Tous les chapitres de : Chapitre 391 - Chapitre 400

หรงฉือพยักหน้า แล้วนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ โต๊ะกาแฟเฟิงถิงเซินสั่งออกไปอีกว่า “ให้คนชงกาแฟมาที”เจียงเจ๋อ “กำชับคนไว้แล้วครับ”สิ้นเสียงของเจียงเจ๋อ สวีเสว่น่าก็ยกกาแฟเคาะประตูเข้ามาครั้นเห็นว่าคนที่มาพบนั้นคือหรงฉือ เธอจึงชะงักไปเล็กน้อย “คุณหรง?”สวีเสว่น่าคือคนที่มาทำงานแทนต่อจากเธอตอนที่เธอไปจากเฟิงซื่อ หลังจากหรงฉือออกไปแล้ว เธอกับสวีเสว่น่าก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยหรงฉือพยักหน้าพลางยิ้ม “ไม่เจอกันนานเลยนะ”“ไม่เจอกันนานเลยค่ะ”สวีเสว่น่าเองก็ยิ้มตอบทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมนัก เธอจะพูดคุยทักทายกับหรงฉือมากเกินไปก็ไม่ดีเธอวางกาแฟที่ชงมาอย่างดีไว้ด้านหน้าหรงฉือกับเฟิงถิงเซินทีละแก้ว ขณะที่จะออกไป กลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรายงานเรื่องงานจำนวนหนึ่งแก่เฟิงถิงเซินเฟิงถิงเซินฟังรายงานจบ จึงกล่าวไปว่า “เข้าใจแล้ว ช่วงบ่ายผมว่าง คุณให้เขามาตอนบ่ายสามแล้วกัน”“ค่ะ”ครั้นสวีเสว่น่ารับคำเรียบร้อย เธอก็หันไปยิ้มและพยักหน้าให้หรงฉืออีกครั้ง แล้วรีบเดินออกไปหรงฉือมอง พลางคนกาแฟอุ่น ๆ ในถ้วยในฐานะที่เป็นหัวหน้าฝ่ายเลขา การที่เข้ามารายงานเรื่องงานที่ออฟฟิศของเฟิงถิงเซินนั

ผู้ช่วยของศาสตราจารย์หลิวไม่รู้ว่าหรงฉือเหมือนกับอวี้มั่วซวิน ที่เป็นลูกศิษย์ของหนานจื้อจือกับเรื่องที่ศาสตราจารย์หลิวพูดถึงว่า การที่หรงฉือคบหากับอวี้มั่วซวินนั้นนับเป็นโชคดีของอวี้มั่วซวินแล้ว เขาเลยเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “เมื่อคืนประธานอวี้พูดไว้ในการสัมภาษณ์ว่า ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ของคุณหนาน คุณหนานเข้มงวดกวดขันกับเขามาก หลายปีมานี้คุณหนานให้เขาคอยให้ความสนใจกับความเคลื่อนไหวใหม่ ๆ ในแวดวงอยู่เสมอ ทั้งยังให้เขาศึกษาเรื่องที่เกี่ยวกับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีให้ทะลุปรุโปร่ง แล้วคุณหนานก็จะคอยช่วยเสริมในส่วนที่เขาขาดไปในการวิจัยให้สมบูรณ์แบบครับ”“ตัวคุณหรงเองก็มีความสามารถไม่เลว พอได้คบหากับประธานอวี้ ทั้งยังได้เขาคอยให้คำแนะนำอยู่ข้าง ๆ อีก วันข้างหน้าคุณหรงจะต้องเติบโตได้อย่างรวดเร็วแน่นอน”“เพราะอย่างนั้น การที่ได้คบหากับประธานอวี้ ควรจะพูดได้ว่าเป็นโชคดีของคุณหรงมากกว่าถึงจะถูกนะครับ”จุดนี้เป็นจริงอย่างที่เขาว่าแต่ว่า...ครั้นนักศึกษาปริญญาเอกที่ศาสตราจารย์หม่าพามาด้วยได้ฟังถึงตรงนี้ กลับชะงักไปเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า “ถ้างั้น ความคิดที่คุณหรงแสดงออกมาเมื่อครู่พวกนั้น ส่วนให

หลังจากหรงฉือ อวี้มั่วซวิน พร้อมด้วยศาสตราจารย์หลิวและคนอื่น ๆ กล่าวทักทายกันเรียบร้อยแล้ว งานสัมมนาก็เตรียมเริ่มต้นอย่างเป็นทางการหรงฉือกับอวี้มั่วซวินถูกจัดให้นั่งที่นั่งแถวแรก ตำแหน่งใกล้ ๆ กับตรงกลางส่วนหลินอู๋นั้นนั่งอยู่ในแถวที่สองในฐานะที่เป็นบุคคลตัวอย่างรุ่นใหม่ หรงฉือกับอวี้มั่วซวินจึงได้รับเชิญขึ้นเวทีไปแบ่งปันความรู้ วิธีการและประสบการณ์การวิจัยให้แก่นักศึกษาด้านล่างเวทีได้เรียนรู้หลังสิ้นสุดการกล่าวปาฐกถาในส่วนนี้ ก็เข้าสู่ช่วงการพูดคุยแลกเปลี่ยน นักวิชาการอาวุโสในงานสัมมนาต่างออกตัวเข้าไปพูดคุยแลกเปลี่ยนกับหรงฉือและอวี้มั่วซวินก่อนนักวิชาการพวกนี้ ค่อนข้างมีชื่อเสียงในประเทศ พวกเขาต่างมีทิศทางการวิจัยเป็นของตนเองทั้งสิ้นไม่ว่าจะคุยเรื่องโครงข่ายประสาทเทียมแบบคอนโวลูชัน หรือเอไอแบบมีตัวตน หรือมัลติโมดัลอินเตอร์แอคชัน หรือไม่ก็ด้านอื่น ๆ หรงฉือล้วนตอบกลับไปได้อย่างเชี่ยวชาญ ทั้งในส่วนของความบกพร่องของโมดัลเหล่านั้นที่ทำให้นักวิชาการเหล่านี้ลำบากใจ เรื่องประสิทธิภาพในการประมวลผลหรือปัญหาอื่น ๆ หรงฉือก็เสนอวิธีการและคำแนะนำของตนเองออกไป ทำให้ดวงตาของเหล่านักวิชากา

