59  มาได้ไง? 

#พักพิง 

1 อาทิตย์ต่อมา 

ในขณะที่ฉันพึ่งจะวางสายจากแม็กทิวได้สักพัก เสียงกริ่งห้องของฉันก็ดังขึ้น จนเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะอาหารด้วยความดีใจ คิดว่าแม็กทิวกลับมาหาฉันและมารับน้องฮันน่าแล้ว 

"คุณแม็กทิวแน่เลยคะ คุณพักพิง" 

"เดี๋ยวหนูไปเปิดประตูเองค่ะ พี่จิ๋ม" 

ฉันผลัดวิ่งผลัดเดินด้วยใบหน้าอันสดใสอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้รีบเปิดประตูต้อนรับ แม็กทิวกลับบ้าน แต่ฉันก็ต้องหุบยิ้มกว้างลงในทันที 

เมื่อได้เห็น ชายร่างสูง ในเสื้อโค้ทโทนดำ กับกระเป๋าสะพายสีดำใบใหญ่ ใจฉันกระตุบวูบ ในโสตประสาทตีกันวุ่นวาย มึนงงไปหมดว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ ได้อย่างไง 

" นาย!" 

"คุณพักพิงคะ ทำไมไม่ยอมพาคุณแม็กทิว เข้าบ้านสักทีละคะ น้องฮันน่าคงรอพ่อของเธออยู่" 

อี่ตาเปียโนแสยะยิ้มมุมปาก ใส่ฉันอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะดันตัวเองเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว 

"ไอ้บ้า ออกไปนะ!"  

ฉันพยายามฉุดกระชากลากถูเปียโนให้ออกจากห้อง แต่ก็สู้แรงร่างใหญ่ไม่ไหวจริงๆ 

"โอ