Semua Bab My Husband (อุ๊ปส์) เจ้าบ่าวของฉันเป็นประธานบริษัท: Bab 41 - Bab 50

เธอจ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะยิ้มแบบเยือกเย็นออกมาฉันที่กำลังงุนงงกับท่าทีของเธออยู่ เราสองคนยืนจ้องหน้ากันชั่วครู่อยู่ ๆ แววตาของเธอก็ดูหวาดกลัวก่อนจะกรีดร้องออกมา ไม่เท่านั้นเธอยังตบหน้าตัวเองดังเพี๊ยะใหญ่ ส่วนฉันที่ยืนหันหน้าไปทางเธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก ที่ไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นบ้าหรือว่าผีเข้ากันแน่“ปะ...เป็นบ้าอะไรของคุณ”“ฮือ...คุณใบเฟิร์นตบหน้าเจนนี่ทำไมคะ เจนนี่ไม่ได้คิดอะไรกับภีมม์จริง ๆ นะ เราสองคนเป็นเพื่อนกันเราสองคนบริสุทธิ์ใจ ฮือ”สิ้นประโยคนี้ฉันถึงได้เข้าใจ เพราะเสียงประตูเปิดกว้างขึ้นพร้อมกับพี่ภีมม์ทีเดินเข้ามา ส่วนฉันที่ยืนหันหลังให้กับประตูอยู่ เลยถึงบางอ้อเมื่อเจอมุขนิยายน้ำเน่าแบบนางร้ายในละคร“เกิดอะไรขึ้น!” เรียวคิ้วหนาบนใบหน้าพี่ภีมม์ขมวดเข้าหากันพร้อมกับน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ ส่วนฉันก็ยืนตัวชาอยู่เพราะพูดไม่ออก“พี่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น!”“ให้เฟิร์นพูดความจริง หรือจะฟังเรื่องโกหกจากคุณเจนนี่”“เราพูดอะไรของเรา!” พี่ภีมม์กำลังตะคอกฉันเพราะผู้หญิงตรงหน้าที่รีบถลาเขามาเกาะแขนพี่ภีมม์ไว้อย่างน่าสงสาร“คุณเจนนี่ชอบพี่ภีมม์ ต้องการพี่ภีมม์ แล้วก็ตบห

เหตุการ์ณก่อนหน้านี้เพราะเจนนี่แกล้งเป็นลม ผมเลยอุ้มเธอลงมาทั้งแบบนั้นก่อนจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาล เป็นการส่งแค่ส่งจริง ๆ คนเป็นลมตัวพับตัวอ่อนแต่กลับมีอาการดีขึ้นทันตาเห็นโดยไม่ต้องถึงมือหมอนี่ขนาดแค่อยู่ในรถผมเองนะ"เออ...นี่ภีมม์จะพาเจนนี่ไปไหน""อ้าว ฟื้นเร็วจัง""คือ เจนนี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เรากลับขึ้นห้องกันเถอะค่ะ""ไม่ได้หรอกคุณปวดท้องจนเป็นลมขนาดนี้ ผมว่าคุณควรแอดมิทที่โรงพยาบาลสักคืน""ไม่เป็นไรภีมม์ คือว่า...""ไม่ได้ต้องแอดมิท!""แต่เจนนี่แต่งตัวไม่เรียบร้อย""ใส่เสื้อสูทของผมคลุมไปได้ พอได้แอดมิทก็ต้องเปลี่ยนชุดโรงพยาบาลอยู่ดี"ตอนแรกผมก็แค่ร้อนใจ อยากไปส่งเจนนี่ที่โรงพยาบาลจะได้จบๆ แล้วตามหาใบเฟิร์น ทว่าตอนรอทำเวชระเบียนคนไข้อยู่ ในตอนนั้นคือผมพยายาทกดหาใบเฟิร์นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เธอก็เอาแต่ตัดสาย หนักสุดคือบล็อกเบอร์ผมไปเลยอะไร...ที่ทำให้เธอโกรธขนาดนั้น!ผมตัดสินใจเปิดดูกล้องวงจรปิดที่ไม่เคยคิดจะเปิดมัน ตอนแรกก็แค่จะติดตั้งเพราะกลัวขโมย และจะเอาออกก็ต่อเมื่อมีคนมาเช่าต่อ ไม่คิดว่าเจนนี่จะเป็นฝ่ายขอเข้ามาอยู่กะทันหัน ทำให้ผมถอดออกมันไม่ทันและเป็นเพราะเหตุนี้ เลยกลายเป็นความ

