Semua Bab My Husband (อุ๊ปส์) เจ้าบ่าวของฉันเป็นประธานบริษัท: Bab 41 - Bab 50

เหตุการ์ณก่อนหน้านี้เพราะเจนนี่แกล้งเป็นลม ผมเลยอุ้มเธอลงมาทั้งแบบนั้นก่อนจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาล เป็นการส่งแค่ส่งจริง ๆ คนเป็นลมตัวพับตัวอ่อนแต่กลับมีอาการดีขึ้นทันตาเห็นโดยไม่ต้องถึงมือหมอนี่ขนาดแค่อยู่ในรถผมเองนะ"เออ...นี่ภีมม์จะพาเจนนี่ไปไหน""อ้าว ฟื้นเร็วจัง""คือ เจนนี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เรากลับขึ้นห้องกันเถอะค่ะ""ไม่ได้หรอกคุณปวดท้องจนเป็นลมขนาดนี้ ผมว่าคุณควรแอดมิทที่โรงพยาบาลสักคืน""ไม่เป็นไรภีมม์ คือว่า...""ไม่ได้ต้องแอดมิท!""แต่เจนนี่แต่งตัวไม่เรียบร้อย""ใส่เสื้อสูทของผมคลุมไปได้ พอได้แอดมิทก็ต้องเปลี่ยนชุดโรงพยาบาลอยู่ดี"ตอนแรกผมก็แค่ร้อนใจ อยากไปส่งเจนนี่ที่โรงพยาบาลจะได้จบๆ แล้วตามหาใบเฟิร์น ทว่าตอนรอทำเวชระเบียนคนไข้อยู่ ในตอนนั้นคือผมพยายาทกดหาใบเฟิร์นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เธอก็เอาแต่ตัดสาย หนักสุดคือบล็อกเบอร์ผมไปเลยอะไร...ที่ทำให้เธอโกรธขนาดนั้น!ผมตัดสินใจเปิดดูกล้องวงจรปิดที่ไม่เคยคิดจะเปิดมัน ตอนแรกก็แค่จะติดตั้งเพราะกลัวขโมย และจะเอาออกก็ต่อเมื่อมีคนมาเช่าต่อ ไม่คิดว่าเจนนี่จะเป็นฝ่ายขอเข้ามาอยู่กะทันหัน ทำให้ผมถอดออกมันไม่ทันและเป็นเพราะเหตุนี้ เลยกลายเป็นความ

พี่ภีมม์มองหน้าฉันยิ้ม ๆ ก่อนจะยกมืออีกข้างเข้ามาเชยค้างฉันไว้ ทำแบบนี้ต่อให้รู้สึกอายจนอยากจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก็ไม่สามารถทำได้“หึง”“ก็บอกแล้วไงว่าเปล่า เฟิร์นก็แค่ไม่ชอบ”“ไม่ชอบก็คือหึง”ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่ภีมม์เอง ก็เป็นผู้ชายที่ดื้อด้านเอามาก ๆ เขาจะเถียงเพื่อให้ฉันรู้สึกจำนนต่อความอายหรือไงนะ แถมตอนนี้เขายังเลื่อนนิ้วโป้งมาคลึงเบา ๆ ที่ริมฝีปากของฉัน แล้วมันก็ทำให้ฉันดันรู้สึกแปลก ๆ“พี่ชอบเวลาเราเป็นแบบนี้”เขาก้มลงมาจูบตรงแก้มที่ยังคงมีหยดน้ำตาของฉัน แบบไม่อายคนภายในร้านเลยว่าคนอื่นเขาจะมองเราสองคนยังไง“พี่กับเจนนี่ไม่มีอะไร ต่อไปพี่จะไม่ทำให้เราหึงพี่จนต้องร้องไห้แบบนี้อีก พี่ไม่อยากให้เราโทรไปร้องไห้กับผู้ชายคนอื่น และพี่ก็ไม่อยากให้เราต้องรู้สึกไม่ดีแบบเมื่อกี้ ขอโทษนะครับที่ทำให้ต้องร้องไห้”“อึก...”พี่ภีมม์เล่นพูดประโยคแบบนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คราวนี้น้ำตาฉันไหลออกมาหนักกว่าเก่าราวกับทำนบแตกเกลียดหัวใจตัวเองจัง ก่อนหน้านี้ยังโกรธเขาจะเป็นจะตาย พอเขามาง้อหน่อยเดียวใจมันก็อ่อนยวบชนิดที่ว่าไม่ยอมเล่นตัวให้เขาง้อไปนานๆ เลยสักนิด“กลับบ้านกัน...พี่อยากไถ่โทษ”“ไถ่โ

