All Chapters of My Husband (อุ๊ปส์) เจ้าบ่าวของฉันเป็นประธานบริษัท: Chapter 11 - Chapter 20

เขาเปิดให้ฉันดูพวก Presentation งานเก่า ๆ อาทิเช่นงานเปิดตัวแบรนด์ผลิตภัณฑ์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องประดับ เครื่องสำอาง รวมไปถึงเปิด รีสอร์ต โรงแรม งานแต่งงาน และโชว์รูมรถยนต์พอดูมาถึงการเปิดตัวรถยนต์ ฉันก็อดคิดไปถึงพี่ภีมม์เจ้าบ่าวของฉันที่เขาเป็นเซลล์ขายรถ แน่นอนว่าถ้าพูดถึงการขายรถก็คงต้องมีการจ้างพริตตี้ เพราะงั้นชีวิตของเขาคงจะมีสาวสวย ๆ ระดับพริตตี้เข้ามาในชีวิตมากมาย รวมถึงผู้หญิงสวย ๆ คนนั้นที่ตั้งรูปเป็นสายโทรเข้ามาเฮ้อ...ทำไมฉันถึงยังอดคิดมากในเรื่องนี้ไม่ได้นะหลังจากวันแรกที่ฉันทำงาน ผ่านมาสองอาทิตย์หลังจากที่ฉันเริ่มทำงาน ฉันสามารถปรับตัวและเรียนรู้งานใหม่ได้เป็นอย่างดี อาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่ง ฉันได้หัวหน้างานใจดีอย่างพี่แจน และได้คนสอนงานเก่ง ๆ อย่างลีโอ รวมถึงเพื่อนร่วมงานคนอื่นก็ดูเป็นมิตรหมดทุกคนแต่…เห็นทีจะมีเพียงแต่คนที่บ้านของฉันเท่านั้นแหละ ที่ฉันยังคงปรับตัวไม่ได้เลย เราสองคนคุยกันแทบจะนับคำ ทั้ง ๆ ที่เราสองคนเพิ่งจะแต่งงานกันแต่กลับเหมือนอยู่กันคนละโลกฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าพี่ภีมม์จะไม่ค่อยพอใจอะไรฉันหรือเปล่า เพราะถ้านับจากวันที่เขาโทร

“สวัสดีครับคุณจณิสิตา พวกเราสองคนมาจากบริษัทเดอะวันออแกไนเซอร์ ผมธีรดลส่วนนี่ศนิชาเป็นตัวแทนจากบริษัทครับ” ลีโอเป็นฝ่ายแนะนำตัวแทนฉันที่ยังคงนิ่งอึ้งอยู่ ส่วนเขาก็แค่กำลังแก้สถานการณ์ให้ฉัน“ยินดีค่ะ เชิญนั่งสิคะ”เธอเอ่ยเชิญพวกเรานั่ง ส่วนฉันก็ได้แต่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติยิ้มตอบรับแล้วพากันนั่งลง ขนาดเสียงของเธอยังหวานมาก ๆ หวานสมกับหน้าตาหวาน ๆ ของเธอเลยพวกเราคุยแนะนำตัวให้เธอฟังพอประมาณ ก่อนจะเริ่มเข้าเรื่องงานโปรเจคที่นำเสนอ ฉันพยายามตัดเรื่องที่คุณเจนนี่กับพี่ภีมม์ว่าเป็นอะไรกันออกแล้วมีสมาธิให้กับงานมากที่สุด ที่สำคัญดูเหมือนพี่ภีมม์คงจะไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับฉันเลยว่าเราสองคนแต่งงานให้ผู้หญิงคนนี้ฟัง เพราะเธอเหมือนจะเพิ่งรู้จักฉันครั้งนี้เป็นครั้งแรก ส่วนฉันก็ได้แต่ตามน้ำแล้วมุ่งประเด็นให้อยู่แต่เรื่องงานอย่างเดียวพอเรานำเสมอโปรเจคงานเปิดตัวสาขาใหม่ให้เธอเสร็จ ดูเธอจะพอใจกับงานที่ฉันนำเสนอมาก ก่อนที่เธอแจ้งว่าจะติดต่อนัดหมายเพื่อคุยเรื่องการจัดสถานที่อีกครั้ง เท่านั้นหัวใจฉันก็พองโตเหมือนว่าตัวเองเริ่มประสบความสำเร็จไปอีกขั้น จนลืมใส่ใจเรื่องที่เธอเป็นอะไรกับพี่ภีมม์จนเกือ

