Semua Bab My Husband (อุ๊ปส์) เจ้าบ่าวของฉันเป็นประธานบริษัท: Bab 21 - Bab 30

ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของฉันมันเต้นแรงมากกับสิ่งที่พี่ภีมม์พูดออกมา มันหมายความว่าไงนะ หมายความว่าพี่ภีมม์กำลังหึงที่ฉันพูดถึงลีโออย่างนั้นหรือ“ต่อไปห้ามบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะพี่จะไม่ปล่อยให้เราได้พูดแบบนั้นอีกแล้ว”มะ...หมายความว่าไงฉันรู้สึกได้ถึงดวงตากลมโตของฉันเบิกกว้างขึ้น ลมหายใจติดขัดเริ่มกลับมาอีกครั้ง เมื่อพี่ภีมม์หลับตาแล้วก้มลงมาจูบฉันอีกครั้ง ในขณะที่มือแกร่งของเขาก็เริ่มลูบไล้อย่างแผ่วเบาไปตามเรือนร่าง จนฉันเองเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ทั้งที่ใจอยากผลักไสแต่ทำไมเหมือนร่างกายไม่มีแรง“ยะ อย่า อย่าค่ะ พี่ภีมม์” นี่ฉันพยายามดันเขาออก แต่พี่ภีมม์ตัวใหญ่กว่าฉันเป็นเท่า ทำให้เขาแทบไม่ขยับไปไหนเลยพี่ภีมม์เลื่อนริมฝีปากมางับที่ติ่งหู แถมยังขบอย่างแผ่วเบาลงมาตามซอกคอ จนฉันรู้สึกแปลก ๆเสียงครางงึมงำและสีหน้าของพี่ภีมม์ที่ดูเหมือนกำลังมีความสุข ในขณะที่ฉันกลับรู้สึกวูบไหวจนทำอะไรไม่ถูก สัมผัสจากฝ่ามือหนาของภีมม์มาหยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน ก่อนที่จะเขาจะค่อย ๆ สอดเข้าไปใต้เสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่ไปจนถึงใต้บรา แล้วเคล้นคลึงมันอย่างมันมือ“อา...” ฉันเผลอครางเสียงที่น่าอายออกไป จนพี่ภีม

ฉันโอบมือไปจิกลงที่แผ่นหลังของพี่ภีมม์แน่นเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะไปถึงฝั่งฝัน ก่อนที่จะแอ่นร่างรับแรงกระแทกลึกสุดจากพี่ภีมม์ ความรู้สึกที่เหมือนตัวเองไปสู่จุดสูงสุดของเราทั้งคู่ ในไม่ช้าพี่ภีมม์ก็เกร็งสะโพกสองสามครั้งแล้วปล่อยให้น้ำอุ่นร้อนเข้ามาในร่างกายของฉัน ส่วนบอบบางของฉันมันกำลังตอดรัดความเป็นชายของเขาอยู่ จนฉันเห็นเหมือนรอยยิ้มของพี่ภีมม์ที่กำลังมองมาที่ใบหน้าของฉัน แต่ตอนนี้สิฉันรู้สึกเหมือนแทบจะหมดแรง“เก่งมากเลยครับ คนดีของพี่ภีมม์” เสียงหอบของพี่ภีมม์กระซิบลงที่ข้างหู ก่อนที่เขายอมถอนตัวออกแล้วทิ้งลงตัวข้าง ๆ ฉัน ส่วนฉันก็รีบหันข้างตะแคงหนีเพราะความอายผ่านไปได้ไม่กี่นาที เมื่อลมหายใจจากกิจกรรมเมื่อครู่เริ่มสงบ พี่ภีมม์เข้ามาสวมกอดฉันทางด้านหลังอีกครั้ง แน่นอนว่าแนบแน่นพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่าอะไรที่เพิ่งสงบไปของเขามันกำลังจะเริ่มขึ้นอีก เขาไม่เพียงแค่กอดแต่ยังเอามือมาขย้ำที่หน้าอกเพื่อปลุกปั่นอารมณ์ฉันอีกครั้ง“อีกครั้งนะ”“พักก่อนได้ไหมคะ เฟิร์นยัง...เอ่อเจ็บตรงนั้นอยู่เลย”“ต้องทำบ่อย ๆ ครับแล้วมันจะหายเจ็บไปเอง” เขาตอบ แล้วฉันจะเชื่อได้ไหมเนี่ยถ้าคนเรามีอะไรกันบ่อย ๆ

วันนี้พี่ภีมม์เองก็หยุดงานไปพร้อมกับฉัน ฉันเห็นพี่ภีมม์เอา Notebook ขึ้นมาทำงานบนเตียงด้วย ดูเหมือนว่างานของเขาจะยุ่งมาก ความจริงถ้างานเขาจะเยอะขนาดนี้ พี่ภีมม์จะไปทำงานก็ได้นะ ฉันบอกเขาไปแบบนี้แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ไป แถมในขณะที่เขานั่งทำงาน พี่ภีมม์ยังหันมาคอยลูบผมฉันเป็นระยะบางทีก็รู้สึกเหมือนหันมาหอมแก้มบ้าง หอมหน้าผากฉันบ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะตอนนี้ทั้งรู้สึกทั้งง่วงทั้งเพลียจนอยากจะเอาแต่นอนพักมากว่าเกือบค่อนเย็นที่ฉันตื่นมาอีกครั้ง ส่วนพี่ภีมม์เอา Notebook เก็บไปแล้วตอนไหนก็ไม่รู้ก่อนที่พี่ภีมม์ขยับตัวมาใกล้ฉัน“ไหวไหมครับ”หะ หา หมายความว่า นี่เขาจะทำต่ออีกเหรอ ฉันหน้าเหวอไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบส่ายหน้า“เย็นนี้พี่จะพาออกไปหาอะไรกินข้างนอก”“อ้าวเหรอคะ”“นี่เรา คิดว่าพี่จะทำอะไรเราต่องั้นสิ”“เฟิร์นยังไม่ทันคิดแบบนั้นสักหน่อย” ฉันทำหน้ายู่ใส่เขา ก่อนจะรีบปฏิเสธ ทั้งที่ความจริงก็คิดนั้นแหละ“หรือถ้าเราไม่อยากไปจะนอนต่อแบบนี้ก็ได้นะ”“ไปค่ะ” ฉันรีบตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะอย่างน้อยถ้าเราออกไปหากินกันข้างนอก มันคงจะปลอดภัยกว่าที่จะให้เขามากินฉัน เพราะงั้นฉันถึงได้รีบตอบท