แม้ว่าหรงฉือกับหลินอู๋จะอยู่ในงานสัมมนาของมหาวิทยาลัยคิวเหมือนกัน ทว่าตลอดทั้งวันนี้ พวกเธอสองคนไม่ได้มีการปะทะอะไรใด ๆ ระหว่างกันทั้งสิ้นช่วงสามสี่โมงของวันนั้น หรงฉือกับอวี้มั่วซวินจึงเตรียมตัวออกจากมหาวิทยาลัยคิวตอนที่ศาสตราจารย์หลิวกับผู้อำนวยการมาส่งพวกเขานั้น ศาสตราจารย์หลิวได้กล่าวเชิญหรงฉืออีกครั้ง “วันเสาร์นี้ ในเมืองจะมีงานสัมมนาขึ้นอีกหนึ่งครั้ง ไม่ทราบว่าทั้งสองคน...”เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ฝีเท้าของหรงฉือพลันชะงัก ประจวบเหมาะกับที่สายตาก็ตกไปอยู่ที่ตัวของซุนเยว่ชิงที่อยู่ไม่ไกลนักเธอเก็บสายตากลับมา เม้มปากเล็กน้อยแล้วถึงกล่าวออกไปว่า “ขอโทษด้วยนะคะ วันเสาร์ฉันต้องจัดการธุระ ไปเข้าร่วมไม่ได้”หลังจากรถเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัยคิวหลังจากที่กล่าวลากับศาสตราจารย์หลิวและผู้อำนวยการแล้ว อวี้มั่วซวินจึงพูดขึ้นมาว่า “เมื่อกี้นี้เหมือนอารมณ์ของคุณจะแปลก ๆ ไปนะ เกิดอะไรขึ้น?”เมื่อครู่นี้ตอนที่พูดถึงกำหนดการของวันเสาร์ สายตาที่เธอมองไปทางซุนเยว่ชิงนั้นมีคลื่นอารมณ์แฝงอยู่ เขาสังเกตเห็นมันตั้งแต่แรก ๆ ทว่าเมื่อครู่นี้มีคนนอกอยู่ด้วย เขาจะถามออกไปก็ไม่ดีหรงฉือหลุบตาลง แล้วก

ช่วงกลางวัน หรงฉือกับพวกกลุ่มเฟิงถิงเซินเดินทางมาถึงภัตตาคาร เพิ่งจะเดินไปถึงประตูห้องอาหารส่วนตัว ประตูห้องอาหารส่วนตัวที่อยู่ข้างกันก็ถูกคนเปิดออกมาซุนลี่เหยาตะโกนเรียกเฟิงถิงเซินเสียงดังลั่น เหมือนกลัวคนอื่นไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น “พี่เขย!”ครั้นเห็นว่าหลินอู๋เองก็อยู่ด้วย ศาสตราจารย์หลิวจึงยิ้มพลางว่า “ที่แท้คุณหลินเองก็มากินข้าวที่นี่ด้วย บังเอิญจริง ๆ”หลินอู๋ยิ้ม “บังเอิญจริง ๆ ค่ะ”แม้ว่าเธอจะพูดไปแบบนั้น ทว่าอันที่จริงแล้วการที่พวกเขามาเจอกันตอนนี้ ไม่ใช่ความบังเอิญเลยเรื่องที่เมื่อเช้านี้เฟิงถิงเซินกับหรงฉือไปดำเนินเรื่องหย่ากันอย่างเป็นทางการที่สำนักงานกิจการพลเรือนนั้น คนในครอบครัวของพวกเขาต่างทราบกันทุกคนครั้นได้รู้ว่าพวกเฟิงถิงเซินจะมากินข้าวกลางวันกันที่นี่ อีกทั้งหรงฉือเองก็อยู่ด้วย ซุนลี่เหยาจึงตั้งใจจัดแจงสถานที่กินข้าวของพวกเขาให้อยู่ตรงข้ามกับห้องอาหารส่วนตัวของพวกเฟิงถิงเซินด้วยเหตุนี้ พวกเขาถึงได้มาเจอกันในตอนนี้นึกถึงพี่เขยของตนเองที่จัดการเรื่องหนังสือสัญญาเรียบร้อยแล้ว ก็ตามหรงฉือให้ไปดำเนินการหย่าที่สำนักงานกิจการพลเรือนทันทีแบบนั้น ซุนลี่เหยาก็