ใบเฟิร์นไม่เคยคุยเรื่องรายละเอียดของงานเธอให้ผมฟังมากนัก นอกจากที่บอกว่าเธอเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดี และตอนนี้เธอเพิ่งได้รับโอกาสทำโปรเจคงานใหญ่ซึ่งเธอดูมีความสุขมาก ทำให้ผมก็รู้สึกแฮปปี้ไปกับเธอด้วยผมเองก็มีความสุขเวลาที่ได้ฟังเธอเล่าเรื่องต่าง ๆ และชอบที่จะได้กลับมาทำอาหารเย็นอร่อย ๆ ไว้ให้เธอแทบทุกวันยกเว้นก็แต่วันนี้“ภีมม์คะ วันนี้เลิกงานแล้วออกมาหาเจนนี่หน่อยได้ไหมคะ เจนนี่ว่าจะปรึกษาเรื่องงานหน่อย”“ตอนเย็นเหรอ คือพอดีผมต้องรีบกลับน่ะ” ผมรีบปฏิเสธเพราะตั้งใจจะกลับไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้ภรรยาของผมทาน“โห อย่าใจร้ายกับเจนนี่สิคะ ถ้าภีมม์ไม่ช่วยเจนนี่แย่แน่ๆ นะคะ น้า น้า พี่ภีมม์นะ”เจนนี่ทำเสียงอ้อนเหมือนต้องการขอความช่วยเหลือจากผม ซึ่งเธอเองก็เป็นเพื่อนสนิทของผมมาตั้งแต่เด็ก ผมเลยยอมตกลงเธอแม้จะรู้สึกผิดกับใบเฟิร์นนิดหน่อยแต่...ก็แค่วันเดียวคงไม่น่าจะเป็นอะไรความจริงผมก็ว่าจะเซอร์ไพรส์ด้วยการพาใบเฟิร์นไปเปิดตัวกับเจนนี่เย็นนี้เลย ติดก็ตรงที่น่าจะไม่ค่อยเหมาะเพราะเจนนี่น่าจะอยากปรึกษาผมเรื่องงานมากกว่า ผมเลยคิดว่าไว้วันหลังผมค่อยพาใบเฟิร์นมาแนะนำตัวเป็นทางการกับเจนนี่อีกครั้ง“ใบ

และเมื่อได้เวลาเลิกงาน กลุ่มของพวกเราราวแปดคนรวมทั้งฉันด้วย ก็พากันมาร้านอาหารสไตล์กึ่งผับแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากออฟฟิศเท่าไหร่ ฉันลังเลอยู่พักใหญ่ว่าควรจะส่งข้อความไปบอกโลเคชั่นพี่ภีมม์ดีไหม แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ยอมส่งไปให้เพราะไม่อยากมีปัญหา อย่างน้อยเขาก็ควรรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนและไม่ได้ไปทำอะไรเหลวไหลที่อื่นหัวข้อของพวกเราที่มากินเลี้ยงกัน ส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นเรื่องงาน พอคุยกันถึงเรื่องนี้ก็มีทั้งหัวข้อที่สนุกสนานกับหัวข้อที่ดูเคร่งเครียด แต่กว่าจะรู้ตัวอีกทีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็ถูกสั่งมากินกันไปหลายต่อหลายขวดส่วนฉันนอกจากเซ็งเรื่องงาน และยังต้องเซ็งเรื่องพี่ภีมม์กับคุณเจนนี่อีก ทำให้วันนี้รู้สึกเซ็งจัด เลยดื่มเหล้าไปไม่ยั้ง รู้ตัวอีกทีก็เริ่มจะเห็นเหมือนภาพซ้อนมองอะไรเบลอไปหมด“พวกพี่ก็รู้ว่าเฟิร์นโคตรตั้งใจกับงานนี้ ทำไมอ่ะพี่ ทำไมพี่แจนไม่เช็คให้ดีกว่านี้ล่ะว่าเฟิร์นโดยแกล้ง แม่งเอ๊ย น่าโมโห มาดื่ม ดื่มกัน” ฉันโชว์แก้วเหล้าพร้อมยกไปชนกับพวกพี่ทำงานตรงหน้า“เฟิร์นเมามากแล้วนะ” เสียงลีโอเตือนฉันอย่างเป็นห่วงอยู่ข้าง ๆ เขาดูไม่ค่อยดื่มอาจจะเพราะเป็นห่วงว่าตัวเองต้องเป็นคนขับรถกับ จ

ฉันตัวชาจนพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะเสียใจเรื่องไหนก่อนดี ทั้งเรื่องงานและเรื่องพี่ภีมม์ ทำไมทุกอย่างต้องมารุมพร้อม ๆ กันในคราวเดียวแบบนี้“ยังไงคุณเจนนี่เขาก็เลือกให้ฉันทำงานแทนเธอที่ไม่รับผิดชอบงานแล้ว เธอเอาไว้แก้มืองานหน้าก็แล้วกันนะ” เอมี่ยิ้มให้ฉัน แต่ไม่ได้เป็นยิ้มที่ดูจริงใจเลยแม้แต่น้อยฉันได้แต่อึ้งจนไม่พูดออก สองมือกำจนจิกลงไปที่เนื้อ กลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล เอมี่เล่นสกปรกจริง ๆ ที่ปาดงานฉันไปแถมยังโยนความผิดมาให้ฉัน ซ้ำพี่แจนก็ดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของเอมี่มากกว่าฉันด้วย มันเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังมาจริง ๆฉันเดินกลับมาออกมาจากโต๊ะของพี่แจน โดยมีเอมี่ที่เดินตามหลังมาติด ๆ ไม่ใช่อะไรนะ นางเดินมาเอางานที่โต๊ะฉัน งานที่ฉันทำไปแล้วตั้ง 70%"ไม่ต้องเป็นห่วงนะใบเฟิร์น เอมี่จะทำงานให้ออกมาดีที่สุด เท่าที่ลูกค้าพอใจเลย"เอมี่ส่งยิ้มให้ฉัน ก่อนจะรับไฟล์งานของฉันกลับไปที่โต๊ะของตัวเองเจ็บใจมาก ที่สุดท้ายแล้วฉันต้องเอางานทั้งหมดที่ทำมาเกือบทั้งหมดส่งให้เอมี่ที่ได้งานฉันไปอย่างหน้าตาเฉยฉันนั่งทำงานอื่นด้วยความผิดหวัง เสียใจที่ตัวเองโดนฉกงาน รู้สึกทนไม่ไหวจนต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำ