All Chapters of หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Chapter 91 - Chapter 100

หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อยก็มิวายคีบอาหารที่กินไว้ก่อนหน้าขึ้นมาเคี้ยวตุ้ย ๆ อีกครั้ง“พี่หมิงอี้ไปกันเถอะ ต้องรีบแล้วเร็ว”เฟิน เฟิน ที่รู้เรื่องที่ทางหอคณิกาแห่งนี้แอบทำชั่วประมูลสาวงามโดยพี่หมิงอี้นางมิยินยอมก็รีบดึงแขนแม่คนงามให้ลุกขึ้นตามตนด้านพี่สาวคนงามไม่รู้เรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนก็บ่นอิดออดว่ายังมิได้หายเหนื่อยเลย และอีกอย่างนางยังกินไม่อิ่ม เฟิน เฟิน จึงได้แต่ยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดัง ๆ ปวดหัวกับนางยิ่งนัก“พี่! เร็วเถิดพวกเขาจัดประมูลพี่กันพี่หมิงอี้รู้เรื่องรึป่าวเนี่ย”~พรวด!~“แค่ก ๆ เจ้าว่าอย่างไรนะ แค่ก ๆ โอ๊ย น้ำ ๆ ใครประมูลใครกัน”หมิงอี้ที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างเพลิดเพลินถึงกับสำลักออกมา ประมูลรึ! ประมูลข้า! หน็อยเจ้าพวกคนชั่ว ฟางหนิงอวี๋เจ้านี่มัน นางมารชัด ๆ“ใช่! พี่เลิกมัวแต่กินได้รึยังเล่า ค่าหัวพี่ 1,000 ตำลึงทองเชียว เร็วเข้าเถิด ข้ายังมิได้ฟังจบว่าเป็นคุณชายบ้านไหนที่กล้าบ้าหญิงงามถึงกับทุ่มเงินมากมายเสียขนาดนี้ เร็วพี่”หมิงอี้ได้แต่กำมือแน่นอย่างนึกโกธร แต่ตอนนี้คงต้องรีบหนีเอาตัวรอดก่อน มือคว้าเอาแขนสาวน้อยดึงออกจากห้องที่ใช้รับรองพวกตน ขาก้าวอ

หมิงอี้นึกเข็ญเขี้ยวในใจ หากผู้ประมูลไม่ใช่เฉิงอี้เล่าไม่อยากจะคิดเลยจริง ๆ“ข้าอยากแจ้งจับนางเสียจริง หากไม่กลัวว่าท่านแม่จะรู้เรื่องนี้นะ ข้าจะไปแจ้งทางการ ฮึ”“อ้าวนายท่าน เสร็จแล้วรึขอรับ เร็วเสียจริง”พ่อบ้านจางที่กำลังเดินนำสาวใช้ที่ถือกาละมังพร้อมกับมีผ้าสีขาวพาดไว้ เอ่ยทักอย่างใคร่สงสัยเมื่อเห็นทั้งสี่คนเดินสวนลงมา“เฮอะ! นี่เจ้าพ่อบ้านชั่ว ร้ายกาจยิ่งนักทำกับพวกข้าได้ลง คอยดูเถอะข้าจะแจ้งทางการ”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แจ้งทางการรึ ตลกสิ้นดี พวกเจ้าล้วนเต็มใจมาเองทั้งนั้นมิใช่รึ แม่สาวน้อย ฮ่า ฮ่า”“นี่เจ้า!!”หมิงอี้ถึงกับเถียงไม่ออก ใช่! พวกเธอมาเอง“ใช่ที่พวกข้ามาเอง แต่พวกเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับพวกข้าเช่นนี้”หมิงอี้ชี้หน้าต่อว่าพ่อบ้านจาง มืออีกข้างกำแน่นอย่างนึกโกธรเคืองเหอะแม่สาวน้อย คิดจะมาขู่เฒ่าจางอย่างข้ารึ คิดผิดเสียแล้ว ดูท่าแม่สาวน้อยนี่คงขี้สงสารเห็นอกเห็นใจผู้คนไม่เบาทีเดียว หึ เช่นนั้นเจ้าจงจมกับความสงสารไปนั่นแหละเป็นดี"หึ หึ! เอาสิพวกเจ้าไปแจ้งทางเลยก็ดี เช่นนั้นแม่นางน้อยเหล่านี้หากข้าและฟางหนิงนางโดนจับแล้วล่ะก็ เกรงว่าพวกนางจะไร้ที่ซุกหัวนอนนั่แหละ เฮ้อ ฮ่า ฮ

"ตอนนี้ถั่วงอกและผักบุ้งเราเก็บของวันไหนขายอยู่กันรึ""วะวันที่ 13 ขอรับ"จางหยางปากคอสั่นไม่เคยเห็นเถ้าแกตนจริงจังเช่นนี้มาก่อน พอรอบนี้ได้ยินน้ำเสียงที่เข้มผิดปกติ สีหน้าที่เคร่งเครีดของนางแล้ว ก็นึกหวาดกลัวขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ตนมิได้กระทำสิ่งใดผิด"คือเช่นนี้ ท่านลุงหานข้าตรวจพบว่าถั่วงอกที่ปลูกตั้งแต่วันที่ 15 มีบางอย่างผิดปกติ ท่านไปเอาสมุดบัญชีการเพาะมาให้ข้าที เรามีถั่วงอกที่ลงปลูกวันนี้มากเพียงใด โอ๊ะ! และผักบุ้งด้วย""ขอรับ ๆ "หมิงอี้ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ถั่วงอกที่ปลูกวันดังกล่าวยังไม่ถึงเวลาเก็บขาย เมื่อครู่ตนไล่ตรวจผักมาทีละโอ่งทุกโอ่งล้วนเป็นวันที่ลงเพาะก่อนวันที่ 15 และกลับพบว่าสีและกลิ่นของถั่วงอกของวันนี้นั้นผิดปกติจึงได้เร่งตรวจสอบ ถ้าเช่นนั้นถั่วงอกผิดปกติแล้วผักบุ้งเล่า สองเท้าเร่งไปยังโซนปลูกที่เป็นของผักบุ้งทันที ก่อนที่เท้าจะหยุดกึก! ลง และเรียกสาวน้อยเฟิน เฟิน ให้ไปติดป้ายกักผักที่ลงปลูกในวันที่ 15 เป็นต้นมาไว้ก่อน เฉิงอี้และจางหยางมองหมิงอี้ด้วยความสนใจ ก่อนจะเดินตามร่างบางไปติด ๆ เพื่อดูว่านางจะทำเช่นไรต่อไป เมื่อครู่ฟังจากที่นางเอ่ยกับหัวหน้าหานลู่หมิงแล้วก็อดท