พี่ภีมม์มองหน้าฉันยิ้ม ๆ ก่อนจะยกมืออีกข้างเข้ามาเชยค้างฉันไว้ ทำแบบนี้ต่อให้รู้สึกอายจนอยากจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก็ไม่สามารถทำได้“หึง”“ก็บอกแล้วไงว่าเปล่า เฟิร์นก็แค่ไม่ชอบ”“ไม่ชอบก็คือหึง”ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่ภีมม์เอง ก็เป็นผู้ชายที่ดื้อด้านเอามาก ๆ เขาจะเถียงเพื่อให้ฉันรู้สึกจำนนต่อความอายหรือไงนะ แถมตอนนี้เขายังเลื่อนนิ้วโป้งมาคลึงเบา ๆ ที่ริมฝีปากของฉัน แล้วมันก็ทำให้ฉันดันรู้สึกแปลก ๆ“พี่ชอบเวลาเราเป็นแบบนี้”เขาก้มลงมาจูบตรงแก้มที่ยังคงมีหยดน้ำตาของฉัน แบบไม่อายคนภายในร้านเลยว่าคนอื่นเขาจะมองเราสองคนยังไง“พี่กับเจนนี่ไม่มีอะไร ต่อไปพี่จะไม่ทำให้เราหึงพี่จนต้องร้องไห้แบบนี้อีก พี่ไม่อยากให้เราโทรไปร้องไห้กับผู้ชายคนอื่น และพี่ก็ไม่อยากให้เราต้องรู้สึกไม่ดีแบบเมื่อกี้ ขอโทษนะครับที่ทำให้ต้องร้องไห้”“อึก...”พี่ภีมม์เล่นพูดประโยคแบบนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คราวนี้น้ำตาฉันไหลออกมาหนักกว่าเก่าราวกับทำนบแตกเกลียดหัวใจตัวเองจัง ก่อนหน้านี้ยังโกรธเขาจะเป็นจะตาย พอเขามาง้อหน่อยเดียวใจมันก็อ่อนยวบชนิดที่ว่าไม่ยอมเล่นตัวให้เขาง้อไปนานๆ เลยสักนิด“กลับบ้านกัน...พี่อยากไถ่โทษ”“ไถ่โ

“นี่ไงพนักงานออแกไนเซอร์คนนี้ที่เพื่อนฉันอยู่บริษัทเดียวกับนางโทรมาบอกว่าอ่อยผู้ชายเก่ง”อึก...เสียงนินทาของกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าทำเอาฉันหน้าชาขึ้นมาอีกรอบ จากที่โดนที่ทำงานนินทามาว่ารู้สึกแย่แล้ว ยังโดนเสียงนินทาตามมาหลอกหลอนที่นี่อีก ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกโกรธพี่ภีมม์ขึ้นมาแล้วจริง ๆ ที่ทำให้ฉันต้องถูกนินทาแบบนี้“จูบในผับด้วยนะเธอ”ว่าเข้านั่น...นี่สินะที่ใคร ๆ พูดเอาไว้ว่าการข่าวลือมันจะถูกแต่งแต้มจนเกินจริงเสมอ ทั้ง ๆ ที่พี่ภีมม์แค่หอมแก้มเท่านั้นเหอะ จูบเจิบอะไรกัน ฉันอยากจะแย้งไปแบบนี้แต่ทำได้ยืนตัวชาอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันแค่สงสัยว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะสามารถพูดเรื่องของอีกฝ่ายทั้งที่ไม่รู้จักกันเลยได้ยังไงกันนะคงเพราะยัยสองคนนั้นแน่ที่ฉันพูดกระแทกหน้าตอนออกมาจากห้องน้ำที่บริษัทแล้วเอามาเมาส์ให้พนักงานที่บริษัทนี้ฟังงานก็กำลังจะถูกยกเลิกเพราะฉันคงไม่ยอมทำตามข้อเสนอบ้าของอีตาหื่นกามพินิจนี่ แถมยังโดนนินทาด้วยเรื่องบ้า ๆ อีกไม่หยุดหย่อน“อ้าวเฟิร์นมาที่บริษัทพี่ทำไมไม่บอก” เสียงพี่ภีมม์เดินมาจากข้างหลังทำให้ฉันหันขวับไปมอง แต่ไม่ใช่เพราะความดีใจที่ได้เจอหน้าเขานะ เพราะตอนน

พี่ภีมม์ดึงแขนฉันให้เดินตามไปที่โต๊ะทำงาน ก่อนที่เขาจะหย่อนตัวนั่งลงกับเก้าอี้ผู้บริหารแล้วดึงฉันให้ยืนอยู่ตรงหว่างขาของเขา อยู่ ๆ พี่ภีมม์ก็เอาท่อนแขนรั้งเอวของฉันเอาไว้จนเกือบล้ม ดีที่ฉันทรงตัวแล้วเอาแขนยันที่บ่าของเขาเอาไว้ก่อน ไม่งั้นคงได้หน้าทิ่มไปทับตัวพี่ภีมม์แน่“น่าอายนะคะ ที่เฟิร์นไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” ฉันเริ่มเปิดประเด็นใส่คนที่เอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ“เพราะเฟิร์นไม่เคยสนใจเรื่องของพี่ ตั้งแต่เราสองคนจะแต่งงานกันแล้วยังไงครับ ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ส่งไปทางอีเมล์ตั้งแต่วันที่เรานัดบอดกันแล้ว”ความจริงที่ว่าทำให้ฉันหน้าชาอีกรอบ ใช่...เป็นเพราะตอนนั้นฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา และฉันก็จำได้ดีว่าเขาเองก็คงจะรู้สึกเหมือน ๆ กัน และการที่พี่ภีมม์พูดออกมาแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิด ผิดจนไม่กล้าสู้หน้า“เรื่องงานเฟิร์นไม่ต้องกังวล ทำงานของเฟิร์นไป พี่ไม่ได้คิดจะก้าวก่ายอะไร ส่วนพินิจหมอนั่นพี่คงต้องลงโทษตามกฎของพี่”พี่ภีมม์คงเดาอาการกังวลของฉันทางสีหน้าออก แต่ที่พี่ภีมม์เข้าใจผิดคือฉันไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เท่ากับการที่พี่ภีมม์มองฉันว่าเป็นภรรยาที่ไม่เอาไหนที่ไม่เคยใส่ใจเ