วนเฉิงอี้คนหน้านิ่งจางหยางบอกว่ายุ่งกับการทำงานอยู่เลยมิได้ออกมาเจอเธอ ทั้งสองตกลงจะจัดหาแรงงานและวัสดุให้ แถมยังใจดีให้อี้หมิงผ่อนจ่ายเป็นงวด ๆ ได้อีกด้วย ระหว่างก่อสร้างเธอกับมารดาจึงได้มาขออาศัยที่บ้านสา

"ได้เลยเจ้าค่ะ แต่ข้าพูดจริงนะเจ้าคะ ใช่รึไม่พี่หมิงอี้"หมิงอี้เห็นด้วยอยู่ไม่น้อย ทักษะการใช้มีดของมารดานางคล่องแคล้ว แถมการหยิบจับอาหารก็ดูชำนาญอยู่ไม่น้อย"ใช่ ๆ ข้าเห็นด้วย เออ...ว่าแต่ท่านแม่ เฟิน เฟิน เจ้ารู้จักอาหารที่ชื่อว่า หม้อไฟ รึไม่"อี้หมิงเขยิบตัวเข้าไปใกล้มารดาและสาวน้อยเฟิน เฟิน ก่อนจะเลียบๆ เคียง ๆถามออกมาไม่ดังมากนัก ใจนึงก็นึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อยหากว่าเอ่ยถามออกไปแล้วพวกนางไม่รู้จักจะทำเช่นไรกัน แต่ช่วยไม่ได้เมื่อในหัวนึกถึงรสชาติเข้มข้นเผ็ดชาที่ปลายลิ้นนิด ๆแล้วอยากจะกินให้หายอยากเพียงสักครั้ง นึกแล้วน้ำลายก็สอขึ้นมาจนต้องกลืนน้ำลายอีกรอบ"หื้อ หม้อไฟ หม้อไฟรึ ไม่เคยได้ยินมาก่อน ชื่อประหลาดจริง หม้อกับไฟรึ เช่นไรกันอาหารแคว้นใดข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน"สองสาวขมวดคิ้วมองรอคำตอบจากหมิงอี้ด้วยความสงสัยใคร่รู้กับชื่ออาหารรึสิ่งใดกันแน่ที่นางเอ่ยออกมา"อะเอ่อ เอ่อ คือ คือว่า มันคืออาหารที่มีน้ำซุปร้อน ๆ เดือดๆ ที่ปรุงรสชาติอย่างเข้มข้น เข้มข้นแล้วก็อร่อยสุด ๆ แล้วนำเนื้อหมู ปลา เนื้อวัวรึเนื้อแกะ ลงจุ่มขึ้นลง 15 ครั้ง นะ อื้อหือ หากผู้ใดได้กินแล้วจะ จะ "เฟิน เฟิน ที่บัดนี

"หยุด ๆ ""หน็อยแน่ เจ้าเด็กนี้""พี่หมิงอี้ช่วยข้าด้วย"เสียงตะโกนลั่น แสร้งกลัว ไหนจะท่าทางวิ่งหลบไปมาของเฟิน เฟิน เรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าคนงานได้เป็นอย่างดี ท่าทางวิ่งไล่เอาจริงเอาจังของอู๋ไป๋ ส่วนเจ้าเฟิน เฟินก็หลบหลีกไปมา โยกหลบซ้ายที ขวาที จนทำให้หมิงอี้และมารดาอดจะหัวเราะตามเสียไม่ได้ บัดนี้เรือนหลังใหญ่อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะของคนทั้งเรือนจนดังออกไปนอกประตูเรือนหลังใหญ่ ทำให้ผู้ถูกเชิญมาเป็นแขกพิเศษของเรือนหลังใหญ่แห่งนี้ถึงกับขมวดคิ้วกับเสียงหัวเราะของสมาชิกในเรือน"พวกนางภิรมย์สิ่งใดกัน ใยหัวเราะลั่นถึงเพียงนี้กันเล่า""นั่นสิ เช่นนั้นไปดูกันเถิด"จางหยางแทบอดใจไม่ไหวยามได้ยินเสียงใสดังกังวาลแทรกปนมากับเสียงหัวเราะให้ได้ยิน"ดูเอาเถิดนายท่านเฉิงอี้ เรือนหลังใหญ่ที่นายท่านอุตส่าห์ใจดีออกเงินสร้างให้ก่อน ใหญ่โตเทียมคฤหาสน์เหล่าตะกูลเศรษฐีในเมืองเชียว"มู๋เฉินแกล้งเอ่ยเย้าผู้เป็นนายไม่เกินจริงไปกว่าที่สหายตนกล่าว ตนยินดีควักเงินเป็นเถ้าแก่ให้ก่อนโดยให้ไปเสียหลายตำลึงทองเชียวกว่าจะได้เรือนหลังใหญ่ตกแต่งร่มรื่นน่าอยู่ถึงเพียงนี้ ถือว่าตอบแทนที่นางช่วยให้แคว้นหลี่ผ่านโรคระบาดคร

อวี๋หยางซิน สาวใช้ของคฤหาสน์คหบดีใหญ่ในเมืองหลี่ ค่อยๆ ย่องก้าวออกจากที่ซ่อนหลังกำแพงเตี้ย พลันหายใจเฮือกตาเหลือกโพลนเมื่อมีวัตถุยาวสีเงินวาววับจ่อมาที่คอ"ว๊ายย"นางหลับตาปี๋ส่งเสียงตกใจออกมาสุดขีด เนื้อตัวสั่นเทา มือไม้เย็นเฉียบราวถูกแช่แข็ง"ผู้ใดส่งเจ้ามา!"เสียงบุรุษชุดดำปิดหน้าปิดตาเอ่ยถามเสียงเย็น แต่ช่างเป็นเสียงที่หน้ากลัวยิ่งนักในความรู้สึกของอวี๋หยางซิน มือเท้าเย็นเฉียบ ฮือ! ข้าจะทำเช่นไรดี นายท่านผู้เฒ่านะ ข้าบอกว่าจะมาพรุ่งนี้ ๆ ก็ไม่ยอมแล้วทีนี้ข้าไม่ต้องเอาชีวิตมาตายที่นี่รึ หมู่บ้านคนถ่อยแห่งนี้ ฮือ ๆ ! ข้ายังสาว สามีก็ยังไม่ได้แต่ง ฮือ ๆ นายท่านผู้เฒ่านะนายท่าน สามีหยางซินก็ยังไม่ได้แต่ง หยางซินจะมาตายที่นี่จริงรึ ฮือ เมื่อเห็นว่าสตรีตรงหน้ายังคงเงียบ ดาบจึงถูกดันให้ใกล้ลำคอของนางยิ่งขึ้นอย่างข่มขู่ในที"ตอบข้ามา!""ตะตอบแล้ว ๆ"อวี๋หยางซิน กำมือที่เย็นเฉียบแน่นขึ้น รีบเอ่ยตอบ หลับตาแน่นอย่างตกใจกลัวกับการจู่โจมจากเจ้าของดาบสีเงินวาววับ พยายามเค้นเสียงออกจากลำคออยากยากเย็น อีกทั้งความตื่นกลัวทำให้ถ้อยคำที่เอ่ยตอบออกมาตะกุกตะกักไปเสียหมด เนื้อตัวพลันสั่นเทา"คะ คือ ว