หลังเจรจากับคนจากตระกูลกวงเสร็จไม่นานสหายทั้งสองของตนก็ขอตัวกลับ ส่วนหมิงอี้ก็ได้ให้คนงานยกเอาถั่วงอกและผักบุ้งที่ผิดปกติอย่างละกระบุงเข้ามาไว้ที่เรือนเพาะพันธุ์ที่ตนทำขึ้นไว้อยู่หลังเรือนหลัก คล้อยหลังคนงานหมิงอี้ก็ทรุดตัวลงนั่งหยิบเอาถั่วงอกขึ้นมาหมุนพลิกดูไปมาสมองก็ครุ่นคิดถึงสาเหตุที่ผักของตนผิดปกติเช่นนี้ แต่ไม่ว่าจะนึกเช่นไรก็ยังคงนึกไม่ออก จนกระทั่งในตอนนี้เวลาก็ได้ผ่านไปเสียหลายชั่วยามจนเธอเองเผลอหลับไปเสียหลายครา ร่างบางที่นั่งเท้าคางกับโต๊ะไม้และเผลองีบหลับในที่สุด ศีรษะสวยโงนเงนไปมาซ้ายทีขวาทีจนเจ้าตัวเกือบหงายหลังลงจึงได้สะดุ้งตัวตื่นขึ้น เปลือกตาสวยกะพริบช้า ๆ งัวเงียเปิดขึ้นเต็มตา ปากบางพลันหาวหวอดๆ ง่วงเสียจนจบต้องสะบัดหน้าไปมา แขนสองข้างยกขึ้นเอนบิดไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยขบและความง่วงงุน“ฮ่าว เป็นเช่นนี้ไม่ได้ต้องรีบคิดให้ออกไม่งั้นต้องเดือดร้อนเป็นแน่”สมองน้อย ๆ พยามยามค่อย ๆ ไล่เรียงความคิดและเค้นเอาความรู้ที่มีอยู่ทั้งหมดออกมา“โอ๊ย ปวดหัว ๆ คิดสิ ๆ ทำไมคิดไม่ออกซักทีนะ”ไม่ว่าหมิงอี้จะพยายามนึกเช่นไรก็ยังคงนึกไม่อก จนตอนนี้ด้วยความที่ใช้ความคิดอย่างหนักผสมกับความเ

“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ ปวดเหลือเกิน อุ๊บ!”เสียงร้องโอดโอยของเฟิน เฟิน แต่เช้าเรียกให้หมิงอี้และมารดารีบวิ่งเข้ามาดู ส่วนอู๋ไป๋นั่นกำลังนั่งลูบหลังให้กับเฟิน เฟิน ที่กำลังโก่งคออาเจียนอยู่“เกิดอะไรขึ้นอู๋ไป๋”“-ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ข้ากำลังจะมาชวนเฟิน ฟเน ออกไปที่ร้านก็เจอนางกุมท้องร้องโอดโอยเสียแล้ว”หมิงอี้เอ่ยถามเฟิน เฟิน ด้วยน้ำเสียงร้อนใจ รึจะอาหารเป็นพิษ อาการเฟิน เฟิน ในตอนนี้เหมือนอาหารเป็นพิษเลยนี่นางไปกินอะไรมากันนะ“อ่ะ เฟิน เฟิน ล้างปากก่อนนะ อ่ะ”อี้เฟิน ยื่นขันน้ำให้สาวน้อยล้างปาก และล้างหน้าล้างตา“เฮ้อ โอย ปวด ๆ”เฟิน เฟิน เงยหน้าขึ้นจากโถไม่นานก็ทรุดตัวลงไปร้องโอดโอยต่อบนเตียง“ใครก็ได้ ลู่อิน ไปตามหมอให้ที เร็วเถิด”หมิงอี้เมื่อเห็นท่าไม่ดีก็ตัดสินใจให้ลู่อินไปตามหมอมาดูอาการเฟิน เฟิน ซึ่งดูจากตอนนี้เหมือนนางจะไม่สู้ดีเสียเท่าไหร่“ขอรับ”“อู๋ไป๋ให้นางดื่มน้ำให้มาก ๆ เฟิน เฟิน โถ่ ดูเหมือนจะมีไข้ด้วยสิ”หมิงอี้ชักมือกลับหลังจากใช้มืออังหน้าผากที่มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากมนของเฟิน เฟิน“เช่นนั้นข้าจะไปต้มข้าวต้มร้อน ๆ ไว้ให้นาง”อี้เฟินเอ่ยขึ้น เผื่อหมอมาดูอาการแล้