“นี่ไงพนักงานออแกไนเซอร์คนนี้ที่เพื่อนฉันอยู่บริษัทเดียวกับนางโทรมาบอกว่าอ่อยผู้ชายเก่ง”อึก...เสียงนินทาของกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าทำเอาฉันหน้าชาขึ้นมาอีกรอบ จากที่โดนที่ทำงานนินทามาว่ารู้สึกแย่แล้ว ยังโดนเสียงนินทาตามมาหลอกหลอนที่นี่อีก ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกโกรธพี่ภีมม์ขึ้นมาแล้วจริง ๆ ที่ทำให้ฉันต้องถูกนินทาแบบนี้“จูบในผับด้วยนะเธอ”ว่าเข้านั่น...นี่สินะที่ใคร ๆ พูดเอาไว้ว่าการข่าวลือมันจะถูกแต่งแต้มจนเกินจริงเสมอ ทั้ง ๆ ที่พี่ภีมม์แค่หอมแก้มเท่านั้นเหอะ จูบเจิบอะไรกัน ฉันอยากจะแย้งไปแบบนี้แต่ทำได้ยืนตัวชาอย่างทำอะไรไม่ถูก ฉันแค่สงสัยว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะสามารถพูดเรื่องของอีกฝ่ายทั้งที่ไม่รู้จักกันเลยได้ยังไงกันนะคงเพราะยัยสองคนนั้นแน่ที่ฉันพูดกระแทกหน้าตอนออกมาจากห้องน้ำที่บริษัทแล้วเอามาเมาส์ให้พนักงานที่บริษัทนี้ฟังงานก็กำลังจะถูกยกเลิกเพราะฉันคงไม่ยอมทำตามข้อเสนอบ้าของอีตาหื่นกามพินิจนี่ แถมยังโดนนินทาด้วยเรื่องบ้า ๆ อีกไม่หยุดหย่อน“อ้าวเฟิร์นมาที่บริษัทพี่ทำไมไม่บอก” เสียงพี่ภีมม์เดินมาจากข้างหลังทำให้ฉันหันขวับไปมอง แต่ไม่ใช่เพราะความดีใจที่ได้เจอหน้าเขานะ เพราะตอนน

พี่ภีมม์ดึงแขนฉันให้เดินตามไปที่โต๊ะทำงาน ก่อนที่เขาจะหย่อนตัวนั่งลงกับเก้าอี้ผู้บริหารแล้วดึงฉันให้ยืนอยู่ตรงหว่างขาของเขา อยู่ ๆ พี่ภีมม์ก็เอาท่อนแขนรั้งเอวของฉันเอาไว้จนเกือบล้ม ดีที่ฉันทรงตัวแล้วเอาแขนยันที่บ่าของเขาเอาไว้ก่อน ไม่งั้นคงได้หน้าทิ่มไปทับตัวพี่ภีมม์แน่“น่าอายนะคะ ที่เฟิร์นไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” ฉันเริ่มเปิดประเด็นใส่คนที่เอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ“เพราะเฟิร์นไม่เคยสนใจเรื่องของพี่ ตั้งแต่เราสองคนจะแต่งงานกันแล้วยังไงครับ ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ส่งไปทางอีเมล์ตั้งแต่วันที่เรานัดบอดกันแล้ว”ความจริงที่ว่าทำให้ฉันหน้าชาอีกรอบ ใช่...เป็นเพราะตอนนั้นฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา และฉันก็จำได้ดีว่าเขาเองก็คงจะรู้สึกเหมือน ๆ กัน และการที่พี่ภีมม์พูดออกมาแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกผิด ผิดจนไม่กล้าสู้หน้า“เรื่องงานเฟิร์นไม่ต้องกังวล ทำงานของเฟิร์นไป พี่ไม่ได้คิดจะก้าวก่ายอะไร ส่วนพินิจหมอนั่นพี่คงต้องลงโทษตามกฎของพี่”พี่ภีมม์คงเดาอาการกังวลของฉันทางสีหน้าออก แต่ที่พี่ภีมม์เข้าใจผิดคือฉันไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เท่ากับการที่พี่ภีมม์มองฉันว่าเป็นภรรยาที่ไม่เอาไหนที่ไม่เคยใส่ใจเ

ตลอดทางกลับบ้านใบเฟิร์นแทบจะไม่ยอมพูดหรือมองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ แม้ผมจะพยายามดึงฝ่ามือเธอมาประสานกันแต่ทว่าเธอไว้แต่เธอก็พยายามคลายออกทำให้ผมต้องกระชับฝ่ามือเธอให้แน่นขึ้น“เฟิร์นโกรธอะไรพี่หรือเปล่าครับ” ผมเริ่มจะทนความเงียบของเธอไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาแทน“ไม่ได้โกรธค่ะ” ปากบอกว่าไม่โกรธแต่น้ำเสียงของเธอกับพูดจนดูเหมือนจะกระแทกเสียงใส่ ทั้งที่ผมพยายามชัดเจนเรื่องเจนนี่แล้วแต่ทำไมเหมือนทุกอย่างไม่ดีขึ้นเลย“แน่ใจนะครับว่าไม่โกรธ แล้วที่กระแทกเสียงใส่พี่ตอนนี้อยู่คือ”“เฟิร์นกำลังทบทวนถึงความเป็นไปได้ระหว่างเราสองคน”นั่นไงสิ่งที่ผมคิดไว้แล้วไม่มีผิด ที่เธอไม่อยากชัดเจนหรือบอกใครต่อใครไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องอายุที่เธอคิดว่าเธอแต่งงานเร็วเกินไป แต่ที่เธอกำลังพูดอยู่น่าจะหมายถึงเรื่องที่เธอไม่ได้คิดอยากแต่งงานกับผมตั้งแต่แรกที่เธอพูดไว้ แล้วการกระทำของเธอมันก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่า เป็นผมคนเดียวสินะที่หลงรักภรรยาของตัวเอง“โอเคครับแล้วแต่เฟิร์น” ผมถอนหายใจก่อนจะยอมปล่อยมือของเธอออก มือที่เธอพยายามสะบัดมันออกครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เป็นผมคนเดียวที่พยายามจับมือเธอ