“น่าอิจฉาคุณใบเฟิร์นจังนะคะ ที่โชคดีได้ผู้ชายแบบภีมม์เป็นสามี คุณโชคดีมากจริง ๆ” คุณเจนนี่ยื่นมือนุ่ม ๆ ของเธอมาจับหลังมือของฉัน “นี่ถ้าเจนนี่รู้ว่าคุณใบเฟิร์นเป็นภรรยาของภีมม์ละก็ ไม่มีทางยกเลิกดิวงานกับคุณใบเฟิร์นแล้วให้คุณเอมี่ทำแทนหรอก”“นั่นสิแล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเจนถึงยกเลิกงานของใบเฟิร์นได้” พี่ภีมม์ถาม“ถามคุณใบเฟิร์นดูสิคะ เจนนี่ไม่กล้าเราเดี๋ยวภีมม์จะโกรธเจนนี่ ว่าไงคะคุณใบเฟิร์นจะเล่าหรือให้เจนนี่เล่าดี” เธอทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะหันมาที่ฉัน ส่วนฉันก็หันไปมองหน้าที่พี่ภีมม์ก่อนที่เขาจะพยักหน้าบอกให้ฉันพูดออกมา“คือเรื่องวันนั้น เฟิร์นต้องขอขอโทษคุณเจนนี่ด้วยนะคะ เฟิร์นอยากจะบอกความจริงว่าวันนั้นเฟิร์นไม่ได้เป็นคนคุยไลน์กับคุณเจนนี่เลย ตอนนั้นที่คุณเจนนี่ไลน์มา น่าจะเป็นเวลาที่เฟิร์นไม่อยู่โต๊ะ แล้วเฟิร์นก็ไม่รู้ว่าใครตอบไลน์แทน” ฉันไม่กล้าบอกว่าสงสัยเอมี่ถึงจะค่อนข้างมั่นใจก็ตามที แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐานที่แน่นชัดฉันก็เอาผิดเอมี่ไม่ได้“อย่าบอกนะว่าเป็นน้องผู้หญิงคนที่อาสามารับงานแทนใบเฟิร์น”“หมายความว่าไง” พี่ภีมม์ดูขมวดคิ้วเล็กน้อย วันนั้นเขาไม่รู้ว่าเอมี่มาเป็นตัวแทนของใ

สุดท้ายฉันก็ต้องเปิดเครื่องและยอมโทรไปบอกลีโออย่างที่พี่ภีมม์ต้องการ ดูเอาเถอะที่เขาอยากจะทำยังไงก็ทำได้ จะคุยกันหวานอี๋อ๋อกันแค่ไหนก็ทำได้ แต่ฉันสิทำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอหลังจากที่เราสองคนกลับมาเราก็แทบจะไม่พูดกันอีก ฉันรู้ว่าพี่ภีมม์ไม่พอใจฉันเรื่องลีโอ ส่วนเขาก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่พอใจเขาเรื่องคุณเจนนี่ แต่การที่เขาเลือกที่จะนิ่งเฉยแบบนี้มันทำให้ฉันยิ่งหงุดหงิดและการที่รุ่งเช้าฉันยอมให้พี่ภีมม์มาส่งฉันมาทำงานแทนลีโอ ทำให้ฉันถึงได้รู้ว่าจริง ๆ แล้ว รถคันที่จอดอยู่ที่คอนโดเป็นรถส่วนตัวที่ใช้สำหรับพี่ที่ภีมม์อยากไปไหนมาไหนส่วนตัว แต่เวลาทำงานบริษัทของพี่ภีมม์จะให้คนขับส่งมารอรับไปทำงาน แถมพี่ภีมม์ก็ยังแต่งตัวทำงานด้วยชุดสูทที่ราคาแพงลิ่วแบบที่ฉันคาดไม่ถึง ซึ่งดูยังไงก็ไม่เหมือนแค่เซลล์ขายรถธรรมดาก็นะ...ถึงแม้ฉันจะรู้สึกสงสัยแต่ก็ไม่อยากถาม คงเพราะฉันยังรู้สึกเคือง ๆ เรื่องของเขากับคุณเจนนี่อยู่ ไว้ถ้าเขาอยากบอกหรืออยากอธิบายว่าเขาทำงานอะไรกันแน่ เขาก็คงพูดมันออกมาเองนั่นแหละ“เย็นนี้พี่มารับนะ” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อรถมาถึงหน้าบริษัท“ถ้ายุ่งมากก็ไม่ต้องค่ะ กลับเองได้”“ใบเฟิร์น...” พี่ภีมม